บทที่8

จันทร์เริ่มหน้าหงิกหน้างอเมื่อการมาเที่ยวทะเลครั้งนี้ไม่เป็นดังที่คาดฝันไว้ คิดว่าจะได้เล่นน้ำเย็นๆชื่นใจ คิดว่าจะได้เดินชมคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่งบนหาดทรายสีขาว คิดว่าจะได้นอนอาบแดดเก๋ๆเหมือนพวกฝรั่ง แต่ที่ไหนได้กลับต้องมาตามเฝ้าตามติดคุณหนูน้อยเสียอย่างนั้น

"พี่จันทร์ไม่ไปเล่นน้ำเหรอ"

รัญชิดาเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งหน้าหงิกหน้างอ

"โอ้ยไม่ไปหรอกค่ะ คุณผู้หญิงให้มาช่วยดูคุณหนู พี่ก็ต้องช่วยคุณดูแลคุณหนูสิคะ"

จันทร์ตอบอย่างอารมณ์เสีย

"ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันดูลูกฉันเอง พี่ไปเล่นน้ำเถอะ"

"แล้วคุณไม่ไปเล่นน้ำกับพวกคุณๆเค้าเหรอคะ"

จันทร์เอ่ยถาม

คนมีปมกับน้ำส่ายหัวช้าๆ

"ฉันไม่เล่นหรอก เดี๋ยวผิวเสีย"

รัญชิดาตอบทีเล่นทีจริง ทำให้จันทร์ถึงกับเบ้ปาก

"คิดแล้วเชียว"

จันทร์พึมพำเสียงเบา

"พี่ไปเถอะ อีกเดี๋ยวฉันก็จะพาลูกเข้าห้องพักแล้วล่ะ อีกเดี๋ยวตรงนี้แดดมันคงจะส่องมาถึง"

"ไม่ไปค่ะ"

จันทร์ตอบอย่างหักห้ามใจตัวเอง

เมื่ออีกฝ่ายยืนยันว่าจะไม่ไปเจ้าหล่อนก็เลยไม่ได้เซ้าซี้อีกและหันมาหยอกล้อกับลูกน้อยแทน รัญชิดาก้มๆเงยๆหยอกล้อกับบุตรชายได้ไม่กี่นาทีก็ร้องขึ้นด้วยความเจ็บ เพราะตอนนี้ผมที่ปล่อยยาวของหล่อนเกี่ยวพันเข้ากับสร้อยคอสีเงินเส้นเล็กเมื่อเงยขึ้นมันดึงผมหล่อน

"พี่จันทร์เอาออกให้ที"

หล่อนบอกคนข้างๆ

"อะไรคะ"

จันทร์ถามอย่างไม่ประสบอารมณ์

"ผมฉันพันสร้อยน่ะ"

ได้ยินดังนั้นจันทร์ก็ลุกขึ้นมาแกะให้อีกฝ่าย ใช้เวลาเกือบห้านาทีกว่าจะเอาออกได้ พลันสายตาจันทร์ก็ไปสะดุดกับเนินอกเจ้าหล่อนที่ตอนนี้เจ้าหล่อนก้มจนเผยให้เห็นรอยช้ำสีคล้ำปรากฏขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"รอยอะไรหรือคะ"

จันทร์ถามอย่างอยากรู้

"คะ?"

รัญชิดาเลิกคิ้วถาม

"ก็..รอยที่อกคุณ"

"อ่อ..รอย.."

"จันทร์ไปหยิบผ้ามาให้หน่อย"

ธนดลที่เดินตัวเปียกเข้ามาเอ่ยบอกสาวใช้ ทำให้ร่างบางที่กำลังจะตอบต้องเงียบไป

"ค่ะๆ"

ธนดลรับผ้ามาจากจันทร์ก่อนจะเช็ดผมและเช็ดน้ำที่เกาะตามผิวกาย เขาเลือกที่จะนั่งลงข้างๆภรรยา จันทร์ที่เห็นว่าอยู่เป็นก้างก็เลยปลีกตัวออกมา

"ไม่ไปเล่นน้ำเหรอ"

เขาเอ่ยถามทั้งๆที่กำลังเอนหลังพิงเก้าอี้

"ไม่ค่ะ อยู่ดูลูกดีกว่า"

"หึ! จะได้มาเป็นข้ออ้างกับผมเหรอ"

ธนดลแค่นหัวเราะ

"แล้วแต่จะคิดค่ะ"

หล่อนตอบก่อนจะอุ้มลูกน้อยขึ้นแล้วพาเข้าไปในห้องพัก ขืนอยู่ไปก็ได้ทะเลาะกันเปล่าๆ หล่อนไม่อยากทำให้คนอื่นเสียบรรยากาศ

เวลาสี่ทุ่มธนดลที่เพิ่งกลับจากปาร์ตี้ริมสระก็เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียงทำให้คนที่ป้อนนมลูกน้อยอยู่หยิบผ้าขึ้นมาปิดปิดแทบไม่ทัน

"ทำไมคุณไม่เคาะประตูก่อนคะ"

รัญชิดาทำหน้ายุ่งใส่สามี

"ผมจะเข้าห้องตัวเองต้องเคาะด้วยเหรอ"

ธนดลเลิกคิ้วถาม

"ก็ฉัน.."

หล่อนพูดแค่นั้นก่อนจะเงียบไป

"คุณออกไปก่อนได้ไหม"

หล่อนสั่งแกมขอร้อง

"ผ้าจะปิดหน้าลูกแล้วนั่น"

ธนดลบอกพร้อมกับเดินเข้ามาหยิบผ้าออก

"อุ้ย..คุณ!"

รัญชิดารีบดึงลูกน้อยที่กำลังดูดนมจากเต้าออกพร้อมกับปิดเสื้อให้มิดชิด และวางลูกน้อยที่หลับปุ๋ยลงบนเตียงนอนเด็กที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ให้

"ตกใจอะไร มากกว่านี้ผมก็เคยเห็นมาแล้ว"

เขาว่าพร้อมกับเหยียดยิ้ม แต่สายตาพลันเห็นเข้ากับร้อยช้ำสีม่วงคล้ำตรงหน้าอกเจ้าหล่อน

"คุณจะทำอะไร"

เจ้าหล่อนรีบปัดมือเขาออก แต่ก็ไม่ทันการเพราะกระดุมเสื้อหล่อนโดนปลดสามเม็ดเผยให้เห็นเนินอกอิ่มและรอยช้ำสีม่วงคล้ำเรียบร้อยแล้ว

"รอยอะไร"

เขาถาม เจ้าหล่อนไม่ตอบแต่รีบกลัดกระดุมให้เรียบร้อย

"ผมถามว่ารอยอะไร"

ถึงแม้จะมีคำตอบในใจอยู่แล้วแต่เขาก็ต้องการคำตอบจากหล่อน รัญชิดายังนิ่งเงียบ และดึงเสื้อขึ้นมาปิดให้มิดชิด

"ผมทายาให้"

เขาว่าพร้อมกับเปิดหากล่องยาในกระเป๋าเดินทาง ไม่นานกล่องยาก็ถูกหิ้วมาโดยร่างสูงของธนดล

"ฉันทาเองได้ค่ะ"

หล่อนบอกพร้อมกับยื่นมือไปหมายจะหยิบหลอดยาในมือเขา

"ผมทาให้เอง ผมเป็นคนทำผมก็ต้องรับผิดชอบไม่เหมือนกับใครบางคนที่หนีความผิดอยู่ไม่รู้ว่าตอนนี้มันยังมีชีวิตรอดอยู่ไหม"

ธนดลพูดเหน็บแนมหล่อน รัญชิดาทำแค่เพียงนั่งนิ่งๆให้เขาบรรจงทายาให้ ธนดลเป็นผู้ชายที่คาดเดาได้ยากจริงๆ หล่อนคาดเดาอารมณ์เขาไม่ได้ ทั้งแววตาที่เป็นหน้าต่างของหัวใจของเขาที่ใครต่อใครบอกว่าดูง่ายที่สุดหล่อนยังดูไม่ออกว่าเขาคิดอะไร หล่อนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้ชายตรงหน้าเลยจริงๆ