TR(10)

Troch

พอส่งเรอาที่เนอสเซอรี่เสร็จผมก็ขับรถมาที่บ้านลุงชัยคนที่ช่วยเหลือเรอาหลังจากที่ประสบอุบัติเหตุจนทำให้สูญเสียความทรงจำ เพราะผมอยากรู้ข้อมูลอะไรบางอย่าง ระหว่างที่กำลังขับรถอยู่นั้น ครืนนน ครืนนน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอหยิบขึ้นมาดูจึงรู้ว่าเป็นสายของ'อัน'เพื่อนเรอา เมื่อวานเธอก็โทรมานัดผมที่ผับ แต่เมื่อคืนผมไม่ได้เข้าผับเลยเพราะอดีตแฟนทำผมหงุดหงิด และผมก็ได้จัดการกระแทกเธอไป จึงทำให้รู้ว่าเธอไม่ได้ผ่านผู้ชายคนไหนมาเลย ผมคือคนแรก นั้นเป็นเรื่องที่ผมอยากรู้ ว่าทำไมเรอาที่เคยมีสามีแล้วแต่เธอยังบริสุทธิ์อยู่

"ฮาโหล"ผมตัดสินใจกดรับสายแล้วพูดทักทายด้วยน้ำเสียงปกติ

(เมื่อวานทำไมพี่ทอร์ชไม่เข้าผับล่ะคะเรานัดกันไว้ไม่ใช่เหรอ)อันพูดเข้ามาด้วยน้ำเสียงงอแงเล็กน้อย

"มีธุระนิดหน่อยน่ะ"ผมตอบปัด ๆ ไป เพราะยังไม่อยากบอกว่าผมพาเรอาเข้ามาอยู่ในคอนโดด้วย

(เอ่อ..ธุระอะไรคะ แล้วพี่อยู่ไหน)

"อัน!"ผมทำเสียงดุเธอด้วยความหงุดหงิดเพราะผมไม่ชอบให้ใครมาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวมากและที่สำคัญผมก็บอกกับเธอแล้ว

(อันขอโทษค่ะ อันแค่คิดถึงพี่)

"อืม..ว่าง ๆ พี่จะเข้าไปหาแค่นี้ก่อนนะ"ว่าจบผมก็กดวางสายทันที เพราะใกล้จะถึงจุดหมายที่ผมกำลังจะไป

ผมลงจากรถที่หน้าบ้านทาวน์เฮ้าส์หลังหนึ่งที่ทำเป็นร้านขายของชำและมีเปิดร้านอาหารตามสั่งควบคู่ไปด้วย พอผมก้าวขาเข้าไปในร้าน

"คุณทอร์ช"ชายแก่เอ่ยด้วยความตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะเชิญผมนั่ง

"คุณทอร์ชมีอะไร..."

"กูอยากรู้เรื่องอุบัติเหตุของเรอา"ยังไม่ทันที่ลุงชัยจะพูดจบผมก็แทรกพูดขึ้นทันที

"เรอา?"

"ผู้หญิงคนนั้นชื่อเรอา"ผมบอกกับชายสูงอายุ

"คุณทอร์ชรู้จัก?"ผมพยักหน้าเป็นเชิงตอบ จากนั้นลุงชัยก็เล่าอุบัติเหตุวันนั้นให้ผมฟังซึ่งมันก็ผ่านไปหลายเดือนแล้ว.

"ตอนนี้ตำรวจยังหาตัวคนขับรถที่ชนแมร์ เอ่อเรอาไม่ได้เลย เหมือนคดีจะเงียบไปด้วย.."

"...ส่วนเรอาก็จำเหตุการณ์วันนั้นไม่ได้เลยน่าสงสารจริง ๆ"ชายสูงอายุพึมพำด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยอดีตแฟนผมอย่างจริงใจ

"...."ผมนั่งนิ่งไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะยังคงแค้นในตัวอดีตคนรักเก่าที่เคยรักมาก แต่เธอกลับทำลายความรักที่ผมให้โดยที่เลือกจะไปอยู่กับคนอื่นที่เธอบอกว่าดูแลเธอกับแม่ได้ ซึ่งผมก็ดูแลเธอได้เช่นกันแต่เธอกลับไม่เลือกผม ผมจึงรู้สึกโกรธแค้นเธอมาก

"แล้วเรอาเป็นยังไงบ้าง"

"มันยังไม่ตายหรอก"ผมตอบกลับไปทันที ก่อนที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้

"เอ่อ..คุณทอร์ชอย่าเพิ่งไปครับ ผมมีของจะฝากให้เรอา"ว่าจบ ชายสูงอายุก็รีบเดินขึ้นไปบนบ้าน ไม่นานเขาก็ลงมาแล้วยืนกล่องเล็ก ๆ มาให้ผม

"ตอนที่เรอาเกิดอุบัติเหตุและได้เข้าทำการรักษา คุณหมอฝากสิ่งนี้ไว้ให้ผม แต่ผมลืมไปเลยจึงไม่ได้ให้เรอา เพิ่งจะนึกขึ้นได้ยังไงฝากให้เธอด้วยนะครับ"พอมองหน้าชายสูงอายุแล้วก้มมองที่กล่องก่อนที่จะเปิดมัน สิ่งที่อยู่ในกล่องนั้นทำเอาผมชะงักจ้องมองมันนิ่ง ๆ

"คุณทอร์ชเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"ผมหลุดจากภวังค์แล้วเงยหน้ามองชายสูงอายุ

"...."ผมส่ายหน้าให้แล้วก้มลงมองสิ่งของสิ่งนั้น

"คุณหมอถอดออกจากคอเรอาตอนที่เธอสลบ และเอามาให้ผม...เรอาคงจะใส่สร้อยนี้ไว้ตลอด และคงจะรักสร้อยนี้มาก"ผมยืนนิ่งฟังลุงชัยพูดจนจบ

"กลับก่อน"พอพูดจบผมก็ปิดกล่องแล้วกำมันไว้แน่นก่อนที่จะหันหลังเดินออกมา

ผมเดินมาที่รถแล้วเปิดประตูไปนั่งก่อนที่จะเปิดกล่องแล้วหยิบสิ่งของชิ้นนั้นออกมา มันคือสร้อยที่สลักว่า TR ซึ่งผมเป็นคนซื้อให้เธอ

"ยังเก็บไว้อีกเหรอ"ผมพึมพำเบา ๆ แล้วกำสร้อยคอไว้แน่น

.

.

อดีต

วันนั้นผมนัดเรออกมาฉลองวันครบรอบที่เราคบกันที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ผมนั่งรอเธอไม่นาน ร่างบางก็เดินเข้ามาพร้อมกับอันเพื่อนของเธอ

"พี่ทอร์ช อันขอมาร่วมยินดีกับเราด้วยพี่คงไม่ว่าอะไรนะคะ"ปากเล็กบอกกับผมพร้อมคลี้ยิ้มหวาน

"อันคงไม่เป็นกว้างขวางคอพี่กับเรอานะ"เพื่อนของคนตัวเล็กคลี่ยิ้มบาง ๆ แล้วยกมือเกาท้ายทอย

"ไม่ครับ เชิญนั่ง"ผมตอบกลับแล้วขยับเก้าอี้ให้แฟนสาวนั่ง.และเพื่อนของเธอ

"ขอบคุณค่ะ"เรอากล่าวด้วยน้ำเสียงหวาน

จากนั้นพนักงานเสิร์ฟก็ยื่นเมนูให้เราสามคน

"เอาแกงส้มชะอมทอด/แกงส้มชะอมทอด"

"คิก คิก"เรอาหัวเราะออกมาเมื่อผมกับเธอสั่งอาหารซึ่งเป็นของโปรดของเราพร้อมกัน

"แหม่ ใจตรงกันเลย"เป็นอันเพื่อนแฟนสาวผมเอ่ยแซว

"ปลาช่อนลุยสวน/ปลาช่อนลุยสวน"พร้อมกันอีกแล้ว คนตัวเล็กก็หัวเราะชอบใจอย่างน่าเอ็นดู

"ถ้าสั่งเหมือนกันอีกครั้ง พี่จะขอเรแต่งงานแล้วนะ" พอผมพูดจบคนตัวเล็กมองมาที่ผมสลับกับเพื่อนของเธอด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก

"ทำไมทำหน้าอย่างนั้น ไม่อยากแต่งงานกับพี่เหรอ"

"มะ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ เรแค่ยังไม่พร้อม"คนตัวเล็กรีบตอบกลับทันที

"แต่พี่พร้อมแล้วนะ"เรอาก้มหน้างุดราวกับมีอะไรในใจ

"พี่ก็รู้ว่าพ่อเรเพิ่งจะเสียไป และตอนนี้เรเรียนจบแล้วยังหางานทำไม่ได้เลย"

"พี่บอกให้เรไปทำงานบริษัทของที่บ้านพี่ เรก็ไม่ไป"

"เรไม่อยาก..."

"เราเป็นแฟนกันแล้วนะ เรยังจะเกรงใจพี่อีกเหรอ"ผมแทรกพูดขึ้นก่อนที่เรอาจะพูดจบ

"เอ่อ..."

"ส่วนเรื่องเงิน มีปัญหาอะไรทำไมไม่บอกพี่"พูดจบเรอาก็หันไปที่เพื่อนของเธอ

"พี่ทอร์ชเป็นห่วงแกมากนะ"อันเอ่ยกับเรอา แล้วเอื้อมมากุมมือแฟนผม

"เรื่องเงิน เรจะพยายามหาด้วยตัวเอง แต่ถ้าเรหาไม่ได้จริง ๆ เรจะบอกพี่นะคะ"

"อืม พี่ยินดีช่วยเธอนะ"ว่าแล้วผมก็ยกมือลูบหัวคนตัวเล็กแล้วกระซิบข้างหูบอกกับเธอเบา ๆ

"พี่รักเธอนะเร"คนตัวเล็กหน้าแดงขึ้นมาทันที แล้วทำท่าทางเขินอายช่างน่ารักน่าเอ็นดูมาก

"มดเต็มโต๊ะแล้ว อิจฉาเรจังมีแฟนแบบพี่ทอร์ช"อันเอ่ยขึ้นมาแล้วฉีกยิ้มกว้าง

"แกไม่หาแฟนล่ะ"เรอาตอบกลับเพื่อนสาว

"ยังไม่เจอคนที่ใช่ ส่วนคนที่คิดว่าใช่กลับมีเจ้าของซะแล้ว"อันพูดประโยคสุดท้ายเบา ๆ ซึ่งผมไม่ได้ใส่ใจ

"อาหารมาพอดี"ผมคอยตักอาหารและเอาใจใส่แฟนผมอยู่ตลอด ซึ่งมีสายตาคู่หนึ่งคอยมองอยู่นิ่ง ๆ

หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็หยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมา

"เร พี่มีอะไรจะให้"แล้วยื่นกล่องกำมะหยี่สีแดงส่งให้เธอ

"อะไรเหรอคะ"ปากบางเอ่ยถามพร้อมกับรับกล่องนั้นมา

"เปิดดูสิ"ว่าจบ มือบางก็เปิดกล่องกำมะหยี่ออก

"ว้าว สวยมากเลยค่ะ"มันเป็นสร้อยที่ผมสั่งทำและสลักตัวอักษรภาษาอังกฤษเป็นชื่อย่อเราสองคน TR

"สวยมาก ฉันล่ะอิจฉาแกจัง"เพื่อนเรอาเอ่ย

"มาเดี๋ยวพี่ใส่ให้"แล้วผมก็ใส่สร้อยให้กับคนตัวเล็ก

"ขอบคุณนะคะ..เรจะใส่มันไว้ตลอดเลย"

"สัญญาแล้วนะ"คนตัวเล็กยิ้มหวานพร้อมกับผงกหัวรับ

.

.

ปัจจุบัน

ผมนั่งนึกถึงความหลังพร้อมกับกำสร้อยไว้แน่น

"ใส่มันไว้ตลอด? หรือเพิ่งจะเอามาใส่ หึ"ผมแค่นน้ำเสียงออกมาด้วยความที่ยังคงโกรธแค้นอดีตแฟน ก่อนที่จะขับรถออกมา

________________________________