จะหวงทำไม

พาฝัน

หลังจากวันนั้นผ่านมาจนถึงวันนี้ก็เกือบเดือนแล้วที่น่านฟ้าไม่ค่อยมาสนใจอะไรเธอไม่มายุ่งวุ่นวายอะไรเธอเท่าไหร่เพราะเขาไปจีบผู้หญิงคนใหม่ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ดีแต่มันอาจจะดีกว่านี้ถ้าผู้หญิงคนใหม่ที่น่านฟ้าสนใจไม่ใช่น้องน้ำหวาน...ใช่ค่ะน้องน้ำหวานแฟนของไผ่นั่นเอง เรื่องนี้เธอไม่ได้ถามไผ่โดยตรงหรอกนะเพราะเธอไม่อยากไปตอกย้ำหรือซ้ำเติมอะไรไผ่แต่เธอถามเรื่องของเขาผ่านทางพี่ภูผาที่ยังคงแวะเวียนมาหาเธออย่างเช่นทุกวันที่พี่เขาว่าง พี่ภูผาบอกว่ารอบนี้ไผ่เป็นคนบอกเลิกน้องน้ำหวานเองซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเหมือนกันแต่ก็คงจะเกี่ยวกับน่านฟ้าอย่างแน่นอน และเรื่องที่น่านฟ้าเลิกกับมิ้งก็ทำให้คุณหญิงกัลยาถึงกับโวยวายหลานชายตัวเองที่ทำให้ท่านเสียหน้าเพราะท่านดันไปทาบทามมิ้งให้น่านฟ้าแล้วเพราะท่านวางอนาคตทุกอย่างให้กับน่านฟ้าเสร็จสรรพ

"แล้วไผ่เป็นยังไงบ้างคะพี่ภูเค้าโอเคมั้ย"

"มันก็ปกตินะไมได้เสียใจอะไร"

"เค้าเก็บอาการหรือเปล่าคะ ฝันเป็นห่วงจัง"

"ไอ้ไผ่มันเข้มแข็งจะตายเรื่องแค่นี้ทำอะไรมันไม่ได้หรอกและอีกอย่างมันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายกับน้องคนนี้เท่าไหร่ ที่มันคบก็เพราะน้องเขามาบอกชอบมันๆ เลยลองคบดู และอีกอย่างนะเรื่องความรักเราไปห้ามความรู้สึกกันไม่ได้หรอกถ้าน้องคนนั้นจะไปชอบไอ้น่านฟ้า"

"แต่น่านก็ผิดนะคะเรื่องนี้เค้าแย่งผู้หญิงของไผ่มาถึงสองคนแล้ว"

"ถ้าผู้หญิงมีใจที่มั่นคงและรักจริงต่อให้เป็นเทวดาลงมาจากฟ้าก็เปลี่ยนใจผู้หญิงไม่ได้หรอก"

"อืมมนั่นสินะคะ"

ตอนนี้เธอออกมาข้างนอกกับพี่ภูผาเพื่อมาซื้อใบสมัครสอบเข้ามหาลัย เธอตัดสินใจว่าจะเรียนต่อมหาลัยของรัฐบาลซึ่งค่าเทอมไม่แพงเท่าไหร่ซึ่งมันก็ต้องมีการสอบแข่งขันกันสูงแต่เธอก็จะพยายามและตั้งใจเพื่อที่จะสอบเข้าให้ได้และเธอมั่นใจว่าเธอต้องสอบเข้าไปอย่างที่ตั้งใจเพราะมีติวเตอร์เก่งๆ อย่างพี่ภูผาที่คอยช่วยติวและแนะแนวการสอบให้กับเธอ

และแล้ววันประกาศผลสอบก็ออกมา เธอสอบติดจริงๆ ด้วยเธอดีใจเป็นอย่างมาก คุณพ่อกับคุณแม่ท่านก็ดีใจไปกับเธอด้วยแถมคะแนนสอบของเธอติดอยู่อันดับต้นๆ เลยด้วยซ้ำซึ่งเรื่องนี้คงต้องยกความดีความชอบให้กับพี่ภูผา

"แม่อยากให้ฝันชวนพี่ภูผามาทานข้าวที่บ้านเพื่อเป็นการขอบใจที่เค้าติวให้ฝันจนสอบเข้ามหาลัยได้"

"พ่อก็เห็นด้วยกับแม่นะ เพราะถ้าไม่ได้ตาภูฝันอาจจะสอบไม่ติดก็ได้เพราะใครๆ ก็รู้ว่าที่นี่สอบเข้ายากมากแถมยังเอาแค่ไม่กี่ร้อยคนจากคนเข้าสอบเป็นหมื่น"

"งั้นฝันขอตัวไปโทรหาพี่ภูผาก่อนนะคะ"

และในขณะที่เธอกำลังลุกขึ้นจากโซฟาจู่ๆ เธอก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาจนเธอต้องรีบจับพนักเก้าอี้เอาไว้

"ฝันเป็นอะไรลูก หนูหน้าซีดมากเลยนะตอนนี้"

"พ่อว่าฝันมานั่งก่อนลูก" คุณพ่อกับคุณแม่ท่านทั้งสองช่วยประคองเธอให้กลับมานั่งตรงที่เดิมก่อนที่ท่านจะสั่งให้แม่บ้านไปเอายาดมมาให้เธอ ไอ้อาการหน้ามืดแบบนี้เธอสังเกตว่าเธอเป็นมาสักพักแล้ว และยิ่งช่วงตอนตื่นนอนเธอจะมีอาการเวียนหัวและคลื่นไส้เป็นอย่างมากในทุกเช้า ซึ่งเธอคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเธอเครียดเรื่องสอบมากเกินไปเลยทำให้เป็นโรคเครียดลงกระเพาะ ซึ่งอันนี้เธอก็คิดวินิจฉัยอาการเอาเอง แต่อาการเหล่านี้มันจะหายไปในช่วงสายๆ

"ดีขึ้นมั้ยฝัน" ท่านถามขณะที่เอายาดมมาให้เธอดม

"ค่ะดีขึ้นแล้วค่ะ"

"แม่ว่าฝันขึ้นไปนอนพักบนห้องดีกว่ามั้ยลูก หน้ายังซีดอยู่เลยดูสิ"

"ถ้าอาการไม่ดีขึ้นพ่อจะเรียกลุงหมอมาตรวจอาการที่บ้าน"

"งั้นฝันขอตัวขึ้นไปนอนบนห้องก่อนนะคะคุณพ่อคุณแม่"

เมื่ออาการเริ่มดีขึ้นเธอก็พาตัวเองเดินขึ้นบันไดมาเพื่อกลับไปพักผ่อนที่ห้อง ซึ่งบังเอิญกับที่น่านฟ้าเดินออกมาจากห้องของเขาพอดีด้วยชุดที่ดูแล้วน่าจะกำลังออกไปข้างนอกส่วนในมือก็กำลังถือโทรศัพท์พูดคุยกับคนในสายอย่างมีความสุข ที่เธอคิดแบบนั้นก็เพราะเขาพูดไปยิ้มไปหัวเราะไปซึ่งพอเขาเห็นหน้าเธอเขาก็ไม่ทักไม่พูดไม่คุยอะไรกับเธอเลยสักคำเดินผ่านห้าเธอไปเฉยๆ แบบนั้นทำเหมือนเธอไร้ตัวตน และจู่ๆ เธอก็เกิดอาการน้อยใจขึ้นมาดื้อๆ ที่เขาทำเหมือนไม่เห็นเธออยู่ในสายตา น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาเอง

"ฮีก ฮีก ฮีก" เธอสะอื้นไห้ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องและปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว ทำไมเธอถึงรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ ทำไมเธอไม่ตัดใจจากเขาสักที เพราะไม่ว่ายังไงเรื่องของเธอกับเขามันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว เธอรู้สึกสับสนความคิดของตัวเองมากขึ้นทุกวันเหมือนใจนึงอยากตัดใจจากเขาแต่อีกใจก็อยากให้เขาหันมาสนใจใส่ใจเธอบ้าง เธอกำลังเป็นอะไร เธอป่วยทางจิตหรือเปล่าหรือเธอจะเป็นโรคสองอารมณ์ เพราะถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ เธออาจจะต้องไปพบหมอก่อนที่อาการเธอจะเป็นมากกว่านี้

น่านฟ้า...

ผมเดินออกมาจากบ้านและกำลังจะขับรถออกไปรับพี่น้ำหวาน ครับพี่น้ำหวานไม่ใช่มิ้ง พี่น้ำหวานก็เป็นอดีตแฟนเก่าของไอ้ไผ่ที่ผมไปจีบเธอในช่วงจังหวะที่พี่น้ำหวานกำลังมีปัญหากับไอ้ไผ่ซึ่งปัญหาที่ว่าก็มาจากการที่ผมไปพูดให้พี่น้ำหวานระแคะระคายเรื่องไอ้ไผ่กับพาฝัน แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าสองคนนั้นไม่ได้ทำอะไรกันแต่ผมทำเพื่อความสะใจไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น

"แล้วนี่น่านถึงไหนแล้วจ๊ะ"

"กำลังจะขับรถออกจากบ้าน"

"อื้มงั้นพี่รอที่ห้องนะถ้าถึงแล้วก็ไลน์มาบอกนะพี่จะได้ลงไปรอข้างล่าง"

"ให้ผมขึ้นไปรับข้างบนห้องพี่ไม่ได้เหรอ"

"จะขึ้นมาทำไมเหรอ"

"ก็เผื่อผมอยากหาอะไรเย็นๆ ดื่มแก้กระหายเพราะขับรถออกมาข้างนอกอากาศก็โคตรที่จะร้อนจนหงุดหงิดบางทีถ้าได้ดื่มอะไรเย็นๆ บนห้องพี่อาการของผมก็อาจจะดีขึ้น"

"พี่กลัวว่าเราจะไม่ได้ออกไปข้างนอกด้วยกันน่ะสิ"

"ก็ถ้าในห้องมันมีอะไรน่าค้นหาน่าสนใจกว่าผมก็ไม่อยากพาพี่ออกไปข้างนอกเหมือนกัน"

"น่านจะหลอกกินพี่หรือเปล่า"

"อะไรทำให้พี่คิดแบบนั้น"

"ชื่อเสียงของน่านใครๆ ก็รู้รึเปล่าเด็กมอสามที่หน้าตาดีที่สุดและเจ้าชู้ที่สุดในโรงเรียนหักอกผู้หญิงมานับไม่ถ้วนพี่ก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา"

"พี่เชื่อข่าวแบบนี้ด้วยเหรอ ผมน่ะเป็นคนดีนะสุภาพบุรุษสุดๆ "

"555น่านจ้ะน่านอย่าลืมว่าเราเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันนะ แม้ว่าพี่จะอยู่คนละชั้นกับน่านแต่พี่ก็รู้นะว่าน่านมีผู้หญิงอีกคนที่คบอยู่ คนที่ชื่อมิ้งอะไรนั่น"

"ผมเลิกกับเค้าแล้วตั้งแต่ผมมารู้จักกับพี่"

"แปลว่าพี่น่าสนใจกว่าผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม"

"ก็แน่นอนอยู่แล้วดิ"

"แล้วพี่...น่าสนใจกว่าพี่ฝันหรือเปล่า"

"............" ผมไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ พี่น้ำหวานถึงพูดถึงพาฝัน

"ว่าไงคะ น่านยังไม่ตอบพี่เลยนะ"

"ยัยนั่นเป็นพี่สาวของผม พี่น้ำหวานก็รู้"

"แต่ก็ไม่ใช่พี่สาวจริงๆ ซะหน่อย และวันนั้นเท่าที่พี่เห็นพี่รู้สึกว่าน่านจะหวงพี่ฝันเกินความเป็นพี่เป็นน้องนะ"

"ผมจะไปหวงยัยนั่นทำไม ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ"

"ถ้าน่านมั่นใจแบบนั้นพี่ก็จะเชื่อแม้ว่าพี่ไม่อยากจะเชื่อก็ตาม"

"ทำไมพี่ถึงคิดว่าผมจะหวงยัยนั่น"

"สายตา ท่าทางและคำพูดรวมถึงการกระทำของน่านในวันนั้นยังไงล่ะ"

ผมไม่รู้ว่าผมไปทำท่าทางหรือทำอะไรให้คนอื่นคิดแบบนั้น ผมว่าผมก็ปกตินะ

"ถ้าน่านมั่นใจว่าน่านไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่ฝันพี่ก็จะได้สบายใจเพราะพี่อยากให้พี่ฝันต้องเสียใจถ้าพี่กับน่านเราจะคบกัน"

"แล้วทำไมยัยนั่นต้องเสียใจ ผมจะคบกับใครมันก็เป็นสิทธิ์ของผมหรือเปล่า"

"น่านดูไม่ออกสินะว่าเวลาที่พี่ฝันเผลอมองน่านสายตาของพี่ฝันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักความห่วงหาอาทรมากมายขนาดไหน"