Chapter 5 คู่หมั้น

จังหวะเดียวกันที่บุรีเดินกลับมาพอดี คีรติจึงโบกมือเรียก

“บุรี ทางนี้หน่อย” บุรีเห็นเพื่อนเรียกก็เปลี่ยนเป้าหมาย

“ดีใจกับนายด้วยนะ ไม่คิดว่าจะแต่งงานเร็วกว่าคนอื่น ฉันเห็นว่านายรับแขกเยอะก็เลยไม่เดินเข้าไปทัก” บุรีบอก

“ไม่เป็นไรว่ะเพื่อน แค่นายยอมลงมาจากแม่สอด ฉันก็ดีใจแล้ว”

บุรีเข้าสวมกอดกับเพื่อนแสดงความยินดี

“เพื่อนรักแต่งงานทั้งที ไม่มาได้ไงเล่า”

“เอ่อ ขอแนะนำให้รู้จักกันก่อนนะครับ นี่บุรี เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนของผม.. บุรี นี่คุณอันดากับคุณอิง เพื่อนของวิเวียนเจ้าสาวฉัน”

‘นี่โลกหรือไข่ไก่วะ มันจะกลมและแคบไปไหน’ อันดาคิดในใจ ถ้าคีรติเป็นเพื่อนของบุรี นั่นก็หมายความว่าคีรติเป็นเพื่อนของพี่ชายเธอด้วย

“เรารู้จักกันแล้วค่ะ เมื่อครู่” อิงชิงพูดก่อน จากนั้นวิเวียนจึงเป็นฝ่ายแนะนำตัวบ้าง

“อิงเป็นเพื่อนสมัยมัธยม ส่วนอันดาเป็นเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันในมหาวิทยาลัยค่ะ”

“ผมนี่ไม่ไหวเลย เจ้าสาวของเพื่อนซี้แท้ ๆ ดันเพิ่งจะได้มาทำความรู้จักกันวันนี้” บุรีพูดต่อโดยไม่สนใจจะทักทายคนที่เจ้าสาวของเพื่อนแนะนำ เหมือนเขาตั้งใจลืมประโยคแนะนำไปเลย ส่วนอิงเพื่อนสาวอีกคนของวิเวียน เขาทำความรู้จักกับเธอเรียบร้อย

‘หน๋อย ทำเป็นเมินฉัน’ อันดาคิดในใจอย่างหงุดหงิด

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่คุณมาก็ถือว่าเป็นเกียรติแล้ว”

“สมเป็นผู้หญิงที่คีย์มันเลือกแล้วล่ะครับ ทั้งสวย ทั้งพูดจาฉะฉาน”

“แหวะ!”

เสียงของอันดาทะลุขึ้นจนสายตาของทุกคนต้องหันไปมอง

“แกเป็นอะไร เมาแล้วเหรอ” วิเวียนถาม

“ไม่รู้ดิ อยู่ดี ๆ ก็อยากอ้วกขึ้นมา” หญิงสาวพูด

“แก ถ้าจะเอาอะไรออกล่ะก็รีบไปห้องน้ำเลยนะ” ฝ่ายเจ้าสาวรีบบอก เพราะถ้าเกิดเหตุสุดวิสัยขึ้นมาตรงนี้จริง ๆล่ะก็คุณนายพูนสินได้เม้งแตกแน่

“ท่าทางคุณอันดาคงจะดื่มเก่งน่าดูนะครับ” บุรีบอก คำพูดแสดงออกถึงความห่างเหินและไม่รู้จักกันมาก่อนอย่างชัดเจน สายตาของเขาจ้องที่อันดา ในขณะที่อีกคนก็จ้องกลับอย่างเอาเรื่อง เคยบอกไว้ว่าห้ามเปิดเผยฐานะระหว่างกันก็จริงอยู่ แต่พอถูกเมินเข้าให้จริง ๆ อันดากลับไม่ชอบใจขึ้นมา

ยิ่งเขาพูดอย่างนั้นเธอก็ยิ่งจะดื่ม เอาให้กลับไปถึงแม่สอดแล้วรีบแจ้นไปถอนหมั้นไปเลยยิ่งดี

“ปกติก็เป็นคนขี้เมาค่ะ” อันดาพูดแทรก

“เมาแล้วก็ไม่ค่อยเลือกด้วยนะคะ ผู้ชายคนไหนอยู่ใกล้ตัว พากลับบ้านได้ก็หิ้วกลับเลย” หญิงสาวบอกราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติไม่เสียหายอะไร แต่คนฟังที่ยืนอยู่ตรงนั้นตกใจกันหมด ไม่เว้นแม้กระทั่งวิเวียนที่เป็นเพื่อนรัก

“แก…เมามั้ยเนี่ย” วิเวียนดึงสติ

“ไม่เมา”

“แล้วพูดอะไรออกไปรู้ตัวหรือเปล่า”

“ก็ฉันเป็นคนตรง ๆ แบบนี้ ถ้าชอบเก็บแต้มผู้ชายจริง ๆ บอกว่าตัวเองชอบเก็บแต้มผู้ชายมันผิดตรงไหนไม่ทราบ” คนพูดน้ำเสียงอ้อแอ้เต็มทน แม้เธอบอกว่าไม่ได้เมาก็ตาม

“อย่างคุณคีรติ.. แล้วก็คุณชื่ออะไรนะคะ ช่างเถอะ.. คุณหนวด พวกคุณเองเมื่อก่อนก็เก็บแต้มสาว ๆ เหมือนกันไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวนี้ชายหญิงเท่าเทียม สำหรับฉันแล้วถือเป็นเรื่องปกติแล้วล่ะค่ะ”

“แล้วคืนนี้ฉันก็ต้องเก็บแต้มให้ได้” อันดาประกาศตัวอย่างมาดมั่น

“เอิ๊ก!! สกอร์หยุดมานานเป็นเดือนแล้วรู้ไหม” อันดายังบอกต่อในขณะที่วิเวียนทนฟังไม่ไหวจึงต้องรีบดึงเพื่อนออกจากตรงนั้นไป โดยหันมาโค้งให้บุรีอย่างสุภาพ

“คุยกันไปก่อนนะคะ วิเวียนขอพาเพื่อนไปเข้าห้องน้ำหน่อย”

“มานี่เลยยัยตัวดี” วิเวียนลากตัวเพื่อนสาวออกมาที่ห้องน้ำ ในขณะที่อิงก็เดินตามมาด้วย

“แกเมาแล้วควรไปนอนนะ” วิเวียนดุ

“ฉันยังไม่เมาจริง ๆ”

“แต่แกทำแบบเมื่อกี้ไม่น่ารักเลย คนที่ได้ยินจะคิดว่าแกเป็นผู้หญิงแบบไหน”

“ก็แล้วแต่จะคิดสิ ไม่เห็นแคร์” อันดายักไหล่

“แล้วแกทำตัวแบบนี้คิดว่าป๊ากับม๊าแกจะสบายใจเหรอ”

“แล้วนี่มันแม่สอดหรือเปล่า ตอนอยู่ที่แม่สอดฉันก็ทำตามใจป๊ากับม๊าทุกอย่าง อยู่ที่นี่ปล่อยให้ฉันได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระเต็มที่ได้มั้ยวะ ปล่อยให้ฉันได้มีความสุขบ้าง อยู่ที่บ้านฉันอึดอัดหัวใจจะระเบิดอยู่แล้ว” อันดาบอกมาอย่างอัดอั้นพร้อมกับร้องให้ออกมา

ทั้งอิงและวิเวียนตกใจไม่คิดว่าจะได้เห็นอันดาร้องไห้ นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เป็นเพื่อนกันมาก็ว่าได้ โดยปกติอันดาจะเป็นคนเข้มแข็งและแข็งแกร่ง นิสัยร่าเริงจนเพื่อน ๆ คิดว่าเธอไม่น่าจะมีเรื่องเศร้า ถึงจะเป็นเพราะแอลกอฮอล์ด้วยส่วนหนึ่ง แต่สิ่งที่อันดาเก็บกดเอาไว้ในใจนั้นเป็นเรื่องจริง

วิเวียนดึงเพื่อนเข้ามากอด

“แกไหวไหม”

“ไหว…แต่พวกแกช่วยเข้าใจฉันหน่อยได้ไหม”

“โอเคๆๆ แกอยากทำอะไรเต็มที่เลย ที่นี่ไม่ใช่แม่สอด ที่นี่คือโลกของแก” วิเวียนบอก ส่งสายตาให้อิงฝากให้ช่วยดูแล เพราะเธอจะต้องรับแขก อาจจะอยู่ด้วยไม่ได้ตลอดเวลา

“ขอบใจมากแก ฉันขอเข้าห้องน้ำแป๊บนะ” อันดาบอก เธอดึงกระดาษทิชชูที่อยู่ในห้องน้ำมาซับน้ำตา จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป

หลังจากประตูห้องน้ำปิดลงวิเวียนก็กระซิบบอกกับอิง “มอมเหล้าให้เมาแล้วพาไปนอนนะ ฉันฝากด้วย พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน วันนี้ฉันไม่มีเวลาจริง ๆ”

“ตามนั้นจ๊ะ”

อันดาขอปลีกตัวมานั่งดื่มอยู่ริมหาด มองน้ำทะเล อิงออกมาดื่มเป็นเพื่อนเพราะเป็นห่วง แต่ทุกอิริยาบถของอันดาจะอยู่ในสายตาของบุรีทั้งสิ้น

“แก ฉันง่วงแล้ว ไปนอนเถอะ” อิงบอกพร้อมกับปิดปากหาวหวอด ๆ นี่มันจะตีหนึ่งแล้ว แต่ก็ไร้วี่แววว่าอันดาจะเมาคอพับไปอย่างที่วิเวียนบอก

‘คอทองแดงของจริง’

“ฉันขอดื่มอีกหน่อยได้ไหมแก 3 เดือนที่อยู่แม่สอดแอลกอฮอล์ไม่ได้เข้าสายเลือดฉันเลยแม้แต่นิด”

“แต่นี่แกก็ดื่มไปมากแล้วนะ”

“มันก็ยังไม่เมานี่นา ฉันอยากเมาแบบหลับไปเลย”

“แต่ตาฉันจะปิดแล้วนะแก” อิงบอก

“ก็ได้ แต่ฉันขอดื่มหมดแก้วนี้ก่อนนะ” อันดายังต่อเวลา เธออยากดื่มด่ำกับบรรยากาศริมทะเลให้ฉ่ำปอด

หลังจากค็อกเทลในแก้วถูกดื่มหมดไป อันดาก็ไม่สามารถที่จะยื้ออยู่ต่อได้ เธอจำเป็นต้องตามเพื่อนกลับไปที่ห้อง ทันทีที่ลิฟต์พามาถึงชั้นของห้องพัก อันดาก็แกล้งลืมของ

“แก ฉันลืมคีย์การ์ดไว้ที่ฟรอนต์”

“เหรอ เดี๋ยวฉันพาลงไปเอา” อิงบอกทั้งที่ตาปรือ แต่อันดาดันตัวเธอเอาไว้ก่อน

“ไม่เป็นไรหรอกแก แค่เดินลงลิฟต์ไปเอาเองฉันกลับมาได้ ตอนนี้ก็ยังไม่เมาเท่าไร แกง่วงไม่ใช่เหรอ ไปนอนเถอะ” เพราะวิเวียนจองห้องให้คนละห้องทำให้อันดาใช้ข้ออ้างลืมคีย์การ์ดได้

เจ้าบ่าวเจ้าสาวกลับเข้าห้องหอไปแล้ว ข้างล่างก็มีแต่แขกนักดื่มที่ยังอยู่ต่อ อันดาคิดว่าจะลงไปดื่มต่ออีกหน่อย อยากเมาแล้วหลับไปเหมือนที่บอกกับเพื่อน

“แกแน่ใจนะ” อิงถามย้ำ

“แน่ใจสิ กลับไปเอาแป๊บเดียวก็ขึ้นมานอนแล้ว ฉันง่วงแล้วเหมือนกัน” อันดาอ้าปากหาวประกอบคำพูดของเธอ

“โอเค งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ ฝันดีจ๊ะเพื่อนสาว” อิงบอกก่อนที่จะเปิดประตูเข้าห้อง

อันดาลงไปข้างล่างสวนทางกับบุรีหน้าลิฟต์ เขากำลังจะขึ้นมานอนเพราะเห็นอันดากับอิงเดินเข้าไปในลิฟต์ก่อนหน้านี้