บทลงโทษ2

10ปีผ่านไป...

คณะเกษตรศาสตร์ มหาวิทยาลัยย่านxx

สาวผมบลอนสีน้ำตาลนุ่มสลวย ดวงตาประกายสีฟ้าคู่นั้นชวนให้น่าหลงใหล ผิวขาวอมชมพูสะท้อนกับแสงแดดอ่อนๆ รูปร่างบางอรชร สูง168 เซนติเมตรในชุดนักศึกษารัดรูปกระโปรงทรงเอเหนือเข่าเล็กน้อย ขาเรียวยาวของเธอทำเอาหนุ่มๆที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมามองกันเป็นแถว

"ยัยฮาน่า แกทำบุญด้วยอะไร ดูซิมีแต่คนมองแก" ลัลนา เพื่อนสนิทของเธอแซว

"ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า แกก็เวอร์ไป"

"ฉันละอยากรู้จริงๆเลย สวยๆอย่างแกคิดยังไงมาเรียนเกษตร "

"ที่บ้านฉันทำส่งออกน่ะก็เลยอยากเรียนด้านนี้"

"อ่อ" ลัลนาพยักหน้า "แล้วนี่แกจะไปไหนต่อ กลับเลยไหม" ลัลนาถามต่อ

"อืม ว่าจะกลับเลย" ฮาน่าโบกมือลาเพื่อนสาวก่อนจะเดินไปที่รถยนต์ของตัวเองที่บิดาเพิ่งจะซื้อให้เป็นของขวัญ

เช้าวันต่อมา...

"น้องๆครับ ปีนี้ชมรมของเราจะไปจัดกิจกรรมนอกสถานที่กัน พวกพี่อยากให้น้องๆได้สัมผัสกับธรรมชาติแบบใกล้ชิด มีกิจกรรมให้ทำมากมาย เช่นปลูกป่า สร้างฝายกั้นน้ำ และเรียนรู้การใช้ชีวิตของชนเผ่าที่อาศัยอยู่ในป่าเป็นเวลา1อาทิตย์! ให้น้องๆทุกคนลงชื่อกันให้เรียบร้อยก่อนจะแยกย้ายได้ครับ"

อาวินประธานรมชมประกาศว่าอีก1สัปดาห์จะมีกิจกรรมนอกสถานที่ ฮาน่าทำหน้าเซ็งสุดขีด 1อาทิตย์เชียวเหรอ! วันหยุดเธอก็ไม่ได้กลับไปหาพ่อนะสิ

"ยัยฮาน่า! ฉันว่าต้องสนุกแน่ๆเลย"

"แต่ป่าที่พี่อาวินพูดถึงมันคือที่ไหนเหรอ" ฮาน่าดูมีสีหน้ากังวลเล็กน้อย

"เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า" ลัลนาตอบ

"อื้ม" ฮาน่าพยักหน้ารับ

"มีอะไรหรือเปล่าสาวน้อยของพี่" อาวินส่งยิ้มหวานให้ฮาน่า ทั้งสองค่อนข้างสนิทกันเพราะเธอเป็นคนแรกที่มากรอกใบสมัครชมรมรักต้นไม้ของเขา และทำให้ผู้ชายมาสมัครตามเธอก็ไม่แปลกเลยที่ชมรมนี้มีแต่ผู้ชาย

"เอ่อ...เรื่องกิจกรรม พวกพี่จะไปจัดที่ไหนเหรอคะ" เธอถามอาวิน

"ก็ไม่ไกลจากที่นี่มากหรอก ถ้าเราอยากรู้พี่จะเล่าให้ฟัง...เพื่อนพี่มันเคยอาศัยอยู่ในหมู่บ้านกลางป่าแต่ตอนนี้มันออกมาเป็นไกด์นำเที่ยว เดินป่าอะไรทำนองนี้ มันพาไปได้หมดเลยนะ พี่สนิทกันเพราะไปเดินป่านี่แหละ เออวันนี้มันมาที่นี่ด้วย พี่นัดมันมาคุยเรื่องกิจกรรมที่เราจะไปกันน่ะ"

"อย่างนี้นี่เอง ถ้างั้นฮาน่าขอตัวกลับก่อนนะคะ บายค่ะ"

"บายค่ะ" อาวินโบกมือลา

ตุ้บ !

"อุ้ย ขอโทษค่ะ ฉัน....."เธอเงยหน้าสบตาเขา เเละเขาก็สบตาเธอ

"ไม่เป็นไร..." สายตาแบบนั้นมันคืออะไรกัน! รู้สึกคุ้นหน้าเขาจังเลยแฮะ สายตาที่เขาจ้องมองเธอก็ดูพิลึกชอบกล

ชายตรงหน้าสูงเกือบ180 เซนติเมตร ผิวขาวจัดจนเกือบซีดแต่เท่ชะมัด จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาสีเขียวเข้มแวววาวเป็นประกาย แต่เห้ย...เขาเป็นลูกครึ่งอะไรกันทำไมถึงมีดวงตาสีเขียว

"ขอตัวก่อนนะครับ" เขาบอกก่อนที่จะเดินจากไปทิ้งให้เธอยืนอึ้งอยู่เพียงลำพัง

พ่อ

"ว่าไงตัวแสบ"

"พ่อคะ ลูกสาวโทรหาทั้งทีนะ"

"มีอะไรหรือเปล่าถึงได้โทรมาหาพ่อได้ หืม"

"แต่หนูมีข่าวร้าย...อาทิตย์หน้ามีกิจกรรมนอกสถานที่ต้องไปค้างคืน1อาทิตย์ คงไม่ได้กลับไปหาพ่อแล้วค่ะ คิดถึงพ่อแย่เลย" เธอบอกผู้เป็นพ่อด้วยเสียงเศร้า

"เป็นเด็กติดพ่อหรือไงเรา อายุ19แล้วนะ"

"ไม่ได้เจอพ่อตั้งนาน คิดถึงจะแย่" เธออ้อน

"ดูแลตัวเองดีๆนะลูก แค่นี้ก่อนนะ...พ่อคุยกับลูกค้าค้างไว้"

"ได้ค่ะพ่อ สวัสดีค่าาาา"

ณ ถ้ำร้างในหมู่บ้าน...

"พ่อครับวันนี้เป็นวันครบรอบ1ปี ที่พ่อจากผมไปลูกชายของพ่อโตเป็นหนุ่มแล้วนะ สามารถดูแลตัวเองได้ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงผมนะ แม่ครับผมฝากดูแลพ่อด้วยนะ" มาคินคุกเข่าแล้วพูดกับหลุมศพพ่อกับแม่ของเขา ก่อนจะวางดอกไม้ให้ท่านทั้งสอง

"ถึงเวลาที่พวกแกจะได้รับบทเรียนแล้ว เตรียมรับมือให้ดี" เขากำหมัดแน่น

วันเดินทาง...

"ทุกคน รีบๆขึ้นไปเลยครับ" อาวินตะโกนบอก "อ้าว มาแล้วหรอสาวน้อยของพี่ เชิญขึ้นได้เลยครับ"เขาผายมือใหฮาน่าขึ้นไปบนรถ

"สองมาตรฐานว่ะ" เสียงรุ่นพี่ในกลุ่มอาวินแซวขึ้น

"วู้วๆๆๆๆ" จนทุกคนต่างแซวตามกันใหญ่

ฮาน่าและลัลนาขึ้นไปบนรถ พวกเธอกวาดสายตาไปมองเบาะผู้โดยสารแต่มันไม่มีที่นั่งเป็นคู่เลย คิดว่าจะได้นั่งด้วยกันเสียอีก

"งั้นฉันนั่งข้างพี่อาวินให้ละกัน ฉันรู้ว่าแกไม่ชอบที่พวกพี่ๆแซว"ลัลนาบอก

ฮาน่ามองหาที่นั่งจนไปเจอเบาะว่างที่หนึ่ง มีพี่ผู้ชายนั่งเอาหมวกปิดหน้าตัวเองอยู่ เอาว่ะนั่งตรงนี้ก็ได้

"มากันครบแล้วนะ พี่จะแนะนำไกด์ให้ทุกคนได้รู้จักนะครับ นี่พี่ 'มาคิน' จะมาเป็นไกด์นำทางตลอดทริปนี้ให้พวกเราครับ มาคินแนะนำตัวหน่อย" อาวินบอก

ไหนล่ะ? เธอพยายามมองตามที่อาวินบอก ไม่นานคนที่นั่งข้างๆเธอก็ยืนขึ้น เขาถอดหมวกออกฮาน่าถึงกับอ้าปากค้างเพราะเขาคือคนที่เธอเดินชนเมื่อวานนี่เอง!

"สวัสดีครับพี่ชื่อมาคิน อายุ25ปี ขอให้สนุกกับทริปนี้ครับ" สิ้นคำเขาปรายตามองมาฮาน่าจนคนตัวเล็กขนลุกซู่

ผ่านไป3ชั่วโมง ฮาน่านั่งฟังเพลงใส่หูฟังแก้เบื่อ คนข้างๆเธอก็เอาแต่หลับ ไม่รู้เขาไปอดหลับอดนอนมาจากที่ไหน

"แวะทานข้าวกันก่อนนะทุกคน อีก1ชั่วโมงมาเจอกันที่รถ" อาวินบอก ทุกคนก่อนจะแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัว

"นี่แก พี่มาคินที่นั่งข้างๆแกอ่ะ หล่อมาก"ลัลนาเพื่อนสนิทเธอเอ่ยขึ้น

"ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย"เธอว่า

"ฉันขอเปลี่ยนที่กับแกได้ไหมฉันอยากนั่งข้างเขา...นะๆฮาน่าเพื่อนรัก" ลัลนาพูด พร้อมทั้งทำท่าทางดี๊ด๊า

"ก็ได้ แกนี่มันบ้าผู้ชายจริงๆ"

1 ชั่วโมงผ่านไป...

"ทุกคน มาครบหรือยังครับ รีบๆเลยพวกมึงอ่ะ เราต้องออกเดินทางกันต่อแล้ว" อาวินตะโกนเรียกพี่ๆที่กำลังเดินตามมาสมทบทีหลัง

"อ้าว สาวน้อยอยากเปลี่ยนมานั่งข้างพี่หรอ" อาวินบอก

"เปล่าค่ะ คือ..." เธอชี้ไปทางลัลนาแถมคนข้างๆก็เอาแต่หลับตลอดทางเลย เขาไม่ได้ลุกไปไหน คนอะไรไม่หิวไม่อะไรบ้างเลยหรือไง

"เข้าใจแล้ว" อาวินพยักหน้ารับ "เอ่อ พี่ขอฟังเพลงด้วยหน่อยได้ไหม พี่ลืมเอาหูฟังมาน่ะ"

"ดะ ได้ค่ะ"เธอตอบ

"วู้ววววว วี๊ด วิ้ว" กลุ่มเพื่อนของอาวินก็แซวกันไม่หยุด

สักพักมาคินก็ลุกพรวดขึ้นก่อนจะเดินไปยังเบาะที่อาวินและฮาน่านั่งอยู่

"ฮึ่ม อาวินกูขอแลกที่กับมึงหน่อย ตรงนั้นแดดมันแยงตากู นอนไม่หลับว่ะ" มาคินบอก

"พี่นอนมาตลอดทางแล้วไม่ใช่เหรอคะ...ก็เห็นนอนได้" ฮาน่าพูดแทรก เพราะเพื่อนสนิทเธออยากนั่งใกล้เขาเธอเลยยอมเปลี่ยนมานั่งข้างอาวินทั้งๆที่ไม่อยากนั่ง อยู่ๆเขาก็มาขอแลกที่ซะงั้น

"ยุ่ง" เขาตอบเธอมาคำเดียวสั้นๆ "สรุปจะแลกไหมไอ้วิน"

"เออๆ ก็ได้" อาวินยอมลุกไปตามคำขอของอีกฝ่ายไปแต่โดยดี

"ขยับเข้าไปสิ" มาคินบอกเธอ

หมับ มาคินจับหูฟังข้างหนึ่งของเธอมาใส่หูตัวเองแทน

"อะไรเนี่ย!" เธอโวยวาย

"พวกนั้นมันเสียงดัง นอนไม่หลับ" เขาตอบ

เมื่อรักฉันเกิด

"ชอบฟังเพลงแบบนี้หรอ" เขาถาม เธอนึกว่าเขาหลับไปแล้ว "ว่าไง ถามไม่ได้ยินหรอ"

"ได้ยิน แต่ไม่อยากตอบ"

"นี่เธอ..." เขาถลึงตาใส่เธอ "พี่แก่กว่าเธอตั้งหลายปีพูดให้มันมีหางเสียงหน่อย" เขาดุ

"ปกติจะพูดเพราะกับคนที่น่าเคารพเท่านั้นค่ะ" คำว่า เคารพ เธอตั้งใจกระแทกเสียงใส่เขา ไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับเธอพอได้คุยกับเขาทีไรเป็นต้องหัวเสียตลอด ตั้งแต่ที่เดินชนกันแล้วเขามองเธอด้วยสายตาแบบนั้นมันยิ่งทำให้คนตัวเล็กไม่พอใจ