เหตุการณ์ไม่คาดคิด

พาฝัน....

ตอนนี้เธอเรียนจบมอหกแล้วและเธอก็ได้อนุญาตให้ไปเรียนต่อที่มหาลัยที่เชียงใหม่ตามที่ได้ร้องขอไปซึ่งเรื่องนี้น่านฟ้าเองก็รู้แต่เธอไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกยังไงแต่ก็คงจะดีใจเพราะเธอจะได้ไปไกลหูไกลตาเขาเสียที ส่วนเรื่องระหว่างเธอกับน่านฟ้ามันก็ยังเกิดขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เขาต้องการและยิ่งเธอกับเขามีอะไรกันบ่อยครั้งมันทำให้ความรู้สึกของเธอเริ่มชัดเจนขึ้นซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไปรู้สึกกับคนแบบน่านฟ้าทั้งที่ไม่ควรจะรู้สึกด้วยเลยสักนิด มันเป็นอะไรที่เธอไม่สามารถบังคับมันได้ แต่เธอคิดว่าถ้าเธอกับเขาห่างกันไม่เจอหน้ากันก็คงจะทำให้เธอหายจากความรู้สึกแบบนั้น ส่วนพี่ภูตอนนี้เราก็ยังไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นปกติโดยที่คนภายนอกคิดว่าเราสองคนคบกันเป็นแฟนกันแต่จริงๆ แล้วเธอกับพี่ภูผาเราตกลงกันแล้วว่าจะเป็นพี่น้องกัน และสิ่งที่เธออึ้งจนพูดไม่ออกก็คือพี่ภูผารู้ว่าเธอกับน่านฟ้ามีอะไรมากกว่าคำว่าพี่สาวน้องชายซึ่งเธอเองก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันตอนที่ได้ยินจากปากพี่ภูผา พี่ภูผาบอกว่าสังเกตเธอหลายครั้งแล้วซึ่งมันก็จริงเพราะทุกครั้งที่เธอกับน่านฟ้ามีอะไรกันเขามักจะสร้างร่องรอยเอาไว้ให้เธอทุกครั้งเหมือนจงใจแต่เธอก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะว่าที่เขาทำเพราะเขาหึงเธอกับพี่ภูหรือเปล่า แต่ทุกครั้งที่เธอไปไหนกับพี่ภูกลับมาคืนนั้นน่านฟ้าก็จะเข้ามาทำกับเแบบรุนแรงเหมือนโกรธเหมือนไม่พอใจพอเธอถามเขาก็บอกไม่ได้เป็นอะไรก็แค่อยากเอา และที่สำคัญตอนนี้น่านฟ้าคบกับมิ้งเป็นจริงเป็นจังและเคยพามาที่บ้านหลายต่อหลายครั้งและทุกครั้งก็จะเป็นวันที่พี่ภูมาหาหรือมาทานข้าวที่บ้านด้วยเหมือนจงใจ และที่เธอเพิ่งรู้ก็คือมิ้งเป็นว่าที่คู่หมั้นของไผ่ซึ่งเรื่องนี้เหมือนไผ่ก็เคยบอกกับเธอเหมือนกัน ไผ่น่ะดูเหมือนจะชอบมิ้งจริงๆ แต่มิ้งไม่ได้ชอบไผ่เพราะมาชอบน่านฟ้าแทนทำให้ไผ่เสียใจไปพักนึงแต่ตอนนี้เหมือนไผ่จะมีคนคบแล้วซึ่งก็เป็นน้องมอสี่โรงเรียนเธอนั่นเอง ส่วนเรื่องหมั้นก็ต้องล้มเลิกกันไป

วันนี้ที่โรงเรียนจะจัดงานเลี้ยงฉลองการจบการศึกษาของนักเรียนชั้นมอหก ซึ่งวันนี้คุณพ่อคุณแม่ท่านไม่ได้มาร่วมงานเพราะไปทำงานต่างประเทศไม่สามารถเดินทางกลับมาทันซึ่งเธอก็เสียใจนิดหน่อยแต่ก็เข้าใจว่าท่านติดธุระจริงๆ

"ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ แค่คุณพ่อกับคุณแม่โทรมาอวยพรฝันก็ดีใจแล้วค่ะ"

"แม่กับพ่อรักฝันนะลูก"

"ฝันก็รักคุณ..."

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดด ตู๊มมมมมมมมมมมมมมม

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด"

ตื๊ดดดดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดดด

"ฮัลโหล ฮัลโหล คุณแม่คะ ฮัลโหล คุณแม่เป็นอะไรคะ คุณแม่ " จู่ๆ สัญญาณมือถือก็ถูกตัดไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องของแม่ซึ่งที่เธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่มันทำให้เธอรู้สึกใจคอไม่ดี

"ฝันเป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น"

"ไผ่ ฝัน..ฝันเป็นห่วงพ่อกับแม่ เมื่อกี้ท่านโทรมาแล้วจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงท่านร้องกรี๊ดดังมากและสัญญาณก็ดับไป"

"แล้วโทรกลับไปหรือยัง"

"โทรไปแล้วแต่ติดต่อไม่ได้เลย"

"คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง อย่าคิดมาก"

"ฝันก็หวังให้เป็นแบบนั้น" ตอนนี้เธอได้แต่ภาวนาให้พ่อกับแม่ไม่เป็นอะไรอย่าเป็นอย่างที่เธอกลัวแต่แล้วสิ่งที่เธอกลัวมันก็.....

"ฝัน ไปกับพี่ตอนนี้เลยเร็วเข้า ไอ้ไผ่มึงด้วย" พี่ภูไม่รู้มาจากไหนเขาวิ่งมาด้วยความเหนื่อยหอบมาจับมือเธอและพาเธอออกมาจากงานทันที

"พี่ภู จะพาฝันไปไหนคะ"

"ไปโรงพยาบาล"

"ไปโรงพยาบาล ไปทำไมคะ"

"คุณน้าทั้งสองประสบอุบัติเหตุตอนนี้อาการสาหัสทั้งคู่"

"ไม่จริงค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่อยู่ต่างประเทศท่านจะอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง" ใจของเธอตอนนี้เริ่มสั่น เธอขออย่าให้เกิดเรื่องร้ายแรงอะไรขึ้นเลย

"ท่าน...ท่านเดินทางกลับก่อนกำหนด"

ตอนนี้เธอแทบจะไม่มีแรงที่จะยืนหรือเดินต่อ แต่เพราะเป็นห่วงท่านทั้งสองยิ่งกว่าชีวิตของตัวเองเธอจึงฝืนตัวเองให้วิ่งตามพี่ภูผาไปที่รถให้เร็วที่สุดโดยมีไผ่วิ่งตามหลังมาติดๆ

ที่โรงพยาบาล

และเมื่อเธอมาถึงหน้าห้องฉุกเฉินที่มีทุกคนในบ้านยืนร้องไห้กันอยู่หน้าห้อง น่านฟ้าเขาก็นั่งเอามือปิดหน้าโดยมีมิ้งนั่งอยู่ข้างๆ พอเธอจะเข้าไปถามอาการพ่อกับแม่จากเขาเธอก็ถูกคุณหญิงกัลยาตบหน้าเธออย่างแรง

เพี๊ยะ!!!! เพี๊ยะ!!!

" เพราะแก เพราะแกคนเดียวลูกชายฉันถึงต้องมาตายแบบนี้ ฮืออออ ฉันจะฆ่าแกนังพาฝันนังตัวซวย"

" คุณท่านว่ายังไงนะคะ "

แม้จะได้ยินอย่างชัดเจนแต่เธอก็ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินจากปากของคุณหญิงกัลยา เธอหันไปมองหน้าทุกคนในบ้านที่ตอนนี้เอาแต่ร้องไห้

"ฮือออ คุณหนูคะคุณชรินทร์เสียแล้วนะคะ ฮือออ" ป้าอุ่นเข้ามาประคองเธอเธอหลังจากที่เธอโดนตบจนล้มลงไปนั่งกับพื้น

"ไม่จริงค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ท่านไปทำธุระต่างประเทศท่านจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฝันไม่เชื่อ" เธอรีบลุกขึ้นไปที่หน้าห้องฉุกเฉินและผลักประตูเข้าไปโดยมีพี่ภูผากับไผ่วิ่งตามเข้ามาด้วย และภาพตรงหน้าที่เธอเห็นมันทำให้เธอปฏิเสธความจริงไม่ได้เลยว่าสิ่งที่ได้ยินเป็นเรื่องจริง คุณพ่อของเธอท่านนอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยใบหน้าขาวซีดมีรอยบาดแผลทั่วใบหน้าและมีผ้าสีขาวคลุมร่างเอาไว้

"คุณพ่อขา ฮือออ คุณพ่ออออ ฝันขอโทษ ฮืออออ" มันเป็นความผิดของเธอใช่ไหม ถ้าไม่ใช่เพราะเธอท่านคงไม่ต้องมาตายแบบนี้ ถ้าท่านไม่รีบกลับมาเพื่อไปร่วมงานของเธอที่โรงเรียนท่านคงไม่ต้องมาประสบอุบัติเหตุแบบนี้ แล้วคุณแม่ล่ะ คุณแม่อยู่ไหนกัน เธอมองไปรอบๆ ห้องก็ไม่พบท่าน

"พี่ภูคะคุณแม่อยู่ไหนคะ"

"คุณน้าฤดีอยู่ไอซียูตอนนี้อาการห้าสิบห้าสิบ"

"ฝันอยากไปหาคุณแม่ค่ะ"

พี่ภูผากับไผ่คอยช่วยพยุงเธอออกมาจากห้องฉุกเฉิน เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินทุกคนก็ไม่อยู่ตรงนั้นกันแล้ว

"คงพากันไปดูอาการน้าฤดี เรารีบไปกันเถอะ"

ที่ห้องไอซียู.....

"อาการของคนไข้ตอนนี้ปลอดภัยแล้วนะครับแต่ต้องพักรักษาตัวต่อที่โรงพยาบาลอีกสักระยะ"

"ขอบคุณนะครับคุณหมอ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตแม่ของผมไว้" น่านฟ้าไหว้ขอบคุณทีมแพทย์ทุกคนที่อยู่ตรงหน้าห้องไอซียู ซึ่งพอเธอได้ยินว่าคุณแม่ปลอดภัยแล้วเธอก็รู้สึกโล่งใจที่ท่านปลอดภัยดีแล้ว

"ฝันขอเข้าไปเยี่ยมคุณแม่ได้มั้ยคะคุณหมอ"

"ไม่ได้!!! ต่อไปแกไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับครอบครัวของลูกชายฉันอีก แกมันนังตัวซวยนังกาละกิณี แกทำให้ลูกชายฉันตาย ไป๊!!! จะไปไหนก็ไป!!! "

"แต่ว่าฝันเป็นห่วงคุณแม่อยากเข้าไปหาคุณแม่ ขอฝันเข้าไปเยี่ยมท่านนะคะ ฝันขอร้องจะให้ฝันกราบก็ยอม นะคะคุณท่าน" เธอก้มลงกับพื้นและกราบแทบเท้าของคุณหญิงกัลยาแต่สิ่งที่เธอได้รับกลับมาก็คือรอยเท้าที่เหยียบลงมาที่ศรีษะของเธออย่างเต็มแรงแม้จะเจ็บแต่เธอก็อดทนเอาไว้

"คุณหญิงมันจะมากเกินไปแล้วนะครับ" พี่ภูรีบเข้ามาพยุงตัวเธอให้ลุกขึ้น

"เธอเป็นคนนอกมายุ่งอะไรด้วย"

"ผมต้องยุ่งครับเพราะฝันเป็นคนรักของผมและผมก็คงไม่ยอมให้คุณหญิงทำร้ายร่างกายพาฝันอีกเป็นครั้งที่สาม"

"งั้นเธอก็เอาแม่คนรักของเธอไปอยู่ด้วยกันเลยสิ อย่าให้มายุ่งกับคนในครอบครัวของฉันอีก และฉันขอสั่งห้ามไม่ให้แกเข้าไปเยี่ยมฤดี"

"ผมว่าคนที่ควรตัดสินใจน่าจะเป็นน่านฟ้ามากกว่านะครับ"

เธอหันไปมองหน้าน่านฟ้าทันทีที่ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเขาจะโกรธและโทษว่าเป็นความผิดของเธอด้วยหรือเปล่าที่ทำให้คุณพ่อคุณแม่ต้องมาประสบอุบัติเหตุแบบนี้

" น่าน น่านให้พี่เข้าไปหาคุณแม่นะ พี่ขอร้องจะให้พี่ไหว้พี่ก็ยอม ฮืออออ นะน่านนะ"

"อยากเข้าก็เข้าไป"