Ep6 ความใกล้ชิด

เมื่อรถตู้คันหรูจอดส่งทุกคนกันหมดแล้ว จากนั้นก็มาจอดยังสถานที่สุดท้ายซึ่งก็คือโรงแรมของคนทั้งคู่ ชายหนุ่มที่เริ่มนึกแผนการขึ้นได้ก็เอ่ยขึ้นว่า..

“ผมเดินไม่ค่อยไหว รบกวนพิมพ์พยุงได้ไหมครับ”

หญิงสาวที่ใจบริสุทธิ์ไม่ได้คิดเกินเลยอะไร เธอแค่ยิ้มก่อนเอ่ยขอบคุณคนขับรถก่อนจะหันมาพยุงร่างของเขา โดยหารู้ไม่ว่าทุกๆ การกระทำของเธอ คนเมาทิพย์เขาประมวลผลทุกๆ อย่างเอาไว้แล้ว หญิงสาวพาร่างสูงไปยังลิฟต์ กลิ่นโคโลญจน์ของผู้ชายจากตัวเขาตีเข้าจมูกน้อยๆ ของเธอ ซึ่งก็ไม่ต่างจากชายหนุ่มสักเท่าไหร่ ที่ตอนนี้กลิ่นแป้งบวกกับกลิ่นแชมพูอ่อนๆ ของเธอก็ตีเข้าสันจมูกโด่งของเขาเข้าอย่างจังเช่นกัน สักพักลิฟต์ก็เปิดออกเมื่อถึงชั้นที่ทั้งคู่พัก เธอเอ่ยถามเขาเรื่องคีย์การ์ด

“คุณรามคะ เก็บคีย์การ์ดไว้ตรงไหนคะ”

ชายหนุ่มจึงคว้านล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะหยิบมันขึ้นมา

“นี่ครับ..ขอบคุณนะครับ” เขาเสียงอ้อแอ้ตัวเซหน่อยๆ เมื่อประตูห้องถูกเปิดออก ชายหนุ่มจึงรีบเดินเข้าไปด้านใน หญิงสาวยืนส่งเขาจนประตูห้องถูกปิดลงอีกครั้ง ก่อนที่ตัวเองจะหยิบคีย์การ์ดและเปิดประตูห้องของตัวเองเข้าไป ซึ่งแน่นอนว่าทุกการกระทำของเธอนั้นเขามองลอดผ่านช่องตาแมว

ห้องพักของหญิงสาวอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขา และนี่ก็เป็นแผนการของเขาอีกเช่นกัน

‘ใจเย็นๆ นะไอ้ราม มึงอย่าพึ่งบุ่มบ่าม การจะทำให้ผู้หญิงให้ใจ มึงต้องทำให้เธอเชื่อใจมึงให้ได้ก่อน’ ชายหนุ่มเอ่ยบอกกับตนเอง

ทางด้านหญิงสาว

“ค่ะแม่ …. พิมพ์ทานยาแล้วค่ะ แม่ไม่ต้องไปกู้เงินน้าตรีมานะคะ กว่าจะถึงเวลาเปลี่ยนหัวใจหนูคงมีเงินพอแล้วค่ะ อีกอย่างที่ทำงานมีสวัสดิการสำหรับพนักงานด้วยนะคะ กู้ก่อนผ่อนทีหลัง … ค่ะแม่ … ค่าา หนูรู้แล้ว รักแม่นะคะ”

หญิงสาวคุยกับมารดาเพื่อบอกให้หญิงสูงวัยสบายใจ เพราะการจะเปลี่ยนลิ้นหัวใจนั้นราคาค่อนข้างสูงถึงหลักล้านบาท แม้อาการของเธอจะไม่แสดงให้เห็นและสามารถใช้ชีวิตเฉกเช่นคนปกติทั่วๆ ไป แต่ก็ยังคงต้องงดออกกำลังกายหนักๆ และหลีกเลียงสิ่งที่กระทบกระเทือนจิตใจ ดังนั้นการใช้ชีวิตของหญิงสาวจึงค่อนข้างระมัดระวังเป็นพิเศษ ในชีวิตของเธอนี่จะเป็นการผ่าตัดครั้งที่สอง เนื่องจากสภาพของลิ้นหัวใจเทียมมันต่างมีอายุขัยในการทำงานของมัน แม้ตอนนี้เงินเก็บยังมีไม่มาก แต่เธอก็ขอสู้จนสุดทางเสียก่อน

หญิงสาวที่พยายามเก็บเงินให้ได้มากที่สุด ตั้งแต่เธอเกิดมายอมรับเลยว่าเป็นภาระของแม่มาก เงินที่หามาได้ก็หมดไปกับค่ารักษาต่างๆ คนที่นอนคิดไม่ตกก็ผล็อยหลับไปจนได้

10:00 น.

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น หญิงสาวตื่นมาก็รีบอาบน้ำแต่งตัวจัดการกับตัวเอง เธอมีนัดกับธีรากรช่วงเที่ยงๆ เขาจะพาเธอไปทานข้าวก่อนจะออกเดินทางไปต่อที่ภูผาม่าน ที่นั่นเป็นอีกหนึ่งโครงการที่กำลังจะสร้างในเร็วๆ นี้ เมื่อถึงเวลานัดหมายเธอก็ลงมากับกระเป๋าใบใหญ่สีชมพูพีทของเธอ

ชายหนุ่มลอบมองหญิงสาวที่แต่งตัวน่ารักทุกวัน วันนี้เธอใส่กางเกงสแลกขายาวสีดำมีเสื้อกล้ามสีชมพูแมชกับรองเท้าผ้าใบคู่โปรด ตามด้วยเสื้อนอกสีดำคลุมทับอีกตัว กระเป๋าใบจิ๋วที่สะพายข้าง วันนี้มีหมวกในกี้ที่เธอชอบใส่คล้องมาด้วย นาฬิกาสมาร์ทวอชสีชมพูพีทกับสร้อยจิ๋วสีเงินรูปพระจันทร์เสี้ยว เห็นแค่นั้นเขาก็เหมือนจะอาการกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง คนที่โมโหจัดตัวมักสั่นและควบคุมอาการตนเองไม่ได้ เขาจำได้ว่าเคยซื้อสร้อยรูปดาวให้เธอ ป่านนี้คงเขวี้ยงทิ้งไปถึงไหนต่อไหน ก็สร้อยราคาถูกซะขนาดนั้น

“คุณราม เป็นไรหรือเปล่าคะ หน้ามืดอีกแล้วหรือคะ”

หญิงสาวเห็นท่าทางของเขาก็เอ่ยด้วยความตกใจ

ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะรวบรวมสติ

“พิมพ์หิวรึยัง ผมว่าเราทานข้าวที่นี่ก่อนออกเดินทางดีมั้ย?”

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ พอดีพิมพ์ตื่นสายเลยไม่ทันมื้อเช้าของที่นี่”

“อื้มม ผมก็เหมือนกัน” การได้คุยกัน ได้ทานอาหารร่วมกัน ได้ถูกดูแลเอาใจใส่ แม้เขาจะหงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อย เขาโมโหตนเองที่ชอบมีท่าทีเผลอไผลกับสิ่งที่สาวเจ้าปรุงแต่ง

ตึ่ง ตึ๊ง …

เสียงโทรศัพท์ของพิมพ์นาราดังขึ้น แต่เธอก็เลือกที่จะไม่เปิดอ่านในทันที เพราะกำลังทานข้าวอยู่ กลัวจะเสียมารยาท

“เปิดอ่านได้นะครับ เผื่อมีธุระอะไร”

“…..” เธอเพียงแค่ยิ้มและก็หยิบมือถือขึ้นมาอ่าน

อรณิชา : วันนี้แกไปไหน

พิมพ์ : …. กำลังพิมพ์ …

พิมพ์ : วันนี้ไปดูงานที่ภูผาม่าน

หญิงสาวตอบเพียงแค่นั้นก็เก็บมือถือกลับไป

“พอดียัยอรถามน่ะค่ะว่าวันนี้ไปไหน สงสัยถ้าอยู่ขอนแก่นคงชวนพิมพ์เกเรอีกแน่ๆ ” หญิงสาวพูดไปยิ้มไปกับนิสัยของเพื่อน ก็ไม่รู้ทำไมเธอจะต้องรายงานเขาด้วย

ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวอย่างหลงลืมตัว ก่อนจะดึงสติตัวเองกลับมา

“วันนี้เวลางานผมขอนะครับ”

แน่นอนว่าหญิงสาวเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายๆ ก็อรณิชาเล่นหูเล่นตาชวนแต่ธีรากรชนแก้วซะขนาดนั้น หญิงสาวจึงทำแค่ยิ้มให้เขาหน้าเจื่อนๆ

“ค่ะคุณราม”

“แต่นอกเหนือเวลางานผมก็ไม่ได้มีปัญหานะครับ” เขารีบเอ่ยตัดบทเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าเจื่อนๆ อย่างเกรงใจ

ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกัน และเริ่มสนิทกันมากขึ้น แน่นอนว่ามันเป็นไปตามแผนของเขา เขาเป็นผู้ชายอบอุ่น ไม่ปากว่ามือถึง ดังนั้นพิมพ์นาราจึงค่อนข้างสบายใจ มีอยู่หลายครั้งที่หญิงสาวแอบมองเขาเวลาเผลอ

บนรถ

“พิมพ์เคยมาที่นี่มั้ยครับ?” คนร่างสูงพยายามชวนคุย

“ไม่เลยค่ะ นี่เป็นครั้งแรก วิวสวยดีนะคะ”

“ครับ คืนนี้เราคงต้องค้างที่นี่แหละ ถ้าขับรถกลับผมเมื่อยแย่”

“จริงๆ พิมพ์ขับรถได้นะคะ แต่ถ้าจะให้ขับคันนี้เกรงว่าคงไม่ไหวค่ะ รถแพง อีกอย่างปุ่มอะไรก็ไม่รู้ค่ะเยอะแยะเต็มไปหมด” พูดพลางยิ้มขำตัวเองในใจ

ชายหนุ่มเผลอมองกับใบหน้าสวยใส เขาชอบมองริมฝีปากของเธอเวลาพูด

“ลองขับได้นะครับ ผมไม่หวง”

“หวงหน่อยก็ดีนะคะ เผื่อพิมพ์ซุ่มซ่าม”

หญิงสาวเผลอหัวเราะออกมาน้อยๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของเธอ แผนการขั้นนี้เธอคงจะเริ่มเชื่อใจเพิ่มขึ้นแล้วสินะ

‘มึงอย่าได้หลงใหลไปกับรูปลักษณ์จอมปลอมเป็นอันขาดนะไอ้ห่าราม มึงรวยหรอกเธอถึงเป็นแบบนี้ ก็ลองมึงจนอีกดูสิ’ ชายหนุ่มพร่ำบอกกับตัวเองในใจ ก่อนที่แววตาจะเปลี่ยน

บรื้นนน …..

คนโมโหเผลอเหยียบคันเร่งอีกรอบ ทำให้หญิงสาวต้องคว้ามือของชายหนุ่มเอาไว้ ก่อนจะซุกหน้าเข้ากับไหล่หนาของเขาอย่างหลงลืมตัว

“คุณรามคะพิมพ์กลัว”

แกล้งอีกสินะ อยากซบฉันล่ะสิท่า เขายังคงไม่ลดความเร็ว แต่จู่ๆ พิมพ์นาราก็เหมือนจะหายใจติดขัดขึ้นมาเสียดื้อๆ มือน้อยที่จับแขนหนาของเขาเมื่อครู่ก็ตกลงตรงข้างๆ เกียร์

ปุกกก ….

“พิมพ์!! พิมพ์!!” ชายหนุ่มลดความเร็วก่อนจะเปิดไฟเลี้ยวแล้วจอดริมทาง เขามองดูคนตัวเล็กที่หลับตาปี๋มีสีหน้าซีดเผือดหายใจเหนื่อยหอบ หน้าอกของหญิงสาวกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความเร็วถี่ ตามมาด้วยเสียงสั่นเตือนของสมาร์ทวอช แน่นอนมันเตือนอัตราการเต้นของหัวใจที่เร็วผิดปกติ ธีรากรรีบปลอดเข็มขัดของตัวเองออก ก่อนจะรีบเดินไปยังฝั่งตรงข้าม เขารีบเดินมาเปิดประตูก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยของหญิงสาวออกด้วยความเร็วปรี่

“พิมพ์ …”

หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขณะที่ยังหน้าซีดตัวสั่น เธอคว้าชายหนุ่มเข้ามากอด คนที่ยืนนิ่งค้างจึงได้แต่แสยะยิ้มในใจ

‘เล่นซะเนียน แม่งตกใจหมด!!’ เขาใช้มือหนาลูบผมหญิงสาวเบาๆ ก่อนจะยึดไหล่เธอทั้งสองข้างออกเพื่อถามอาการ ใจหนึ่งก็โหวงไหวแปลกๆ เสียงสมาร์ทวอชก็ไม่น่าจะโกหก เธอน่าจะกลัวความเร็วจริงๆ

“โอเคมั้ย? ไหวรึเปล่า?” เขาจ้องมองหญิงสาวนิ่งๆ

“ขอโทษค่ะ พิมพ์กลัวความเร็ว”

อันนี้เขาก็พอจะเข้าใจได้ เพราะถ้าขับเกินร้อยเมื่อไหร่อาการเธอก็เริ่มออก ‘รึเธอจะกลัวความเร็วจริงๆ วะ’ แต่ก็ไม่แปลกถ้าผู้หญิงจะกลัวความเร็ว

“ผมขอโทษนะ ต่อไปจะขับช้าๆ ไม่เกิน 90”

ชายหนุ่มเริ่มขับรถต่อ จากการสัมผัสและใกล้ชิดกันในครั้งนี้มันทำให้คนทั้งคู่เริ่มแปลกไป หญิงสาวที่เริ่มใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะอยู่บ่อยๆ ส่วนเขาเองบางครั้งก็เผลอลืมไปว่าเป้าหมายของตัวเองคืออะไร “มันคือการแก้แค้น!!”

‘ก็ดีสิ ทำให้เธอรัก ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย’

คนที่อยู่แต่เมืองกรุง พอมาเจออากาศบริสุทธิ์และทิวทัศน์สวยๆ มันเป็นอะไรที่ตื่นตาตื่นใจของเธอมาก เพราะในชีวิตนี้ของเธอ นอกจากบ้าน ก็คือโรงพยาบาล ดีที่ตอนเรียนและตอนทำงานได้ไปที่อื่นบ้าง หญิงสาวยืนตัวตรงกางแขนอ้าออกทั้งสองข้าง เธอหลับตาสูดลมหายใจสูดเอาโอโซนเข้าปอดลึกๆ

“ชอบมั้ย? ”

“ชอบค่ะ ที่นี่บรรยากาศดี วิวสวย”

“จริงๆ ผมเคยจะซื้อที่นี่ด้วยแหละ แต่ก็ต้องล้มเลิก”

…..

“ทำไมหรอคะ?”

“พอดีเคยจะซื้อมาทำรีสอร์ตเล็กๆ กับผู้หญิงที่ผมรัก!!”

“แล้วทำไมถึงไม่ได้ซื้อล่ะคะ?”

ชายหนุ่มเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะเอ่ยออกมา

“พอดี… เธอตายไปแล้วน่ะครับ”

หญิงสาวมีท่าทีตกใจและสีหน้าสลดที่ได้ยินเช่นนั้น …

“เสียใจด้วยนะคะคุณราม”

“เรื่องมันนานมาแล้วแหละครับ หึ ตอนนี้เธอคนนั้นคงไปเกิดแล้วแหละผมว่า” ชายหนุ่มพยายามกลบเกลื่อนเพื่อดูท่าที ยิ่งหญิงสาวทำเป็นจำเขาไม่ได้เขาก็ยิ่งเกลียดเธอ ‘หรือเธอลืมฉันไปหมดแล้วงั้นสินะพิมพ์’ คงเพราะว่าเธอไม่ได้ต้องการจดจำแต่แรกแล้วสินะ

“อยู่กับพิมพ์ก็สบายใจดีนะครับ ถ้าหากว่าพิมพ์ไม่มีใคร ลองเปิดใจให้ผมดูหน่อยมั้ยล่ะ” จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“คุณราม!!” หญิงสาวตกใจตาโตเบิกกว้าง

“ผมพูดจริงนะครับ”

ยังไงดีล่ะ เราไม่เหมาะสมกับเขาเลยสักนิด

“พิมพ์ว่าพิมพ์ไม่เหมาะกับคุณรามหรอกค่ะ”

“ทำไมหรอครับ พิมพ์มีอะไรไม่เหมาะงั้นหรอครับ ทั้งน่ารัก ทำงานก็เก่ง” เอาละเว้ยจะจีบ ต้องจีบให้ติด “ลองศึกษากันดูมั้ยล่ะครับ ถ้าพิมพ์ยอมตกลง ผมจะเลิกเจ้าชู้ เลิกเลี้ยงเด็ก”

หญิงสาวที่ไม่กล้าพอว่าจะต้องตอบเขาว่ายังไง จะปฏิเสธแต่ปากก็หนักซะเหลือเกิน จะตอบตกลง มันก็ไม่น่าจะใช่ เธอเองแม้จะไม่เคยมีความรัก แต่เธอก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของหัวใจ อยากค่อยๆ ดูๆ ค่อยๆ ศึกษากันไป

“ยังไม่ต้องตอบผมตอนนี้หรอกครับ ก็ดูๆ ผมไป”

หญิงสาวยิ้มน้อยๆ เขามองดูท่าทางที่ไม่เป็นตัวของตัวเองของเธอ มันเหมือนป๊อปปี้เลิฟ เธอพยายามทำตัวเองให้ดูนิ่งที่สุด แต่ด้วยความที่ไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนมาพูดจาแบบนี้กับเธอมาก่อน แน่นอนว่าตอนนี้ใบหน้าของหญิงสาวต่างเห่อร้อนจนเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เขาลอบยิ้มในใจ ถึงเธอไม่พูดแต่เขาก็พอจะรู้ได้ว่าเธอคงมีใจให้เขาอยู่บ้างล่ะ จากนั้นชายหนุ่มก็เลือกเดินสำรวจโครงการกับทีมช่างต่อไปเพื่อไม่รุกหญิงสาวมากไปกว่านี้ เธอยังคอยจดข้อมูลข้างๆ เขาตลอดงาน

“นายช่างครับ ที่นี่ที่พักที่ไหนวิวสวยหรอครับ?” เขาเอ่ยถามทีมช่างที่ดูแลโครงการ

“อ๋อ ที่นี่มีสวยๆ หลายที่เลยครับนาย ถ้าอยากได้ติดภูผาม่านก็ที่นี่เลยครับ” นายช่างยื่นข้อมูลให้กับเขาก่อนที่ทุกคนจะแยกย้าย เขามองดูแผนที่ที่นายช่างส่งให้ก่อนหน้า

“นี่ก็มืดแล้ว เราไปหาอะไรทานกันตรงที่พักดีไหม?” เขาเอ่ยถามหญิงสาวที่วันนี้คอยเป็นผู้ช่วยเขาทั้งวัน

“ดีเหมือนกันค่ะ ง่วงก็จะได้นอนเลย” เธอตอบออกไปตามที่ใจคิด

“คนอะไร กินแล้วจะนอนเลย” ชายหนุ่มเผลอเอานิ้วดีดหน้าผากมนของเธออย่างแผ่วเบา ความสนิทสนม ความขี้เล่นต่างๆ ยิ่งทำให้หญิงสาวเริ่มเปิดแง้มหัวใจให้เขามากยิ่งขึ้น

“คุณราม… ดีดหัวพิมพ์ทำไมคะ?”

“มันเขี้ยวคนน่ารัก” เขาจตอบเพียงเท่านั้น ทำเอาหญิงสาวถึงกับอึกอักอยู่พักใหญ่ เมื่อมาถึงที่พัก เขาก็ต้องชะงักไป เมื่อจู่ๆ ทางรีสอร์ตก็แจ้งว่าเหลือที่พักเพียงห้องเดียว

“เดี๋ยวเราลองไปหาดูที่อื่นก่อนก็ได้”

“ค่ะ”

เขาพาหญิงสาวตระเวนมาสามสี่ที่ ซึ่งที่นี่ก็ไม่มีที่พักสักเท่าไหร่ และส่วนมากมักจะเต็มเพราะถูกจองกันหมด

“เอาไงดี นี่สามทุ่มแล้วนะ เรายังไม่ได้กินอะไรเลย ผมกลัวพิมพ์จะหิว อีกอย่างกลัวกลับไปที่พักเดิมมันจะเต็ม”

“เอ่อ ….” ยังไงดีล่ะ

“งั้นเสี่ยงดวงมั้ย ถ้าไม่มีห้องก็แค่กลับไปที่แรก ถ้ามีห้องเดียวก็พักด้วยกัน ผมให้พิมพ์นอนบนเตียงผมนอนพื้น โอเคมั้ย?”

“……” หญิงสาวจำยอมพยักหน้าหงึกๆ เพื่อตัดปัญหาเพราะเกรงว่าคนขับจะหิวแล้วเช่นกัน วันนี้ทั้งวันเขาลุยงานจนลืมทานข้าว เอาหน่าพิมพ์ก็แค่เสี่ยงดวง

แต่แล้ว …. เมื่อทั้งคู่ขับรถตระเวนหาที่พัก ไม่ว่ากี่ที่ต่อกี่ที่มันก็เหลือห้องพักเพียงห้องเดียว!! ชายหนุ่มเดินมายังรถเพื่อแจ้งกับหญิงสาว

“เหลือห้องเดียวครับพิมพ์ เอาไงดี?”

เขาเอ่ยถามความคิดเห็น

“งั้น…. พักที่นี่เลยก็ได้ค่ะ” เพระเห็นว่าอีกคนเหนื่อยแล้วจึงตอบแบบนั้นออกไป