Ep 1 ความเป็นมา

คนที่โตมากับข้าวก้นบาตร พวกเด็กเหล่านั้นต้องเติบโตมาด้วยคุณภาพชีวิตแบบไหน ใช่ว่าเป็นเด็กวัดจะไม่ดี ส่วนคนที่ได้ดีก็มีให้เห็นอยู่ถมเถไป และเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น เด็กกำพร้าที่เติบโตมาจากข้าวก้นบาตร

(ราม) ธีรากร โชติอภิวัฒน์ ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีในวัยสามสิบ เขาพึ่งเรียนจบปริญญาเอกจากออกฟอร์ด เกี่ยวกับการลงทุนและอสังหา ด้วยความสูงถึง 190 แทบไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาเลยว่าแท้จริงแล้วเขาเติบโตมาจากไหน บางคนก็คิดว่าเขาเป็นลูกครึ่ง ซึ่งก็อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ ถ้าไม่ติดตรงที่ว่า เขาเองต่างก็ไม่รู้เช่นกันว่าพ่อแม่ของตัวเองคือใคร แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา

ด้วยเมื่อก่อนรามเป็นเด็กที่ยากจนจึงอาศัยการเรียนด้วยเงินทุนของรัฐบาล เด็กวัดผู้มุมานะและทะเยอทะยานในความก้าวหน้า กับชีวิตที่เป็นไปด้วยดี เพราะการขาดความรัก มันทำให้เขาเคยสาหัสเจียนตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งครั้งนั้นเขากำลังเรียนอยู่ปีสี่มหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดัง ด้วยความอยากสร้างเนื้อสร้างตัว รามทั้งเรียนทั้งทำงานพาร์ททามไปด้วย เขาประหยัดและอดออมอย่างมาก เพื่อหวังจะได้ไปบูรณะวัดบนดอยที่ตัวเองจากมา แต่แล้วเจ้าอาวาสคนที่เลี้ยงเขามาก็ต้องมาด่วนจากไปเสียก่อน ยังไม่ทันที่เขาจะได้ทดแทนพระคุณอะไรเลย

แต่เขาก็ยังคงมุมานะเก็บออม ตั้งใจเรียน รามเป็นเด็กเรียนดีตั้งแต่เด็กๆ จนล่าสุดก็สอบชิงทุนต่อปริญญาโทได้ที่อเมริกา และนั่นยิ่งทำให้เขาต้องขยันหาเงินขึ้นเท่าตัวเพื่อที่จะพอมีไว้สำรองตอนที่ต้องย้ายไปอยู่อเมริกา

แต่ใครจะคิดละว่าช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อสำคัญแบบนั้น เขากลับดันมาพลาดท่าเสียหลักให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เคยคุยกันตั้งแต่ที่เขาเรียนอยู่ม.หก โดยการคุยกันก็ผ่านแอปพลิเคชันเหมือนหนุ่มสาวทั่วไป เขาและผู้หญิงคนนั้นไม่เคยเจอตัวกันเป็นๆ แม้แต่สักครั้ง แต่เขารับรู้ทุกอย่าง ทุกการกระทำของเธอได้ผ่านทางสื่อออนไลน์ ด้วยการโหยหาความรัก และขาดความรักเป็นทุนเดิม รามยอมสละทุกอย่างเพื่อพิมพ์ ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ตัวเองรัก เงินเก็บที่มี ข้าวของทุกอย่างที่พิมพ์อยากได้ เขายอมได้หมด ทั้งรักทั้งทุ่มเท ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ต้องกินต้องใช้

แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่า ความรักที่ยาวนานมาถึงห้าปี กำลังจะสุกงอม แต่แล้วก็เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ เมื่อจู่ๆ รักแรกของเขาก็เปลี่ยนไปราวกับคนละคน จนในที่สุดทั้งคู่จึงตัดขาดกันเพียงเพราะพิมพ์ได้เจอผู้ชายที่ดีกว่า รวยกว่า เป็นถึงลูกนักการเมือง

ครั้งนั้นเขาสาหัสปางตาย!!

ไม่กิน ไม่นอน ไม่มีกะจิตกะใจทำงาน และก็ชวดทุนที่ได้รับ ทำให้เขาเสียเวลามาเป็นปีๆ จนในที่สุดเขาจึงสำนึกได้ ว่าชีวิตมันต้องดำเนินต่อไป มันต้องใช้เงิน เด็กวัดคนใหม่ กับความมุ่งมั่นใหม่ เขาทำเรื่องขอทุนและขอโอกาสจากรัฐบาลอีกครั้ง เขาให้บทเรียนรักในครั้งนี้มาเป็นแรงผลักดันให้ตนเองจะต้องรวย และต้องรวยให้ได้ เขาปฏิญาณกับตัวเองไว้ว่า

“จะไม่ตกหลุมรักใครอีก”

และถ้าเป็นไปได้ แค้นนี้เขาจะรอวันเอาคืน!!

จากนั้นชีวิตของชายหนุ่มธรรมดาๆ กับคนหัวกะทิแบบเขาก็ต่างสร้างตัวตนและชื่อเสียงของตัวเองจนโด่งดัง เขาใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกาถึงสี่ปีกับการเรียนและการทำงานจนจบปริญญาเอก ปีแรกเขาทำงานให้บริษัทอสังหายักษ์ใหญ่ในอเมริกา และนำเงินเก็บที่เหลือใส่คริปโต ใครจะไปรู้ล่ะว่าสมัยนั้นราคาคริปโตเหรียญหนึ่ง มันไม่กี่ยูโร แต่พอมาเทียบตอนนี้เขากลับเป็นมหาเศรษฐีหน้าใหม่ที่รวยระดับหลายหมื่นล้าน

บาดแผลที่เคยมียังคงเจาะลึกฝังใจ เขาไม่เคยเดทกับผู้หญิงคนไหน และก็ไม่เคยให้ใจกับใครอีก อยากก็แค่ซื้อกิน ชอบหน่อยก็แค่กินนาน แต่ไม่เคยให้ใครได้มาก้าวก่ายและมาวุ่นวายในชีวิต

ตอนนี้วัดสิงห์ที่อยู่บนดอยต่างก็ถูกบูรณะขึ้นใหม่จนกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยว เงินบริจาคที่ได้มา เขาก็นำไปบริจาคให้มูลนิธิเด็กกำพร้าและมูลนิธิหมาแมวทั้งหมด ส่วนค่าน้ำค่าไฟค่าจิปาถะภายในวัด เขาเป็นคนจัดการเอง โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังนั้นคือเขา

ในชีวิตราม ไว้ใจแค่คนสองคน คือเพื่อนสนิทของเขา เด็กวัดที่โตมาด้วยกัน และตอนนี้เขาก็กำลังจะกลับไทยเพื่อไปบริหารงานที่นั่นต่อ บริษัทอสังหารายใหญ่ของประเทศ ที่เขาถือหุ้นถึงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ และการกลับมาในครั้งนี้ก็ไม่ใช่เพราะอะไร เพราะอีกใจ เขากลับมาเพราะ “แก้แค้น” !!

“มึงถึงสนามบินรึยังวะ? ” ภควิน หรือวิน เพื่อนสนิทของรามเอ่ยถามขึ้น เพราะรามบอกกับวินเองว่าพรุ่งนี้เขาจะเป็นคนสัมภาษณ์พนักงานใหม่ด้วยตัวเอง

“ถึงแล้ว”

“งั้นมาถึงเดี๋ยวกูไปรับ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูกลับเอง น่าจะถึงช่วงตีสอง มึงนอนเลย”

“เออๆ พรุ่งนี้นัดสัมภาษณ์เก้าโมงนะมึง ผู้สัมภาษณ์สิบห้าคน คัดแล้วจาก สี่ร้อยสี่สิบ”

ด้วยบริษัทอสังหาที่พึ่งก่อตั้งเมื่อไม่นานนั้นเป็นบริษัทใหญ่ การกลับมาครั้งนี้เขาวางแผนให้ วิน และ วัฒน์ เพื่อนสนิทแก๊งเด็กวัดของเขาได้มีหุ้นส่วนด้วย สมัยนั้นถ้าไม่ได้ไอ้สองคนนี้เขาคงตายไปนานแล้ว ก็ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ คนที่ฟุ้งซ่านขี่รถจักรยานยนต์ใจลอยจนถูกชนกลางสี่แยกไฟแดงในขณะที่มือยังคงถือโทรศัพท์อยู่ หน้าจอตั้งเป็นรูปผู้หญิงคนหนึ่ง แม้ตัวเองจะสาหัสเจียนตาย แต่เขาก็ยังไม่คิดจะวางโทรศัพท์นั้น จนที่สุดสุวัฒน์ก็พยายามหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะกดโทรด้วย messenger เพื่อโทรหาใครบางคนเพื่อบอกว่าตอนนี้เขา มีอาการสาหัส แต่แล้วปลายสายกลับไม่รับ มิหนำซ้ำยังกดทิ้ง

ครั้งนั้นจึงทำให้ธีรากรต้องเสียเวลาพักฟื้นเป็นปีๆ เขาไม่กิน ไม่นอน ไม่ยอมกายภาพ แต่เพราะมีเพื่อนดีอย่างสองเสือร้ายนี่ เขาถึงรอดมาได้ และการรอดกลับมาของเขาก็เปรียบเสมือน ราม คนใหม่ ที่หัวใจแกร่งขึ้น และโตมากพอที่จะก้าวข้ามและผ่านอุปสรรคต่างๆ มาได้

บริษัท Three Estate Group

สาเหตุที่ตั้งชื่อบริษัทให้มีสาม เพราะชื่อแรกของเขาก็คือคำว่า ธี แต่เขาจงใจตั้งชื่อบริษัทให้ออกมาแบบนั้น เพราะเป็น

เขาและเพื่อนอีกสองคนที่เปรียบเสมือนเพื่อนตาย

เช้านี้กับสังคมเมืองที่วุ่นวาย กับหญิงสาวในวัยทำงาน พิมพ์ เธออายุยี่สิบเจ็ดปีนี้ หญิงสาวเป็นเจ้าแม่นักการตลาดตัวยงที่นิสัยดีและตามหาตัวได้ยาก เพราะเธอขายเก่ง หญิงสาวเติบโตมาจากการเลี้ยงดูของมารดาเพียงคนเดียว บิดาของเธอเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจตั้งแต่เธออายุได้สองขวบ

พิมพ์นารา ตัณตระกูล ด้วยรูปร่างสมส่วนของหญิงสาวบวกกับความหน้าตาดี เธอเคยเป็นถึงดาวมหาลัย และจบโทด้านการตลาดมหาลัยเอกชนชื่อดัง จริงๆ ที่บ้านของเธอก็ฐานะกลางๆ ไม่ได้รวยหรือหวือหวาอะไร หญิงสาวเป็นคนนิสัยดี น่ารัก พูดน้อย มองโลกในแง่ดี เพราะอยู่กับแม่มาตั้งแต่เกิดเธอจึงติดนิสัยอ่อนโยนฉบับผู้หญิงจ๋ามาแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ เธอมีเพื่อนสนิทสองคนคือ กานต์สินี และ อรณิชา ทั้งสามเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลเพราะโครงการหมู่บ้านที่พวกเธออยู่คือโครงการเดียวกัน จากนั้นทั้งสามก็เข้าเรียนมหาลัยเดียวกัน และก็แยกย้ายกันไปในช่วงที่เรียนต่อโท แต่ถึงอย่างนั้นพวกเธอก็ไปมาหาสู่กันอยู่บ่อยๆ เป็นประจำ

…..

“สวัสดีดีครับน้องๆ ผมวิภคนนะครับ หรือจะเรียกว่าวินเฉยๆ ก็ได้”

ชายหนุ่มพูดพลางมองหน้าผู้เข้าสัมภาษณ์พลาง และก็ต้องไปสะดุดเข้ากับผู้เข้าสัมภาษณ์คนหนึ่งที่เขาเหมือนจะคุ้นแหล่ไม่คุ้นแหล่ แต่ก็ปล่อยให้มันผ่านไป เขาอาจจะจำคนผิด อีกอย่างเรื่องนี้มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว และครั้งนั้นหน้าจอโทรศัพท์มันก็แตก เขาอาจจะแค่ดูผิดไป ภควินเรียกสติของตัวเองให้กลับมาจดจ่อกับทุกคนที่อยู่ตรงหน้าต่อ

“ตอนนี้ก็ 8:30 แล้วนะครับ อีกครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวบอสก็เข้ามาครับ ไม่ต้องตื่นเต้นนะครับ พี่จะบอกว่า บอสของเราหล่อมาก และดุมากด้วย”

เมื่อมีเสียงฮือจากผู้เข้าสัมภาษณ์เริ่มดังขึ้น ภควินจึงเอ่ยอีกว่า

“ล้อเล่นน่ะครับ อยากให้ทุกคนสบายๆ อีกอย่างงานของเราเน้นพูดคุย และไอเดีย ก็อยากจะให้ทุกคนเป็นตัวของตัวเองอย่างเต็มที่ ได้ลำดับคิวกันครบทุกคนแล้วใช่ไหมครับ”

ค่ะ / ครับ

“งั้น 8:50 พี่จะมาหาพวกเราใหม่นะครับ”

“ตื่นเต้นอ่า” นีน่า หนึ่งในผู้ถูกเลือกสัมภาษณ์ในครั้งนี้เอ่ยขึ้น ก่อนจะหันมามองหญิงสาวหน้าตาสะสวยที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะลืมไปว่าวันนี้เธอก็มีนัดสัมภาษณ์อีกที่หนึ่ง ในเวลาไล่เลี่ยกัน เธอก้มลงมองคิวสัมภาษณ์ของตัวเองจากกระดาษที่อยู่ในมือ “ตายๆ คนที่สิบห้า คนสุดท้าย!! แล้วฉันจะไปสัมภาษณ์อีกที่ทันไหมวะเนี่ย”

เพราะเห็นว่าหญิงสาวคนตรงหน้ามีอาการระส่ำระสายอย่างบอกไม่ถูก ด้วยความจิตใจดี เธอจึงยิ้มให้นีน่าออกไป แต่

แล้วรายนั้นก็ดันทักหญิงสาวขึ้นมาเสียก่อน

“หวัดดี เรานีน่านะ เผื่อสัมภาษณ์ผ่านคู่ รู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหาย” นีน่าเอ่ยทักทายหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ

“สวัสดีค่ะ เราพิมพ์นะ” แนะนำตัวเองพร้อมยิ้มกลับไป

“คือว่า … พิมพ์ คือเรา เอ่อ …”

“ว่าไงหรอ จะขอแลกคิวกับเราหรอ?”

“พิมพ์รู้ได้ไง เก่งจัง เดาใจคนถูก”

ก็จะไม่ให้รู้ได้ไง อาการออกซะขนาดนี้ หญิงสาวครุ่นคิด

“อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะพิมพ์ คือเราแอบมีสัมภาษณ์สองที่ แล้วกลัวจะไม่ทันอีกที่แหนะ” นีน่าพูดพร้อมกระแซะเข้ามาใกล้

“เอาสิ แลกก็แลก”

“พิมพ์ใจดีจัง แต่ของเราคิวสุดท้ายเลยนะ จะไม่เสียเวลาพิมพ์ใช่มั้ย? ”

“ไม่เลย เราไม่ได้มีธุระที่ไหน”

“ทุกคนครับ ตอนนี้บอสมาถึงแล้วนะครับ งั้นผมให้ทุกคนเตรียมตัวห้านาที” ภควินเอ่ยกับผู้เข้าสัมภาษณ์

เมื่อการสัมภาษณ์ของนีน่าผ่านไป เธอได้คิวสี่ ที่แลกกับพิมพ์เมื่อก่อนหน้านี้นี่เอง เธอออกมาพร้อมกับรอยยิ้มและสีหน้าสดใส ก่อนจะเดินมาบอกกับพิมพ์นาราว่า

“บอสหล่อมากกกกก กอ ไก่ ล้าน ตัว เดี๋ยวนีน่าไปก่อนนะ ถ้ามีโอกาส ก็เจอกัน” ใจจริงอยากได้งานที่นี่มาก

หญิงสาวทั้งสองต่างโบกมือลากัน เธอมองนีน่าเดินออกประตูไปด้วยใบหน้าที่สดใส ดูท่าบอสจะหล่อจริงๆ แฮะ ผู้เข้าสัมภาษณ์ผ่านไป คนแล้วคนเล่าจนตอนนี้เวลาเกือบๆ เที่ยง

มันเป็นการสัมภาษณ์ที่ใช้เวลาพอควรต่อรายบุคคล จนกระทั่งคิวที่ 14 ผ่านไป

“เชิญคุณพิมพ์นารา ครับ”

หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เธอค่อยๆ ผลักประตูบานใหญ่เข้าไปด้านใน

แอ้ดดดด ….