เฮ้ย! ขอข้าทำใจก่อนท่านแม่ทัพ

“ไปซิโว้ย เดี๋ยวก็ตายห่ากันหมดหรอก” ชายหนุ่มวัย 39 รูปร่างสูงโปร่งร่างกายบึกบึน มองเห็นมัดกล้ามชัดเจนแม้อยู่ภายใต้เสื้อยืดแขนสั้นสีดำ เขาใส่อารมณ์ตวาดชายฉกรรจ์อายุน้อยกว่าเขาสองคน ทั้งคู่เป็นลูกน้องใต้บังคับบัญชาที่ร่วมทำภารกิจสำคัญในครั้งนี้

ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งประคองแทบอุ้มเด็กสาววัยมัธยมต้น ท่าทางอ่อนล้าและหวาดกลัว ส่วนผู้ใต้บังคับบัญชาอีกคนถูกยิงได้รับบาดเจ็บที่หัวไหล่ท่าทางป้อแป้จะหมดแรง เขายังกัดฟันถืออาวุธปืนคอยคุ้มกันเพื่อนกับเด็กสาวไม่ห่าง พวกเขาทั้งสี่คนกำลังวิ่งหนีกลุ่มคนจำนวนนับร้อยถืออาวุธครบมือ

ซีฮันหรือรหัสเขี้ยวพยัคฆ์ เขาเป็นหัวหน้าภารกิจลับช่วยเหลือตัวประกันซึ่งเป็นลูกสาวท่านผู้นำประเทศ ที่ถูกกลุ่มผู้ก่อการร้ายลักพาตัวมาขังไว้ที่เกาะร้างกลางทะเล เขาหันไปมองกลุ่มคนนับร้อยกำลังวิ่งตามมาติดๆ

ต้องมีใครสักคน สกัดพวกมันไว้ ไม่งั้นทุกคนจะต้องตายกันหมด ขอให้พวกเขาวิ่งไปให้ถึงเฮลิคอปเตอร์ที่จอดรออยู่ไม่ถึง 500 เมตร ข้างหน้านี้เท่านั้น

“ปังปังปัง..” เสียงปืนยิงไล่หลังมาตลอด เฉียดร่างพวกเขาอย่างหวุดหวิดหลายครั้ง

ซีฮันบอกให้ลูกน้องทั้งสองคนพาตัวประกันหนีไปก่อน เขาจะสกัดกลุ่มผู้ก่อการร้ายไว้เอง แต่ไอ้ลูกน้องทั้งสองคนยังไม่ยอมขยับ เขาจำเป็นต้องใส่อารมณ์ตวาดเสียงดัง ทำท่าโมโห ใบหน้าดุดันน่ากลัว

“หัวหน้า” ชายหนุ่มคนหนึ่งเรียกอย่างลังเล

“หัวหน้าอะไรอีกวะ เร็วเข้า พวกมันมากันแล้ว” ซีฮันตะคอกอีกครั้ง หันหลังกลับไปยิงตอบโต้ใส่กลุ่มผู้ก่อการร้ายนับร้อยที่กำลังวิ่งประชิดเข้ามาใกล้

ชายหนุ่มทั้งสองคนช่วยกันประคองเด็กสาววิ่งตรงไปที่ลานกว้างบนเนินผา พวกเขามองเห็นเฮลิคอปเตอร์จอดรอใบพัดหมุนตลอดเวลา ใบไม้ใบหญ้าปลิวฟุ้งกระจาย ชายหนุ่มใช้มือกุ่มศีรษะเด็กสาวให้ก้มต่ำพร้อมกับวิ่งเข้าไปอย่างระมัดระวัง เปิดประตูเฮลิคอปเตอร์และรีบอุ้มเด็กสาวขึ้นไป ก่อนที่พวกเขาจะก้าวตามขึ้นไป ปิดประตูเรียบร้อยนั่งรอด้วยความกังวล สายตายังคงมองลงไปที่ลานกว้างด้านล่าง เพราะเป็นห่วงหัวหน้าของพวกเขา

หัวหน้ายอมเสียสละให้พวกเขาพาตัวประกันหนีมาที่เฮลิคอปเตอร์ก่อน ทุกครั้งที่พวกเขาได้รับมอบหมายให้ทำภารกิจร่วมกับหัวหน้ารหัสลับเขี้ยวพยัคฆ์ผู้นี้ พวกเขาไม่มีความกังวลหรือหวาดกลัวแม้แต่น้อย เพราะพวกเขารู้ดีว่ายังไงหัวหน้าจะไม่ทอดทิ้งพวกเขา

จากประสบการณ์ที่ทำภารกิจร่วมกันมาหลายครั้ง หัวหน้าเขี้ยวพยัคฆ์มักเสียสละตัวเองให้ลูกน้องรอดแล้วตัวเขาจะหาหนทางหลบหนีเพื่อเอาตัวรอดได้เอง ไม่เหมือนหัวหน้ารหัสลับคนอื่นที่มีข่าวทิ้งลูกน้องเอาตัวรอดบ่อยครั้ง

“พวกเขาถึงหรือยัง?” เสียงคำถามดังอยู่ข้างหูคนขับเฮลิคอปเตอร์

“เรียบร้อยครับ รอเขี้ยวพยัคฆ์ครับ” นักบินตอบฉับไว

“บินออกไปเดี๋ยวนี้ เร็วเข้า” ซีฮันสั่งการเสียงเข้มเด็ดขาด ขืนชักช้าไอ้พวกเวรตามมาทัน มันต้องยิงเฮลิคอปเตอร์ มีหวังได้ตายยกลำกันหมดแน่

“ครับผม” นักบินขานรับก่อนบังคับเฮลิคอปเตอร์ขึ้นบินทันที

“เฮ้ย! จะไปไหน หัวหน้ายังไม่มาเลย” ชายหนุ่มคนหนึ่งรีบตะโกนถาม เมื่อเห็นเฮลิคอปเตอร์เคลื่อนบินขึ้นท้องฟ้า

“เขี้ยวพยัคฆ์สั่งให้บินเดี๋ยวนี้ครับ” นักบินรีบบอกทันที

ชายหนุ่มผู้ใต้บังคับบัญชีทั้งสองคนมองหน้ากัน ก่อนหันไปมองลานทุ่งหญ้ากว้างเบื้องล่าง พวกเขามองเห็นกลุ่มผู้ก่อการร้ายนับร้อยกำลังยิงตอบโต้กับหัวหน้าตลอดเวลา ขณะเดียวกันพวกมันกำลังแผ่กำลังเป็นวงกว้างเพื่อให้หัวหน้าตกอยู่ในวงล้อมของพวกมัน

เหมือนหัวหน้าจะรู้ทัน พวกเขาเห็นหัวหน้าวิ่งหนีขึ้นไปบนเนินผาสูง แต่กลุ่มผู้ก่อการร้ายก็ยังตามติดไม่ห่าง เฮลิคอปเตอร์บินออกมาไกลจนพวกเขามองไม่เห็นหัวหน้าแล้ว ชายหนุ่มทั้งสองคนภาวนาขออย่าให้หัวหน้าเป็นอะไรเลย ขอให้เขาหนีรอดได้เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

ซีฮันมองเห็นเฮลิคอปเตอร์เท่าจุดไข่ปลาจนลับสายตารู้สึกโล่งอกไปเปราะหนึ่ง

“เวรเอ้ย” ซีฮันสบถเมื่อมองเห็นกลุ่มผู้ก่อการร้าย กำลังล้อมรอบตัวเขา ระยะใกล้เข้ามาทุกที หยิบระเบิดที่เอวซึ่งเหลือลูกสุดท้าย ใช้นิ้วแกะสลักระเบิด “อึ๊บ” ปาระเบิดออกไปตรงหน้าสุดแรง

“ตูม” เสียงระเบิดดังสนั่น กลุ่มผู้ก่อการร้ายร้องโหยหวน เปลวไฟและกลุ่มควันฟุ้งกระจายเพียงวาบเดียวก็หายไป

“ฆ่ามัน” เสียงตะโกนดังลั่น กลุ่มผู้ก่อการร้ายต่างวิ่งกรูตรงขึ้นไปที่เนินผาสูงแบบไม่กลัวตาย พวกมันแผ่กำลังกระจายล้อมบริเวณนั้น ปิดมิดทุกด้านไม่ให้คนที่อยู่ในวงล้อมหลบหนีไปไหนได้

“ปังปังปัง..” ซีฮันยิงปืนตอบโต้เป็นระยะขณะวิ่งหนีขึ้นไปบนเนินสูง ซึ่งเป็นจุดเดียวที่ยังไม่ถูกล้อม

ถ้าไม่วิ่งหนีขึ้นไป ไอ้พวกเวรต้องล้อมจับตัวเขาได้แน่ และถ้าพวกมันจับเขาได้มีหวังถูกทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็นก่อนฆ่าให้ตายแน่นอน มีทางเดียวที่อาจจะรอดคือสู้สุดกำลัง สู้แบบถวายชีวิต ตายเป็นตายสิวะ

“ปังปังปัง..” เสียงปืนยิงไล่หลังมาติดๆ ยังกับห่าฝน “เวรเอ้ย” สบถด่าเป็นวิธีเดียวที่จะระบายอารมณ์ได้ตอนนี้

“โอ้ย โอ้ย” ซีฮันร้องเจ็บแปล๊บ เขาถูกยิงที่ต้นขาและท้อง เลือดสาดกระเซ็นก่อนเริ่มไหลหยดเต็มพื้น มันทั้งเจ็บทั้งปวด โคตรทรมานเลย

“แม่งเอ้ย!” สบถด่าใช้มือกุมแผลที่ท้อง วิ่งไปข้างหน้าขึ้นไปบนเนินสูง ซีฮันมองกลุ่มผู้ก่อการร้ายนับร้อยตรงหน้า เขาวิ่งไปจนสุดเนินผาสูง วิ่งต่อไปไม่ได้แล้ว ด้านหน้าเป็นผาโคตรสูง มองลงไปเบื้องล่าง เป็นโขดหิน ขืนกระโดดลงไปเหมือนในหนังแอ็คชั่นหลายๆ เรื่อง มีหวังร่างได้กระจายแหลกเหลวแน่

“เชี้ยเอ้ย!” ซีฮันสบถด่าอีกครั้ง เมื่อหมดหนทางจะหลบหนี

“ยิงระเบิดนาปาล์มเดี๋ยวนี้” เสียงเข้มสั่งการเด็ดขาดผ่านไมค์ตัวเล็กสีดำในหู ดวงตาจับจ้องกลุ่มผู้ก่อการร้ายตรงหน้า ในเมื่อภารกิจสำเร็จเสร็จสิ้นแล้ว ช่วยเหลือตัวประกันสำเร็จ ลูกน้องปลอดภัย ถึงตัวเขาไม่รอด แต่ครอบครัวของเขาจะได้รับการดูแลจากหน่วยงานของรัฐอย่างดี ในฐานะที่เขาทำคุณประโยชน์ให้กับประเทศชาติ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว

“ตูมมมม” เสียงดังกึกก้องพร้อมลูกไฟดวงใหญ่สว่างวาบ ทุกอย่างดับวูบ เหมือนชักปลั๊ก TV ขณะกำลังดูหนังแอ็คชั่น