6"ตกลงแล้วนะเปลว

การรักข้างเดียวมันเจ็บ เมื่อคนที่เธอรักไม่แม้จะปรายตามามอง รู้ว่ามันเจ็บ มันทุกข์ ทำไมเธอถึงไม่หยุดรักเขาเสียที

การได้มองคนที่ตัวเองรักทำทุกอย่างเพื่อผู้หญิงคนอื่น เพราะเขารักผู้หญิงคนนั้น และพยายามทำทุกอย่างให้เธอ ใจของหญิงสาว​มันยิ่งเจ็บกว่าเดิม ได้แต่เฝ้ามองวศินแสดงความรักกับเปลวด้วยความอิจฉา

เหมียว​ถือจานข้าวไปวางที่โต๊ะ ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งเก้าอี้ เธอเลือกที่จะไม่ร่วมโต๊ะกับวศิน เพราะถ้าทำแบบนั้น สถานการณ์จะยิ่งเลวร้ายกว่าเดิม ตอนนี้เธอมองหน้าเขาไม่ติด ส่วนเขาก็คงเกลียดเธอจนไม่อยากจะมองหน้า

"อ้าว!เหมียว ทำไมไม่มานั่งด้วยกัน?"

"..."

"เหมียว"

"..."

"ทำไมไม่ไปนั่งด้วยกัน"

เปลวเดินมาใกล้ๆพร้อมกับเอ่ยปากถาม ไม่รู้ตอนนี้ใจเหมียวมันเป็นอะไรไป เธอเริ่มไม่อยากจะคุยกับเปลว คงเป็นเพราะเธอแพ้แล้วพาลใช่ไหม คงจะใช่เพราะมีความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

"นั่งตรงนี้ดีแล้ว เหมียวไม่ชอบคนเยอะๆ"

เหมียว​มองไปที่วศิน เขาปรายตามองเธอเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนี เขาคงเกลียดเธอ เธอคงต้องทำใจเงียบๆ และหายไปเงียบๆเช่นกัน

เธอคงไม่ทนกับความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว ถึงจะรักเขามากเธอก็ต้องรักตัวเธอเองเช่นกัน มันเจ็บแต่คงจะเจ็บไม่นาน

"ไปกินด้วยกันดีกว่าเหมียว"

เปลวคะยั้นคะยอให้เธอไปนั่งด้วย เปลวหยิบจานข้าว แล้วดึงแขนเธอไปนั่งข้างๆ

เปลวดีกับเธอเสมอ แต่ใจเธอที่คิดกับเปลวมันมีแต่ความอิจฉา อิจฉาทุกอย่างอิจฉาที่เปลวได้ความรักจากผู้ชายที่เธอรัก

เคร๊ง!!

วศินวางช้อนใส่จานข้าวเสียงดัง พร้อมกับมองหน้าเธอแบบไม่พอใจ ตั้งแต่มีเรื่องคืนนั้น เขายิ่งเพิ่มความเกลียดชังเธอมากกว่าเดิม

"ไอ้บ้า! ตกใจหมด" พีชเอ่ยออกมาอย่างตกใจ

"อิ่มแล้วเหรอวศิน?" แพรวเอ่ยถาม

"เป็นอะไรหรือเปล่าวศิน​" เปลวเอ่ยถามวศินอย่างงงๆ รู้สึกไม่เข้าใจอากัปกิริยาที่เขาแสดงออกมา

"ศินอิ่มแล้ว อากาศไม่ค่อยดี ศินไปก่อนนะ'' วศินทำท่าจะลุกขึ้น เธอรู้ที่เขาเป็นแบบนี้เพราะเธอ เขาเกลียดเธอ เธอไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไมเขาถึงเกลียดเธอขนาดนี้

"วศินไม่ต้องไปหรอก เหมียวจะไปเอง" เธอพูดเสียงสั่นเครือ เจ็บทุกครั้งที่เขาทำกิริยาแบบนี้ใส่เธอ ถ้าไม่รักอย่าทำเป็นเกลียดชังขนาดนี้ ใจเธอมันรับไม่ไหวจริงๆ

"เหมียวเป็นอะไรหรือเปล่า?" เปลวเอ่ยถามเหมียว​อย่างห่วงใย

"เปล่าหรอก ขอตัวนะ"

"เดี๋ยวสิเหมียว" เหมียวไม่สนเสียงเรียกของเปลวเลยสักนิด เธอรีบเดินออกมาพร้อมกับปาดน้ำตาที่แก้ม ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว เธอเสียใจมามากเกินพอแล้ว

"เสแสร้ง"

วศินพูดออกมาดังๆตามหลังเธอ เธอเลือกที่จะรีบเดินออกมาเลย เข้าใจแล้วว่าการอยู่แบบไม่ถูกเลือก มันเจ็บยังไง

ผ่านไปอีกหลาย ๆ เดือน

วศินและเปลวชนะการประกวดเดือนและดาวมหาวิทยาลัย​ วศินยิ่งถูกจับตามองจากพวกสาวๆ แต่เหมือนเดิม ปากปีจอใครที่คิดจีบเขาจะโดนด่าทุกครั้ง ส่วนเหมียวกับเขาต่างคนต่างอยู่

เหมียว​นั่งถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอขอทำเพื่อพ่อกับแม่ ขอทำเพื่ออนาคตตัวเอง เธอห่างเหินกับกลุ่มเพื่อนมากขึ้น ยอมรับว่ารักแต่ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว เธออยากโฟกัสเรื่องเรียนเลิกสนใจคนแบบเขา

เธอไม่อยากมองเขากับเปลว หัวใจมันอิจฉาเปลวทุกครั้ง ที่เขาทำทุกอย่างเพื่อเปลว แพรวกับเปลวคือคนที่เป็นห่วงเป็นใยเหมียว แต่เธอเลือกที่จะถอยออกมา

กรี๊ด!!

"อิจฉาเปลว"

"อยากมีแฟนแบบนี้"

"ตกลงเลย"

เสียงร้องเกรียวกราวดังขึ้น เหมียว​ขมวดคิ้วรีบเดินฝ่าฝูงชน เป็นชุมพลที่ถือช่อดอกกุหลาบช่อโตยื่นให้เปลว

"เป็นแฟนกันนะ" เปลวฉีกยิ้มให้ชุมพลพร้อมกับพยักหน้า พลลุกขึ้นพร้อมกับสวมกอดเปลวด้วยความดีใจ

"ตกลงแล้วนะเปลว" ชุมพลเอ่ย

"เปลวตกลงแล้วค่ะ" เปลวยิ้มให้ชุมพลอย่างมีความสุข

ตุ๊บ!!

เหมียว​หันไปตามเสียง เป็นวศินที่ปล่อยแก้วน้ำล่วงสู่พื้น ในแววตาของเขามีแต่ความเสียใจ เขามองหน้าเปลวสลับกับหน้าชุมพล ใจเธอมันสั่นรัวเมื่อได้เห็นน้ำตาของเขาที่มันเอ่อออกมา เขาหันหลังให้ก่อนจะเดินไป

เหมียวกลับมานั่งที่เดิม พอตอนบ่ายก็กลับเพราะไม่มีเรียน วศินหายไปตั้งแต่เขาเจอเปลวกับชุมพล เธอรู้ว่าเขาเสียใจ เธอรู้สึกเป็นห่วงเขา ทั้งที่พยายามไม่ยุ่งเกี่ยว แต่ใจไม่รักดีก็ดันเป็นห่วงเขา

"ตอนเย็นไปผับกัน" แพรวเอ่ยชวน

"อืม