มึงชื่อเรอา(7)

หลังจากเก็บกวาด เปลี่ยนผ้าปูที่นอนเรียบร้อยแล้ว ฉันก็พาตัวเองเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย ก่อนที่จะสวมใส่เสื้อผ้า แล้วเข้าครัวทำอาหารเช้ากิน

ระหว่างที่ฉันนั่งทานข้าว..จู่ ๆ เสียงประตูก็เปิดเข้ามา พร้อมกับร่างชายหนุ่ม ฉันรีบวางช้อนลงแล้วลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามือสอดเข้าไปในกระเป๋าตรงมาที่โต๊ะอาหาร พอเดินมาถึงเขาก็ชะเง้อมองอาหารที่อยู่ในจาน ซึ่งมันเป็นข้าวผัดกุ้งแบบง่าย ๆ

"หึ"คุณทอร์ชแค่นหัวเราะในลำคอ แล้วหันมาจ้องหน้าฉัน

"รีบกินซะเพราะเดี๋ยวมึงต้องออกไปกับกู"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"ปะ ไปไหนเหรอคะ"ฉันเอ่ยถามเขาอบ่างเกร็ง ๆ

"ทำไมต้องถาม!"ชายหนุ่มหน้าเข้มตวาดใส่อย่างฉุนเฉียว.

"...."ฉันก้มหน้างุดตัวสั่นด้วยความกลัว

"รีบกิน!"ฉันสะดุ้งโหย่งเมื่อคนตัวโตตะคอกใส่ฉันอีกครั้งแล้วเสียงดังมาก ฉันจึงรีบขยับเก้าอี้ แล้วนั่งลงหยิบช้อนตักข้าวเข้าปาก

.

ตอนนี้ฉันนั่งตัวแข็งอยู่บนรถคุณทอร์ช เขาขับรถพาฉันไปที่แห่งใดก็ไม่ทราบได้ บรรยากาศในรถเงียบกริบ มีแค่เสียงเครื่องปรับอากาศในรถออกมาเบา ๆ ครืนนน ครืน จู่ ๆ โทรศัพท์ของคนขับก็ดังขึ้นเขาจึงกดรับ

"ว่าไงครับอัน"

(....)ฉันไม่ได้ยินคนปลายสายหรอก

"กำลังจะกลับบ้าน"ฉันหันไปที่เขาด้วยความแปลกใจ กลับบ้านงั้นเหรอ แล้วจะพาฉันมาทำไมกัน ความสงสัยต้องเก็บไว้ในหัว

"คืนนี้เจอกันครับ"พอสิ้นเสียงชายหนุ่มก็กดวางสาย แล้วหันมามองฉัน

"มึงเปลี่ยนชื่อทำไม"

"แมร์จำชื่อตัวเองไม่ได้"ฉันตอบกลับแล้วรีบก้มหน้างุด

"เหอะ มึงสูญเสียความทรงจำจริง ๆ ?"

"....."ฉันเงยหน้าแล้วผงกหัวรับ

"หึ"คุณทอร์ชแสยะยิ้มร้าย แล้วหันไปมองที่ถนนด้านหน้ารถ

"คุณรู้จักแมร์มาก่อนใช่ไหม?"ฉันตัดสินใจเอ่ยถามแม้รู้ว่าอาจจะโดนดุ

"....."คนตัวโตไม่ตอบได้แต่หันมาที่ฉันเสี้ยวนาทีก่อนที่จะหันกลับไป

"ช่วยบอกแมร์หน่อยได้ไหม..ว่าแมร์เป็นใคร"

"เป็นผู้หญิงหิวเงิน!"คราวนี้ปากหนาพูดออกมาด้วยอารมณ์โกรธใส่ฉัน

"แมร์เป็นแบบนั้นจริง ๆ เหรอคะ"ฉันเอ่ยถามอีกครั้งด้วยความแน่ใจ

"...."ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเข้มไม่ตอบเขาใช้สายตาที่ดุดันจ้องมองฉันอย่างเดียว.

"แมร์เคยหลอกเงินคุณ?"ฉันถามออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

"หึ"คุณทอร์ชกลั้วหัวเราะในลำคอ สายตาจ้องไปที่ด้านหน้ารถ

"ถ้าแมร์เคยหลอกเงินคุณ..แมร์จะทำงานชดใช้ให้ แต่แมร์ขอร้องคุณสักเรื่องได้ไหม"

"...."ว่าจบ คุณทอร์ชก็หันมาจ้องฉันด้วยสายตาคมกริบ

"ช่วยบอกแมร์หน่อยได้ไหมว่าแมร์เป็นใคร ชื่อจริง ๆ ของแมร์คืออะไร"

"มึงชื่อเรอา"คนตัวโตตอบกลับทันที

"เรอา"ฉันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แล้วก้มหน้าอมยิ้มด้วยความดีใจที่ฉันรู้ชื่อของตัวเองสักที

"แล้วพ่อแม่ แมร์ เอ่อ เรอาเป็นใครเหรอคะ"ด้วยความได้ใจฉันจึงถามเขาต่อ

"...."แต่คราวนี้คนตัวโตไม่ตอบ เขาใช้สายตาจ้องฉันกลับมาอย่างดุ ๆ ฉันจึงต้องก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาแล้วเม้มปากทั้งสองเข้าหากันแน่น

คุณทอร์ชเลี้ยวเข้ามาในตึก 4 ชั้นที่ดูหรูหรามาก พอเขาจอดรถสนิทก็เปิดประตูลงจากรถ และมีฉันลงตามมาติด ๆ โดยที่เขาไม่ต้องออกคำสั่ง คนตัวโตเดินนำหน้าฉันไปที่รั้วกำแพงที่ล้อมตัวตึก พอเดินเข้าไปใกล้ ๆ ก็เห็นมีประตูเล็ก ๆ ที่สามารถเดินผ่านไปได้ ฉันก็เดินตามไปด้วยความอยากรู้

พอพ้นประตูมา ฉันก็ต้องเบิกตาโต เพราะที่คุณทอร์ชพาฉันมานั้นมันเป็นเนอสเซอรี่ ที่มีชื่อว่า 'Thian Nursety ' ฉันคลี่ยิ้มกว้างเมื่อได้เห็นเด็ก ๆ กำลังวิ่งเล่นกันอยู่ คุณทอร์ชเดินนำฉันเข้าไปในตัวอาคารเรียน จนมาถึงห้องผู้อำนวยการ แล้วเปิดประตูเข้าไปโดยที่ไม่ได้เคาะก่อนด้วยซ้ำ

"พี่ทอร์ช"หญิงสาวหน้าตาน่ารักเอ่ยเสียงหวานแล้วหันมายิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร ฉันก็ยิ้มกลับไป คุณทอร์ชเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วนั่งลงพร้อมกับยกขาไขว้ห้าง

ในขณะที่หญิงสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้ประจำตำแหน่ง เดินมานั่งที่โซฟาตรงข้ามชายหนุ่มใบหน้าหล่อเข้ม

"คนนี้ใช่ไหมที่พี่จะให้มาเป็นผู้ช่วยน้อง"

"อืม"คนตัวโตตอบกลับสั้น ๆ ก่อนที่จะหันมาที่ฉัน

"นี่ดริฟ น้องสาวกู.."

"พี่ทอร์ชทำไมพูดไม่เพราะแบบนี้'ดริฟหรือน้องสาวชายหนุ่มท้วงขึ้นทันที ใช่เขาพูดไม่เพราะเลย

"หึ คนอย่างมันไม่ควรพูดดีด้วยหรอก"

"พี่ทอร์ช.."ร่างสูงไม่สนใจเขาลุกขึ้นจากโซฟา

"ใช้มันเต็มที่เลยนะ....ตอนเย็นไปรอกูที่โรงจอดรถ"ประโยคเขาพูดกับน้องสาวตัวเอง แล้วหันมาพูดกับฉันประโยคสุดท้ายก่อนที่จะเดินออกไป

"เฮ้อ"นั้นเป็นเสียงพ่นลมหายใจของผอ.ดริฟ แล้วหันมาที่ฉัน

"ชื่ออะไรคะ"

"แมร์ เอ่อ เรอาค่ะ เรอา"เมื่อรู้แล้วว่าฉันชื่ออะไรก็เลยบอกชื่อจริงตัวเองไป

"เรอา"ฉันได้ยินผอ.คริฟพึมพำเบา ๆ แล้วขมวดคิ้วจ้องหน้าฉัน

"รู้จักกับพี่ทอร์ชตั้งแต่เมื่อไหร่"

"เอ่อ..."ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองรู้จักคุณทอร์ชก่อนที่จะสูญเสียความทรงจำหรือเปล่า

"...ไม่นานมานี้เองค่ะ"จึงเลือกตอบในสิ่งที่รู้ณ.ตอนนี้จะดีกว่า

"แค่ชื่อเหมือน?"ผอ.ดริฟพึมพำเบา ๆ แต่ฉันได้ยินจึงเอ่ยถาม

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ไม่มีอะไรค่ะ เรามาเริ่มงานกันเลยดีกว่า"พูดจบผอ.ดริฟก็ลุกขึ้นแล้วเดินนำฉันออกมาจากห้อง เธอพาฉันเดินไปแนะนำห้องเรียนต่าง ๆ เด็ก ๆ น่ารักมาก ยกมือไหว้ฉันกับผอ.ดริฟอย่างน่าเอ็นดู

พอแนะนำในตัวอาคารเรียนครบทุกห้องแล้ว เธอก็พาฉันเดินออกมานอกอาคาร

"ตึก4ชั้นนั้นบ้านดริฟเอง"ผอ.ดริฟชี้ไปที่ตึก 4 ชั้นนั้นที่คุณทอร์ชได้จอดรถทิ้งไว้

"บ้าน?"

"ใช่บ้านดริฟที่อยู่กับพ่อแม่และพี่ชายทั้งสอง"

"คุณดริฟมีพี่ชายสองคน?"ผอ. ดริฟผงกหัวรับ.

"ชั้นสี่มีห้องดริฟ และห้องพ่อแม่...."

"...ส่วนชั้นสามเป็นห้องพี่ทอร์ชกับพี่เหนือ แต่พี่ทอร์ชไม่ค่อยกลับมานอนหรอก"ฉันได้แต่ผงกหัวรับ

"ส่วนชั้นสองกับชั้นหนึ่งแม่ดริฟปล่อยให้คนเช่า"ฉันยืนฟังผอ.ดริฟพูด ฟัง ๆ แล้วครอบครัวนี้อบอุ่นดีจัง.

หลังจากพูดคุยกันเสร็จผอ.ดริฟก็เริ่มสอนงานฉัน

พักเที่ยงมีผู้หญิงคนหนึ่งถือปิ่นโตอาหารเข้ามาในห้องผอ.ดริฟ

"แม่ มาแล้วเหรอคะ"เป็นแม่ผอ.ดริฟนี้เอง. ฉันรีบยกมือไหว้ทันทีที่เธอหันมาที่ฉัน

"เนี่ยนะเหรอผู้ช่วยคนใหม่หนู"แล้วหันไปถามลูกสาว

"ใช่ค่ะ..พี่ทอร์ชฝากมา"

"ตาทอร์ชน่ะเหรอ"แม่ผอ.ดริฟหันมาจ้องหน้าฉันแล้วขมวดคิ้วสงสัยก่อนจะเดินไปที่โซฟากลางห้อง.

"มากินข้าวกันหนู ยัยดริฟโทรไปบอกน้าว่ามีผู้ช่วยแล้ว น้าก็เลยทำมาเผื่อหนูด้วย"ฉันรีบลุกจากเก้าอี้แล้วไปช่วยแม่ผอ.ดริฟจัดแจงอาหารออกมาใส่จานทันที

"น่ากินมากเลยค่ะ"พอเห็นอาหารฉันก็พูดออกมาจากใจ

"แม่ดริฟทำอาหารอร่อยที่สุดเลยแหละ"ผอ.ดริฟพูดแล้วยิ้มหวานให้แม่ของตน

"ปากหวานจังเลยลูกสาวแม่...กินเยอะ ๆ นะหนู ว่าแต่หนูชื่ออะไรล่ะ"พอคุยกับลูกสาวตัวเองแล้ว แม่ผอ.ดริฟก็หันมาพูดกับฉัน

"ชื่อเรอาค่ะ"

"เรอาเหรอชื่อเพราะจัง"แม่ผอ.ดริฟเอ่ยชมและยิ้มหวานให้

"ขอบคุณค่ะ"แอ๊ดดดด ทุกคนต่างมองไปที่ประตูห้องที่มีคนเปิดเข้ามา

"พ่อจะพาแม่ไปไหนอีก"เป็นพ่อผอ.ดริฟนั้นเอง ฉันก็รีบยกมือไหว้ทันที

"วันนี้แม่กับพ่อจะไปบ้านปู่..อาจจะค้างที่นั้นด้วย"แม่ผอ.ดริฟเป็นคนตอบ ระหว่างที่สามีเธอก้าวขาเดินเข้ามา ฉันรู้แล้วแหละว่าผอ.ดริฟ กับ คุณทอร์ชน่าตาดีได้ใคร พ่อแม่เขานั้นเอง ขนาดว่าดูมีอายุแล้วยังหล่อและสวยอยู่เลย

"ไปกันเถอะเทียน"

"แม่ไปก่อนนะ..น้าไปก่อนนะหนูเรอา"

"ค่ะ/ค่ะ"ฉันกับผอ.ดริฟตอบกลับพร้อมกัน

จากนั้นทั้งคู่ก็พากันออกไป ส่วนฉันกับผอ.ดริฟก็นั่งกินข้าวต่อ พร้อมกับพูดคุยกันไปด้วย ผอ.ดริฟเป็นคนน่ารัก พูดจาไพเราะ อ่อนหวาน ต่างจากพี่ชายอย่างกับฟ้ากับเหว

พอกินข้าวเรียบร้อย ต่างคนก็แยกย้ายทำงานกันต่อ จนกระทั่งเลิกเรียน ฉันกับผอ.ดริฟเดินผ่านประตูมาที่ตึก4ชั้น ก่อนที่ฉันจะเดินแยกไปรอคุณทอร์ชที่โรงจอดรถตามคำสั่งของเขา แต่พอมาถึงกลับไปเห็นรถของเขาจอดอยู่ ฉันก็ต้องยืนรอ

หลายชั่วโมงผ่านไป คุณทอร์ชก็ยังไม่มา ฉันยืนรอจนเมื่อย ต้องเดินไปหาที่นั่ง

"จะห้าทุ่มแล้วเหรอเนี่ย"ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมือตัวเองแล้วพึมพำออกมา และตอนนี้ฉันก็รู้สึกหิวข้าวมาก เพราะตั้งแต่เย็นยังไม่กินอะไรเลย

แสงไฟสาดเข้ามาฉันรีบยืนขึ้น คิดว่าเป็นรถคุณทอร์ชแต่พอขับมาใกล้ ๆ แล้ว มันกลับไม่ใช่รถคุณทอร์ช

"เฮ้อ.."ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนัก พอประตูรถเปิดก็ปรากฎร่างชายหน้าหน้าตาหล่อเหลาเดินลงมาจากรถด้วยสีหน้าขรึม เขาปิดประตูรถแล้วหันมาที่ฉัน

"รอใคร"เขาเดินมาแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบ.

"เอ่อ...คุณทอร์ชค่ะ"

"รอไอ้ทอร์ช?...รอมันทำไม"ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเอ่ยถาม.

"คุณทอร์ชสั่งให้รอค่ะ"ฉันตอบกลับตามความจริง ชายหนุ่มจ้องหน้าฉันพร้อมขมวดคิ้วสีหน้าราวกับสงสัยว่าฉันเป็นใคร

"คุณทอร์ชพาเรอามาทำงานที่เนอสเซอรี่ค่ะ แล้วบอกว่าเลิกงานแล้วให้มารอเขาที่นี่"

แสงไฟหน้ารถอีกคันขับเข้ามา

"นั่นไงมันมาพอดี"คนตัวโตพูดขึ้นฉันจึงรีบหันกลับไปมอง และพอขับเข้ามาก็เป็นรถคุณทอร์ชจริง ๆ

"พี่เหนือคุยอะไรกับมัน"พอลงจากรถคุณทอร์ชก็รีบเดินมาที่เราสองคนพร้อมกับเอ่ยถาม พี่เหนือ? พี่ชายผอ.ดริฟ ฉันคิดในใจ

"ทำไมมึงให้เขามารอแบบนี้..ดูสิกี่โมงกี่ยามแล้ว"คุณทอร์ชไม่ตอบแต่หันขวับมาที่ฉันแทน

"รอแค่นี้จะตาย?"แล้วตวาดใส่ฉันอย่างไม่สบอารมณ์

"ไอ้ทอร์ช..."เป็นเสียงพี่ชายเขาเอ่ยปราม

"...พาเขากลับไปได้แล้วป่านนี้ยังไม่ได้กินข้าวแน่ ๆ"

"มานี้"มือหนาเอื้อมมากระชากฉันอย่างแรงแทบจะล้ม แล้วลากฉันมาที่รถของเขา

"พี่เหนือไปก่อนนะ"ก่อนจะเข้าไปในรถเขาตะโกนบอกพี่ชายของเขา แล้วหันมาตวาดใส่ฉัน

"ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ ขึ้นรถสิ!"ฉันลนลานรีบเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งทันที

_______________________________