บทที่ 1 เจอกัน

หนึ่งปีผ่านไป

พิชชี่

(คืนนี้เจอกันนะคะ) เสียงจากสายโทรศัพท์ของฉันเองค่ะ เนวี่ เพื่อนสนิทสมัยประถมยันมัธยมโทรมานัดเจอกันคืนนี้ที่ผับเดิมที่ฉันเคยมีเหตุการณ์เมื่อหนึ่งปีก่อนหลังจากที่ฉันกับไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ได้โบ๊ะบ๊ะกันตื่นเช้ามาฉันรีบเก็บเสื้อผ้าออกจากห้องทันที ไอ้บ้านั่นเป็นหนุ่มใหญ่อายุน่าจะสามสิบกว่าๆหน้าตาหล่อเหลาอย่างกับตั้งใจปั้นมีหนวดเครานิดหน่อย หลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้นฉันไม่ไปเหยียบที่ผับนั่นอีกเลยจะไปอีกครั้งก็คืนนี้เพื่อนฉันนัดเจอเนวี่พึ่งกลับจากต่างประเทศมาเมื่อวานนางไปเรียนมหาลัยต่อที่เมกาพอเรียนจบก็กลับมา ครอบครัวเนวี่ทำธุรกิจอยู่ที่เมกาแต่ตัวเธอไม่ชอบใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเพราะเธอเติบโตที่นี่

“อืมได้ เจอกันคืนนี้” ฉันกดวางสายไปบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงนอนพระอาทิตย์ยืนหัวพึ่งจะตื่นค่ะทุกคน วันหยุดเป็นวันที่ฉันรู้สึกขี้เกียจเป็นพิเศษเลย

ฉันเรียนจบได้ครึ่งปีแล้วค่ะและได้งานทำแล้วด้วยเป็นงานทั่วไปเงินเดือนแต่ละเดือนเหมือนเป็นแค่เศษเงินจะบอกว่ามากก็ไม่จะบอกว่าน้อยก็ไม่เหมือนกันเอาเป็นว่าพอกินพอใช้ไม่ทันเก็บออม ฉันยังอยู่หอเดิมที่เคยอยู่ตอนเรียนมหาลัยไม่ย้ายไปไหนถึงจะแคบไปหน่อยก็ทนความอึดอัดได้เพราะฉันตัวคนเดียว

ผับJ

ฉันให้พี่วินมอไซต์มาส่งผับที่นัดเหล่าบรรดาเพื่อนของฉัน เนวี่บอกว่าถ้าถึงก่อนให้รอหน้าผับจะได้เข้าไปพร้อมกันฉันยืนรอเนวี่หน้าผับเหมือนหมาเฝ้าร้านเลยค่ะไม่รู้ว่าเพื่อนของฉันจะมาเมื่อไร

“จ๊ะเอ๋ มานานหรือยัง” มีผู้หญิงส่งเสียงอยู่ข้างหลังฉันพร้อมทำท่าน่ารักใส่

“เนวี่!!! ฉันคิดถึงแกมากเลยรู้ไหม” เนวี่เป็นเพื่อนคนเดียวของฉันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมพอฉันขึ้นมหาลัยแทบจะไม่มีเพื่อนเลยด้วยความที่ฉันเป็นคนจนด้วยค่ะคนอื่นๆเลยไม่อยากคบขนาดแฟนตัวเองยังนอกใจไปเอากับคนอื่นเลย

“คิดถึงแกมากๆเช่นกัน ถ้าไม่โดนพ่อแม่บังคับให้ไปฉันก็ไม่ไปหรอก” เนวี่กอดฉันอีกครั้ง ถึงเธอจะเป็นคนรวยแต่เธอไม่เคยถือตัวเป็นคนติดดินมากๆไม่ติดหรูและเข้ากับคนอื่นง่าย

“ไปเข้าข้างในกันเถอะ” เรากอดคอกันเหมือนสมัยยังเป็นเพื่อนเรียนเข้ามาในผับมานั่งที่ฉันเคยมานั่งประจำคือหน้าเคาน์เตอร์บาร์ที่มีพนักงานคอยชงให้ เนวี่สั่งเครื่องดื่มให้โดยที่ฉันไม่ต้องเอ่ยสั่ง

“ช่วงนี้แกเป็นยังไงบ้าง ได้งานทำหรือยัง” ฉันยกแก้วดื่มค็อกเทลจนหมดแก้วแก้ความอยาก เนวี่ถามฉันขึ้นมา

“ก็ดีแหละ ได้ละแต่อีกไม่นานคงจะได้ลาออก” งานที่ฉันทำอยู่เป็นงานโคตรหนักเลยค่ะ วุฒิการศึกษาที่เคยเรียนมาแทบจะไม่ต้องใช้สามเดือนที่แล้วร้านนั้นติดป้ายประกาศหาพนักงานฉันลองสมัครดูเผื่อได้แต่ได้เฉยเลยที่ได้เพราะไม่มีใครมาสมัครค่ะ เป็นงานหนักค่าจ้างน้อยใครบ้างที่อยากทำด้วยความที่เศรษฐกิจไม่ค่อยดีของก็แพงถ้าต้องส่งเงินให้ลูกหรือเลี้ยงครอบครัวไม่พอใช้หรอกค่ะ

“ทำไมล่ะหรือเป็นงานหนักเงินเดือนน้อย” เดาใจฉันถูกเป๊ะมากเนวี่