บทที่ 3 จะกลับบ้าน

“อย่าบอกนะว่าคุณ...ไอ้...!” หญิงสาวกล่าวว่าด้วยความขุ่นเคืองและอับอาย เกิดมาจะอายุสามสิบยังไม่เคยนอนกับผู้ชายเลย แล้วเขาเป็นใครมาบังอาจเกินไปแล้ว!

ฮ้า!

ธีรวีร์ถึงกับตาโตมองหญิงสาวตรงหน้าที่คิดเองหมดไปคนเดียว

“เดี๋ยวๆ คุณคิดว่าผมเนี่ยนะนอนกับคุณ?” ธีรวีร์ถามพลางหัวเราะออกมา

“ผมไม่มีรสนิยมนอนกับคุณหรอกไม่ใช่สเปกผม ยัยผู้หญิงขี้เมา”

“คุณว่าใครเมา...”

กำลังจะพูดต่อแต่เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก

ปิ่นกานต์จำได้ว่าเดินออกมาจากคลับแล้วก็หน้ามืดลง หลังจากนั้นก็หยุดลงที่หน้ารถคันหนึ่ง ก่อนจะอาเจียนใส่รถ..เอ๋! อย่าบอกนะว่าเขาคือเจ้าของรถสีดำคันนั้น

“จำได้บ้างแล้วใช่ไหม?” ปิ่นกานต์ยิ้มเจื่อนๆ ให้ ก็แน่ละ...จำได้แล้วว่าทำวีรกรรมอันไม่น่าดูเอาไว้

“คุณต้องการค่าเสียหายใช่ไหม?” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นพลางเชิดหน้า “เท่าไหร่ล่ะ”

ธีรวีร์ถอนหายใจออกมา ดูรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าต้องมีฐานะดี แค่เงินชดเชยเขาไม่ต้องการ

“ผมไม่ต้องการค่าเสียหาย”

“แล้วคุณต้องการอะไร?” เอ่ยถามขึ้นแม้สีหน้าก็ยังแสดงความหวาดกลัวออกมาอยู่เห็นๆ

“คำขอโทษจากใจ” ธีรวีร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“คำขอโทษ?...อ้อ!...งั้นฉันขอโทษแล้วกัน!” ปิ่นกานต์พูดพร้อมกับฉีกยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม

“นั่นคำขอโทษของคุณ?”

“ใช่แล้ว ฉันขอโทษแล้ว” หญิงสาวพูดพร้อมกับขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง มือข้างหนึ่งยังจับผ้าห่มบังกายเอาไว้ เพราะทั้งตัวมีเพียงเสื้อเชิ้ตแค่ตัวเดียว

“แล้วเสื้อผ้าฉันไปไหน!” ปิ่นกานต์เอ่ยถามขึ้นพลางส่งสายตามองชายหนุ่มตรงหน้าราวกับว่าเป็นคนโรคจิตก็ไม่ปาน

ธีรวีร์ส่งสายตามองหญิงสาวแล้วหัวเราะออกมา

“ไม่รู้สิ”

“ไม่รู้!” ปิ่นกานต์แทบอยากจะกรี๊ดและเดินเข้าไปฟาดฝ่ามือลงที่แก้มซ้ายของเขาสักครั้ง แต่ติดอยู่ที่ว่าทั้งตัวมีแค่เสื้อเชิ้ตเพียงตัวเดียว

“คนบ้า! เอาเสื้อผ้าฉันคืนมาเลยนะ!”

ส่งสายตาค้อนมองด้วยความไม่พอใจ ที่อยู่ในสภาพที่เสียเปรียบ

“ไม่รู้เหมือนกัน คุณไปเผลอถอดวางไว้ไหนล่ะ” ธีรวีร์แทบกลั้นขำไม่อยู่เมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาวตรงหน้า อยากแกล้งให้หายเจ็บใจ ก็เล่นอ้วกใส่รถที่เพิ่งซื้อมาใช้ไม่ถึงวันเลยด้วยซ้ำ

อยากจะร้องกรี๊ด! เกิดมาจะอายุครบสามสิบไม่เคยมีผู้ชายคนไหนกวนประสาทเท่าคนนี้อีกแล้ว!

ให้ตายสิ...ต่อให้เมายังไงก็ไม่มีทางที่จะถอดเสื้อผ้าตัวเองออกแน่ๆ

“ก็ได้...” ปิ่นกานต์กัดฟันพูด “ถ้าคุณไม่คืนให้ฉัน...ฉันจะ...”

ธีรวีร์เลิกคิ้วมอง “จะอะไร?”

“จะ...จะร้องไห้ให้คุณดู!” ปิ่นกานต์พูดออกไปจริงๆ น้ำตาเริ่ม ตกในเข้าให้แล้ว ไม่เคยถูกผู้ชายแกล้งแบบนี้มาก่อนเลย จริงๆ แล้ว แทบไม่เข้าใกล้ผู้ชายด้วยซ้ำไป เป็นเพราะกลัวและไม่กล้าต่อให้ภายนอกจะทำให้ตัวเองดูเป็นสาวมั่นมากแค่ไหนก็ตาม

เกินคาด!...นอกจากธีรวีร์จะยืนอึ้งแล้วยังขำไม่ออกอีก คุณเธอมาไม้นี้เล่นทำไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว

“คืนเสื้อผ้าฉันมาได้แล้ว!” หญิงสาวตะโกนพลางมองชายหนุ่ม ขอบตาเริ่มมีน้ำตาซึมออกมาจริงๆ

“เฮ้ๆ! คุณอย่ามาร้องไห้ในห้องผมนะ” ธีรวีร์รีบพูดขึ้นทันที สงสัยจะแกล้งเยอะไปหน่อยจริงๆ “เสื้อผ้าคุณผมให้แม่บ้านเอาไปซักให้ ตอนนี้กำลังตากอยู่ มันยังไม่แห้งหรอก”

“แล้วฉันจะกลับบ้านยังไง!” ปิ่นกานต์ส่งสายตาค้อนมองด้วยความไม่พอใจ

แต่ก่อนกลับบ้าน...อยากรู้ว่า...

“ใครเป็นคนเปลี่ยนชุดให้ฉัน?”

“เปลี่ยนเสื้อให้คุณ ก็ผมไง” ตอบด้วยท่าทางสบายๆ ซึ่งแตกต่างจากคนฟังที่แทบจะเป็นลมจับในทันที

ปิ่นกานต์ได้ยินไม่ผิดและชัดเต็มสองหู!

อยากจะร้องไห้ดังๆ เสียจริง! ตลอดยี่สิบแปดปีต่อให้เที่ยวผับขนาดไหนก็ไม่เคยเข้ามานอนห้องผู้ชาย ไม่สิ...ไม่เคยมาบ้านผู้ชายคนไหนเลยสักครั้งเดียว!

“ไม่ๆ คุณเอามาให้ฉันเลย ฉันจะกลับบ้าน” หญิงสาวบอก แน่นอนว่าจะยอมทนใส่ชื้นๆ รีบกลับบ้านและหนีหายไปโดยไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก...มันเป็นเรื่องอับอายที่สุดในชีวิตเลย!

“มันไม่ได้อยู่ที่ห้องน่ะสิ เห็นว่าป้าจะเอามาให้ผมตอนบ่ายๆ ที่มาทำความสะอาดห้องน่ะ” ธีรวีร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมกับยิ้มขำๆ ออกมาเมื่อเห็นสีหน้าขุ่นเคืองของหญิงสาว

“คุณว่าอะไรนะ! ฉันต้องรอเสื้อผ้าถึงบ่าย!” ปิ่นกานต์อยากจะร้องไห้ออกมา นี่สวรรค์กำลังกลั่นแกล้งใช่หรือไม่ เขาเป็นใครยังไม่รู้แล้วนี่ยังจะให้ทนอยู่ด้วยกันครึ่งวันอีก...

“ใช่ แต่ถ้าคุณไม่ไว้ใจผม จะกลับไปตอนนี้เลยก็ได้นะ” ธีรวีร์กล่าวพร้อมกับเบี่ยงตัวกลับทางประตูให้ ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะผายมือออกแล้วพูดขึ้นว่า “เชิญเลยครับคุณผู้หญิง”