แบรด - 3

“ฉันต้องได้เห็นหล่อนที่ห้องวันนี้” เสียงเข้มห้าวกรอกส่งไปในสายเพื่อสั่งการ

‘ครับ แบรด’ อัคราฟตอบกลับมาในสาย

“อยากรู้นักว่าหล่อนจะทำยังไงพรีน ถ้ารู้ว่าตอนนี้น้องสาวของเธออยู่ในเงื้อมมือของฉัน” แบรดพึมพำกับรูปถ่ายพิงค์ จากที่ได้สืบประวัติมา พิงค์เป็นโลกทั้งใบของพรีนและพรีนเองก็เป็นโลกทั้งใบของน้องสาวเช่นกัน และเขาจะใช้หล่อนเป็นเหยื่อล่อให้พรีนออกมาจากรูที่หลบซ่อน และเขาก็รู้ด้วยว่าบรูโนเป็นคนช่วยหล่อน

อัคราฟกับลูกน้องสามคนที่เฝ้าติดตามความเคลื่อนไหวของพิงค์ น้องสาวของพรีนมาตลอดทั้งวันจนตอนนี้หล่อนเลิกงานกลับบ้าน เขาและลูกน้องเฝ้าแอบตามหล่อนอย่างระมัดระวังรอโอกาสที่จะเข้าอุ้มหล่อน และในที่สุดโอกาสก็มาถึงเมื่อเดินเข้ามาในซอยเล็กๆ และไร้ผู้คน อัคราฟก็สั่งลูกน้องจู่โจมทันที

“อะ...อื้อ” พิงค์ถูกจู่โจมจากด้านหลัง เธอดิ้นและร้องขอความช่วยเหลือ แต่แล้วทุกอย่างก็มืดมนพร้อมกับสติที่หลับนิ่งของเธอ

“อุ้มหล่อนไปขึ้นรถ” อัคราฟสั่งลูกน้องหลังจากจัดการกับพิงค์จนหมดสติแล้ว เขาเอายาสลบหยอดใส่ผ้าเช็ดหน้าแล้วนำมาปิดจมูกเธอจากด้านหลังจนหล่อนหมดสติไป

“ครับ อัคราฟ” หนึ่งในลูกน้องรับคำเสียงหนักแน่นแล้วยกอุ้มร่างเล็กหมดสติขึ้นพาดไหล่พาไปยังรถยนต์ที่เช่ามาทันที

ร่างเล็กอ่อนปวกเปียกถูกโยนลงไปยังเตียงนอนนุ่มขนาดคิงไซซ์ แบรดมองดูร่างน้อยหมดสติบนเตียงนอนตนเองก็โบกมือไล่ทุกคนออกไปข้างนอก เพราะตัวเองจะอยู่ตามลำพังกับกระต่ายสาว

“ทำไมยังไม่ไปอีกอัคราฟ?” แบรดถามเมื่อลูกน้องออกไปจากห้องหมดแล้วเหลือแต่อัคราฟที่ยังยืนนิ่งอยู่

“เธอน่าสงสารแบรด”

“นายกำลังใจอ่อนเหรออัคราฟ”

“เปล่าแบรด ถ้าเทียบกับสิ่งที่พี่สาวเธอทำกับผมแล้วมันไม่น่าสงสาร แต่หล่อนไม่รู้เรื่องด้วย เราไม่ควรดึงหล่อนมาเกี่ยวข้องด้วย”

“จิตใต้สำนึกของนายมันกำลังทำงานเหรออัคราฟ เราเป็นมาเฟีย เราไม่ใช่คนดี สองมือของฉันกับสองมือของนายเปื้อนเลือดมาเท่าไหร่แล้วอัคราฟ จะมาใจอ่อนเพราะผู้หญิงเอเชียสองพี่น้องนี้ไม่ได้ ไสหัวไปซะ!”

อือ!

แล้วอัคราฟก็ยอมออกไปจากห้องส่วนตัวของแบรด ปล่อยให้แบรดอยู่กับสาวเอเชียร่างเล็กตามลำพังในห้อง

แบรดมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวสอบ เขานั่งบนเตียงนอนนุ่มแล้วมองหน้าคนหลับสนิทเพราะยาสลบแล้วก็ยกยิ้มมุมปาก เห็นในรูปถ่ายว่าหล่อนสวยแล้ว มาเจอตัวจริงสวยกว่าในรูปอีก มือสากกร้านยื่นไปลูบไล้แก้มนวลเนียนปัดผมที่ติดข้างแก้มไปทัดข้างหูให้สาวเจ้าแล้วก็ลูบไล้มือมายังริมฝีปากอวบอิ่มสีระเรื่อแล้วใช้นิ้วคลี่กลีบปากอ่อนนุ่มเล่นพร้อมดุนดันนิ้วสากกร้านแกร่งตนเองเข้าไปในปากน้อยคนหลับสนิท

“อะ...อื้อ” แม้จะหลับสนิทเพราะยาสลบ แต่ร่างกายของพิงค์ก็ตอบสนอง เมื่อมีอะไรยัดเยียดเข้ามาในปากน้อย เธอก็ดูดคลึงนิ้วแกร่งเล่นด้วยคิดว่าเป็นไอติมที่เคยดูดเลีย

“อะ...อื้ม” เสียงดูดนิ้วดังหมุบหมับทำให้เจ้าของนิ้วแกร่งนั่งไม่ติด เมื่อปากน้อยเริ่มดูดเร่าหนักหน่วงรุนแรงขึ้นจนทำให้เอ็นแข็งร้อนกลางหว่างขาแข็งขึงจนปวดร้าวจนดุนดันผ้าขนหนู

“อ่า...ให้ตายสิ นี่หลับแน่นะ” แบรดครางพร่าเสียวแล้วดึงนิ้วที่เปรอะเปื้อนน้ำลายสาวเจ้าออกมาจากปากน้อยแล้วถลกดึงผ้าเช็ดตัวของตัวเองออก

“อีกตั้งครึ่งชั่วโมงหล่อนถึงจะตื่น ให้ตายสิวะ! ทำไมนานแบบนี้” มาเฟียโฉดเอ่ยพึมพำกับตนเองด้วยความหงุดหงิดแล้วถลกดึงปลดผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบตนเองกองกับพื้นแล้วเคลื่อนตัวขึ้นมาบนเตียง

“คนอย่างแบรดไม่มีทางช่วยเหลือตัวเอง” น้ำเสียงเครียดขรึมดังลอดจากปากหนาแล้วก็นำเอ็นเนื้ออวบใหญ่แข็งร้อนตนเองเสียดสีถูไถกับหน้าท้องแบนราบที่ตนเองถลกดึงเสื้อหล่อนเลิกขึ้นเปิดท้อง