บทที่ 4

“เท่าไหร่คะ บ้านเราเป็นหนี้เขาอยู่เท่าไหร่คะพ่อ” คุณกวินลอบมองภรรยาที่เอาแต่นั่งร้องไห้ครู่ก่อนจะบอกยอดลูกไปตามความจริงเพราะไหนๆ เรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้วปิดยังไงก็ไม่มิดอยู่ดี

“รวมทั้งต้นกับดอกตอนนี้ก็เกือบสองล้านได้ พ่อต้องเอามาซ่อมแซมร้านใหม่ด้วย ก็เลยต้องขอกู้เขามาเยอะหน่อย พ่อขอโทษนะลูก ผมขอโทษนะคุณที่ทำให้คุณกับลูกต้องพลอยลำบากแบบนี้ ทั้งหมดมันเป็นเพราะผมเอง ผมเองที่โง่คิดว่าร้านเราจะไปรอด…” ยอดหนี้สินที่ได้ยินทำเอาเข่าทั้งสองแทบจะสิ้นเรี่ยวแรงไป แต่ไม่นานก็ต้องกลับมามีความหวังอีกครั้งเมื่อมารดาเอ่ยอะไรบางอย่างออกมาบางอย่างที่มันทำให้เธอดีใจ….ก่อนเกือบหมดสติในตอนหลัง

“จริงสิ! ฉันได้ยินมาว่าคุณรามเขาเป็นสามีของหนูพิมพ์ไม่ใช่เหรอคะคุณ มัทรู้จักคุณรามใช่ไหมลูก พ่อเลี้ยงอัศวิน เจ้าของไร่ชาทอฝันไง หนูลองไปคุยกับเขาหน่อยได้ไหมมัท เผื่อว่าเขาจะยอมช่วยให้เราผ่อนผันหนี้สินไปได้บ้าง…” มัสยาตัวชาจนไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะเปล่งเสียงตอบคำอ้อนวอนของมารดาที่จ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยประกายแห่งความหวังอันแรงกล้า หากแต่เธอกลับไม่คิดเช่นเดียวกับท่านเลยว่าเขาจะยอมช่วยเหลือ ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว!!

หากคนๆ นั้นจะช่วย คงช่วยเหยียบครอบครัวของเธอให้จมดินเสียมากกว่า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโชคชะตามันจะโหดร้ายแบบนี้

ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ