แปลกใจ(9)

"คุณลุงภูมิ? พี่ทอร์ชรู้แล้วเหรอคะ"อันเอ่ยแล้วขมวดคิ้วจ้องหน้าผม.

"...."ผมนั่งนิ่งได้แต่ขมกรามแน่นด้วยความแค้น

"ไม่คิดเลยว่าเรจะเลือกคนแก่คราวพ่อมาเป็นสามี"ผมหันขวับไปที่คนพูด

"อันขอโทษค่ะ"

"เธอรู้อะไรมาอีก เล่าให้พี่ฟังทั้งหมด"ผมพูดด้วยน้ำเสียงขรึมก่อนที่จะกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก

"พี่พอรู้มาบ้างใช่ไหมคะว่าการเงินทางบ้านเรมึปัญหาตั้งแต่พ่อเรเสีย"

"อืม"ผมรู้เรื่องนี้ และผมก็เสนอตัวที่จะช่วยอดีตแฟนแต่เธอกลับปฏิเสธผมทุกอย่าง อ้างว่าเกรงใจผม

"คุณลุงภูมิเป็นเพื่อนพ่อเร เขามีธุรกิจอยู่ที่เมืองนอก ฐานะไม่ต้องพูดถึงเขารวยมาก.."

"...ถ้าเรได้แต่งงานกับคุณลุงภูมิก็คงจะสบายไปทั้งชาติ"อันพูดน้ำเสียงเบา ๆ สีหน้าเกร็ง ๆ พอพูดจบเธอก็ก้มหน้างุด

"หึ"ผมแค่นหัวเราะในลำคอแล้วกำแก้วเหล้าแน่น

"ลุงอะไรนั้นอยากให้เรเป็นเมีย?"อันนี้เป็นไอ้ไวท์เพื่อนสนิทพูดกับอัน

"ใช่ค่ะ"

"แก่ปูนนั้นยังอยากได้เมียเด็ก..."

"...นกเขายังขันอยู่เหรอวะ เหอะ"พอไอ้ไวท์พูดจบก็กลั้วหัวเราะออกมา

ผมไม่ได้พูดอะไรได้แต่นั่งกระดกเหล้า ตอนนี้ผมรู้สึกแค้นใจมาก ทำไมคนที่ผมรักถึงหักหลังกันได้ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมเลย ผมสามารถทำให้เธออยู่สบาย ๆ ทั้งชาติก็ยังได้ แต่เธอกลับเลือกที่จะไปอยู่กับคนอื่น เธอย่ำยีหัวใจผม!

คืนนั้นผมเมามาก จึงทำให้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับอันเพื่อนเรอา เธอยินยอมถวายตัวให้โดยที่ผมไม่ได้ขัดขืนฝืนใจเธอแม้แต่น้อย

"จริง ๆ อันรักพี่ทอร์ชมาตั้งนานแล้วนะคะ"คนตัวเล็กพูดขณะที่นอนกอดผมหลังจากเสร็จกิจ

"..."ผมนอนนิ่งเอาแขนขึ้นก่ายหน้าผาก ในหัวคิดแต่เรื่องเรอา

"ให้อันได้ดูแลพี่นะคะ"ฟอด ว่าจบอันก็ผงกหัวขึ้นหอมแก้มผม

"อยากโดนอีก?"ผมจึงหันไปแสยะยิ้มให้คนตัวเล็ก เธอก็ยิ้มหวานตอบกลับมา จากนั้นผมก็จัดการกระแทกเธอ เพื่อระบายอารมณ์จนเช้า

ช่วงนั้นผมก็มีอันที่คอยดูแล ห่วงใยและอยู่เคียงข้างผมมาโดยตลอด ทุก ๆ คืนผมแทบจะสิงอยู่ที่คอนโดอันเลย เรามีอะไรกันมาตลอดจนกระทั่งผ่านไป 1 ปี ซึ่งผมก็ยังไม่เปิดตัวเธอกับใคร ผมกับอันมีอะไรกันแบบเงียบ ๆ มาโดยตลอด

"พี่ทอร์ช...อันได้ข่าวมาว่าคุณลุงภูมิสามีเรเสียล้มละลาย"ผมชะงักเมื่ออันบอกเรื่องของแฟนเก่าให้ผมฟัง

"หึ"แล้วแค่นหัวเราะออกมา 1 ปีที่ผ่านมาผมยอมรับว่าไม่เคยลืมผู้หญิงคนนี้เลย

"แต่ไม่นานก็มีคนส่งข่าวมาบอกว่าเรมีสามีใหม่แล้วย้ายไปอยู่ที่สิงคโปร์"ผมกัดกรามแน่นด้วยความรังเกียจ พอผัวเก่าล้มละลายก็หาผัวใหม่ทันที

"คงจะรวยไม่เบาเรถึงได้ยอมแต่งงานใหม่"อันพึมพำเบา ๆ แต่ผมได้ยิน

"หยุดพูดสักทีพี่ไม่อยากฟังเรื่องของมัน ..ผู้หญิงหิวเงิน"ประโยคสุดท้ายผมแค่นเสียงออกมาด้วยความโกรธแค้น

"อันขอโทษ"เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างสำนึกผิด ผมจึงยกมือลูบที่หัว

"เรามาสนุกกันต่อดีกว่า"จากนั้นก็ผลักคนตัวเล็กนอนหงายแล้วอ้าขาเธอออกก่อนที่จะท่อนเอ็นร้อนสอดใส่เข้าไปจนสุดลำ

สามปีต่อมาผมได้รู้ข่าวมาจากไอ้ไวท์ว่าเรอากลับมา

.

.

.

ปัจจุบัน

ผมยังคงนั่งอัดบุหรี่มองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความแปลกใจ เธอมีสามีถึงสองคนทำไมเธอยังซิง หรือว่าไอ้แก่นั้นนกเขาไม่ขันจริง ๆ ..แล้วสามีคนสองล่ะจะไม่ทำอะไรเมียตัวเองเลยเหรอ?

"อื้อออ."เรอาเอ่ยเสียงออกมาเบา ๆ พร้อมกับขยับกายเล็กน้อย

"โอ๊ยยย เจ็บ"เธอทำหน้าเหยเกแล้วพยายามหยัดกายลุกขึ้น ขณะที่ผมยังนั่งจ้องมองเธอตลอด

"คุณทอร์ช"เรอาหยัดกายลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงหัวเตียงสายตาเธอก็หันมาเห็นผมแล้วอุทานเสียงสั่น ๆ

"รีบไปอาบน้ำแต่งตัว!"ผมตวาดใส่คนตัวเล็กก่อนที่จะลุกขึ้นจากโซฟาเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูดัง ปัง!

Rhea

ฉันตกใจเสียงประตูที่ถูกปิดลงเสียงดังจนสะดุ้ง ก่อนที่จะค่อย ๆ พาร่างที่เจ็บปวดไปทั้งตัวลงจากเตียงหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ

"งื้อออ เจ็บจังเลย"ฉันพึมพำออกมาขณะที่อาบน้ำแล้วก้มลงมองช่วงล่างตัวเองที่แสนจะบวมซ้ำ

"ทำไมต้องรุนแรงกันด้วยนะ"พอพูดจบ ในหัวก็ฉุดคิดถึงคำพูดชายหนุ่มใบหน้าหล่อเข้มที่บอกว่าฉันมีสามีแล้ว

"แล้วสามีฉันคือใครกันนะ เฮ้อ"ฉันพยายามนึกถึงเรื่องราวของตัวเองทำไมยังนึกไม่ออกสักที ทำไมคุณทอร์ชถึงต่อว่าฉันด้วยคำพูดดูถูกเหยียดหยามฉันตลอด ฉันไปทำอะไรให้เขาโกรธแค้นกันนะ

.

ตอนนี้ฉันนั่งรถมากับคุณทอร์ชที่มีสีหน้าเคร่งขรึมราวกับคิดอะไรอยู่ในใจ เขาไม่เอ่ยปากพูดหรือขอโทษฉันเลยสักคำที่เมื่อคืนเขาได้ข่มเหงฉันที่ยังคงเจ็บช่วงล่างอยู่เลย หรืออาจจะเป็นเพราะทีเขาเคยบอกกับฉันว่า.

'ชีวิตฉันเป็นของเขา'

'ฉันจะต้องเป็นนางบำเรอให้เขาด้วย'

เขาจึงไม่สะทกสะท้านในสิ่งที่เขาทำไว้กับฉัน

พอมาถึงที่เนอสเซอรี่เขาก็ปล่อยให้ฉันลง ใช่แล้วเขามาส่งฉันทำงาน และก่อนที่ฉันจะลงจากรถ

"ห้ามไปอ่อยใครอีก..ไม่งั้นมึงจะโดนหนักกว่านี้แน่"ว่าแล้วก็หลุบตาลงมองที่กลางกายฉัน

พอฉันลงจากรถปิดประตูให้เขาแล้ว ชายหนุ่มใบหน้าเข้มก็ขับออกไป

"มาแล้วเหรอคะคุณเร"เป็นผอ.ดริฟที่เอ่ยทักทาย ฉันผงกหัวรับแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ทำงาน

"พี่ทอร์ชมาส่ง?"

"ใช่ค่ะ"ฉันหันไปตอบอย่างสุภาพ

"วันนี้คุณเรเดินแปลก ๆ นะ เป็นอะไรหรือเปล่า"

"เอ่อ...เมื่อเช้าเรลื่นล้มนะคะ"ฉันเลิกที่จะโกหกดีกว่าต้องบอกเรื่องที่พี่ชายคนของทำอะไรกับฉันไว้

"เมื่อวานดริฟก็ลืมถามเลยว่าคุณเรพักอยู่ที่ไหน..ทำไมพี่ทอร์ชถึงมารับมาส่งได้..หรือว่าคุณเรเป็นแฟนพี่ทอร์ช"

"ไม่ใช่ค่ะ..เรไม่ได้เป็นแฟนคุณทอร์ช"ฉันรีบปฏิเสธทันที

"งั้นเหรอคะ...จะว่าไปชื่อคุณเรเหมือนกับคนที่เคยทิ้งพี่ทอร์ชไปเลย"ผอ.ดริฟพูดพร้อมจ้องหน้าฉัน

"หมายความว่าอะไรเหรอคะ..มีคนทิ้งคุณทอร์ช?"ผอ.ดริฟลุกขึ้นจากเก้าอี้แดินมาที่โต๊ะทำงานฉันท่าทางของเธอเหมือนกับอยากเมาท์มอยมาก

"ยังงี้ค่ะ เมื่อสามสี่ปีก่อนพี่ทอร์ชมีอาการเฮิร์ทหนักมากวัน ๆ เอาแต่กินเหล้า"

"ดริฟได้ยินพี่ทอร์ชบ่นกับพี่เหนือว่าถูกผู้หญิงที่ชื่อเรอาทิ้งเขาไปแต่งงานใหม่กับคนมีอายุที่เมืองนอกแต่ดริฟไม่เคยเห็นหน้าเรอาคนนั้นหรอกนะคะ"

"เรอา..ชื่อเหมือนฉันเลย"ฉันพึมพำออกมาเบา ๆ แล้วจู่ ๆ ภาพบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว

'พี่ทอร์ชเรต้องไปแล้ว..ถ้าเรจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเรจะรีบกลับมาอธิบายพี่นะ'

"โอ๊ยยยย"

"คุณเรเป็นอะไรคะ"ฉันเกิดรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที แล้วภาพนั้นก็เลื่อนหายไป

"คุณเร คุณเร"

"ฉันปวดหัวค่ะ ปวดหัวมากเลย"ฉันบอกผอ.ดริฟแล้วเอามือกุมศีรษะไว้

"ใครอยู่ข้างนอกมาช่วยหน่อยค่ะ"

.

.

อีกด้าน

"ห๊ะ พี่ทอร์ชพานังเรไปอยู่ที่คอนโด"

"อืม"

"ทำไมพี่ทอร์ชต้องพามันไปอยู่ด้วย ไหนบอกโกรธเกลียด แค้นมันนักหนา"

"แล้วจะเอายังไงต่อไป"

"ตอนนี้มันสูญเสียความทรงจำคงจะทำอะไรพวกเราไม่ได้..."

"...ฉันจะทำให้พี่ทอร์ชไล่มันออกจากคอนโดเองแล้วจากนั้นนายก็จัดการมันซะ!"

____________________________________