ตอนที่ 6 เริ่มงานวันแรก

"ฟิลลิเดี๋ยวจะสายเอานะลูก" เสียงหญิงวัยกลางคนเรียกลูกสาวให้รีบลงมาก่อนที่มันจะสายงาน เมื่อคืนสองพ่อลูกไม่ยอมหลับยอมนอน นั่งดูบอลด้วยกันทั้งคืน พอเช้ามาก็ไม่อยากตื่น น่าตีจริง ๆ

"มาแล้วค่ะ ๆ" เสียงวิ่งปนเสียงหอบของคนตัวเล็ก ใบหน้าสวยมีเหงื่อออกเล็กน้อย เธอวิ่งมาหยุดตรงหน้าแม่พลางหอบหายใจแรง ๆ

"นี่ข้าวกล่องแม่เตรียมไว้ให้" เช้านี้คงทานมื้อเช้าไม่ทันแล้ว ให้ลูกเอาไปกินที่ทำงานก็แล้วกัน นอกจากข้าวกล่องก็ยังมีแซสวิสด้วย อย่างน้อยระหว่างทางลูกก็ยังเอาแซสวิสมากินรองท้องได้

"หนูไปก่อนนะแม่"

"ขับรถดี ๆ เข้าใจไหม"

"ได้ครับผม!"

"อย่าซิ่งเด็ดขาด" หญิงวัยกลางคนบอกด้วยความเป็นห่วงลูกสาวเพียงคนเดียวของตน เนื่องจากรถลูกสาวยังอยู่ที่ศูนย์ซ่อม วันนี้จึงได้เอารถของผู้เป็นพ่อไปแทน กลัวแต่ลูกสาวจะขับรถเร็วจนเกิดอุบัติเหตุ ไม่ว่าจะเล็กหรือน้อยเธอก็กลัวหมดนั่นแหละ

"จะไม่ประมาทค่ะ"

"ดีแล้ว ตั้งใจทำงาน"

"แล้วพ่อล่ะคะ"

"พ่อออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว ฝากบอกรักลูกด้วย"

"รักพ่อกับแม่ค่ะ ไปแล้วนะ" จากนั้นก็วิ่งออกจากบ้านไป

"เฮ้อ" ผู้เป็นแม่มองตามลูกไปด้วยความเป็นห่วง แม้ว่าลูกจะโตสักแค่ไหน ในสายตาของพ่อแม่ก็ยังคงเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ ขอให้ลูกสนุกกับชีวิตในวัยทำงาน ไม่ว่าจะเหนื่อยหรือพบเจอเรื่องเลวร้ายพ่อแม่จะคอยให้กำลังใจอยู่ตรงนี้เสมอ

ณ บริษัท

"เธอมาทำงานหรือยัง" เท้าที่กำลังก้าวหยุดเดินแล้วหันหลังไปถามลูกน้องที่ตามมาด้านหลัง

"มาแล้วครับนาย" ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้านายกำลังหมายถึงใคร ผู้หญิงคนนี้คงจะพิเศษมากกว่าคนอื่นสินะ ดูเจ้านายเขาใส่ใจเหลือเกิน

"ไปบอกเธอชงกาแฟมา"

"ฮะ?" เจ้านายเขาอยากกินกาแฟทำไมไม่บอกล่ะ

"...." เลิกคิ้วมอง

"ให้ผมซื้อให้ไหมครับ" ตอนนี้เรายืนกันอยู่หน้าร้านกาแฟ ทำไมไม่ซื้อตรงนี้ไปเลยล่ะ ไปให้เธอชงให้ทำไมเสียเวลาเปล่า ๆ

"กูชอบรสชาติที่เธอชง"

"แต่นายยังไม่เคยกินไม่ใช่เหรอครับ" มาร์คิสถึงกับหันขวับมองลูกน้องตัวเองทันที บางเรื่องมันก็ควรเงียบปากไปซะ หรือเขาควรเปลี่ยนลูกน้องใหม่ดี อะไรมันจะง่ายกว่ากัน

"หรือให้คุณเลขาทำไหมครับ" มันไม่เข้าใจที่เขาสั่งไปหรือยังไง ถ้าเขาอยากให้เลขาทำเขาจะบอกเลขาเอง มันมีหน้าที่แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น ไม่ใช่มาออกความคิดเห็น

"ลืมไปเลยว่าคุณเลขาไม่ว่าง งั้นเดี๋ยวผมไปทำทะ.."

"มึงต้องการอะไรจากกู" ทำสีหน้าเหนื่อยใจสุด ๆ

"ผมไม่ได้ต้องการอะไรครับ" นทีทำหน้างุนงง เขาพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ?

"แล้วไม่เข้าใจที่สั่ง?"

"เธอคงทำงานอยู่"

"แล้วมึงไม่ทำ?" มันเองก็มีงานไม่ใช่หรือไง หรือไม่อยากทำแล้ว ได้นะ เดี๋ยวจะเรียกลูกน้องคนอื่นขึ้นมาทำแทน

"ไม่เป็นการรบกวนเลยครับนายผมเต็มใจ" แต่นทีก็ยังดึงดันที่จะไปชงกาแฟให้กับเจ้านายตัวเอง ตอนนี้รู้สึกว่าอีกคนเริ่มพูดไม่เข้าใจแล้ว นั่นจึงเป็นเหตุทำให้มาร์คิสอยากเอากระบอกปืนเป่าสมองมันให้เละ

"บางครั้งกูไล่มึงออกยังง่ายกว่าให้มึงไปชงกาแฟ"

"นายอะ สรุปนายจะเอากาแฟแบบไหนครับ"

"เอาแบบไหนก็ได้ที่ไม่ใช่มึงชง" ทั้งสองทะเลาะกันจนเข้ามาอยู่ในห้องทำงานของมาร์คิส

"แต่นายครับ"

"....." ตวัดตามองสีหน้าไม่พอใจ

"รับทราบครับ!" ลูกน้องรีบออกจากห้องไปทันที เกือบไปแล้วไหมล่ะ จู่ ๆ ก็เกือบกลายเป็นคนว่างงานขึ้นมา โชคดีที่ไหวตัวทันไม่อย่างนั้นได้ไปนั่งขอทานตามสะพานลอยแน่

หลังจากที่นทีออกจากห้องทำงานมาร์คิส นทีก็ตรงดิ่งไปยังแผนกบัญชีทันที เขาก้าวไปหยุดข้างโต๊ะหญิงสาวที่เพิ่งมาทำงานวันนี้วันแรก ก่อนที่สายตาคู่นั้นจะเงยขึ้นมาสบตา เขาส่งยิ้มให้เธอ ในขณะที่เธอกำลังมองเขาด้วยความงุนงง

"นายอยากเจอคุณครับ^^"

"ฉันเหรอคะ" พลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง พนักงานมีเป็นร้อยทำไมต้องเจาะจงมาที่เธอคนเดียวล่ะ อีกอย่างเธอก็เพิ่งมาทำงานวันแรกด้วย หรือนี่จะเป็นการรับน้องของเขา

"ใช่ครับ"

"ฉันต้องไปทางไหนคะ"

"ทางนี้เลยครับ แล้วก็อย่าลืมชงกาแฟไปให้เจ้านายผมด้วยนะครับ"

"คะ?" ต้องชงกาแฟไปด้วยเหรอ

"ชงกาแฟครับ^^"

"อะ โอเคค่ะ" เป็นไงเป็นกัน วันนี้เป็นวันทำงานวันแรกของเธอ ฉะนั้นเธอควรผูกมิตรกับทุกคนเอาไว้ดีกว่าสร้างศัตรู นทียิ้มแล้วนำหน้าหญิงสาวไปยังจุดที่ไว้สำหรับชงกาแฟ

"ปกติท่านประธานชอบดื่มแบบไหนคะ"

"ผมไม่รู้ครับ"

"อ้าว" แล้วจะให้เธอชงยังไงล่ะทีนี้ งั้นเอาเป็นรสชาติที่เธอชอบดื่มก็แล้วกัน ไม่รู้ว่าจะถูกปากท่านประธานหรือเปล่า แต่คิดว่าคงดื่มได้แหละ

ไม่นานคนตัวเล็กก็ชงกาแฟเสร็จเรียบร้อย เธอส่งมาให้กับนทีทว่าอีกคนกลับไม่รับ ฟิลลิออกมาจากห้องครัวทำเล็ก เธอหันไปถามทางกับนทีต่อ

"ไปทางไหนต่อคะ"

"เชิญทางนี้เลยครับ" ทั้งสองเดินตามกันไปขึ้นลิฟต์ หญิงสาวพยายามคิดหาวิธีเอาตัวรอดจากมาร์คิส แม้เธอจะมั่นใจว่าเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร แต่จากที่ดูแล้วเขาแค่อยากแกล้งเธอเท่านั้น คงแกล้งเธอแล้วสนุกสินะ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ดูเป็นคนแปลกคนอยู่เหมือนกัน ช่างมันเถอะ รีบเอาไปส่งเขาให้จบ ๆไปจะได้กลับมาทำงานตัวเองต่อ

ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตครับนาย"

'เข้ามา'

ทันทีที่ประตูเปิดกว้าง ดวงตากลมโตมองตรงไปยังชายหนุ่มสูงโปร่งที่ยืนคุยโทรศัพท์มือถืออยู่หลังโต๊ะทำงาน สายตาของเขาขยับมองมายังเธอ ไม่รู้ทำไมพอได้สบตาแล้วเธอจึงก้าวขาไม่ออก ร่างกายแข็งทื่อไปชั่วขณะ ราวกับว่าแววตาคู่นั้นกำลังสะกดเธอเอาไว้ ก่อนที่เสียงเขาจะดังขึ้นให้เธอได้สติ

"เข้ามาสิ" เขาวางสายจากเพื่อนตัวเองแล้วเอ่ยกับเธอน้ำเสียงเรียบนิ่ง จากนั้นจึงปรายตาส่งสัญญาณให้ลูกน้องไสหัวออกไป เพราะเขาต้องการอยู่กับเธอตามลำพัง

"งั้นผมออกไปดูงานข้างนอกดีกว่า" สิ้นประโยคนทีก็รีบพาตัวเองออกจากห้องไปในทันที ขืนยังหน้าด้านอยู่ต่อได้ถูกไล่ออกของจริงแน่ เจ้านายเขานี่เจ้าเล่ห์ได้ใคร

"ขออนุญาตค่ะ "แก้วกาแฟถูกวางลงบนโต๊ะ เมื่อวางไว้แล้วเธอจึงขยับตัวถอยกลับไปยืนที่เดิม ทว่าสายตามาร์คิสกลับจับจ้องใบหน้าเธอไม่กะพริบ

"อร่อยใช่ไหม" แม้น้ำเสียงจะฟังดูเจ้าเล่ห์ ทว่าใบหน้าเขากลับดูเย็นชา

"อร่อยค่ะ" สำหรับเธอมันต้องอร่อยอยู่แล้วสิ ก็นี่มันรสชาติที่เธอดื่มเป็นประจำ

"แล้วถ้าฉันดื่มไปแล้วไม่อร่อยล่ะ เธอจะรับผิดชอบยังไง"

"....."

"รับผิดชอบด้วยการไปทานเย็นกับฉันคืนนี้ได้ไหม?"

"ฉะ.."

"ปฏิเสธอีกแล้วสินะ" พลางทำหน้าเศร้าเล็กน้อย ให้เธอเห็นว่าเขานั้นรู้สึกเสียใจที่เธอปฏิเสธไปทานมื้อเย็นด้วย

"ก็ได้ค่ะ ถ้ากาแฟแก้วนี้ไม่อร่อยฉันจะยอมไปกับคุณ"

"ทำไมเธอไม่เรียกฉันตามที่บอกไป"

"ฉันไม่สะดวกเท่าไหร่ค่ะ"

"แต่ฉันสะดวก"

"....." เธออยากกรี๊ดใส่หน้าผู้ชายคนนี้แรง ๆ จังเลย เจ้าเล่ห์ชะมัด คิดว่าเธอมองไม่ออกหรือไงว่าเขากำละงแกล้งอยู่

"นั่งสิ"

"ท่านประธานมีอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่าคะ" ถ้าไม่สำคัญมากเราก็คุยกันตรงนี้แหละ เธอจะได้รีบกลับไปทำงานตัวเองต่อ ไม่อยากให้ใครมองว่าตัวเองมีสิทธิพิเศษเข้าถึงตัวท่านประธานได้ง่าย แค่ตอนที่เธอขึ้นลิฟต์มากับลูกน้องเขาสายตาหลายสิบคู่ก็มองเธอด้วยความไม่พอใจ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเธอจะพบเจอกับอะไรในวันข้างหน้า ฉะนั้นเธอไม่ควรทำตัวสนิทสนมกับท่านประธานมากเกินไป อยากมาทำงานอย่างมีความสุขไม่ได้อยากมีปัญหากับใคร

"ฉันมีงานให้เธอทำ"

"งานอะไรคะ"

"พรุ่งนี้ฉันต้องไปงานเลี้ยง แล้วเลขาฉันไม่ว่าง"

"ค่ะ" แล้วคือยังไงอ่ะ จะให้เธอไปด้วยงั้นเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงไม่สะดวกสักเท่าไหร่ ตามที่บอกไปนั่นแหละ ว่าเธออยากมาทำงานอย่างมีความสุข ถ้าขืนเธอยังไปไหนมาไหนด้วยกัน มีหวังถูกหมายหัวจากพนักงานที่นี่แน่ ดูแล้วคงเป็นประธานหนุ่มที่ฮอตมากเลยสินะ

"ไปกับฉัน"

"ฉันเป็นพนักงานใหม่คงไม่สะดวกเท่าไหร่มั้งคะ" ให้คนอื่นไปทำหน้าที่ตรงนั้นไม่ดีกว่าหรือไง เธอยังใหม่เกินกว่าจะเอาออกงานด้วย ไม่อยากไปทำให้งานพังไม่เป็นท่า

"แล้วยังไง"

"ท่านประธานไม่ลองหาคนใหม่ดูก่อน"

"ฉันเลือกแล้ว และจะเลือกแค่คนนี้"

"....." แล้วทำไมต้องมารู้สึกใจสั่นกับประโยคเมื่อครู่นี้อีกแล้ว

"พรุ่งนี้ฉันจะให้คนไปรับที่บ้าน"

"เดี๋ยวสิฉันยังไม่ได้ให้คำตอบเลยนะคะ" เขามันพวกคิดเองเอออีกแล้ว เธอยังไม่ตอบตกลงสักหน่อย

"ฉันไม่ได้ขออนุญาต แต่ฉันบอกให้เธอเตรียมตัวเอาไว้"

"นี่ท่านประธาน"

"หกโมงเย็นพรุ่งนี้ฉันจะให้คนไปรับถึงหน้าบ้านหวังว่าทุกอย่างจะเสร็จเรียบร้อย" เขาจัดแจงทุกอย่างไว้โดยไม่ถามความสมัครใจเธอก่อน มัดมือชกชัด ๆ

"เฮ้อ" สรุปแล้วเธอต้องไปกับเขาสินะ เพราะดูแล้วเขาเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน ยังไงก็ต้องไปกับเขาให้ได้ แบบนี้เขาเรียกบังคับกันชัด ๆ เธอยังไม่ได้ตอบตกลงว่าจะไปด้วยเลย

"ส่วนชุดฉันเตรียมไว้หมดแล้ว"

"ค่ะ"

"แล้วคืนนี้เธอต้องไปทานมื้อเย็นกับฉันด้วย"

"แต่.."

"เลิกงานไปพร้อมกันเลย"

"...." อีกนิดเธอจะเอาหัวโขกโต๊ะแล้วนะถ้าเขายังไม่หยุดขอให้ดธอทำนู่นทำนี่

"หวังว่าเธอจะไม่หนีกลับก่อนนะฟิลลิ"

"...ค่ะ"

"หึหึ" ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ น่าสนุกชะมัด