บทที่ 5 ล่อลวง (ต่อ)

“ก็จะมาดำน้ำไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวเสร็จเเล้วเราก็ลงน้ำกัน” ภาคินยื่นหน้ามาพูดเสียงน้ำเสียงกระเส่าที่ข้างใบหู

หญิงสาวรีบเบือนหน้าหนี เธอเริ่มหวาดกลัว

“สะ เสร็จอะไร คินปล่อยอินก่อนนะ” น้ำเสียงสั่นเริ่มหวาดกลัว

“อะไร อย่าบอกนะว่าไม่เคย” น้ำเสียงเย้นยันเอ่ยอย่างขบขัน และใบหน้าสากเริ่มซุกไซร์ไปที่ซอกคอสาว

“กรี๊ด!!” อรอินกลัวจนสติแตกเธอไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้มาก่อน พยายามดิ้นขัดขืน แต่ภาคินกับยิ้มชอบใจเหมือนคนโรคจิตที่เห็นเธอกรีดร้อง สองมือเรียวทั้งข่วนและทุบตีเท่าที่จะทำได้

ภาคินเริ่มรำคาญบีบต้นแขนทั้งสองข้างของอรอินอย่างแรงจนมันแดงเทือก และเขาก็เหวี่ยงร่างเล็กขอเธอให้ลงไปกองกับพื้น อรอินทั้งเจ็บแล้วจุกจนน้ำตาไหล เธอไม่คิดเลยว่าภาคินจะเป็นคนแบบนี้ ตอนสมัยเรียนเขาก็ดูเป็นคนดีไม่มีพิษมีภัยอะไร คนเรานี่รู้หน้าไม่รู้ใจจริง ๆ

ภาคินหยิบเอาเชือกบนเรือมาถือไว้ ก่อนจะมานั่งคร่อมทับตัวของหญิงสาว แล้วจับข้อมือทั้งสองมามัดไว้จนแน่น

“เดี๋ยวก็จะมีความสุขกันแล้ว ไม่ต้องรีบร้องหรอกอิน” ภาคินกัดฟันพูด ออกแรงกดข้อมือของอรอินไว้เหนือหัว มืออีกข้างจับเข้าที่เอวเล็กของเธอ แล้วโน้มกายลงกดปลายจมูกไซร้ซอกคอหญิงสาว สลับซ้ายขวาราวคนหื่นกระหาย

“ฮือ ๆ ปล่อยนะ หยุดได้แล้วขอร้องล่ะ คิน ปล่อยอินเถอะนะ ฮือ ๆ” หญิงสาวตกใจจนขวัญเสีย เธอร้องไห้อ้อนวอนจนตัวสั่น

ภาคินผละออกจากซอกคอ เขาปล่อยมือทั้งสองมาปลดกระดุมเสื้อตัวเองแล้วถอดมันออก ดวงตาเพ่งมองร่างเล็กที่กำลังร้องไห้จนตัวสั่น

ข้อมือที่โดนกดถูกปล่อยเป็นอิสระ หญิงสาวใช้แรงที่มีพยายามทุบไล่ภาคินออกไปให้พ้น

“ปล่อยนะคิน ทำเป็นนี้มันผิดนะ อินจะแจ้งตำรวจ” เธอพูดไปร้องไห้ไป

“ถ้าไม่อายก็เชิญไปแจ้งได้เลย เพราะว่าคินจะถ่ายรูปเก็บไว้ทุกท่า” ชายหนุ่มพูดแล้วหัวเราะร่า

แต่หญิงสาวก็ไม่หยุด เธอทั้งกรีดร้องและทุบเขา

“เก็บแรงไว้ร้องครางตอนโดนเอาไม่ดีกว่าหรือ” ภาคินใช้มือบีบไปที่สองข้างแก้มของหญิงสาว เธอนิ่วหน้าน้ำตาไหลเพราะความเจ็บปวดริมฝีปากเผยอออกตามแรงบีบ ภาคินโน้มกายลง กำลังจะจูบที่ปากเล็กของเธอ

พลั่ก!!

จู่ ๆ ร่างของภาคินที่คร่อมตัวหญิงสาวอยู่ ก็กระเด็นออกไปอีกทาง

เป็นพาทิศที่มาถึงทันเวลาพอดี ก่อนที่เขาปีนข้ามมาที่เรือลำนี้ ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ขออรอินดังนำมาก่อนแล้ว

เมื่อข้ามมาได้ก็เห็นภาพภาคินนั่งคร่อมทับร่างเล็กของเธออยู่ จึงถีบเข้าไปที่ภาคินเต็มแรง จนเขานั้นกระเด็นไปอีกทาง แล้วจึงสาวเท้าเข้าไปอัดหน้าเพื่อนชายของเธออีกสองสามหมัด

เมื่อเห็นว่าภาคินโดนพาทิศถีบออกไป อรอินชันกายให้ลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก แล้วค่อย ๆ กระเถิบตัวที่ยังสั่นถอยออกไปอยู่มุมหนึ่งบนเรือ ถึงหญิงสาวจะโล่งใจแล้วที่พาทิศมา แต่เธอก็ยังขวัญเสียแล้วหวาดกลัวอยู่ดี

พาทิศต่อยภาคินจนหนำใจแล้ว เขาก็หยุดมอง ชายคนนั้นใช้มือจับใบหน้าและมุมปากที่โดนต่อยจนเลือดออก

“กูจะแจ้งตำรวจ มึงทำร้ายร่างกายกู” ภาคินเอ่ยขู่

พาทิศกัดฟันจนสันกรามขึ้นนูน เขาชักปืนออกมา เล็งไปที่ภาคิน

“มึงคิดว่าจะมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี้หรือ” น้ำเสียงพาทิศดุดันแลดูเหี้ยมโหด อย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ยิ่งเห็นพาทิศเป็นแบบนี้อรอินยิ่งสั่นกลัวเข้าไปอีก

“ยะ…อย่านะโว้ย ฆ่าคนมันผิดกฎหมาย” ภาคินเริ่มหวาดกลัว เขายกมือขึ้นมาพยายามห้ามพาทิศ

“ใครจะรู้ว่ามึงมาตายที่นี้ กูมีวิธีจัดการตั้งเยอะแยะ” เขาเค้นเสียงเหี้ยมโหดอย่างเดือดดาล

“ยะ…อย่านะ ขอร้องล่ะ กูผิดไปแล้ว” ภาคตอนเริ่มสั่นละล่ำละลักพูด

“ผิดไปแล้วเหรอ…” พาทิศโมโหจัด ง้างมือที่ถือปืน กำลังจะเอาสันปืนเล็งฟาดไปที่หัวของภาคิน

“อย่าครับนายพอแล้ว เดี๋ยวพวกผมจัดการเอง” นุ้ยกับคนงานชายสองสามคนขับเรืออีกลำตามมาถึงพอดี จึงได้ห้ามพาทิศได้ คนงานอีกสองคนจึงเข้าจับยึดภาคินไว้

“เดี๋ยวผมเอาตัวมันกลับเกาะเอง” นุ้ยเอ่ยบอก

“เดี๋ยวผมกลับไปจัดการมันต่อ” พาทิศพยักหน้าให้นุ้ย นุ้ยกับคนงานจึงได้เอาตัวภาคินข้ามไปอีกเรือแล้วกลับเข้าเกาะ

เมื่อทุกคนไปกันหมดแล้ว

พาทิศหันไปมองอรอิน เธอหวาดกลัวจนตัวสั่น เขาทั้งเป็นห่วงเธอทั้งสงสารและโมโหจนผสมปนเปลไปกันหมด

พาทิศเดินไปคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าเธอ อรอินเงยหน้าขึ้นสบตาเขา นัยน์ตาสวยพร่าไปด้วยน้ำตา เธอรู้สึกซาบซึ่งและขอบคุณพาทิศที่มาช่วยเธอได้ทันเวลา แต่มันยังพูดอะไรไม่ออก เพราะร่างกายของเธอสั่นกลัวไปหมด

ชายหนุ่มมองไปที่ข้อมือที่ถูกมัดไว้ จึงได้รีบแก้มัดออกให้หญิงสาว พอเชือกหลุดออกหมดข้อมือเล็กของเธอก็เผยให้เห็นรอยแดงรอยถลอกจนเนื้อเปิด เลือดสีแดงเปื้อนเปื้อนอยู่รอบข้อมือเล็ก

พาทิศถอนใจแรง สายตาตาดุคมเพ่งมองใบหน้าสวยของหญิงสาว

“ทำไมไม่รู้จักระวังตัว ชอบไว้ใจคนง่าย ๆ เป็นนี้หรือ แล้วมีอย่างที่ไหนกล้ามากับผู้ชายสองต่อสอง” พาทิศพ่นคำพูดออกมาอย่างเดือดดาล

“อิน….อิน..ฮึก..ๆ” หญิงสาวตกใจจนพูดไม่ออก แค่นี้เธอก็กลัวมากพอแล้ว และยังจะมาโดนพาทิศดุเธอซ้ำอีก

อรอินมองชายหนุ่มอย่างตัดพ้อ แล้วน้ำตามันก็ไหลรินผ่านแก้มเนียนอีกครั้งอย่างไม่ขาดสาย ร่างกายโหยงตามแรงสะอื้นไห้

เธอร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น พาทิศเห็นแล้วหัวใจกระตุกวูบ ใบหน้าหล่อคมคิ้วขมวด นี้เขาพูดแรงกับเธอไปใช่ไหม พาทิศถามตนเองในใจ

ก็เขารู้สึกเป็นห่วงเธอมากจริง ๆ ห่วงเธอจนยอมทิ้งทุกอย่าง

แต่เพราะเขาก็ยังไม่เคยอ่อนโยนกับใครเรื่องให้พูดหวานปลอบใจนั้นเขาทำไม่เป็นจริง ๆ ..

“ผม….”