บทที่ 1

สุดท้ายมัสยาก็ไม่ได้เข้าไปเอ่ยลาเพื่อนรักเป็นครั้งสุดท้ายอย่างที่ใจหวังเพราะถูกอัศวินลากออกมาโยนทิ้งที่หน้าศาลาอย่างไม่ใยดี ก่อนจะเดินกลับไปเขายังทิ้งท้ายเอาไว้ด้วยคำพูดที่ทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะเฉียดเข้าไปในงานอีกเลย คำพูดที่มันทำให้เธอชะงักจนสุดท้ายก็ไม่กล้า แม้แต่จะก้าวเดินไปไหนได้อีกแม้เพียงก้าวเดียว

‘ถ้าเธอกล้าก้าวเข้าไปในงานศพเมียกับลูกของฉันอีกแม้แต่ก้าวเดียว งานศพต่อไปที่จะเกิดขึ้นจะเป็นของพ่อกับแม่เธอมัสยา!’

มัสยาสะอื้นในอกเมื่อรู้ดีว่าด้วยอิทธิพลของอัศวินที่มีอยู่ในกำมือนั้นเขาสามารถทำได้ทุกสิ่งอย่างที่พูดจริงๆ จึงไม่กล้าที่จะทำอะไรนอกจากยืนชะเง้อมองดูพิธีการอยู่ไกลๆ แม้จะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในงาน แต่ก็ยังอยากมาส่งเพื่อนรักกับหลานขึ้นสู่สวรรค์ด้วยตัวเองอยู่ดี เพราะนี่คงจะเป็นหนทางเดียวที่เธอจะได้บอกลาพิมพ์อร

“เราขอโทษนะพิมพ์ ฮึก! มัทขอโทษ…” เธอจะเสียใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้นแต่อดีตก็ไม่อาจหวนกลับมาแก้ไขอะไรได้อีก มันคงจะจริงอย่างที่อัศวินว่า หากเธอมีสติและสามารถควบคุมรถได้ดีกว่านี้เรื่องแบบนั้นมันก็คงไม่เกิดขึ้น หากเธอคิดถึงการโทรไปขอความช่วยเหลือจากเขา เพื่อนเธอกับลูกในท้องก็คงไม่ต้องมาตายแบบนี้!!

หากเขาจะเกลียดเธอมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรหลบเลี่ยงแม้แต่น้อย เพราะใครๆ ต่างก็รู้กันดีอยู่แล้วว่าอัศวินรักพิมพ์อรมากแค่ไหน จะมีก็แต่เธอที่ไม่อยากรับรู้เพราะทั้งใจมันรักเขาตั้งแต่วันแรกที่เห็น แม้จะรู้แก่ใจตัวเองดีกว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องและควรเกิดขึ้นแต่ก็ยากจะหักห้ามใจไหว สุดท้ายจึงทำได้เพียงเก็บความรักเอาไว้กับตัวเอง เฝ้าอวยพรให้ทั้งคู่นั้นมีความสุขกับชีวิตคู่ที่กำลังไปได้ด้วยดี

อัศวินเอ่ยลาภรรยาสุดที่รักและลูกน้อยที่ต้องมาด่วนจากไปทั้งๆ ที่ยังไม่มีแม้แต่โอกาสได้ลืมตามาดูโลกภายในใจ แม้ใบหน้าจะเรียบตรึงไร้น้ำตา แต่ใครเลยจะรู้ว่าใจของเขามันกำลังร่ำไห้อย่างหนักต่อการสูญเสียเมียกับลูกไปด้วยอุบัติเหตุที่ใครบางคนจงใจให้เกิดขึ้น ใครบางคนที่คิดถึงคราใดไฟแค้นในอกยิ่งกระพือโหมหนักจนบางครั้ง ก็นึกอยากฆ่าเธอให้ตายตามลูกเมียไปให้มันรู้แล้วรู้รอดไป!

แต่ยังก่อน…สิ่งที่หล่อนจะได้รับมันต้องเจ็บปวดยิ่งกว่านั้นหลายเท่า เขาจะไม่ยอมให้เธอชิงตายไปเสียก่อนที่จะได้ลิ้มรสความเจ็บเหมือนอย่างที่เขากำลังเจ็บ เธอจะต้องได้รับสิ่งตอบแทนที่สาสมที่สุด นั่นคือโทษทัณฑ์ที่มันจะหนักหนาสาหัสเสียยิ่งกว่าความตาย!!

ชายหนุ่มยืนส่งแขกที่มาร่วมแสดงความไว้อาลัยแก่ผู้จากไปก่อนจะขึ้นรถเตรียมตัวกลับไร่ ระหว่างทางนั้นเขาเห็นแผ่นหลังของใครบางคนที่กำลังเดินเท้าออกไปจากวัดอยู่ไกลๆ จึงเอ่ยสั่งให้คนสนิทที่บัดนี้รับหน้าที่ขับรถให้อยู่ทำบางสิ่งที่คนถูกสั่งตกใจไม่น้อย

“ชนหล่อน ไม่ต้องให้ถึงตายเอาแค่ให้เจ็บเจียนตายก็พอ…”

“ตะ…แต่ว่านายครับ…” นายชิดที่ทำท่าจะเอ่ยขัดจำต้องเงียบลงเมื่อหันมาเจอเข้ากับสายตาดุดันของผู้เป็นนายที่ขึ้นชื่อลือชาเรื่องความโหดเหี้ยมอยู่ไม่น้อย สุดท้ายเมื่อไม่มีทางเลือกจึงพุ่งตรงเข้าไปหาร่างบอบบางของหญิงสาวตรงหน้า พยายามทำให้เธอได้รับบาดเจ็บให้น้อยที่สุดเท่าที่เขาพอทำได้แต่มันก็ช่างยากเย็นเหลือเกิน มัสยากรีดร้องสุดเสียงเมื่อจู่ๆ รถคันหนึ่งก็พุ่งตรงเข้ามาหาเธออย่างรุนแรง จนต้องกระโดดหลบเข้าข้างทางส่งผลทำให้ข้อเท้าของเธอพลิกจนลุกไม่ขึ้น แต่ความเจ็บนั้นยังเทียบไม่ได้กับสายตาของคนในรถที่ได้เห็นยามเมื่อรถคันดังกล่าวค่อยๆ ชะลอลงตรงหน้ากัน ภาพแสยะยิ้มของอัศวินทำให้เธอแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ไม่ต่างอะไรจากการแสยะยิ้มเพื่อจะเยาะเย้ยความเจ็บปวดให้กันเลยสักนิด

“ออกรถไอ้ชิด…” เสียงเข้มเอ่ยสั่งอย่างไม่ใยดีว่าอีกคนนั้นจะช่วยเหลือตัวเองอย่างไรต่อ ก่อนที่รถคันหรูจะค่อยๆเคลื่อนตัวไป

ทิ้งให้อีกคนนั่งจมอยู่กับความปวดร้าวระทมอยู่เพียงลำพัง!!