บทที่2

"ป้าแก้ว วันนี้รุ้งฝากลูกสักครึ่งวันนะคะ"

"ได้เลยค่ะ"

นางแก้วยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างเต็มใจ

"รุ้งจะออกไปทำธุระข้างนอก น่าจะกลับไม่เกินเที่ยง อ้อ! นมอยู่ในตู้เย็นนะคะ"

"ค่ะ"

นางแก้วเอ่ยรับ เจ้าหล่อนยิ้มให้อย่างขอบคุณก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายข้างแล้วเดินออกไป

"ป้าจะรับปากดูคุณหนูทำไม"

หวานซึ่งเป็นหลานสาวของนางแก้วเอ่ยถามคนเป็นป้าด้วยสีหน้าไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่

"คุณธันย์ก็สั่งอยู่ว่าให้เขาดูคุณหนูเอง นี่ถ้าคุณธันย์กลับมาแล้วไม่เจอนะ ป้าจะโดนคนแรกเลย"

จันทร์พูดเสริม

"ฉันเกิดมานะยังไม่เคยเห็นใคร...เท่านี้มาก่อน ฉันไม่อยากจะพูด มีลูกเล็กเด็กแดงแท้ๆแต่ไม่เคยจะอยู่ติดบ้านสักวัน งานบ้านไม่เอา ทำอาหารไม่เป็น สวยแต่รูปจูบไม่หอม ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณธันย์หน้ามืดตามัวไปคว้ายัยผู้ดีตีนแดงนี่มาได้ยังไง"

เมื่อได้บ่นสาวใช้คนนี้ก็บ่นยาวเสียจนคนเป็นป้าเริ่มรำคาญ

"พอๆนังหวาน เป็นขี้ข้าริอาจมานินทาเจ้านาย เขาจะเป็นคนยังไงมันไม่เกี่ยวกับเอ็ง หน้าที่เอ็งคือทำงานบ้าน โน่นไปเลย!"

ผู้เป็นป้าใช้นิ้วชี้ผลักหัวหลานก่อนจะเดินออกไป

คนที่ยังก้าวออกจากบ้านได้ไม่ถึงสิบก้าวที่ได้ยินทุกอย่างก็กระชับกระเป๋าสะพายเข้าหาตัวแล้วเดินออกไป คำนินทาพวกนี้หล่อนได้ยินบ่อยจนชินเสียแล้ว

ภายในร้านอาหารที่ชื่อดัง มีร่างบางของรัญชิดาที่นั่งรอใครบางคนอยู่ เจ้าหล่อนชะเง้อคอมองที่ประตูอยู่หลายครั้ง แต่ไม่เห็นว่าคนที่นัดหล่อนไว้จะมาสักที

"รุ้ง!!"

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเรียกให้คนที่นั่งรออยู่เงยหน้าขึ้น

"พี่รุธ"

นิรุธคือพี่ชายของหล่อน และตอนนี้นิรุธคือญาติเพียงคนเดียวที่หล่อนเหลืออยู่ ก่อนบิดาจะเสียชีวิต นิรุธตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีอาชญากรรม นั่นก็คือฆ่าจิดาภา อดีตแฟนสาวของธนดลและหลบหนีออกนอกประเทศไป ตั้งเเต่นั้นหล่อนก็ไม่รู้ชีวิตความเป็นอยู่ของพี่ชายอีกเลย จนเมื่อสองวันก่อนมีเบอร์ปริศนาโทรเข้ามา และคนปลายสายก็บอกว่าเขาคือนิรุธพี่ชายของหล่อนและนัดแนะหล่อนมาสถานที่ตรงนี้ เกือบห้าปีแล้วที่ที่เราไม่ได้เจอกันเลย

นิรุธถอดแว่นตาออกก่อนจะนั่งลงตรงข้ามน้องสาว

"พี่ไปอยู่ไหนมาคะ เป็นยังไงบ้าง"

หล่อนถามพร้อมกับจับมือพี่ชายแน่น

"แกไม่ต้องรู้เรื่องฉันหรอก แต่ตอนนี้ฉันเดือดร้อน ฉันต้องการเงิน แกพอจะมีให้ฉันยืมบ้างไหม"

คนเป็นพี่บอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"เท่าไหร่คะ"

"สองล้าน"

"พี่จะเอาไปทำอะไรมากมายขนาดนั้น รุ้งไม่มีหรอก"

หล่อนปล่อยมือจากพี่ชาย

"แกจะไม่มีได้ยังไง"

คนเป็นพี่พูดอย่างไม่เชื่อหู

"รุ้งไม่มีจริงๆ"

"ไอ้ธันย์นั่นไง ไปขอมันมาให้ฉันสิ แค่สองล้านขนหน้าแข้งมันไม่ร่วงหรอก เผลอๆเศษเงินมันด้วยซ้ำ"

คนเป็นพี่แนะ

จะให้หล่อนไปขอเขาได้ยังไง เขาไม่เคยให้เงินหล่อนใช้เลยสักสลึงเดียว ค่าใช้จ่ายในบ้านเขาให้ป้าแก้ว ค่าใช้จ่ายลูกตัวเขาเป็นคนจัดการหมดทุกอย่าง ถ้าลำพังอยู่บ้านเลี้ยงลูกหล่อนไม่มีปัญหาเรื่องนี้หรอก แต่หนี้เก่าของบิดาที่หล่อนต้องทยอยจ่ายทุกเดือน ไหนจะค่าปรับจากบริษัทของบิดาที่ปิดตัวลงอีก ทำให้หล่อนต้องดั้นด้นหาเงินทุกช่องทาง

"ดูก่อนแล้วกัน รุ้งไม่รับปากนะคะ"

หล่อนบอกเสียงเบา

"แกจะไม่รับปากได้ยังไง แกต้องหามาให้ฉันให้ได้นะรุ้ง ไม่งั้นฉันตายแน่"

"ดูแลตัวเองด้วย แล้วฉันจะติดต่อกลับมาอีก"

นิรุธมองออกไปข้างนอกร้านก่อนจะเอ่ยประโยคปิดท้ายแล้วเดินออกไป

"เดี๋ยวสิคะ พี่รุธ"

หล่อนเอ่ยเรียกพี่ชายตามหลังแต่ก็ไม่ทันการเสียแล้ว