2 พักใจ

"ส่งกูไปทำงานที่พัทยาทีได้ไหม..."

พี่ชายผู้ที่มีอายุห่างกันแค่ 1 ปี มองหน้าน้องชายที่นั่งหน้างออยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อว่าจะได้ยินมันพูดประโยคนี้ออกมา

มันก็จริงที่หลายเดือนมานี้ น้องชายตัวดีเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีขึ้น ทำตัวดี เข้ามาทำงานที่โรงแรมในทุกวัน ผลงานก็น่าชื่นชมขึ้นมาก

ไม่เที่ยวเตร่ มีไปดื่มสังสรรค์บ้าง แต่ก็ไม่ได้สำมะเลเทเมาแบบเมื่อก่อน ที่สำคัญคือเลิกใช้ยาเสพติด

"อยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้วนิ จำเป็นต้องไปอยู่ไกลแม่ด้วยหรอ?" เพราะพี่ชายรู้ดีว่าแม่เขานั้นรักและหวงน้องชายมากแค่ไหน

"พัทยา...ก็ใกล้ที่สุดที่กูจะไปมาหาแม่ได้ ถ้ามึงไม่ย้ายกู กูก็ไม่ทำแล้วงาน!" ผู้เป็นน้องที่หน้าคล้ายกันอย่างกับแกะ มองหน้าผู้เป็นพี่ชายอย่างขุ่นเคือง

"จะไปวันไหนล่ะ" สุดท้ายคนเป็นพี่ชายก็ต้องเอ่ยถามออกไป

"อาทิตย์นี้ กูจะไปรอที่นู่นเลย" คนเป็นน้องตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด พี่ชายจึงหัวเราะออกมาเบา ๆ

"คุณครูคนสวยเขาหักอกรึไง...ถึงกับทนอยู่กรุงเทพฯ ไม่ได้" พี่ชายเอ่ยและมองเขาอย่างขบขัน

"ก็ดีกว่ามึงที่เมียทิ้งละกัน!!" น้องชายตอกกลับพี่ชายอย่างดุเดือด ทำให้พี่ชายโมโหจนเลือดขึ้นหน้า

"ไอ้ทิตย์!! มึงรีบออกไปไกล ๆ ส้นตีนกูเลย!!"

ชายหนุ่มหน้าตาดี ผมรองทรงสั้นสีน้ำตาลอ่อน รูปหน้าเรียวยาว จมูกโด่งสัน ริมฝีปากหยักได้รูป ผิวขาวผ่องราวกับไม่เคยโดนแดด ด้วยความสูง 185 ซม. ยิ่งทำให้เขาเป็นจุดสนใจไม่ว่าจะย่างกรายไปทางใด

แต่มันก็ไม่มากเท่าตำแหน่งรองประธานกรรมการบริษัทโรงแรมในเครือ 'วัฒนาพรพล' สาขาพัทยาหรอก ลูกชายคนรองผู้บริหารโรงแรมชื่อดัง

เขาจะลงลิฟต์มาจากชั้นบนสุดประมาณ 7 โมงเช้า เพื่อมารับประทานอาหารที่ห้องอาหารและลงมายังชั้นล่างเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของโรงแรม

เขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลยก็ได้ แต่เขาก็จะทำ เขาชอบความเป็นระเบียบ อะไรก็ตามที่เขาดูแลมันจะต้องถูกต้องและดีที่สุด

เขาเปลี่ยนไปในช่วงครึ่งปีหลัง กลายเป็นคนจริงจังกับงาน ทุ่มเท และเลิกนิสัยเดิม จนคนรอบข้างต่างพากันคับข้องใจ...เหตุใดอาทิตย์ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้

ถึงแม้เขาจะซ่อนอารมณ์หมองเศร้าไว้ในใจ แต่มันก็ไม่พ้นสายตาของคนในครอบครัว เพราะอาทิตย์เป็นคนที่เก็บความรู้สึกไม่เก่ง เขาต่างกับพี่ชายเขาในเรื่องนี้

'วันนี้เราจะไปทานอะไรกันดีครับ' เขาเอ่ยถามทันทีที่หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม น่ารัก ตัวเล็ก ผิวพรรณดี แต่งชุดข้าราชการขึ้นรถมา...

'อะไรก็ได้ค่ะ' เธอมักจะเป็นแบบนี้ เธอเป็นคนพูดน้อย...

'อาทิตย์หน้าว่างไหม...ผมจะชวนไปหาพ่อกับแม่' เขาจับมือเธอ มันช่างเล็กและนุ่มนิ่มเหลือเกิน

'ทิตย์คะ....' เธอบิดมือตัวเองออก

'เป็นอะไรครับ...' เขาเห็นเธอท่าไม่ดีจึงเอ่ยถามด้วยความห่วงใย

'ไผ่ไม่อยากไป...' เขาขมวดคิ้ว

หลายครั้งที่เขาพยายามชวนไปพบพ่อแม่ เธอก็ไม่เคยอยากจะไป

'ทำไม?' เขาเอ่ยถามอย่างหงุดหงิด เขาพยายามใจเย็นกับเธอ แต่มันก็มากเกินไปจริง ๆ เธอปฏิเสธเขามามากกว่า 5 ครั้งแล้ว

'ไผ่มีเรื่องจะคุยกับทิตย์ค่ะ'