CHAPTER 3 ไม่มีใครต้องการ

“ยัยเฟย์แกหายตัวไปไหนแต่เช้า!” เสียงโวยวายดังขึ้นเหมยหลินอารมณ์เสียเรียกจนเจ็บคอแต่มันไม่ยอมโผล่หน้ามาเสียที

“เดี๋ยวจ๋ายเก็บให้นะคะ” แม่บ้านเดินเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงคุณหนูเรียก พร้อมกับบอกว่าจะเก็บให้เองจึงถูกเหมยหลินต่อว่า

“ฉันไม่ได้เรียกแก ไปตามเฟรินทร์มาเก็บให้ฉัน”

“มีอะไรคะ”

เฟรินทร์กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่แม่บ้านอีกคนจึงอาสาขึ้นมาแทน แต่เธอต้องรีบตามขึ้นมาเพราะเหมยหลินไม่ถูกใจแม่บ้านคนไหนเลย

เมื่อเธอเดินมาถึงเหมยหลินก็โยนรองเท้าและกระเป๋าใส่และต่อว่าเพราะทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ

“มัวทำอะไรอยู่ ฉันเรียกหาแกตั้งนานแล้ว อย่าลืมสิว่าแกอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะอะไร”

เฟรินทร์ไม่ตอบอะไร หยิบรองเท้าและกระเป๋าของเหมยหลินเดินออกไปจัดใส่ตู้เรียงไว้อย่างสวยงาม “แกเตรียมน้ำอุ่นให้ฉันด้วย วันนี้ฉันอยากแช่น้ำ”

“ค่ะ” เธอหันไปตอบสั้นแล้วรีบไปทำตามคำสั่ง เพราะหากเธอชักช้า เธอคงถูกพี่สาวต่างแม่ดุด่าอีกแน่

หญิงสาวต้องตื่นมาเตรียมอาหารให้กับทุกคนในครอบครัวทุกเช้าเป็นประจำ เธอต้องทำไว้ทั้งข้าวต้มและหมูแฮมไข่ดาว กาแฟดำ เพราะพ่อ พี่สาว พี่ชาย ชอบกินคนละอย่าง ขณะที่นั่งกินข้าวเธอก็ต้องคอยบริการพวกเขา ซึ่งเป็นแบบนี้ประจำ

“วันนี้ฉันไม่อยากจะกินข้าวต้ม” ไห่ฉงบอกพร้อมเลื่อนถ้วยข้าวต้มออกห่าง เฟรินทร์ก็ต้องเปลี่ยนเป็นไข่ดาวหมูแฮมมาให้

“นั่งลงกินข้าวเถอะ” ประมุขของบ้านเอ่ยเสียงเรียบบอกกับเฟรินทร์ ไห่ฉงกับเหมยหลินตวัดสายตาดุๆ มองคนที่พวกเขาไม่ชอบขี้หน้า ก่อนที่เหมยหลินจะถามพ่อ

“คุณพ่อจะให้มันมานั่งกินด้วยจริงๆ เหรอคะ?”

“นั่นสิครับ คุณพ่อเป็นคนบอกเองนะ ว่ามันอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะคนใช้ ผมคงร่วมตะกับคนใช้ไม่ได้หรอกนะครับ” ไห่ฉงไม่พอใจเพราะตั้งแต่เฟรินทร์เข้ามาอยู่ในบ้านพ่อเหมือนจะรักมันมาก

“ลืมไปแล้วเหรอว่าเฟย์เป็นใคร!” ชิงอีเอ่ยเสียงเรียบแต่ดูเกรงขาม เฟรินทร์ก็คือลูกสาวอีกคนของเขาและดูเหมือนจะเป็นที่พึ่งพาได้มากที่สุด

“ถ้าพ่อยืนยันจะให้มันนั่งกินข้าวด้วย งั้นหนูไม่กิน”

“ผมก็ด้วย”

ทั้งพี่น้องเดินออกไปจากห้องอาหาร เฟรินทร์มีใบหน้าที่เรียบเฉยเพราะเห็นภาพนี้จนชินตา เธอไม่ได้รู้สึกเสียใจมีสิ่งเดียวที่อยากทำคือออกไปจากบ้านหลังนี้

“นั่งลงสิ” ชิงอีมองลูกสาวคนเล็กซึ่งมีใบหน้าคล้ายกับแม่ของเธอนัก น่าเสียดายที่ฟองฟ้าไม่ได้อยู่ดูลูกสาวเติบโต

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูไปกินในครัวอย่างทุกวันได้” ชิงอีได้แต่ถอนหายใจ ทั้งที่อยากจะปกป้องลูกสาวมากกว่านี้ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะกลัวว่าเฟรินทร์จะโดนพี่สาวพี่ชายรังแกมากกว่านี้ หรือว่าจะอยู่ที่นี่ไม่ได้เลยเหมยหลินไม่น่ากลัวเท่าไห่ฉง จนถึงตอนนี้เขายังไม่ยอมยกธุรกิจให้ลูกชายดูแล

“คุณเฟย์มานั่งกินดีกว่าค่ะป้าไปเก็บเอง”

“เดี๋ยวหนูช่วยค่ะไม่นานหรอก”

ซูฉีถอนหายใจเฟรินทร์ก็เป็นลูกสาวอีกคนแต่ทำไมประมุขของบ้านถึงไม่ยอมดูแล เรียนจบแทนที่จะให้ออกไปทำงานแต่ไม่ แถมยังถูกคนในบ้านรังแกอยู่เรื่อย

.

วันนี้ดัสตินนัดเจอเหมยหลิน เขาไปรับหญิงสาวจากงานเดินแบบพร้อมกับดอกลิลลี่สีขาวช่อโต ต่างเป็นที่อิจฉาของเหล่านางแบบคนอื่นๆ ยิ่งเห็นคนมองเหมยหลินก็ยิ่งเชิดหน้า ภูมิใจในความสวยของตนเอง

“ผมจองร้านอาหารอิตาเลียนไว้”

เหมยหลินยิ้มอย่างพอเมื่อเขารู้ว่าเธอชอบทานอะไร

“คุณรู้เหรอคะว่าฉันชอบอาหารอิตาเลียน?”

“ครับ”

ดัสตินยิ้มมุมปากภายในใจกำลังเยาะหยันว่าเหยื่อกำลังหลงกลแล้ว ‘ศึกษาข้อมูลมาขนาดนี้ จะไม่รู้ได้ยังไง’ แม้จะเจอกันไม่กี่ครั้งแต่ความสัมพันธ์ของทั้งสองคืบหน้าไวมาก หลังจากกินข้าวเสร็จเขาจึงอาสามาส่งเหมยหลินที่บ้าน

“คุณไม่มีคนรักจริงๆ เหรอคะ”

“คุณน่าจะได้ยินข่าวผมมาแล้วว่าแต่คุณจะไม่ให้ยอมเป็นชู้ใครใช่ไหม”

“ฉันโสดค่ะ คุณชอบควงผู้หญิงเป็นว่าเล่น”

เล่นกับไฟเธอชอบดี จะทำให้เขารู้ว่าเธอนี่แหละที่จะจับเขาอยู่หมัด

“ชอบเพราะผมยังไม่เจอคนที่ถูกใจเหมือนอย่างตอนนี้” ใบหน้าของใครอีกคนลอยเข้ามาให้สมอง วันนั้นเขาจับเธอไว้ได้แล้วเชียว แต่แม่คุณเล่นแตะกล่องดวงใจของเขาจนเกือบเป็นหมัน แล้วพ่อเสกเด็กเข้าท้องให้เลย

“คุณดัสติน ดัสตินคะ!”

“คะ ครับ” เขาหลุดออกจากภวังค์เมื่อหญิงสาวเขย่าต้นแขนของเขา

“คุณยิ้มอะไร” เธอเห็นนั่งยิ้มคนเดียวเหมือนคนกำลังคิดเรื่องสนุก

“เปล่าครับถึงแล้ว”

“ลงมากินไวน์ด้วยกันก่อนไหมคะวันนี้พี่ไห่ฉงกับคุณพ่อไม่อยู่”

“ยินดีครับ พวกนายรอแถวนี้ก่อน” เขาหันมาส่งลี่ถังและลูกน้อง ในบ้านนี่คงไม่มีใครกล้าทำร้ายเขาเดินตามเหมยหลินเข้าไปในคฤหาสน์หลังโต

“เฟรินทร์ ยัยเฟย์!” เหมยหลินตะโกนเรียกเฟรินทร์ให้มาเอากระเป๋าเธอไปเก็บเหมือนอย่างทุกครั้ง พยายามส่งยิ้มหวานเพื่อไม่ให้เขารู้ตัวตนที่แท้จริง

ดัสตินมองไปเรื่อยเปื่อยสักพักมีเสียงหวานตอบกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่สวยหวานจนเขาละสายตาไม่ได้ อยากเจอหน้าแต่ดันมาตรงนี้นี่เองคนใกล้ตัวเขาทั้งนั้น ดัสตินมองเฟรินทร์ด้วยสายตาหวานเชื่อม หน้าหวานๆ แววตาเศร้าๆ ดึงดูดเขาได้อย่างดี

เมื่อเหมยหลินเห็นสายตาของดัสตินที่มองเฟรินทร์เธอก็ไม่พอใจแล้วรีบไล่หญิงสาวออกไป และสั่งไม่ต้องมาที่ห้องรับแขกอีก

“คนนั้นน้องสาวคุณเหรอ”

“คนใช้คุณดูคนไม่ออกขนาดนั้นเหรอคะ” คนสวยอยากจะกรีดร้องเขานั่งดื่มไวน์กับเธอมาสามสิบนาทีแต่ถามเรื่องเฟรินทร์ทุกครั้งที่มีโอกาส ขนาดเปลี่ยนเรื่องคุยเขายังวกกลับมาถาม

“คนใช้เองเหรอ หน้าตาคล้ายกันจังสวยมาก” เขาพูดเหมือนละเมอและอมยิ้มยามที่คิดถึงเฟรินทร์ เขาไม่เคยสนใจใครขนาดนี้มาก่อน

“คุณเป็นอะไรคะ?”

“ผม ผมเหมือนจะเจ็บหัวใจนะขอตัวกลับก่อนนะครับ” หัวใจเขาเต้นแรงหรือว่าเขากำลังป่วยเป็นโรคหัวใจ ตั้งแต่เด็กยันโตก็ไม่เคยมีอาการแบบนี้

“ค่ะฉันเดินออกไปส่ง”

“ขอบคุณครับ”

เมื่อเข้ามาในรถเขายังคงจับหน้าอกข้างซ้ายตัวเอง ที่อาการเริ่มทุเลาลงบ้างแล้ว เขาเป็นแบบนี้บ่อยครั้งยามที่คิดถึงใบหน้าของใครอีกคน

“ลี่ถัง”

“ครับนายใหญ่”

“พาฉันไปหาลีออน”

“นายใหญ่ไม่สบายเหรอครับ” ร้อยวันพันปีไม่เคยอยากไปโรงพยาบาล

“อย่าถาม!”

หรือว่าเฟรินทร์กำลังทำเสน่ห์ใส่เขา ต้องใช่แน่ๆ เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งทำกลับลืมใบหน้าของเธอไม่ลง ลืมไม่ลงไม่เป็นไรฉุดมาให้มันจบๆ ไปเลยขอเวลาหาข้อมูลเกี่ยวกับหญิงสาวก่อน

‘รอพี่ก่อนนะน้อง’