เอ่อ...ขอโทษนะ แต่แกจะขโมยสกิลแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย!!

ณ ประเทศ สารขัณฑ์ บริเวณชายแดน ในป่าทึบ กำลังมีห่ากระสุนปืนปลิวว่อนไปทั่วพื้นที่นั้น ทหารมากมายในชุดลายพรางสีเขียวแก่ต่างพากันหลบกระสุน พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นคนต่างชาติ ผมสีบลอนบ้าง ผิวสีบ้าง ไว้หนวดเคราหนาเตอะบ้าง

พวกเขาพยายามต่อสู้กับกองทัพศัตรูที่ทาโทมเข้ามา ศัตรูพวกนั้นสวมชุดสีน้ำตาลอ่อนสวมหมวกที่มีรูปดาวแดงไว้ ทุกคนล้วนเป็นคนผิวสีเหลืองที่แค่เห็นก็รู้ว่ามาจากที่ใด

"จ่าครับ ผมยิงไอหมอนั้นตายไปแล้ว ทำไม!! ทำไมมันยังกลับมาอีกครับ จ่า!!!!" ทหารคนนึงตะโกนขึ้นในขณะที่กำลังสาดกระสุนจากปืนกลหนักของเขาไปยังเหล่าทหารที่กรูกันเข้ามาเป็นคลื่นมนุษย์

"ที่นี้มันเอเชียนะเว้ย ชินได้แล้ว เอ็งก็อยู่มาจะ 2 สัปดาห์แล้วไม่ใช่หรือไงวะ ไอเบื้อกก"

ชายหัวล้านสวมชุดลายพรางตะโกนกลับมาพร้อมกับเขวี้ยงถังกระสุนมาที่ทหารคนนั้น

"โอ้ว ขอบคุณคับจ่าสเวน แต่เราต้องตรึงอยู่ที่นี้อีกนานไหมครับจ่าสเวน เห้ยๆๆ ไอหมอนั้นอีกแล้วว จะหน้าซ้ำกันเยอะเกินไปแล้วเว้ย!!! โอ๊ย ไอพวกเชี้ย โยนแม็กมาทำดอยไรวะ โอ๊ย"

ทหารคนนั้นยังคงยิงปืนไปพร้อมกับบ่นเสียงดังโวยวาย จนเพื่อนทหารรอบๆเริ่มโยนซองกระสุนเปล่าๆใส่

"อย่ามัวแต่บ่นแล้วยิงๆเข้าไป พวกเราต้องตรึงกำลังไว้จนกว่าไอพวกไรซ์ฟิลนั้นจะถอยกลับไปได้นะเหวยยย โอ้วววว" จ่าหัวล้านที่ชื่อว่า สเวน ตะโกนสั่งทหารของเขาด้วยเสียงที่ดังจนได้ยินไปทั่วแนวยิง

[เห้ออออ ถ้ายังต้องยื้อแบบนี้อีก 1 หรือ ชั่วโมงมีหวังพวกเราเองก็ไม่ไหวแน่ๆ เชี้ยเอ้ยยย ไอพวกทหารสารขัณฑ์ใช้งานพวกกูเป็นหมากใช้แล้วทิ้งเลยนะเว้ยยยยย] จ่าคนนั้นคิดในใจด้วยความโกรธจนสีหน้าเขาแดงก่ำ

ใช่ เรื่องทั้งหมดไม่ควรเป็นแบบนั้นเลย.....ย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ในห้องประชุมของกองทัพสารขัณฑ์ ได้มีการตกลงจ้างทหารรับจ้างจากบริษัทยุโรป ให้เข้ามาช่วยการถอนกำลังจากชายแดน โดยพวกเขาบอกเพียงว่าให้เข้าไปช่วยในจุดดังกล่าว

"ยังไงก็รบกวนด้วยนะคุณสเวน"

ชายวัยกลางคนหุ่นพุงพลุ้ยในเครื่องแบบนายพลพูดกับนายทหารหัวล้านด้วยท่าที่ไม่เป็นมิตรนัก

"เห้ออ เอางั้นก็ได้ แต่อย่าลืมโอนเงินค่าจ้างพวกเราให้บริษัทด้วยละไอพวกไรส์ฟิว" ชายหัวล้านกล่าวพร้อมกับเดินออกไป

เขาเป็นชายผิวสีแทนอ่อนๆตัวใหญ่สวมเสื้อกล้ามสีเขียว บนหลังมีรอยสักมังกร พร้อมกับอักษรประเทศนึงเขียนไว้ เขามีบาดแผลจากสงครามจำนวนมากทั่วตัวจนเห็นได้ชัดทั้งรอยมีด รอยกระสุน

20 ชั่วโมงต่อมา สถานการณ์ที่คิดไว้ว่าจะเป็นการเข้าไปช่วยเพื่อถอยกำลังกลายเป็นเข้าไปล่อศัตรูแล้วยื้อไว้ซะงั้น พวกทหารรับจ้างที่ถูกจ้างมามีเพียง 24 คน แต่ตอนนี้ต้องสู้กับ ทหารศัตรู 2 กองพัน

ปัจจุบัน... ก็เป็นตามที่เห็น พวกเขาทุกกดดันจากรอบด้านด้วยคลื่นมนุษย์ดาวแดง ตัวจ่าที่เป็นคนคุม...สเวน โฟลเด้น ก็ได้แต่กลุ้มและวางแผนโดยใช้อุปกรณ์เท่าที่มีเหลือไว้ในแนวยิงนี้

สถานการณ์มีแต่จะเลวร้ายลง เลงร้ายลงเรื่อยๆ ทุกนาทีที่ผ่านไป กระสุนน้อยลง คนบาดเจ็บเริ่มมีมากขึ้น

[เอาวะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปมีแต่จะเสียหายเปล่าๆ ในนี้ก็มีกุคนเดียวสินะที่พอจะไปต่อยาวๆได้ ชิบหายเอ้ยยย ถ้ารอดไปได้นะ กุจะไปเป่าหัวไอนายพลไรส์ฟิลนั้นแน่!!] สเวนคิดแบบนั้น

"เห้ย พวกแก ได้เวลาถอย!!! คนที่หามคนเจ็บได้ก็หามไป ใครพอแบกอาวุธแบกยาได้ก็เอาไปด้วยเข้าใจไหมพวกเอ็ง!!!"

สเวนตะโกนขึ้นมาเสียงดัง ดังกว่าเสียงกระสุนที่พุ่งไปมา แต่การตะโกนนั้นทำให้พวกทหารใต้บังคับต่างพากันส่งเสียงร้องดีใจแล้วเริ่มจัดการตามที่สั่ง

เวลาผ่านไปเพียง 20 นาที ทุกอย่างก็พร้อม พวกทหารต่างพากันเริ่มถอยตามที่ได้สั่งแต่ว่า...

"จ่าสเวน!!! ทุกคนพร้อมแล้วครับ จ่าเองก็ถอย..." ทหารผมดำคนนึงตะโกนเรียกเขา

"พวกเอ็ง!!! ถอยไปก่อนเลยเดี๋ยวกุตามไป!!!" สเวนตะโกนตอบกลับพร้อมกับยิงสนับสนุนด้วยปืนกลหนักสองกระบอกใส่ทหารที่ยังกรูกันเข้ามา

เหล่าทหารของเขาที่ได้ยินก็เปลี่ยนสีหน้าทันทีที่ได้ยิน พวกเขาหันมองหน้ากัน และเริ่มจะเดินกลับเข้าไปที่แนวยิง แต่ว่า!!

*ปั้ง*

เสียงปืนดังขึ้นกระสุนพุ่งเข้ามาที่ข้างหน้าของพวกทหาร

พวกเขาเงยหน้ามองคนที่ยิง...จ่าสเวน เขายิงมาด้วยสีหน้าที่โกรธและกัดฟัน สะบัดหน้าบอกอ้อมๆให้พวกทหารของเขารู้ว่าถ้ายังเข้ามาเขาจะยิง

"ถอยไป พวกแกมีลูกเมียที่ต้องกลับไปหาไม่ใช่เหรอไง ไป ไปได้แล้ว ไป!!!" สเวนยังตะโกนอยู่แบบนั้น

พวกทหารต่างพากันก้มหน้าและหันหลังให้สเวนด้วยสีหน้าเศร้าโศก พวกเขาเริ่มออกวิ่งหามของหามคนตามที่สเวนได้สั่งให้ทำไว้ เว้นแต่นายทหารนายหนึ่งเขาดูเป็นคนเอเชียผมสีดำใส่แว่นกลม

สเวนหันไปมองแล้วตะโกนไล่เขา แต่ว่านายทหารคนนั้นก็ยิ้มและก้มหัวให้เขาก่อนจะตะโกนกลับมา

"จ่าครับ ผมมีเรื่องจะสารภาพ รอยสักของจ่าที่สักน่ะ ไอภาษาที่เขียนไว้ มันแปลว่า ฝรั่งขี้เมา!!! แล้วคนที่ให้ช่างเขียนก็ผมเองนี้แหละ!!!"

สเวนที่ได้ยินก็หลุดขำขึ้นมา "เออ!!!กูรู้แล้ว ไว้กลับไปจะซ้อมให้ยับเลย ไอเบื้อกทานากะ!!!"

"งั้นจ่าต้องรอดกลับมาซ้อมพวกผมให้ได้นะครับ!!!" เขาก้มหัวอีกครั้งก่อนจะหันหลังวิ่งออกไป

[ให้ตายเถอะ ไอพวกบ้าพวกนี้....หวังว่าเราจะรอดกลับไปนะ แต่ตอนนี้พวกเอ็งที่กรูเข้ามา ตายซะ!!!]

"อ้ากกกกกกกกก ตายๆๆๆ ตายไปซะให้หมด แล้วเป็นใบเบิกทางให้ไอพวกบ้านั้นรอดกลับไปซะ!!!"

เสียงตะโกนนั้นดังกึกก้องไปทั่วป่า ทหารที่หนีออกมาต่างพากันร้องไห้แล้วก้มหน้าก้มตาวิ่งต่อไปโดยไม่อาจจะมองกลับไปได้อีก

30 นาทีผ่านไป พวกทหารดาวแดงเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ สเวนที่เห็นก็รู้ว่า [ ถ้าไม่ถ่วงไว้นานกว่านี้พวกนั้นคงหนีไม่รอดแน่ๆ ]

สเวนเริ่มทำในสิ่งที่ไม่มีใครคิด เขาออกจากแนวยิงและแบกกระเป๋าที่เต็มไปด้วยระเบิดC4 จำนวนมาก ในมือเขาถือเพียงปืนกลเบา

เขาคลานไปตามพุ่มไม้เข้าหาศัตรู และปาระเบิดใส่พวกนั้น สร้างความสับสนในหมู่ศัตรู ทั้งการทำแบบนั้นทำให้ศัตรูชะลอการบุกลงเพราะเข้าใจว่ามีแนวปืนใหญ่ยิงสนับสนุน พวกนั้นจึงเริ่มบุกช้าลง

ทว่า สเวนกลับทะลวงเข้าไปในแนวศัตรูและยังคงปาระเบิดไปทั่วสนามรบ จนกระทั่ง 2 ชั่วโมงต่อมา ศัตรูก็หยุดโจมตีและเริ่มถอยร้นออกไป

สเวนคิดว่า [ได้เวลาถอยแล้วสินะ] เขาจึงเริ่มถอยเหมือนกันแต่ว่า......

[ทำไมมันเงียบแปลกๆ]

*ตู้ม* *ตู้ม* *ตู้ม*

เสียงประสุนปืนใหญ่ตกแถวที่เขาอยู่

[อ่า.....ปืนใหญ่สินะ]

สเวนยืนมองท้องฟ้าแล้วเห็นห่ากระสุนปืนใหญ่ตกลงมา ในบริเวณที่เขาอยู่ เขาได้แต่ยืนยิ้ม

"อย่างน้อย ไอพวกบ้านั้นก็น่าจะรอดกลับไปได้ละนะ ฮ่าๆๆ...ลาก่อน"

คำพูดนั้นเป็นคำพูดจากลมหายใจสุดท้ายของสเวน เป็นคำพูดที่ไม่มีใครได้ยินอีก

..........................

..................

.........

.....

[ทำไมโลกหลังความตายมันขาวดีจังแหะ]

โห้ย...พ่อหนุ่ม เจ้าได้ยินไหม

[ผ่านมากี่นาทีแล้วหว่า...หลังจากที่เราโดนกระสุนปืนใหญ่พวกนั้น]

เห้ย..เจ้าน่ะได้ ยินข้าหรือเปล่า

[แหม่...โลกหลังความตายนี้ช่างเงียบสงบดีจริงๆแหะ นี้สินะดินแดนอันเป็นนิรันดร์]

ไอโล้นได้ยิน ข้าไหม เห้ยๆ ไอโล้น!!

[ห๊ะ?....เมื่อกี้ใครพูดว่าอะไรนะ? โล้น?]

เออ!!! เอ็งนั้นแหละไอโล้นได้ยินข้าหรือเปล่า อย่ามัวแต่มองท้องฟ้าขาวๆ ลุกขึ้นมาได้แล้ว!!!

สเวนที่ได้ยินก็เลือดขึ้นหน้าแล้วลุกขึ้นทันทีเขามองไปรอบด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดแต่สิ่งที่เขาเห็นก็มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

"เดี๋ยวนะ นี้เราคงหูฝาดไปเองละมั้ง... ว่าแต่ทำไมมันเย็นๆโล่งๆจังวะเห้ย เดี๋ยวนะนี้กูเปลือยอยุ่เหรอวะเนี่ย!!"

สเวนตะโกนขึ้นพร้อมกับก้มหน้ามองตัวเองที่เปลือยเปล่าไร้ซึ่งสิ่งปกปิดใดๆนอกจากขนบนตัวเขา

"เอ่อ.... เจ้า หันหลังกลับมาคุยกันดีๆซิ"

เสียงชายชราดังขึ้นที่ข้างหลังสเวน เขาที่ได้ยินก็หันตามเสียงนั้นแล้วก็พบกับ..

ชายแก่ไว้หนวดรุรัง เขาสวมชุดสีขาว บนหัวมีวงกลมเรืองแสงและมือข้างหนึ่งถือคฑาสีทอง ที่สำคัญคือเขาเรืองแสงสีทองออกมารอบๆตัว

สเวนที่เห็นก็ยืนยิ้มแห้งๆแล้วก็หัวเราะ

[สรุปเราตายจริงๆสินะ]

"ใช่ เจ้าน่ะตายไปแล้ว"

ชายชราคนนั้นพูดพร้อมกับชี้นิ้วมาที่สเวนและเอนตัวไปข้างหลังพร้อมกับยกมือซ้ายขึ้นมาปิดหน้า

"ห๊ะ!!! สรุปคือ กะ...กุ..... ผมตายแล้วสินะ อย่างงั้นแก....ท่านก็คือพระเจ้า?"

สเวนพูดด้วยความสับสนแต่ที่แน่ๆเขารู้ว่าคนข้างหน้าเขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ

"ใช่แล้ว พ่อหนุ่ม ข้าน่ะคือ พระเจ้า พ ร ะ เ จ้ า G O D น่ะเข้าใจไหม I AM GOD!!! DO YOU UNDERSTAND!!"

ชายชราพูดพร้อมกับเปลี่ยนท่าไปยืนดึงเสื้อของตัวเองเผยให้เห็นหน้าอกข้างซ้ายที่กำยำ

"คะ..ครับ ถ้างั้นทำไมท่านถึงให้ผมมาที่นี้...ละครับ"

สเวนกลืนน้ำลายในขณะที่ตอบกลับคำถามของพระเจ้า

"เจ้านั้นได้ทำความดีและความน่าประทับใจในฐานะผู้เสียสละ เจ้าช่างเหมาะสมนักกกกกก OHHHH OHHH "

ชายชรา..พระเจ้า เปลี่ยนท่าอีกครั้งคราวนี้เขาปล่อยมือออกจากเสื้อแล้วเอามือล้วงกระเป๋าก่อนจะเสกหมวกแก็ปสีดำมาใส่ พร้อมกับเสียงแตรดังขึ้นมาข้างหลัง

"เจ้าได้ช่วยชีวิตคน 23 คน ลูกน้องของเจ้า พวกเขาจะกลับไปแล้วกลายเป็นกุญแจสำคัญในการหยุดสงครามนี้ และนำไปสู่สันติภาพนานกว่า 50 ปีต่อจากนี้ รู้ไว้ซะ!!!"

พระเจ้าพูดเสร็จก็นั่งเก้าอี้สีขาวที่อยู่ๆก็โผล่มา แล้วก็ไขว่ห้างแล้วก็ห้อยแขนไว้หลังเก้าอี้

"เพราะฉะนั้น เจ้าจะได้รับสิทธิพิเศษ ไปเกิดใหม่อีกครั้ง อีกครั้ง ที่โลกที่ข้าทดลองสร้างอยู่ โอ้ว!!" พระเจ้าพูดจบก็เสกลูกโลกขึ้นมา

[เดี๋ยวนะ เกิดใหม่? แล้วมันต่างกับธรรมดายังไงละ? ไม่ใช่ว่าถ้าเราตายก็ควรจะขึ้นสวรรค์หรือลงนรกไม่ใช่เหรอ] สเวนคิดแบบนั้น แต่ตอนที่คิดพระเจ้าก็หลุดยิ้มออกมา

.

.

"ต่างสิพ่อหนุ่ม เจ้าจะไปโดยที่ข้าจะให้ พร 2 ข้อ บวกกับ การันตีเรื่องความสบายเมื่อไปถึงยังไงละ อะแฮ่ม.."

พระเจ้าเสกโต๊ะขึ้นมาด้วยการดีดนิ้วดัง *เป๊าะ* บนโต๊ะไม้นั้นนั้นมีเครื่องชาสีขาว พระเจ้ามองที่สเวนและตบที่โต๊ะเบาๆ เหมือนสั่งให้เขานั่งลง สเวนก็นั่งตามที่สั่ง

" พะ พะ พร 2 ข้อ "

"ใช่แล้ว พร 2 ข้อ พ่อหนุ่มเจ้าจะได้เลือกมันหลังจากที่ข้าอธิบายเรื่องราวของที่ที่เจ้ากำลังจะไป และทำไมเจ้าถึงต้องไปที่นั้น" พระเจ้าหยิบชาถ้วยชาขึ้นมาจิบเบาๆ ก่อนที่จะยิ้ม

"เอาละเรื่องมันเป็นอย่างนี้..."

....