หมู่บ้านกลางป่า

"ถึงแล้วครับทุกคน แปะๆๆๆ" ประธานชมรมปลุกทุกคนให้ตื่น "ต่อจากนี้เราต้องเดินเท้าเข้าไปข้างในครับ มาคินประมาณกี่กิโลว่ะ" อาวินหันมาถามมาคินที่เพิ่งงัวเงียตื่นเช่นกัน

"ไม่ไกล...ก็ประมาณ2กิโล" เขาตอบสั้นๆ

"ห๊ะ ! จะจริงหรอ" ประธานชมรมถึงกับผะหงะ

"โทษที ลืมบอกไปว่าหมู่บ้านอยู่ลึกหน่อย รีบไปกันเถอะเดี๋ยวจะค่ำซะก่อน" เขาบอก ทุกคนก็ทยอยลงจากรถและเดินต่อแถวตามมาคินเข้าไปในป่า บางคนก็สะพายเป้บางคนก็ถือกระเป๋าลาก ต่างพากันบ่นอุบอิบกันเป็นแถวเพราะไม่คิดว่าต้องเดินไกลขนาดนี้

"โหแก ขาฉันจะหักไหมเนี่ย" ลัลนาบ่นอีกคน

"เอาน่าแก มาถึงขนาดนี้แล้วต้องอดทนสิ ถอดใจตอนนี้ไม่ผ่านกิจกรรมทำไง" ฮาน่าปลอบเพื่อน

"ยืนคุยอะไรกันครับน้อง เห็นไหมเพื่อนไปกันหมดแล้ว" มาคินทำหน้าตึงมองมายังคนทั้งสองแบบดุๆ

"ค่ะๆ" ฮาน่า/ลัลนาพูดขึ้นพร้อมกันก่อนจะรีบเดินตามขบวนไป

"จากนี้ไปพี่ขอมอบหน้าที่ไกด์นำทางให้เป็นของพี่มาคินเต็มตัวละกัน อย่าดื้ออย่าซนกันล่ะเด็กๆ"อาวินตะโกนบอกทุกคน

ทุกคนสะพายเป้คนละใบ และมีรุ่นพี่ที่เป็นพี่เลี้ยงแบกสำภาระกับของใช้จำเป็นตามหลังมา

3ชั่วโมงผ่านไป...

"หยุดพักตรงนี้ก่อนครับ ตรงนั้นมีลำธารอยู่น้องๆไปล้างหน้าล้างตากันก่อนได้ครับ" มาคินบอกพร้อมกับชี้บอกทาง

"โอ้ยยย ฮาน่าขาฉันบวมหมดแล้วเนี่ย" ลัลนาร้องโอดโอย

"ไหนดูซิ เดี๋ยวฉันไปขอยากับพี่เขาให้นะ" ฮาน่าก้มมองขาของเพื่อนรักก่อนจะพบว่ามันกำลังบวมเป่ง เธอจึงเดินไปหามาคินที่กำลังนั่งพักดื่มน้ำอยู่ใต้ต้นไม้

"พี่...เอ่อ คือเพื่อนหนูเค้าเจ็บขาน่ะ พอจะมียาทาอะไรบ้างไหม" เธอถามเขาแต่หันไปทางอื่น มาคินเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าก่อนจะลุกขึ้นพรวด ใบหน้าของเขาจึงอยู่ในระยะประชิดกับเธอพอดี

"พูดกับพี่หรอ"

"นี่! หยุดกวนประสาทสัก5นาทีก่อนได้ไหมคะ" เธออุตส่าห์พูดกับเขาดีๆแล้วเชียว

"ก็เธอคุยกับพี่แต่ไม่มองหน้าพี่..." เขาบอกก่อนจะขยับเข้ามาใกล้

"หนูไม่เถียงกับพี่แล้ว ไปขอพี่อาวินก็ได้" เธอบอกเขาก่อนจะเอี้ยวตัวกลับ

หมับ! แต่มาคินจับแขนเธอไว้ซะก่อน

"พี่ยังไม่ได้บอกว่าจะไม่ให้สะหน่อย" เขาบอกก่อนจะยื่นหลอดยาเล็กๆในมือให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ ปล่อยได้แล้ว" เธอมองมือเขาที่กำลังจับหลอดยาอีกฝั่ง

"โทษที" เขาบอกก่อนจะเดินไปหาอาวิน

"นี่ยา รีบทาเลยยัยตัวดี" ฮาน่าบอกเพื่อนสาว "เดี๋ยวฉันมานะแก เหนียวไปทั้งตัวแล้วอยากล้างหน้าซะหน่อย" เธอบอกลัลนาก่อนจะเดินไปยังลำธารสายเล็กๆ

กลางป่าแบบนี้มีลำธารขนาดเล็ก น้ำใสสะอาด ต้นหญ้าปกคลุมรอบๆ แถมยังมีดอกไม้หลากสีขึ้นเต็มไปหมด ที่นี่ดูคุ้นตาสำหรับเธอมากแต่คงจะไม่ใช่ป่าเดียวกันกับที่เธอเคยมาเมื่อตอนเด็กหรอกมั้ง ที่นั่น...ดูน่ากลัวกว่าที่นี่มาก เธอคิดในใจ

"อะแฮ่ม" มาคินมาหยุดอยู่ด้านหลังเธอ เขาก็มาล้างหน้าเหมือนกัน ชายหนุ่มนั่งยองๆลงแล้วกวักน้ำในน้ำธารขึ้นมาล้างหน้า นี่ขนาดหน้าสดยังดูดีขนาดนี้เลย บ้าชะมัด เธอแอบมองเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

"เห็นพี่อาวินบอกว่าพี่เคยอยู่ที่นี่หรอคะ" เธอถามเขา

"ใช่ ถามทำไม"

"เปล่าคะ แค่รู้สึกแปลกๆ"

"แปลกยังไง"

"ก็อยู่ในป่าฟังดูมันก็...แปลกๆแล้วไหมพี่" เธอคิดไปถึงเรื่องน่าพิศวงต่างๆนานาที่เธอเคยอ่านมาในหนังสือสมัยเด็ก

"ในหมู่บ้านพี่ชาวบ้านอาศัยหาของป่ากินเป็นอาหาร แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปมากแล้ว อาหารก็หายากขึ้นทุกวัน พี่เลยตัดสินใจออกมาหางานทำข้างนอก...นานๆทีจะกลับมา" เขาอธิบาย

"อย่างนี้นี่เอง" เธอพยักหน้าเข้าใจ

"รีบล้างหน้าแล้วกลับไปรวมกับคนอื่นซะ นี่ก็ใกล้จะค่ำแล้วเราต้องเดินทางต่อ ในป่ามันอันตราย" เขาพูดเสียงเข้ม จนบางครั้งเธอก็รู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก

"เดี๋ยวรีบตามไปค่ะ"

ฮาน่ารีบล้างหน้าล้างตา น้ำเย็นมากมันช่วยทำให้เธอผ่อนคลายได้ดีเลย

ฟืดดดดดดด

เสียงบางอย่างเคลื่อนตัวอยู่ทางด้านหลังของเธอ ควับ เธอหันไปมองแต่ไม่เจออะไร หรือเธออาจจะหูฝาดไปเองก็ได้

ผ่านไป 2 ชั่วโมงทุกคนก็เดินทางมาถึงหมู่บ้าน ทุกคนเดินสำรวจไปรอบๆ บ้านพักที่นี่ไม่ต่างอะไรกับกระท่อมหลังเล็กๆ มันถูกสร้างขึ้นจากไม่ไผ่ที่ถูกสานเรียงกันแต่มีสีสันสวยงาม ตัวบ้านถูกยกสูงขึ้นเหนือพื้นดินทุกหลังซึ่งแต่ละหลังก็ตั้งอยู่ห่างกันพอสมควร รอบบริเวณหมู่บ้านเป็นป่าทึบ และยิ่งไปกว่านั้นผู้คนในหมู่บ้านต่างมองพวกเขาแปลกๆ ชาวบ้านดูมีท่าทีที่นิ่งขรึมไม่มีใครแสดงสีหน้าหรือความรู้สึกใดๆเลย แต่พอมาคินบอกว่าทุกคนจะมาพักและทำกิจกรรมที่นี่ชาวบ้านก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มเเย้มทันที ซึ่งมันก็มองว่าแปลกมากสำหรับคนนอกที่มาใหม่

"ทุกคนครับในหมู่บ้านไม่มีไฟฟ้าคนที่นี่เขาใช้ตะเกียงกันในบ้านพักมีให้ หลังจาก5โมงเย็นเป็นต้นไปห้ามทุกคนออกจากที่พักเด็ดขาด ใครฝ่าฝืนพี่จะลงโทษ ลืมบอกอีกเรื่อง...ที่นี่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์นะ" มาคินบอกก่อนที่สายตาดุๆคู่นั้นจะมาหยุดอยู่ที่ฮาน่า "มีบ้านพักรองรับทั้งหมด5หลัง ทั้งหมดมี22คน ผู้ชายนอนได้หลังละ5คน ส่วนผู้หญิง2คนพักด้วยกันตามนี้นะครับ แยกย้ายไปพักได้เลย เดี๋ยวพี่ให้ราจผู้ช่วยของพี่พาไป" ก่อนที่เขาจะผายมือให้ 'ราจ' ที่ยืนคอยอยู่พาทุกคนไปพัก ส่วนมาคินก็เดินกลับไปยังบ้านพักของตัวเอง

"เดี๋ยวค่ะ แล้วพี่มาคินพักที่ไหนหรอคะ"ลัลนาถาม

"นี่แก" ฮาน่าสะกิดเพื่อน

"พี่มีบ้านอยู่ทางด้านโน้นนะ" เขาชี้ไปอีกทาง

"งั้น...คืนนี้ฝันดีนะคะ" ลัลนาบอกกับมาคิน พร้อมกับส่งยิ้มให้เขา ฮาน่าได้แต่ถอนหายใจกับเพื่อนของตน

ถึงที่พักสองสาวก็ช่วยกันจัดแจงข้าวของเตรียมจะเข้านอน

"บ้าไปแล้ว ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ แถมวันนี้ก็ไม่ได้อาบน้ำอีกฉันเหนียวตัวจะแย่แล้ว" ลัลนาบ่นพร้อมทั้งทำหน้าบูดเบี้ยว

"ก็เราเข้ามาลึกมาก สัญญาณอาจจะเข้าไม่ถึง แกก็คิดซะว่าเรามาเที่ยว ทิ้งโซเชียลสื่อไว้ข้างหลังจะได้อยู่กับธรรมชาติให้เต็มที่ไงแก" ฮาน่าบิ๊วอีกฝ่าย

"ก็ได้ แต่ที่นี่ก็น่ากลัวพิลึกนะว่าไหม ชาวบ้านมองเราแปลกๆยังไงไม่รู้" พูดไปลัลนาก็ขนลุกซู่

"พวกเขาอาจจะไม่เคยออกไปข้างนอก พอเจอคนแปลกหน้าก็คงรู้สึกแปลกๆเหมือนกันแหละ"

"แต่แกไม่สังเกตหรอ ตั้งแต่เข้ามาที่นี่ฉันได้กลิ่นสาปๆเหมือน...อะไรสักอย่าง" ลัลนาพยายามคิดว่ามันจะเปรียบกับอะไรดีแต่ก็นึกไม่ออก

"พอแล้วๆเรารีบนอนเถอะ พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากัน"

ภายในบ้านมีที่นอนกับหมอนอีกสองใบ บนหัวนอนมีตะเกียง2อัน แต่ดีที่ยังเป็นตะเกียงไฟฟ้าแต่มันเป็นแบบใส่ถ่าน แต่ก็ยังถือว่าดีอยู่บ้าง

บันทึกมาคิน

"ท่านหัวหน้าพาพวกมนุษย์มาที่นี่ทำไมครับ" ราจ ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถาม

"ข้าบอกแล้วใช่ไหมอย่าเรียกข้าว่าท่านหัวหน้า ให้เรียกมาคินเหมือนคนปกติ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

"ขะ ขอโทษครับ"

"ไม่ต้องถามอะไรมาก ทำตามที่บอก" เขาบอกราจ

"ครับ"

ราจเป็นลูกน้องคนสนิทของมาคินที่เขาไว้ใจมากที่สุด พ่อกับแม่ของราจตายตั้งแต่ยังเล็กๆ พ่อของเขาจึงชุบเลี้ยงเอาไว้ให้เขาช่วยดูแลและเป็นเพื่อนเล่นของมาคิน ทั้งคู่จึงเปรียบเสมือนเพื่อน พี่น้อง ที่โตมาด้วยกัน

ฮาน่า~ ฮาน่า~

มีเสียงเรียกมาจากด้านล่าง เธองัวเงียตื่นแล้วค่อยๆเดินไปเปิดประตูชะโงกลงไปมองหาต้นเสียง เห็นร่างตะคุ่มๆของอะไรบางอย่างอยู่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่

"นั่นใครคะ" ร่างนั้นค่อยๆเคลื่อนตัวออกมาจากหลังต้นไม้ช้าๆ

งะ งู !!! เฮือก!!!!!

เธอสะดุ้งตื่นกลางดึก สิ่งที่เธอฝันเมื่อกี้มันเหมือนจริงมาก งูที่เธอฝันถึงยังเป็นงูตัวดำที่เธอเคยเจอเมื่อ10ปีก่อน เธอจำดวงตาสีฟ้าของมันได้ดี เธอมองดูนาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลา03:00 ทำไมเธอต้องมาฝันถึงอะไรแบบนี้ตอนเข้าป่าด้วยนะ

ฝากติดตามด้วยน๊า