Chapter 4

เมื่อมาถึงที่คฤหาสน์สุดหรูป๋ามินทร์ก็นั่งจ้องโทรศัพท์ไม่หยุด ผู้ช่วยของเขาลอบมองอยู่ห่างๆท่าทางเจ้านายของเขาดูแปลกไปเหมือนว่ากำลังโดนเด็กสาวคนนั้นเล่นของใส่ยังไงอย่างงั้น

"เธอคงไม่โทรมาแล้วมั่งครับป๋า พักผ่อนเถอะครับ"

เขาถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะเอายังไงต่อ เขาเป็นห่วงเธอมากกลัวว่าแผลจะอักเสบไข้จับเอาจะแย่

"ผมกลัวเธอจะไม่ยอมไปโรงพยาบาลแล้วแผลเกิดอักเสบขึ้นมาจะแย่เอา"

"เพื่อนเธอคงไม่ปล่อยให้เป็นอะไรหรอกครับ เอาเป็นว่าถ้าคืนนี้เธอไม่ยอมโทรมาจริงๆพรุ่งนี้ผมจะไปที่ร้านแล้วถามเพื่อนเธอดู"

"พวกเขาจะยังมาอยู่เหรอ.."

ป๋ามินทร์เอ่ยถามผู้ช่วยของเขาอย่างแปลกใจ ทำไมถึงไปถามที่ร้านล่ะไม่ใช่ว่าเธอมาทานข้าวเหมือนกันเหรอ

"ผู้หญิงคนเมื่อวานที่เป็นเพื่อนกับคุณสไมล์เป็นลูกสาวของเจ้าของภัตตาคารครับ"

"อ่อ อย่างนี้นี่เองแสดงว่ามาหาเพื่อนสินะ"

เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะยอมถอดใจวางโทรศัพท์ลงแล้วไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย

"ผมจะไปอาบน้ำแล้ว ยังไงพรุ่งนี้ผมจะไปถามเพื่อนเธอดูอย่างน้อยถ้าเธอไปโรงพยาบาลทานยาแล้วจะได้หมดห่วง ผมรู้สึกผิดนะที่ทำเธอเจ็บตัว"

ผู้ช่วยของเขาพยักหน้าอย่างเข้าใจจากภาพที่เห็นคือเด็กสาววิ่งไปชนเจ้านายของเขาเอง แต่ไม่รู้ว่าเจ้านายของเขาคิดอะไรอยู่เหมือนกันถึงได้ทำเหมือนตัวเองผิดขนาดนั้น

'ท่าทางจะไม่ใช่รู้สึกผิดธรรมดาแล้วล่ะมั่ง'

ทางด้านของสไมล์หลังจากมาถึงที่บ้านเธอก็ไม่ยอมทานยาไม่ว่าเพื่อนจะบังคับแค่ไหนก็ไม่ยอมทานจนเบนนี่ถอดใจแล้ว

"แกนี่มันดื้อจริงๆให้ตายสิ"

"ไม่ทาน ทานไม่ได้"

"ทำไมจะทานไม่ได้ แกปวดขนาดนั้นทำไมถึงทนแค่ยาเม็ดเดียวไม่ได้ทำให้แผลมันหายหรอกนะ ถ้าแกทานก็จะพอหายปวดชั่วคราว"

"ไม่เอา!!"

"เออ! ตามใจแล้วกันขี้เกียจพูดแล้วโว๊ยยยย"

เบนนี่ตะโกนออกมาเสียงดังลั่นห้องก่อนจะหนีขึ้นไปนอนบนเตียงปล่อยให้เพื่อนสาวร้องโอดครวญอยู่ตรงโซฟาคนเดียว

"เบนนี่พาฉันไปนอนด้วยสิ!"

"ฉันจะบ้าตาย!"

เบนนี่พ่นลมหายใจออกมาไม่ให้โมโหเพื่อนไปมากกว่านี้ คิดอะไรไม่ห่วงตัวเองเลยถ้าเกิดพรุ่งนี้เขาไม่ว่างมาแผนก็พังไม่เป็นท่าอยู่ดี เธอเดินมาประคองสไมล์แล้วค่อยๆพาไปนอนบนเตียง

"นอนซะ!"

"ขอบคุณน้าเบนนี่เพื่อนรัก"

สไมล์ทำปากจู๋ใส่เพื่อนก่อนจะมองนามบัตรของป๋ามินทร์ที่วางอยู่บนหัวเตียง

'พรุ่งนี้เจอกันนะคะคุณป๋า'

วันต่อมา...

เบนนี่มาช่วยงานแม่ที่ร้านเนื่องจากคุณแม่จะไปทำบุญช่วงเช้าเธอก็เลยต้องมาดูแลแทน ส่วนสไมล์นอนหลับไม่ยอมตื่นเธอก็ไม่อยากปลุกเพราะเพื่อนเจ็บเข่าก็เลยปล่อยให้นอนพักไว้ค่อยให้คุณแม่ไปดูให้อีกที

"ลูกค้าชาวต่างชาติใช่มั้ย ที่จองรอบสิบโมงเช้า"

"ใช่ค่ะคุณเบนนี่ อีกเดี๋ยวคงมาแล้วค่ะ"

"โอเค จัดของต้อนรับก่อนส่วนอาหารถ้าคนมาครบเสิร์ฟได้เลยนะ"

"รับทราบค่ะ"

ระหว่างที่เบนนี่กำลังทำงานอยู่อย่างตั้งใจป๋ามินทร์และผู้ช่วยของเขาก็เดินเข้ามาในร้านของเธอ เบนนี่เงยหน้าขึ้นสบตาเข้ากับผู้ช่วยของป๋ามินทร์เขาเป็นคนที่จองกับเธอด้วยตัวเองก็เลยพอรู้จัก

'สไมล์ไม่ได้โทรให้เขามารับเหรอทำไมถึงมาที่นี่ได้'

"สวัสดีค่ะ มีอะไรให้เบนนี่ช่วยมั้ยคะ"

"สวัสดีครับคุณเบนนี่ คือป๋ามินทร์เขาอยากจะคุยกับคุณสักประเดี๋ยวพอจะมีเวลาว่างมั้ยครับ"

คุณแมนผู้ช่วยของป๋ามินทร์เอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้า เบนนี่พยักหน้าตกลงก่อนจะเดินไปหาป๋ามินทร์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าล็อบบี้

"สวัสดีค่ะป๋ามินทร์เห็นคุณแมนบอกว่าป๋ามินทร์มีเรื่องจะคุยกับเบนนี่"

ป๋ามินทร์ผายมือเชิญหญิงสาวให้นั่งลง เขารอโทรศัพท์ของสไมล์ทั้งคืนแต่ว่าเธอไม่โทรมาเลยเขาเป็นห่วงก็เลยรีบมาที่นี่แต่เช้า

เบนนี่เริ่มเป็นห่วงเพื่อนขึ้นมาแล้ว เมื่อคืนก็ไม่ยอมทานยาเอาแต่จะรอตอนเช้าเพื่อให้ชายหนุ่มตรงหน้าไปรับ แต่ทำไมนี่ก็สายแล้วทำไมถึงยังไม่โทรไปหาเขาอีก

"สไมล์ไม่ได้โทรหาเหรอคะ"

"ไม่โทรมาเลยครับ ผมแค่เป็นห่วงถ้าเธอพักผ่อนดีขึ้นแล้วผมก็จะได้โล่งใจ"

"เมื่อคืนสไมล์ไม่ได้ไปโรงพยาบาลค่ะ ถึงบ้านก็หลับไปเลยเมื่อเช้าเบนนี่รีบออกมาเลยไม่ได้ดูว่าเป็นยังไงบ้าง ชักเป็นห่วงแล้วสิ"

เบนนี่หยิบโทรศัพท์มากดโทรไปหาสไมล์ปรากฏว่าเธอไม่ยอมรับสายเลย ไม่ว่าเธอจะกดโทรกี่ครั้งก็ไม่มีวี่แววว่าเพื่อนของเธอจะรับสาย

"ไม่รับเลยค่ะ"

"ที่บ้านมีคนอยู่กับสไมล์มั้ยครับ"

"เดี๋ยวลองโทรศัพท์ไปหาแม่แปบหนึ่งนะคะ น่าจะกลับมาจากทำบุญแล้ว"

เบนนี่รีบกดโทรศัพท์ไปหาคุณแม่ของเธอแต่ว่าท่านไม่ได้แวะกลับเข้าไปที่บ้าน แม่บ้านก็ลาสองวันนั้นแสดงว่าตอนนี้มีแค่สไมล์เท่านั้นที่อยู่บ้าน

"แม่ไม่ได้กลับเข้าบ้านค่ะน่าจะตรงมาที่นี่เลย เดี๋ยวเบนนี่ไปดูเพื่อนเองดีกว่ายังไงขอตัวก่อนนะคะ"

"ผมขอไปด้วยนะ"

ป๋ามินทร์ลุกขึ้นยืนเดินตามเบนนี่ไปทันที ตอนนี้เธอไม่มีเวลาจะมาห้ามใครแล้วเธอเป็นห่วงยัยเพื่อนจอมดื้อของเธอจะแย่

ทั้งสามคนขับตามกันมาใช้เวลาเพียงแค่สิบห้านาทีก็มาถึงที่บ้านของเบนนี่ ป๋ามินทร์เดินเข้ามาพร้อมกับผู้ช่วยของเขาเดินตามเบนนี่ไปจนถึงห้องนอนแต่เขาไม่กล้าเข้าไปเพราะมันคือห้องส่วนตัวของผู้หญิง

"ผมรอตรงนี้นะเบนนี่"

"ค่ะ งั้นเบนนี่ไปดูสไมล์แปบนะคะ"

พูดจบก็ก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนทันทีสไมล์ที่นอนอยู่บนเตียงในท่าเดิมไม่ขยับไปไหนสร้างความแปลกใจให้เพื่อนอย่างเธออยู่ไม่น้อย

"สไมล์แกนอนเยอะไปมั้ย"

เบนนี่เดินมานั่งลงข้างๆเพื่อนลอบมองใบหน้าของสไมล์ที่มันแดงเถือกจนผิดสังเกต เธอยื่นมือไปแตะตัวของสไมล์ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ

"สไมล์!!! แกตื่นเดี๋ยวนี้นะ บ้าเอ้ย!!"

สไมล์ในสภาพที่ตัวร้อนจี๋นอนซมอยู่ในที่นอน ว่าแล้วเชียวว่ามันจะต้องออกมาแบบนี้เธอถึงบังคับเพื่อนนักหนาว่าให้ทานยา ทำอะไรเกินตัวไม่ดูตัวเองเลยให้ตายสิ

"เกิดอะไรขึ้นเบนนี่"

"สไมล์ตัวร้อนจี๋เลยค่ะป๋ามินทร์ ทำยังไงดีคะ"

ป๋ามินทร์เข้ามาภายในห้องนอนเดินตรงไปยังเตียงนอนมองสไมล์ในสภาพที่เรียกว่าแย่เลยก็ว่าได้

"สไมล์! ทำไมเป็นหนักขนาดนี้"

"สงสัยแผลอักเสบจนไข้ขึ้นแน่นอนเลยค่ะพาไปโรงพยาบาลเถอะ"

"แมนเอารถออกฉันจะพาสไมล์ไปโรงพยาบาล"

พูดจบเขาก็อุ้มหญิงสาวขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนรีบเดินออกไปทันที ตัวร้อนจี๋เลยให้ตายสิทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้นะลางสังหรณ์มันบอกเขาถึงมาหาเธอที่ร้านไงล่ะ

'ลางสังหรณ์มันบอกว่าสไมล์ต้องไม่ไปโรงพยาบาลแน่นอน!'