1 แตกหัก

“พานังผู้หญิงแพศยาคนนี้ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!!!!” เสียงกรีดร้องไม่พอใจที่ดังลั่นบ้าน พาให้คนบริเวณนั้นกรู่กันเข้ามาดูสถานการณ์ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณนายของบ้านถึงดูโมโหร้ายแบบนั้น

เพล้ง เพล้ง ไม่เพียงแค่เสียงต่อว่าด่าทอเท่านั้น ยังมีเสียงทำลายข้าวของตามมาด้วย

“คุณผู้หญิงหยุดก่อนค่ะ”

“อย่ามาห้ามฉัน ไล่นังแพศยานี่ไป พามันออกไปจากบ้านฉัน!”

“คุณผู้หญิงใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ บัวว่าค่อย ๆ พูดกันดีกว่า”

“ฉันบอกว่าให้ไล่มันออกจากบ้านฉัน เดี๋ยวนี้!!!”

“มัวยืนทำอะไรอยู่ เอามันออกไป!!!”

“คุณหลินถือว่าป้าขอล่ะนะคะ หลบออกไปก่อน ไว้คุณผู้หญิงใจเย็นลงแล้วค่อยมาใหม่”

“ไม่ค่ะป้าบัว หลินจะรอเจอพี่องศา ไม่ว่าคุณแม่จะไล่จะด่าจะว่าจะทำร้ายอะไรหลิน หลินก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าจะได้เจอตาเหนือกับพี่องศา”

“คุณหลินก็รู้นี่คะว่าคุณองศา...”

“นังบัวอย่าไปคุยกับมัน เพราะมันหลายชายฉันถึงได้เป็นแบบนี้!! เพราะมันคนเดียว!!”

“หลินไม่ได้ทำจริง ๆ นะคะคุณแม่ จะให้หลินไปสาบานที่ไหนก็ได้ หลินไม่ได้เป็นคนทำ” ดวงตากลมสวยเริ่มแดงก่ำเมื่อไม่มีใครเชื่อคำพูดของเธอเลย นั่นลูกเธอนะ เธอจะไปทำร้ายลูกของตัวเองได้ยังไงกัน แค่รู้ว่าลูกเจ็บหัวใจคนเป็นแม่ก็จะขาดรอน ๆ แล้ว ไหนจะถูกกีดกันไม่ให้เจอลูกอีก

“ออกไปจากที่นี่ซะ ก่อนที่ฉันจะให้ตำรวจมาลากแกออกไป”

“คุณแม่...”

“ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่ ฉันมีลูกคนเดียว”

“คุณองศามาพอดีเลยค่ะ ช่วยมาดูทางนี้หน่อยค่ะ คุณนายทะเลาะกับคุณหนึ่งใหญ่แล้ว” ธริกาถลาตัวไปหาผู้เป็นสามีทันที หวังว่าเขาจะฟังสิ่งที่เธอพูดบ้าง

“พี่องศาลูกเป็นยังไงบ้างคะ หมอว่ายังไงบ้าง”

“เธอช่วยเก็บของน้ำเหนือให้ที ฉันจะเข้าไปเก็บของตัวเอง” กลทีป์พูดบอกสาวใช้ แล้วเขาก็เดินผ่านหน้าธริกาไปเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ ไม่แม้จะเหลือบสายตามองหรือพูดอะไรกับเธอเลยด้วย

“ลูกเป็นไงบ้างคะ ฮึก พี่องศาตอบหลินหน่อยสิคะ”

“ได้โปรดเถอะนะคะ หลินก็รักลูกเป็นห่วงลูกเหมือนกัน” น้ำตาที่ไหลเป็นสายจนเหือดแห้งไป ร่วงหล่นลงอาบแก้มนวลอีกครั้ง เมื่อเห็นท่าทีเฉยชาของเขา

“ถ้าเธอรักและเป็นห่วงลูกจริง มันจะเกิดเรื่องนี้ขึ้นหรอ”

“เรื่องที่เกิดขึ้นหลินอธิบายนะคะ มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเห็นและรู้...”

“ไหนเธออธิบายมาสิ”

“...”

“พูดมันออกสิวะ!”

“หลินขอโทษ...” สุดท้ายเธอก็ให้คำตอบเขาไม่ได้ นอกจากยืนมองเขาน้ำตาไหลพราก ตัวสั่นเทาเพราะเสียงที่เขาพูดด้วยเมื่อครู่นี้ เขาไม่เคยพูดเสียงดังใส่เธอมาก่อนเลย ไม่เคยเลยสักครั้งเดียว

“โธ่เว้ย!” ปัก น้ำเสียงสบถดังขึ้นพร้อมกับหมัดหนักที่ชกเข้าที่กำแพงอย่างแรง

“ตาองศา!!!”

“พี่องศา” เป็นธริกาที่เข้าไปหากลทีป์ได้ก่อน และก็เป็นเธอที่ถูกเขาผละออกก่อนเช่นกัน

“อย่ามายุ่งกับฉัน กลับไปอยู่ในที่ของเธอ...ไปซะ ก่อนที่ฉันจะโมโห ฉันไม่อยากทำร้ายใคร”

“พี่องศา...” ดวงตากลมสวยมองเขาด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับมือบางที่ยกขึ้นกุมท้องอย่างไม่รู้ตัว เพราะเมื่อกี้ที่เขาผลักเธอให้ออกจากตัวค่อนข้างแรงพอสมควร แต่ดีที่เธอไปได้ไปชนกระแทกเข้ากับอะไร เพียงแต่เซถลาเกือบทรงตัวไม่อยู่เท่านั้น

“ได้ยินชัดแล้วใช่ไหม ได้ยินชัดแล้วก็ไสหัวออกไปจากบ้านฉันซะ” รัศมีคุณนายของบ้านหันไปส่งสายตาบอกเด็กในบ้านให้ขนของของลูกสะใภ้ที่ตนแสนชังออกมาทันที

“ต่อจากนี้ไปฉันหวังว่าจะไปเห็นหน้าเธออีกนะ”

“พี่องศาคะ...ฟังหลิน เชื่อใจหลินสักครั้งได้ไหมคะ ฮึก เชื่อใจหลินหน่อยได้ไหมคะ ตลอดเวลาเกือบสิบปีที่คบกันหลินเป็นยังไงพี่ก็น่าจะรู้”

“ในสายตาพี่หลินเป็นคนแบบนั้นหรอคะ...”

“ฉันเชื่อในหลักฐานที่มี”

“งั้นขอเวลาให้หลินได้พิสูจน์ความจริงได้ไหมคะ ฮึก หลินจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีลูก”

“หมดเวลาของเธอแล้ว ส่วนเรื่องอยู่ยังไง มันเป็นปัญหาของเธอ อ้อแล้วที่มันเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอทำตัวเองทั้งนั้น เพราะงั้นไม่ต้องมาบีบน้ำตาเรียกความสงสาร ความเห็นใจจากฉัน”

“ฮือ ๆ หลินบอกว่าหลินไม่รู้ หลินไม่ได้ทำ ทำไมพี่ไม่เชื่อใจกันบ้าง” เสียงร้องไห้ปานใจจะขาดของคนตรงหน้าทำให้กลทีป์หันหน้าหนี ก่อนจะพูดประโยคต่อมาอย่างตัดใจ

“พอเถอะ ออกไปจากบ้านหลังนี้ กลับไปอยู่ในที่ของเธอ”

“ส่วนเรื่องหย่าฉันจะให้คนจัดการให้ ส่วนสิทธิ์ในการดูแลลูก เธอคงจะรู้ตัวเองดีนะว่าเธอไม่มีสิทธิ์นั้นอีกต่อไป”

“ลูกชายคนเดียวของฉัน แน่นอนว่าฉันต้องดูแลอย่างดี เธอไม่ต้องเป็นห่วง...หึ หรือจริง ๆ แล้วเธอก็ไม่ห่วงตั้งแต่แรก” พูดจบเขาก็เดินขึ้นบ้านไปทันที ธริกาไม่สามารถตามเขาไปได้เลยเพราะคนในบ้านมาขวางเธอไว้

“ไม่ พี่องศา พี่ต้องฟังหลินก่อน มันต้องไม่เป็นแบบนี้ ฮึก หลินไม่ได้เป็นคนทำ ฮึก ฮึก ฮือ”

“คุณหลิน!”

เสียงเอะอะโวยวายจากด้านหลังก็ไม่ทำให้ชายหนุ่มหันหลังย้อนกลับมา

ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้ว เขาก็จะไม่ถอยหลังกลับไปอีก เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจของเธอ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไร แน่นอนว่าเขาเจ็บเมื่อเห็นเธอเจ็บ แต่สิ่งที่เธอทำกับเขามันก็เจ็บเสียยิ่งกว่า

ดวงตาคู่คมที่แดงก่ำมีหยาดน้ำสีใสคลออยู่น้อย ๆ

“โธ่เว้ย” ปัก ปัก ปัก หมัดหนัก ๆ รัวเข้าผนังห้องตั้งแต่เข้าเปิดประตูเข้ามา อย่างต้องการระบายอารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ภายใน

“ทำไมหลิน ทำไมเราต้องทำแบบนี้กับพี่ พี่ผิดตรงไหน พี่มันไม่ดีตรงไหน... ทำไมเราถึงทำแบบนี้กับพี่”

“ทำไม....”