เมื่อเพื่อนเมา

คอนโดของแป้ง

อั๋นขับรถมาส่งแป้งที่คอนโดเพราะเห็นว่าเธอเริ่มเมามากแล้ว และก็ไม่อยากให้เธอขับรถกลับบ้านคนเดียว เมื่อเขามาจอดที่หน้าคอนโดก็หันมาปลุกเธอ

"แป้ง..ถึงแล้ว"

"..."

เธอยังคงหลับสนิทเพราะความเมา

"ไหนบอกว่าไม่เมาไง นี่ปลุกยังไม่ตื่นเลย"

เขาตัดสินใจเปิดประตูแล้วก็ลงจากรั่งคนขับเพื่อเดินไปเปิดประตูฝั่งที่เธอนั่ง

"แป้ง..แป้ง.."

เขาเรียกเธอเท่าไหร่เธอก็ไม่ตื่น จึงตัดสินใจยื่นมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยให้เธอแล้วอุ้มช้อนตัวเธอลงมาจากรถ พร้อมกับกระเป๋าถือของเธอด้วย

"หนักชะมัดเลย.."

เขาปิดประตูรถด้วยความทุลักทุเลแล้วรีบอุ้มพาเธอเข้ามาในคอนโด จนรปภ.ในคอนโดเห็นและจำหน้าเขาได้

"สวัสดีครับคุณอั๋น นี่คุณแป้งเป็นอะไรครับเนี่ย.?"

"เมาครับ..พี่ช่วยหิ้วกระเป๋ากับช่วยเปิดห้องของแป้งให้หน่อยได้ไหมครับ นี่คีย์การ์ดกับกุญแจห้องครับ"

"ได้ครับ.."

รปภ.คอนโดรับกุญแจและคีย์การ์ดห้องของเธอจากเขา และรีบวิ่งนำเขาไปทันทีเพื่อไปคอยช่วยเปิดลิฟต์และเปิดประตูห้องให้

"ไหวไหมครับเนี่ยคุณอั๋น..?"

"ไหวครับ.."

ถึงปากเขาจะบอกว่าไหว แต่สีหน้าเขาตอนนี้ไม่ได้บอกแบบนั้นเลย

"ถึงห้องแล้วครับ เชิญครับ.."

อั๋นรีบอุ้มพาแป้งไปวางลงบนโซฟาอย่างไว แล้วนั่งลงที่พื้นหอบอย่างแรงก้วยความเหนื่อยและเมื่อยแขน

"ให้ผมช่วยอะไรอีกไหมครับ..?"

"ไม่เป็นไรแล้วครับ ขอบคุณพี่มากครับ"

"ครับ..งั้นผมลงไปข้างล่างก่อนนะครับ"

"ครับ.."

เมื่อ รปภ. เดินออกจากห้องไปแล้วเขาจึงหันมาหาคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไร

"แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าตัวเองไม่เมาอีก.."

"..."

เขานั่งจ้องหน้าเธอนิ่งๆที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่ แล้วก็อมยิ้มขึ้นมาพอนึกถึงเรื่องที่ทุกคนเข้าใจผิดเรื่องที่พวกเขา 2 คนคบกัน

"คิดกันไปได้ยังไงว่าเรา 2 คนคบกัน ตลกชะมัด"

เขาพูดไปก็นึกขำไป เพราะเขาไม่เคยมองเธอมากกว่าความเป็นเพื่อนเลย ที่ผ่านมาสำหรับเขาเธอคือเพื่อนที่ดีที่สุด

"หิวน้ำ.."

"อะไรนะแป้ง..?"

จู่ๆเธอก็สะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาและก็พูดว่า

"ฉันหิวน้ำ.."

"อ่อ..! รอแปบนะเดี๋ยวเราไปหยิบให้"

อั๋นรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบน้ำจากตู้เย็นมารินใส่แก้วเพื่อที่จะนำมายื่นให้เธอ

"เห่ย.! เดี๋ยวก็ล้มหรอก"

จู่ๆแป้งก็ลุกขึ้นเดินจากโซฟาเพื่อไปที่ห้องนอนตัวเองแต่เพราะความเมาทำให้เธอเดินเซไปเซมา จนอั๋นที่รินน้ำใส่แก้วเสร็จแล้วเดินมาเห็นจึงรีบวิ่งเข้ามาช่วยประคองเธอไว้

"เดินดีๆเดี๋ยวก็ล้มหรอก.."

เขาพยายามช่วยประคองพาเธอ โดยอีกมือนึงยังถือแก้วน้ำอยู่

"น้ำอะ..?"

"อะน้ำ.."

เขาประคองเอวเธอไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วเอาแก้วน้ำในมืออีกข้างป้อนใส่ปากเธออย่างระมัดระวัง แต่เพราะเธอเมามากจนทำให้น้ำในมือเขาหกใส่บนเสื้อเธอ

"เห่ย ! หกจนได้"

"ถือยังไงเนี่ย เสื้อฉันเปียกหมดแล้ว.."

เขาพาตัวเธอไปนอนลงบนเตียง และเอาแก้วน้ำไปวางที่หัวเตียงทันที

"ยังจะมาโทษกันอีก ทำตัวเองทั้งนั้น."

เขามองซ้ายมองขวาหาดูผ้าเช็ดตัวของเธอ เห็นมันพาดอยู่ที่ราวจึงเดินไปหยิบ แต่พอหันกลับมา

"แป้ง..ถอดเสื้อทำไม..?"

"ก็มันเปียกนี่"

"เรากำลังเอาผ้าเช็ดตัวมาให้นี่ไง"

เขารีบหันหน้าหนีทันทีเมื่อเธอถอดเสื้อออกจากตัวแล้วเขวี้ยงมันทิ้งจนเห็นบราสีดำ

"ไม่ต้อง..ขอบใจ"

เธอไม่ยอมรับผ้าเช็ดตัวจากเขา แต่ตัดสินใจนอนลงไปที่เตียงตามเดิม จนเขาต้องหันกลับมามอง

"จะนอนแบบนี้หรอ..?"

"แบบนี้แหละ.."

"ตัวเธอยังเปียกอยู่เลยนะ."

"งั้นนายก็เอาผ้ามาเช็ดให้ฉันซิ.."

"ว่าไงนะ..?"

"เราเป็นเพื่อนกันนะจะอายทำไม.."

"เอ่อ.."

เขายืนอึ้งกับคำพูดของเธอ มันก็จริงที่เขากับเธอเป็นเพื่อนกันแต่เธอคือผู้หญิงไง มีผู้หญิงมาถอดเสื้อตรงหน้าแบบนี้มันก็ดูแปลกๆนะ

"ไม่เช็ดก็ออกไปฉันจะนอนแล้ว ล้อกห้องให้ด้วยนะของใจมากที่มาส่ง.."

"งั้นเราวางผ้าไว้ตรงนี้นะ.."

เขาพยายามหันหน้าไปอีกทางแล้วเดินเข้าไปหาเธอช้าๆเพื่อเอาผ้าเช็ดตัววางไว้ให้เธอใกล้ๆ

"อืม.."