ตอนที่ 7 เปิดตัว

เวลา 20:25

(ถึงแล้วใช่ไหมลูก)

"ค่ะพ่อ"

(เที่ยวให้สนุก ขับรถไม่ไหวโทรมาบอกพ่อเดี๋ยวให้คนไปรับ)

"ได้ค่ะ" คงดื่มไม่มากหรอก เธอต้องขับรถกลับเอง ความจริงแล้วพ่ออยากให้คนมาคอยขับรถให้ด้วยซ้ำ ท่านกลัวจะเกิดอุบัติเหตุ โชคดีที่คอนโดอยู่แถวนี้พอดี ถ้ากลับบ้านไม่ไหวก็กลับไปนอนคอนโดแทน

หญิงสาวเก็บมือถือใส่กระเป๋าแล้วเดินไปหาชายหนุ่มที่ยืนรออยู่ ตอนนี้เธอกลับมาร์คิสมาอยู่ที่ผับของเพื่อนเขา ซึ่งเธอไม่รู้หรอกว่าเป็นใครเพราะยังไม่เคยเจอ แต่อยากบอกว่าร้านที่เขาพามาวันนี้มันใหญ่มาก ขนาดเธอที่มีคอนโดอยู่แถวนี้ยังไม่เคยมาเที่ยวสักครั้ง หรือเป็นเพราะตัวเธอไม่ชอบเที่ยวด้วยละมั้ง

"กระโปรงสั้นไปไหม" มาร์คิสเหลือบมองชายกระโปรงหญิงสาวเล็กน้อย เขารู้สึกขัดใจกับกระโปรงของเธอยังไงไม่รู้ มันดูสั้นเกินไป เขาไม่ชอบ

"ก็ปกตินะคะ" เธอเป็นคนชอบแต่งตัวประมาณนี้อยู่แล้ว ไม่โป๊และไม่เรียบร้อยจนเกินไป

"เหรอ.." แม้ปากจะตอบกลับไปทว่าสายตายังคงจับจ้องไม่หยุด เขาอยากถอดเสื้อไปคลุมไว้ชะมัด ทั้งที่เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแต่เขากลับรู้สึกไม่ชอบใจ

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ไม่มี แต่อย่าห่างฉันเด็ดขาด"

"..ค่ะ" ถึงแม้จะไม่ค่อยเข้าใจแต่เธอก็เลือกทำตาม ยอมรับว่าพอมีเขาอยู่ด้วยเธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องโดดเดี่ยวในสถานที่แบบนี้ เนื่องจากจำนวนคนที่มากทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอยู่เหมือนกัน

พรึบ อยู่ ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาสัมผัสช่วงเอว พอก้มดูถึงรู้ว่าเป็นมือของคนข้าง ๆ จังหวะที่เธออ้าปากกำลังจะบอกเขา แต่แล้วคำพูดเหล่านั้นต้องกลืนหายลงไปในลำคอเมื่ออีกคนแทรกขึ้นก่อน

"ฉันต้องปกป้องเธอเพื่อไม่ให้ผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้" แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดของเขา เธอเริ่มต้านแรงผู้ชายคนนี้ไม่ไหวแล้วสิ เขาดูรุนแรงต่อจิตใจเธอเหลือเกิน

จากนั้นมาร์คิสก็โอบคนตัวเล็กพาเดินเข้าไปยังด้านในร้าน ทุกสายตาของเหล่าบอดี้การ์ดต่างมองมาด้วยความสนใจ ต้องบอกว่านี่เป็นครั้งแรกของพวกเขาเลยที่เห็นเพื่อนเจ้านายควงหญิงเที่ยว ถือว่าเป็นบุญตาพวกเขามาก ตั้งแต่รู้จักมาร์คิสไม่เคยเห็นครั้งไหนที่เขาพาผู้หญิงมาเที่ยวด้วยเลยสักครั้ง แต่คนที่เห็นบ่อยในเมื่อก่อนคงเป็นไมเนอร์เจ้านายพวกเขาเอง

ตึก ตึก

ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินขึ้นไปยังชั้น VIP อีกมุมของร้านได้มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองด้วยความไม่พอใจ เธอเฝ้ามองมานานแสนนาน ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันถึงได้ใกล้ชิดคนที่เธอหวงแหน จากที่คิดว่าจะอยู่เฉย จากนี้เธอขอไม่นิ่งอีกต่อไป เธอจะไม่ยอมเสียผู้ชายคนนี้ให้กับผู้หญิงคนอื่น ยิ่งเป็นคนที่เธอแอบรักมาตลอด เธอทำใจเห็นเขาไปมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่นไม่ได้

หน้าห้องวีไอพี

"พร้อมไหม" ก้มถามคนตัวเล็ก

"ค่ะ"

แอ๊ด~

"มาแล้วเหรอวะ.." เสียงไมเนอร์ค่อย ๆ เบาลงเมื่อเห็นว่าเพื่อนไม่ได้มาคนเดียว ชายหนุ่มสี่คนที่นั่งอยู่ในห้อง VIP ถึงกับตกตะลึงกับหญิงสาวที่เพื่อนหิ้วมาดัวย

"เปิดตัว?" เป็นไซลอนที่เลิกคิ้วถาม

"สะ สวัสดีค่ะ" คนตัวเล็กยกมือไหว้ชายหนุ่มทั้งสี่ ถ้าเป็นเพื่อนกับท่านประธาน ก็เท่ากับว่าเป็นรุ่นพี่เธอหมด ท่านประธานอายุ 43 ปีแล้ว เธอเพิ่งจะ 28 เอง ห่างกันตั้งหลายปีฉะนั้นเธอควรทำตัวนอบน้อมอ่อนโยนต่อหน้าทุกคน

"มานั่งกับฉัน" มาร์คิสดึงมือคนตัวเล็กให้ไปนั่งโซฟาตัวเดียวกับตัวเอง การกระทำของเขาตกอยู่ในสายตาของเพื่อนทุกคน ไมเนอร์และครูซหันไปกระซิบกระซาบกันอยู่สองคนราวกับว่าเจอเรื่องถูกใจอย่างนั้นแหละ

"ไหนคุณบอกว่าพามาทานมื้อเย็นยังไงคะ" เธอเข้าใจว่าเป็นร้านอาหารไม่ใช่ผับบาร์ ตอนแรกที่เขาบอกว่าจะพามาทานมื้อเย็น ร้านที่จะพามาเป็นร้านของเพื่อนเขาเอง เธออาจคาดหวังเกินไปเลยทำให้ผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ไม่เป็นไร ยังไงคืนนี้ก็ไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ดึกอยู่แล้ว นั่งคุยกับพวกเขาไปสักพักค่อยกลับก็ได้ ว่าจะถามตั้งแต่ตอนเข้ามาแต่ถามไม่ทันเพราะเขาพาเธอเข้ามาข้างในก่อน

"เธอชื่ออะไร" หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันไปสบตากับเจ้าของคำถาม ทันทีที่สบตา เธอก็รับรู้ได้ถึงความน่าเกรงขามและน่ากลัวจากสายตาของไซลอน มันยากที่จะคาดเดา มีอยู่สามคนในห้องนี้ที่สายตาดูน่ากลัวมาก หนึ่งในนั้นก็คือคนที่ลากเธอมาด้วย แต่มีคนหนึ่งดูแล้วน่าจะกะล่อนพอตัว ดูได้จากสายตาที่มองเธอ ดูเจ้าเล่ห์ชอบกล ส่วนคนสุดท้าย.. ดูเป็นผู้ชายอบอุ่น ไม่เจ้าชู้ แต่ในความนิ่งนั้นกลับเต็มไปด้วยความน่ากลัว แต่ก็ยังน้อยกว่าคนแรกที่ทักเธอ สักพักพนักงานก็นำเครื่องดื่มและอาหารมาเสริม

"เดี๋ยว มึงสั่งข้าวมาแดกเนี่ยนะ?" ไมเนอร์เห็นพนักงานร้านตัวเองนำอาหารขึ้นมาเสริมถึงกับถามเพื่อนทันที มาร้านเหล้าแต่เสือกสั่งข้าวมาแดก ที่บ้านมันไม่มีข้าวให้แดกหรือไง

"ไม่ใช่ของกู"

"แล้วของใคร"

"มึงตาบอดเหรอ ก็เห็นอยู่ว่ามันมากับใครยังเสือกถามอีก ผีเจาะปากมึงมาพูดหรือไง ตอนเด็กแม่มึงเอาคางคกตบปากมึงเหรอพูดไม่หยุดเลยไอ้ฉิบหาย"

"กูแค่ถาม" แล้วมันจะด่าเขาร่ายยาวทำไมเนี่ย

"กูรำคาญ"

"น้องมึงไม่ให้มันเอาหรือไงไอ้วาฟิกซ์แม่งทำตัวเป็นคนแก่ประจำเดือนไม่มาไปได้"

"หุบปากเน่า ๆ ของมึงไปซะ" เพราะที่มันพูดมาเมื่อครู่คือเรื่องจริง เมียเขาไม่ให้นอนด้วยสองเดือนแล้ว สาเหตุก็มาจากเมียเขาจับได้ว่าเขาฆ่าคน พวกมันรนหาที่ตายเอง เขาก็แค่สนองให้เท่านั้น ใครจะคิดว่าเมียจะงอนขนาดนี้ ถ้ารู้เขาคงไม่ทำ

"ไสหัวพวกมึงออกไปฟิลลิจะกินข้าว"

"ฮะ? /ฮะ?"