Chapter 3

"ยังเจ็บอยู่มั้ย"

ป๋ามินทร์เอ่ยถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ดูท่าจะเจ็บไม่ใช่เล่นเพราะแผลถลอกไม่ใช่เล็กน้อย

"ยังเจ็บอยู่ค่ะแต่ว่าดีขึ้นมากเลย ขอบคุณนะคะที่คุณป๋าทำแผลให้ใจดีจังเลยค่ะ"

สไมล์พูดจาน่ารักตามสไตล์เด็กขี้อ้อน ป๋าๆอายุมากวัยกลางคนเขาจะต้องชอบผู้หญิงประมาณนี้แหละ อ่อนแอทำตัวให้เขาปกป้องน่าทะนุถนอมเข้าไว้รับรองว่าเอาอยู่

"ผมทำหนูเจ็บนะ ว่าแต่บ้านอยู่ที่ไหนเดี๋ยวผมพาไปส่งที่บ้าน"

เขาเอ่ยถามเสียงหวานสไมล์รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที ให้ไปส่งตอนนี้มันจะดูเป็นคนง่ายไปมันจะต้องมีชั้นเชิงมากว่านี้อีกหน่อยถึงจะเอาเขาอยู่

"ไม่เป็นอะไรค่ะสไมล์เกรงใจ นั้นค่ะเพื่อนสไมล์มาพอดีเลยไม่รบกวนคุณป๋าแล้วค่ะยังไงขอบคุณมากนะคะที่ทำแผลให้แล้วก็ขอโทษที่เดินไม่ระวังจนไปชนคุณป๋าแล้วตัวเองมาเจ็บตัวเองแบบนี้"

สไมล์พูดรัวๆจนป๋ามินทร์อ้าปากค้างไปเลย ทีนี้เขาก็ไม่รู้จะชวนหญิงสาวคุยอะไรต่อก็แม่คุณเล่นตัดบทเขาไปหมดเหมือนไล่ยังไงอย่างนั้นเลย

"หมายถึงว่าตอนนี้ผมกลับได้เลยไม่มีประโยชน์แล้วใช่มั้ย?"

"มะ..ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ คือสไมล์เกรงใจค่ะดูสิคนที่มากับคุณป๋ายืนรอกันนานแล้วกลับเถอะค่ะสไมล์ไม่อยากให้คุณป๋าเสียเวลา ขอบคุณที่ทำแผลให้นะคะ"

สไมล์ยิ้มกว้างพร้อมกับยกมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างสวยงามก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินไปหาเพื่อนสาวตรงล็อบบี้แต่เธอเจ็บแผลเอาเรื่องอยู่ก็เลยล้มไปอยู่ในอ้อมกอดของป๋ามินทร์ ทั้งสองคนสบตากันนิ่งก่อนจะรู้สึกตัวเบือนหน้าหนีไปคนล่ะทาง

"เอ่อ..."

"ขอโทษจริงๆค่ะสไมล์นี่ไม่ได้เรื่องเลยสร้างเรื่องตลอด แหะๆ "

"ทำไมพูดแบบนั้นคะ"

ป๋ามินทร์มองหญิงสาวอย่างเอ็นดูก่อนจะอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วพาเดินออกไปจากตรงนั้น สไมล์ตกใจในการกระทำของเขารีบโอบรอบคอเขาแน่นเพราะกลัวตก

"เพื่อนอยู่ตรงไหนคะผมจะพาไป"

"ตรงล็อบบี้ค่ะ ตรงนั้นเลย"

ป๋ามินทร์พาสไมล์ไปหาเบนนี่ทันที ใจจริงเขาอยากไปส่งเธอให้ถึงบ้านแต่ถ้าหญิงสาวตัดบทมาแบบนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ เขาวางหญิงสาวลงแล้วมองเธออย่างไม่รู้จะเอายังไงต่อดี

"หนูไปก่อนนะคะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณป๋า"

สไมล์ยิ้มหวานในใจก็ลุ้นว่าป๋ามินทร์จะขอเบอร์ติดต่อเธออีกมั้ย นี่อ่อยถึงขนาดนี้แล้วนะจะเมินเฉยแล้วจากไปแบบนี้เลยเหรอ... หรือว่าเธอยังไม่เซ็กซี่พออย่างที่เบนนี่มันว่าไว้

"ไปกันเถอะเบนนี่"

สไมล์ตัดใจหันไปหาเพื่อนสาว สงสัยต้องเปลี่ยนเป้าหมายแล้วล่ะมั่งเพราะเขาดูไม่สนใจเธอสักเท่าไหร่ ท่าทางว่าเธอจะแห้วซะแล้วสิอุตส่าห์ลงทุนเจ็บตัวขนาดนี้นกได้ไงเนี้ย

"สไมล์.."

เสียงหวานเอ่ยเรียกเธอนั้นทำให้เธออมยิ้มจนแก้มปริหัวใจที่มันห่อเหี่ยวเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง เธอรีบหันกลับมาหาเขาทันทีพร้อมกับปรับสีหน้าของตัวเองให้เป็นปกติ

"ว่าไงคะคุณป๋า..."

"ผมขอเบอร์คุณหน่อยได้มั้ย"

ทุกคนรอบๆตาโตอย่างตกใจโดยเฉพาะผู้หญิงที่มาด้วยหลายคนพวกหล่อนเริ่มมีสีหน้าอิจฉาเธออย่างเห็นได้ชัด หึหึ ยกนี้เธอชนะจ๊ะ

"สไมล์ไม่ได้เอามือถือมาด้วยนะคะ จำเบอร์ตัวเองไม่ได้ด้วยทำยังไงดีน้า"

สไมช์เริ่มวางเชิงเล่นตัวต่อหน้าคนหมู่มาก ป๋ามินทร์หันหน้าไปหาผู้ช่วยของเขาเพื่อขอนามบัตรใบหนึ่ง

"ขอนามบัตรผมหน่อย"

"นี่ครับป๋า"

ป๋ามินทร์เดินมายืนอยู่ตรงหน้าสไมล์ยื่นนามบัตรมาใส่ไว้ในมือของเธอ

"ถ้าเจอโทรศัพท์แล้วโทรมาเบอร์นี้นะคะ ผมเป็นห่วงถ้ายังเจ็บแผลไม่ไหวรีบโทรมานะผมจะมารับไปโรงพยาบาล"

สไมล์มองนามบัตรในมือก่อนจะพยักหน้ายิ้มกว้างให้กับคนตรงหน้า

"ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง"

"ผมไปก่อนนะ เอ่อ อย่าลืมโทรมานะ"

ป๋ามินทร์อึกๆอักๆเล็กน้อยเอาจริงๆเขากลัวนะว่าหญิงสาวจะไม่โทรมาไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่เขารู้สึกว่าเป็นห่วงเธอมากเป็นพิเศษไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

"เดี๋ยวถึงบ้านโทรไปเลยดีมั้ยคะ"

สไมล์เอ่ยแกมหยอกชายหนุ่มเขาพยักหน้ายิ้มมุมปากก่อนจะยื่นมือมาแตะหัวหญิงสาวอย่างแผ่วเบา

"ผมจะรอแล้วกัน"

พูดจบเขาก็เดินออกไปทันทีทิ้งให้หญิงสาวยืนยิ้มแก้มปริอยู่ตรงหน้าล็อบบี้ เวลาผ่านไปสักพักสไมล์หันไปมองหน้าเพื่อนก่อนจะดีดดิ้นไปมาอย่างเขินอาย

"อร๊ายๆๆๆ แกเห็นมั้ยว่าเขา อ๊ะ! โอ๊ยๆ เจ็บๆ"

เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังเจ็บอยู่ แผนครั้งนี้ของเธอเล่นใหญ่เอาเรื่องอยู่เหมือนกันเจ็บตัวขนาดนี้แต่บอกได้เลยว่าคุ้มแน่นอน

"เอ้าๆใจเย็นๆเก็บความแรดไว้ก่อนจ้าเพื่อน นี่ทุ่มทุนมากขนาดยอมเจ็บตัวเลยเหรอ เพียงแค่เรียกร้องความสนใจจากป๋ามินทร์เนี้ยนะ"

"แล้วแกคิดว่ามันคุ้มมั้ยล่ะ"

พูดจบสไมล์ก็ชูนามบัตรส่ายไปมาตรงหน้าเบนนี่ เพื่อนสาวของเธอถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับความบ้าของเพื่อนสนิท

"และสุดท้ายก็ลำบากกันไปหมดเห็นมั้ยว่าสุดท้ายฉันจะต้องเป็นคนพาแกไปโรงพยาบาล"

"อ๊ะๆไม่ต้องจ๊ะพรุ่งนี้แกจะออกไปทำงานปกติ แล้วเข่าฉันจะช้ำและบวมมากปวดสุดๆ จากนั้นฉันที่อยู่บ้านคนเดียวไม่รู้จะโทรศัพท์ไปหาใครก็เลยต้องโทรไปขอความช่วยเหลือจากคุณป๋า โอ๊ยยย บังเอิ้ญบังเอิญเนาะ"

สไมล์ยิ้มหัวเราะอย่างชอบใจแผนนี่มันดีจริงๆเลยอ่ะ พรุ่งนี้เธอจะโทรศัพท์ไปหาป๋ามินทร์เพื่อให้เขาพาไปโรงพยาบาล เพราะฉะนั้นวันนี้เธอจะไม่ทานยา

'ไม่เป็นอะไรหรอกก็แค่เจ็บนิดเดียวเอง เพื่ออนาคตและอิสระของเธอ ยอมเว้ย!!'

เบนนี่มองเพื่อนอย่างไม่อยากจะเชื่อ นี่มันจะบ้ากันไปใหญ่แล้วมั้ยเกิดแผลอักเสบขึ้นมาจะทำยังไง

"ถ้าแผลอักเสบขึ้นมาจะเป็นยังไงยะ"

"วันเดียวเองพรุ่งนี้ฉันก็จะไปโรงพยาบาลเองแหละน่า ว่าแต่ตอนนี้กลับกันเนาะฉันปวดเข่ามากเลย"

สไมล์เริ่มรู้สึกได้แล้วว่าอาการชามันหายความเจ็บปวดเริ่มมาแทนที่แล้ว เบนนี่โยกหัวเพื่อนหลายทีอย่างหมั่นไส้ เอาเถอะถ้าสไมล์ทำได้จริงๆมันก็ดีกับตัวเธอแล้ว ป๋ามินทร์น่าจะปกป้องเธอได้

"สมน้ำหน้าจริงๆฉันน่าจะปล่อยแกกลับบ้านเองเนาะ ตอนแรกเขาจะไปส่งไม่ใช่เหรอเล่นตัวทำไมยะ!"

"แกนี่ไม่ไม่ชั้นเชิงเลย มันจะดูง่ายไปเดี๋ยวเขาหาว่าอ่อยนะสิ"

"ที่ทำอยู่เมื่อกี้ไม่อ่อยเลยเนาะ"

สไมล์กับเบนนี่ทะเลาะกันไปจนถึงที่รถโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังจับตามองทั้งสองคนอยู่

'ผมเจอคุณสไมล์แล้วครับ'