บทที่3

รัญชิดากลับถึงบ้านเวลาบ่ายสองโมงกว่า เมื่อก้าวเข้ามาในบ้านก็เห็นว่าธนดลกำลังอุ้มบุตรชายอยู่ เจ้าตัวเล็กร้องไห้งอแงจนหน้าแดง เจ้าหล่อนจึงรีบเอาของไปเก็บและจัดการล้างไม้ล้างมือให้เรียบร้อย เพื่อที่จะออกมาอุ้มลูกน้อย แต่เมื่อออกมาก็เห็นว่าเจ้าตัวเล็กนั้นเงียบและหลับปุ๋ยไปแล้ว

ธนดลค่อยๆวางลูกน้อยไว้ในเปลเด็ก ก่อนจะหันมาทางแม่ของลูก

"ไปไหนมา!"

เขาถามเสียงขรึม เจ้าหล่อนเลือกที่จะเมินคำถามนั้นแล้วเดินเข้าไปหาลูกน้อย แต่กลับโดนมือหนากระชากแขนเต็มแรง เขาลากหล่อนให้ออกมาจากห้องของลูกก่อนจะต่อว่าหล่อน

"ผมถามไม่ได้ยินหรือไง"

"ธุระส่วนตัวค่ะ"

หล่อนตอบพร้อมกับสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเขาแต่ไม่เป็นผล

"ธุระกงการอะไร มันสำคัญกว่าลูกหรือไง ห๊ะ"

"ฉันก็ไม่ได้ทิ้งลูกไว้คนเดียวนี่คะ"

หล่อนเถียงกลับ

"แต่คุณฝากป้าแก้ว ลำพังแค่งานบ้านก็เยอะเกินพออยู่แล้วแต่คุณก็เลือกที่จะทิ้งหน้าที่ตัวเองให้ป้าแก้วแล้วตัวเองออกไปเที่ยวระรื่นหาความสุขให้ตัวเอง ทำตัวให้สมกับเป็นแม่คนหน่อยเถอะ!"

มือที่อยากจะยกขึ้นไปตบคนตรงหน้าได้แต่กำเข้าหากันแน่น เจ้าหล่อนรีบหมุนตัวหนีก่อนที่น้ำตาเม็ดโตจะร่วงลงมาประจานความอ้อนแอของตัวเอง

เสียงสมาร์ทโฟนของธนดลดังขึ้น เหมือนเสียงสวรรค์ที่ช่วยชีวิตหล่อนไว้ เพราะแน่นอนว่าเขาต้องเดินออกจากห้องนี้เพื่อรับมัน

"ว่าไงอร"

เขาเปลี่ยนน้ำเสียงดุขรึมเมื่อครู่เป็นสุขุมเมื่อต้องพูดกับใครอีกคน

ได้ยินเพียงแค่นี้ก่อนเสียงสนทนาจะค่อยๆเงียบไป

"ฉันว่าแล้วว่าต้องโดนคุณธันย์เอ็ด"

นางหวานว่าอย่างสะใจ

"ทำสำออยร้องไห้ คิดว่าตัวเองเล่นเป็นนางเอกMVอยู่หรือไงวะ ฮ่าฮ่าฮ่า"

สิ้นประโยคของจันทร์ เสียงหัวเราะของคนทั้งคู่ก็ดังขึ้น

"คุยอะไรกันอยู่ ฮึ"

"ก็คุยเรื่อง...ค..คุณผู้หญิง"

จันทร์กับหวานหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่าใครที่เอ่ยถามเมื่อครู่

"นินทาเจ้านายเหรอแกสองคน เดี๋ยวเถอะ!"

คุณหญิงธัญญาเรศชี้หน้าสาวใช้ทั้งสองอย่างคาดโทษ ก่อนจะเดินเข้าไปหาลูกสะใภ้

"ตาธามหลับแล้วเหรอ"

รัญชิดารีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้างามก่อนจะหันมายกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่า

"สวัสดีค่ะ หลับไปเมื่อครู่เองค่ะ"

คุณหญิงธัญญาเรศทำแค่เพียงพยักหน้ารับ

"ตาธันย์ล่ะ"

"ออกไปรับโทรศัพท์น่ะค่ะ"

หล่อนตอบ

"แล้วยังไงเรื่องหลานคนที่สองของฉัน หรือจะต้องให้ทำกิ๊ฟเหมือนคนแรกอีก"

คำถามของคุณหญิงธัญญาเรศทำให้รัญชิดาถึงกับน้ำท่วมปาก หล่อนก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงเหมือนกัน ความสัมพันธ์ของเขากับหล่อนตอนนี้คือแทบจะมองหน้ากันไม่ติด หล่อนมองไม่เห็นเลยว่าจะมีวิธีไหนดีไปกว่าการทำกิ๊ฟ

"ร..รุ้งยังไม่ได้คิดเรื่องนั้นค่ะ เพราะตาธามก็เพิ่งจะสามเดือนเอง"

หล่อนยกเอาเรื่องลูกมาอ้าง

"อืม คนที่สองน่ะฉันไม่อยากให้อายุห่าง

ตาธามมากเท่าไหร่ ไล่เลี่ยกันยิ่งดี เด็กๆจะได้ไม่เหงา"

เจ้าหล่อนก้มหน้าลงไม่ได้ตอบท่านอีก

"แล้วเธอคิดว่าไง"

"ก็ดีค่ะ"

หล่อนตอบเสียงเบา

คุณหญิงธัญญาเรศพยักหน้าตามความคิดเห็นของลูกสะใภ้ ก่อนจะเดินออกไป จริงๆนางก็ไม่ได้อยากได้รัญชิดามาเป็นลูกสะใภ้สักเท่าไหร่ เพราะรัญชิดานั้นเป็นคนที่ค่อนข้างหยิ่งทะนง งานบ้านงานเรือนไม่ได้เรื่อง ไม่มีคุณสมบัติของลูกสะใภ้ที่นางต้องการเลยสักนิด แต่เมื่อให้สัญญากับบิดาหล่อนไว้แล้วนางก็จะทำให้ได้ และมันคงจะดีกว่าผู้หญิงอีกคนที่บุตรชายนางหมายปองไว้ เมื่อเจ็ดปีก่อน เกิดวิกฤตใหญ่ เศรษฐกิจซบเซา ทำให้บริษัทหลายแห่งต้องปิดตัวลง และบริษัทนางกับสามีที่ช่วยกันก่อตั้งขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของคนทั้งคู่ก็เกือบจะต้องปิดตัวลง แต่ได้มือของบิดาเจ้าหล่อนเข้ามาช่วยดึงไว้ จึงยังทรงตัวได้และขยายกิจการจนเป็นที่รู้จักและขึ้นเป็นบริษัทชั้นนำของประเทศมาจนถึงปัจจุบัน และข้อตอบแทนข้อเดียวที่บิดาของหล่อนขอคือให้ธนดลแต่งงานกับรัญชิดาและช่วยดูแลรัญชิดาต่อจากเขา