บอกมาว่าท้องกับใคร

น่านฟ้า....

ผมขับรถไปหาพี่น้ำหวานที่คอนโดที่ผมเคยมาส่งเธอสองสามครั้งจากนั้นก็โทรบอกเธอว่าผมมาถึงแล้วเธอก็ถามว่าผมจะขึ้นมาบนห้องของเธอหรือเปล่าแต่ผมก็ไม่ได้ขึ้นไปแม้ว่าในตอนแรกผมอยากจะขึ้นไป แต่ในหัวของผมตอนนี้มันกำลังคิดอะไรสับสนวุ่นวายไปหมดไม่ว่าจะเรื่องความรู้สึกตัวเองหรือเรื่องพาฝันที่พี่น้ำหวานพูด

"ทำไมไม่ขึ้นไปบนห้องพี่ล่ะ" พี่น้ำหวานถามผมทันทีที่เธอขึ้นมานั่งบนรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"ไม่รู้เหมือนกัน"

"แปลว่าน่านเริ่มลังเลใจกับสิ่งที่พี่พูด"

"ก็อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้"

"อืมมมแล้วเอาไงดีล่ะ วันนี้ยังอยากพาพี่ไปเที่ยวอยู่มั้ยหรืออยากกลับบ้าน"

"ไปเที่ยวสิผมอุส่าห์ขับรถมารับแล้ว"

"แต่ถ้าไปแล้วน่านมัวแต่กังวลไม่สบายใจพี่ว่าเราค่อยไปวันหลังดีกว่ามั้ย"

"ผมถามอะไรหน่อยสิ"

"อื้มถามมาสิ"

"ที่พี่เลิกกับไอ้ไผ่มันเป็นเพราะผมหรือเปล่า"

"เปล่าหรอก เรื่องที่พี่กับพี่ไผ่เลิกกันก็เพราะพี่รู้สึกว่าพี่ไม่ได้มีความหมายกับเขามากเท่าไหร่ ขนาดวันนั้นที่มีเรื่องกันเขายังไม่ยอมอธิบายอะไรให้พี่ฟังเลย พี่ถามอะไรเขาก็ไม่พูดและเป็นเขาเองที่ขอเลิกกับพี่"

"มันขอเลิกกับพี่เหรอ"

"อื้มเพราะเค้าเห็นว่าน่านมาคุยกับพี่ด้วยมั้งเค้าเลยมาบอกเลิก"

"แล้วพี่เสียใจมั้ยเพราะเท่าที่ผมรู้พี่ชอบไอ้ไผ่มาตลอดนี่"

"เสียใจแล้วไงในเมื่อ...เค้าไม่ได้รักพี่ที่เค้าคบกับพี่ก็เพราะพี่ไปตามตื้อเค้า"

"มันคงยังรักว่าที่คู่หมั้นเก่าของมันอยู่มั้ง"

"ไม่หรอก...คนที่เค้ารักไม่ใช่คนๆ นั้น"

"พี่พูดเหมือนรู้ว่ามันรักใคร"

"คนที่พี่ไผ่เค้ารักก็คือ...พี่พาฝัน"

"ว่าไงนะ"

"ไม่น่าเชื่อใช่ไหมล่ะ เพราะที่เรารู้ๆ ก็คือพี่ภูผาพี่ชายของพี่ไผ่เค้ากำลังคบอยู่กับพี่พาฝันอยู่" ผมกำลังอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินจากพี่น้ำหวาน ไอ้ไผ่มันชอบพาฝันจริงเหรอ

"แล้วพี่มั่นใจได้ยังไง"

"สัญชาตญาณของผู้หญิงน่ะ พี่สังเกตว่าพี่ไผ่มักจะเอาใจใส่ดูแลพี่ฝันมากเกินปกติ แม้ในครั้งแรกพี่คิดว่าเป็นเพราะพี่ภูผาฝากให้ดูแลหรือเปล่า แต่พอนานวันเข้าพี่ก็รู้สึกว่าพี่ไผ่เค้าใส่ใจพี่พาฝันเกินไป ใส่ใจมากกว่าคนที่เป็นแฟนแบบพี่อีก แต่พี่ก็พยายามไม่คิดอะไรมากหรอกนะเพราะไม่ว่ายังไงพี่ฝันก็เป็นแฟนพี่ภูผา และพี่ก็เป็นแฟนพี่ไผ่ และยิ่งมาได้ยินคำบอกเลิกของเขาทำให้พี่มั่นใจแบบร้อยเปอร์เซ็นต์เพราะวันนั้นที่เราทะเลาะกันพี่ขอร้องพี่ไผ่ว่าให้เลิกทำตัวใกล้ชิดพี่ฝันแบบที่ผ่านมาจะได้ไหมแต่เค้าบอกเค้าทำไม่ได้พี่เลยให้เค้าเลือกว่าระหว่างพี่กับพี่ฝันเค้าจะเลิกดูและและใส่ใจใคร"

"แล้วมันก็เลือกพาฝันงั้นเหรอ"

"อื้มมใช่ พี่ไผ่เลือกพี่พาฝัน"

"เพราะแบบนี้หรือเปล่าพี่ถึงยอมไปไหนมาไหนกับผมยอมให้ผมจีบ"

"พี่ก็แค่อยากให้พี่ไผ่รู้ว่าพี่ไม่ได้แคร์เขาแค่คนเดียว พี่ขอโทษนะที่ทำแบบนั้น"

"ช่างมันเถอะผมไม่คิดอะไรมากหรอก"

"น่านไม่โกรธพี่ใช่ไหม"

"ไม่นะ"

"ก็นั่นสินะ เพราะจะว่าไปพี่ก็คงไม่ใช่สเป๊กน่านหรอกจริงมั้ยล่ะและที่น่านเข้าจีบพี่ก็เพราะอยากแก้แค้นพี่ไผ่ก็แค่นั้น"

"พี่รู้แต่ก็ยัง.."

"ก็อย่างที่พี่บอกพี่ก็แค่อยากให้พี่ไผ่เค้ารู้ว่าพี่ก็สามารถที่จะคบกับคนอื่นได้ไม่ใช่คบกับเขาได้แค่คนเดียว"

"แล้วพี่เสียใจป่ะที่โดนบอกเลิก"

"เสียใจสิ พี่แอบชอบพี่ไผ่มานานตั้งหลายปี ดีใจที่เค้ายอมคบกับพี่แต่ก็ดีใจได้ไม่นาน สุดท้ายเราก็ต้องเลิกกันเพราะความเป็นจริงเค้าไม่ได้รักพี่ไง แล้วน่านล่ะไม่รู้สึกอะไรกับพี่ฝันเลยเหรอ"

"ทำไมผมต้องรู้สึกด้วย"

"ไม่รู้สิเห็นใครอยู่ใกล้พี่ฝันก็ตกหลุมรักแทบทุกคน"

"งั้นคงต้องยกเว้นผมไว้คนนึงละกันนะ"

ผมขับรถพาพี่น้ำหวานไปเที่ยวไปดูหนังคืออยากจะบอกว่าผมสบายใจนะเพราะผมไม่ได้คิดอะไรเหมือนได้ไปเที่ยวกับเพื่อนของตัวเองมากกว่าเพราะปกติเวลาผมไปเที่ยวกับผู้หญิงสุดท้ายเราก็จะจบกันที่โรงแรมม่านรูดสักที่หนึ่งแต่กับพี่น้ำหวานมันไม่ใช่

ผมกลับมาถึงบ้านในช่วงเย็นมากแล้ว และในขณะที่ผมกำลังเดินเข้ามาในบ้านผมก็ได้ยินเสียงเอะอะของแม่ของผมที่กำลังต่อว่าใครบางคนอยู่ในห้องรับแขก

"ทำไมฝันทำตัวแบบนี้ แม่ผิดหวังในตัวฝันมากเลยรู้มั้ย"

"ฮือออ ฝันขอโทษค่ะคุณแม่ฝันขอโทษค่ะคุณพ่อฮือออ ฝันมันเลว"

"ถ้าแม่ไม่เรียกให้ลุงหมอมาตรวจแม่คงไม่รู้ว่าฝันท้อง"

ท้อง!!!! ยัยนั่นท้องงั้นเหรอ?? ขาของเขาก้าวแทบไม่ออกเมื่อได้ยินแบบนั้น

"ฝันบอกพ่อกับแม่มาว่าผู้ชายคนที่ทำฝันท้องเป็นใคร" พ่อผมถามอย่างใจเย็นผิดกับแม่ของผมที่ตอนนี้ท่านกำลังร้องไห้ด้วยความเสียใจ

"ฝัน..บอกไม่ได้ค่ะ ฮืออออคุณพ่อคุณแม่ขาฝันขอโทษที่ทำตัวไม่ดีแบบนี้ ฮือออคุณพ่อกับคุณแม่จะไล่ฝันออกไปจากบ้านก็ได้นะคะฝันยอมไป"

"บอกแม่มานะว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้อง บอกมา!!! " แม่ผมเขย่าตัวของพาฝันและตะโกนอย่างสุดเสียงตัวของท่านสั่นเทาด้วยความโกรธ โชคดีที่พ่อของผมท่านคอยปลอบใจลูบหลังของแม่เพื่อให้ท่านสงบสติอารมณ์

"ใจเย็นๆ นะคุณฤดี"

"จะให้ชั้นใจเย็นอยู่ได้ยังไงคะคุณ นี่ยัยฝันท้องนะคะ แล้วท้องกับใครก็ไม่ยอมพูดไม่ยอมบอก"

"ลูกอาจจะกำลังตกใจอยู่ก็ได้เพราะแกก็ไม่รู้มาก่อนว่าตัวเองท้องถ้าไอ้หมอไม่มาตรวจเราทุกคนก็ไม่รู้หรอก"

"แล้วไงคะจะรู้หรือไม่รู้แต่ก็ท้องแล้ว"

"ฮืออ คุณแม่ขาฝันขอโทษ" พาฝันก้มลงกราบแทบเท้าของแม่กับพ่อของผมแต่แม่ผมท่านขยับตัวหนีออกมาเหมือนไม่ยอมรับไหว้ไม่ยอมรับคำขอโทษ

"เด็กในท้องของพาฝันเป็นลูกของผมเองครับ"

ผมหันไปทางด้านหลังแทบจะทันทีที่ประโยคเมื่อครู่จบลง

"พี่ภู"

"ตาภู"

ไอ้ภูผาเองครับที่มันเป็นคนพูดประโยคเมื่อกี้ มันยืนอยู่ตรงด้านหลังของผม มันมองหน้าผมด้วยสีหน้านิ่งเรียบไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลยก่อนจะเดินผ่านตัวผมไปและเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่มีคนสามคนกำลังนั่งอยู่

"น้าฤดีอย่าโกรธฝันเลยนะครับ ถ้าจะหาคนผิดผมเองครับ ผมที่ล่วงเกินฝันจนทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา"

"พี่ภูคะ"

"ฝันไม่ต้องพูดอะไร พี่เป็นผู้ชาย พี่เป็นคนทำพี่ก็ต้องรับผิดชอบเพราะพี่ไม่ใช่ผู้ชายหน้าตัวเมียที่ทำอะไรแล้วไม่ยอมรับ"

ไอ้ภูผามันยอมรับว่ามันเป็นพ่อของเด็กในท้องพาฝันนั่นก็เท่ากับว่ามันกับพาฝันเคยมีอะไรกันแล้วงั้นเหรอ พอคิดได้แบบนั้นทำให้ผมรู้สึกจุกในใจจนพูดไม่ออก มันจริงเหรอวะที่ยัยนั่นยอมมีอะไรกับคนอื่นนอกจากผม

"แม่ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าลูกสาวที่แม่รักและดูแลมาอย่างดีจะทำตัวเหลวไหลแบบนี้ รักกันชอบกันแม่ไม่ว่าแต่ไม่ควรจะปล่อยให้ตัวเองท้องทั้งที่ยังอายุแค่18 ฝันคิดถึงอนาคตของตัวเองบ้างหรือเปล่าก่อนที่จะทำอะไรลงไป ตาภูก็เหมือนกันน้าอุส่าห์ไว้ใจแต่น้าไม่คิดเลยว่าภูจะทำเรื่องแบบนี้ได้ลงคอ ทั้งที่ภูก็เป็นผู้ใหญ่กว่าน่าจะมีความยับยั้งชั่งใจมากกว่านี้"

"ผมขอโทษครับ ผมผิดไปแล้วแต่ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมจะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง"

"พี่ภูคะ..แต่ว่า"

"ไม่ต้องกังวลนะฝัน พี่อยู่ตรงนี้แล้วพี่จะรับผิดชอบฝันกับลูกในท้องของฝันเอง"