CHAPTER 2 ผู้หญิงแบบนี้เข้าถึงง่าย

เซี่ยเหมยหลินน่าจะเป็นหมากตัวสำคัญที่เขาเข้าถึงได้ง่ายที่สุดไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบเขา มือหนาปิดแฟ้มประวัติของครอบครัวเซี่ย ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิดแต่นักธุรกิจธรรมดาเทียบชั้นกับเขาไม่ติด

แค่ได้รับมรดกตกทอดที่ดินผืนงามมาเท่านั้น และมันเตะตาเขามากจนต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มันมาครอบครอง

“ผู้หญิงแบบนี้เข้าถึงง่าย”

“เหมือนว่าคุณเซี่ยเหมยหลินจะคบหาดูใจกับนักธุรกิจคนหนึ่งอยู่นะครับ”

“ฉันไม่สนว่าใครจะคบกับใครฉันสนแค่ที่ดินผืนนั้น”

“ผมจะจัดการตามแผนที่เราวางไว้”

ดัสตินสร้างสถานการณ์พาตัวเองไปเจอกับเซี่ยเหมยหลินอย่างเช่นวันนี้หญิงสาวได้รับเป็นพรีเซนเตอร์ของสินค้าหนึ่ง ซึ่งถ่ายทำที่โรงแรมของดัสตินทุกอย่างเป็นแผนของเขาเช่นกัน

.

เฟรินทร์ยืนมองเหมยหลินที่กำลังโพสท่าถ่ายแบบ หญิงสาวเป็นคนสวยมากสง่างามสมกับเป็นลูกคุณหนู เธอมองชีวิตตัวเองที่ต้องเดินตามเงาของคนอื่น ไม่มีอิสระในการใช้ชีวิต

“จะไปไหนครับ”

“เฟย์ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”

เฟรินทร์ส่งยิ้มให้ผู้กำกับหนุ่มที่เราสองคนเจอกันบ่อยๆ เขาดูเป็นผู้ชายที่แสนอบอุ่นและที่สำคัญเขากำลังตามจีบเธออยู่

“รีบกลับมานะพี่รอเลี้ยงกาแฟ” มาร์คมองหญิงสาวไปจนลับสายตา เขาชอบเฟรินทร์อยากได้เธอมาเป็นนางแบบแต่หญิงสาวกลับปฏิเสธ

หญิงสาวเดินตามป้ายบอกทางเธอเดินมาเรื่อยๆ จนเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนัวเนียกันที่สวนย่อม จังหวะสายตานั้นทำให้เธอสบตากับเขาพอดี แววตาของเขาเป็นประกายเธอเดาอารมณ์ไม่ถูกจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป

“โรคจิตโรงแรมแท้ๆ ไม่เปิดห้อง” เธอรีบเดินเข้าห้องน้ำทันที ปากยังคงด่าพวกเขาไม่หยุดพัก

อีกด้านดัสตินเจอสาวที่เขาหมายตาจึงรีบผละออกจากนางแบบสาวที่ตอนนี้อยู่ในสภาพไม่เรียบร้อยเท่าไร เขาถูกลากมาในที่ลับตาคนแต่ก็ยังมีคนมาเห็นอยู่ดี

“อะไรกันคะดัสติน”

“ไมร่าผมมีงานด่วน” ทั้งๆ ที่หัวสีหวานของเขาจะแทงเข้าไปในถ้ำอยู่แล้ว เขารีบจัดการถอดเครื่องป้องกันออก รูดซิปกางเกงจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วทิ้งไมร่าไว้ตรงนั้นไม่สนใจเสียงโวยวายของหญิงสาว

เขาเดินมาหยุดที่หน้าห้องน้ำหญิงเขาจำใบหน้าของเธอคนนั้นได้ดี เขาล้วงกระเป๋ากางเกงพิงผนังรออย่างใจเย็น และบอกให้ลูกน้องออกไปยืนรอให้ห่างจากตรงนี้ ห้ามใครมาวุ่นวานบริเวณนี้เด็ดขาด

“อุ้ยยย”

“ขอโทษทีผมมองไม่เห็น” เขากลายเป็นคนชอบโกหกไปตั้งแต่เมื่อไรกัน

“ไม่เป็นไรค่ะปล่อยฉันได้แล้ว” ตอนนี้เขาเล่นกอดเอวเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จนเฟรินทร์ต้องเรียกเขาอีกครั้งเพราะเขาเล่นจ้องใบหน้าของเธอไม่วางตา

สวยอะไรขนาดนี้แม่คุณมองไกลๆ ว่าสวยแล้วพอมาอยู่ใกล้ๆ เขาแทบหยุดหายใจดวงตากลมโตปากนิดจมูกหน่อยคงด่าคนเก่งน่าดู วาสนาของคนสวยจริงๆ ที่เขายอมลดตัวเพื่อมาอยู่ใกล้ขนาดนี้

“ชื่ออะไรบอกมาก่อนสิ”

“ปล่อยฉันค่ะ!” เริ่มโมโหแล้วจริงๆ คนไม่รู้จักไม่สมควรทำแบบนี้เขากำลังคุกคามเธอ

“บอกชื่อมาก่อน”

“ไม่ปล่อยใช่ไหม?”

“ไม่ปล่อยแล้วจะทำไม” ตัวเล็กนิดเดียวจะทำอะไรเขาได้ เธอสูงถึงหน้าอกของเขาพอดีแบบนี้อุ้มง่ายคิดแล้วอยากลองเป็นลิงดู ‘ลิงอุ้มแตง’

“โอ๊ยยยยย” เขาร้องโอดโอยเมื่อคนตัวเล็กกว่าแตะเข้าที่กล่องดวงใจของเขาพอดี แต่เขาหลบเลยถูกแค่เล็กน้อยแต่เจ็บจนน้ำตาไหล

“นายใหญ่เกิดอะไรขึ้นครับ” ลี่ถังเห็นผู้หญิงวิ่งสวนออกไป พอมาถึงเจ้านายของเขากำลังนอนอยู่ที่พื้นพร้อมกุมเป้าตัวเองไว้

“ไม่ต้องถามมาพยุงฉัน”

“ครับๆ”

ดัสตินน้อยของเขาจะเป็นหมันหรือไม่ อย่างไรเธอต้องได้รับผิดชอบแน่หากเจอกันอีกรอบหน้าเขาจะใช้ท่องเนื้อของเขาฟาดปากให้เข็ด

.

ดอกลิลลี่สีขาวช่อโตถูกส่งมาให้เหมยหลิน หญิงสาวนั่งอยู่ในห้องรับรอง เธอหยิบการ์ดขึ้นมาอ่าน ‘ดีใจนะครับ ที่คุณมาทำงานที่นี่ ดัสติน’

หญิงสาวรับด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องพลางนึกในใจว่า ‘ไม่มีผู้ชายคนไหน ไม่หลงเสน่ห์ของเธอหรอก’ เขาตามจีบเธอหลายวันแล้ว

เธอเล่นตัวไม่ยอมไปทานข้าวกับเขาเพื่อไม่อยากให้เขาคิดว่าเธอนั้นง่าย ดันตินผู้ชายที่สาวๆ หมายปองหนึ่งในนั้นคือเธอด้วย แต่วันดีคืนดีเขากลับกระโจนเข้าหาเธอโดยที่ไม่ต้องทำอะไร

“คุณดัสตินฝากบอกมาว่าจะเลี้ยงข้าวทีมงานทุกคนที่ไนต์คลับในโรงแรมครับ” โทนี่รับคำสั่งของเจ้านายมาอีกที

“ยินดีค่ะเจอกันคืนนี้นะคะ”

“ครับ”

โทนี่เห็นหญิงสาวสวยเดินเข้ามาในห้องนี้พอดีเขาจึงรีบออกไป

เหมยหลินชะงักเมื่อเห็นเฟรินทร์ แต่คืนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะเผชิญหน้ากับหญิงสาวคนนั้น เธอไม่ชอบเวลาที่ผู้ชายทุกคนจ้องมองเฟรินทร์ด้วยสายตาหลงใหล มันทำให้เธอหงุดหงิด

“แกกลับไปได้แล้ว คืนนี้ฉันกลับดึก” เสียงเย็นชาของเธอดังขึ้น

“ได้ค่ะ” เฟรินทร์ตอบรับเรียบๆ ก่อนจะเดินจากไป

ดัสตินสบโอกาส เริ่มแผนการหว่านเสน่ห์ใส่เหมยหลินทันที และเธอก็ดูจะมีใจให้เขาไม่น้อย ทั้งคู่ดื่มไวน์ พูดคุยกันอย่างถูกคอ ราวกับรู้จักกันมานาน

“ไหวหรือเปล่าครับ?” ดัสตินเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ที่ใครเห็นก็ต้องหลงใหล

เหมยหลินมองเขาด้วยสายตาหวานเยิ้ม ก่อนจะเอียงคอถามกลับ “ถ้าบอกว่าไม่ไหว คุณจะไปส่งฉันเหรอคะ?”

เขาขยับเข้าใกล้ โน้มตัวลงกระซิบข้างหูเธอ

“แล้ว...ให้ผมไปส่งไหมล่ะครับ”

“ฉันเต็มใจค่ะ” เธอไม่รอช้าในเมื่อเขาอาสา เธอก็ต้องรีบคว้าโอกาสไว้

ทั้งสองเดินออกจากไนต์คลับโดยไม่สนใจสายตาของเหล่านางแบบที่มองตาม

ดัสตินขับรถไปส่งเหมยหลินด้วยตัวเอง ขณะที่ลี่ถังขับรถของหญิงสาวตามหลังมา

ก่อนที่เธอจะลงจากรถ เขาขอเบอร์และวีแชท ซึ่งเธอก็ยินดีให้โดยไม่ลังเล

“ผมขอถามคำถามเดียว”

“ฉันเต็มใจตอบค่ะ”

“คุณมีคนรักหรือยัง?” เขารู้ดีว่าเธอคบหากับใคร แต่เขาไม่สน เพราะเรื่องนี้เป็นแค่เกมของผลประโยชน์

“ยังค่ะ ฉันโสด”

เธอตอบโดยไม่คิด ไม่สนใจว่าแดนนี่จะเป็นอย่างไร ตอนนี้เธอเบื่อเขาเต็มทน และเมื่อมีหนุ่มหล่อระดับดัสตินเข้าหา เธอก็ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือ

“ผมดีใจนะครับที่ได้ยินคำนี้”

“เราจะได้เจอกันอีกไหมคะ?”

“แน่นอนครับ เราต้องได้เจอกันอีก”

ทั้งสองร่ำลากันอยู่นาน กว่าที่เหมยหลินจะยอมเข้าบ้านไป

ดัสตินโยนกุญแจรถให้ลี่ถัง แล้วเดินไปขึ้นรถอีกคันที่มีโทนี่เป็นคนขับ

โทนี่เหลือบมองเจ้านายผ่านกระจกหลังแล้วเอ่ยขึ้น

“นายใหญ่ยิ้มอะไรครับ?”

“ฉันไม่ได้ยิ้ม”

“ผมคงตาฝาด” ก็เห็นอยู่ว่าเขากำลังยิ้ม หรือว่า... ตกหลุมรักเหมยหลินเข้าแล้ว?

แต่ดัสตินไม่ได้คิดถึงเหมยหลินเลย ในหัวของเขามีเพียงใบหน้าของหญิงสาวอีกคน...

ผู้หญิงที่กล้าทำร้ายร่างกายเขา แต่กลับตรึงเขาเอาไว้ไม่ให้หลุดพ้น

เธอทำเสน่ห์ใส่เขาหรืออย่างไร?

เขาคิดถึงเธอ อยากได้เธอมาครอบครอง

เพียงแค่จินตนาการถึงเสียงครางแผ่วหวานใต้ร่างของเขา ร่างกายก็ร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เสียงทุ้มต่ำกระซิบสั่งออกมาอย่างไม่ลังเล

“เรียกไมร่าให้ฉันที”