บทที 6 คำตอบ

“ไงยายรวีคนสวยไปดูแลซุปตาร์คนดังไม่ถึงวันถูกรีเควสให้ไปอยู่เฝ้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยเหรอจ๊ะ เสน่ห์เหลือหลายนะหล่อน” ใบปอที่เห็นมาศรวีเดินเข้ามาในออฟฟิศด้วยท่าทางเหมือนคนครุ่นคิดบางอย่างเอ่ยขึ้น

“ไม่ตลกเลยนะปอ รวีเครียดจะตายอยู่แล้ว”

“ฉันเดาผิดที่ไหนล่ะว่าความสวยแกต้องเข้าตาโจเฉิน นี่ขนาดพึ่งเจอกันไม่ถึงวัน”

“ใบปอ นี่ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลยนะ รวีไม่เคยเจองานเคสแบบนี้แล้วต้องไปอยู่ใกล้ชิดแบบนั้นรวีอึดอัดตายเลย” คนที่กำลังเครียดกับหน้าที่บ่นอุบ จริง ๆ แล้วเรื่องงานไม่เท่าไหร่แต่ความอึดอัดส่วนตัวนี่สิมีมากกว่า

“ถามจริง นี่แกไม่รู้สึกหวั่นไหวบ้างหรือไงเวลาอยู่ใกล้คนดังแถมหล่อระเบิดระเบ้อปานนั้น มีแต่คนอยากอยู่ใกล้ซุปตาร์ดังระดับนี้” สีหน้าจริงจังของใบปอถามเพื่อนร่วมงานอย่างตั้งใจ เพราะหากมาศรวีไม่รู้สึกอะไรเลยนั่นแสดงว่าเพื่อนของเธอเป็นส่วนเล็ก ๆ ที่เล็กมากที่ไม่หวั่นไหวกับผู้ชายที่ครบเครื่องอย่าโจเฉิน

“ปอจะให้รวีหวั่นไหวอะไรหล่ะ เขาไม่ใช่แฟนรวีสักหน่อยหวั่นไหวไปใจก็เจ็บเปล่า ๆ” คนที่พยายามปิดบังความรู้สึกบอกออกไปเหมือนไม่จริงจังนัก

“แสดงว่าจริง ๆ แล้วแกก็แอบหวั่นไหวอยู่ใช่หรือเปล่ายายรวี” ท่าทางของใบปอที่เหมือนตำรวจเค้นความจริงจากนักโทษทำให้มาศรวีต้องแกล้งตีหน้าขรึมก่อนจะขอตัวไปพบเจเดน

“ไม่อยากคุยกับปอแล้วนะพูดเรื่อยเปื่อย รวีไปพบคุณเจเดนก่อนนะทางคุณโจเฉินเขารอคำตอบอยู่”

“แล้วสรุปแกจะยอมไปค้างที่โรงแรมตามที่เขาต้องการหรือเปล่า” ใบปอยังคงอยากรู้แต่มาศรวีไม่ตอบคำถามนั้นและเดินลิ่วไปยังห้องทำงานของเจเดนที่กำลังรอเธออยู่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา”

“สวัสดีค่ะบอส” มาศรวียกมือไหว้เจเดนเหมือนทุกครั้งแม้เกย์หนุ่มผู้เป็นเจ้านายจะแก่กว่าเธอเพียงไม่กี่ปีแต่มาศรวีก็เคารพในฐานะเจ้านาย

“เป็นยังไงบ้าง โจเฉินและทีมงานเข้าพักที่โรงแรมเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” เจเดนพยักหน้ารับไหว้ลูกน้องสาวก่อนจะถามถึงเรื่องงาน

“เรียบร้อยดีค่ะ”

“คุณคิดว่าไงเรื่องที่โจเฉินต้องการให้คุณไปพักที่โรงแรมเพื่อง่ายต่อการประสานงาน” เจเดนวกเข้าเรื่องทันทีที่มาศรวีนั่งลงตรงข้ามตนเอง

“ถ้าถามรวีตรง ๆ คือรวีไม่ค่อยเห็นด้วยกับสิ่งนี้ค่ะ เพราะปกติเราก็ดูแลศิลปินตั้งแต่ก่อนไก่โห่ไปจนถึงส่งกลับโรงแรมตรวจความเรียบร้อยก่อนถึงจะแยกย้ายกลับในแต่ละวัน ซึ่งบางครั้งก็กินเวลาล่วงเลยไปสู่วันใหม่ด้วยซ้ำ ถึงไม่พักที่โรงแรมเดียวกันก็เหมือนพักอยู่แล้ว” มาศรวีแสดงความคิดเห็นของตนเองไปตรง ๆ ให้เจเดนทราบ

“ผมเข้าใจคุณดี และสงสัยเหมือนกันว่าทำไมทางนั้นถึงต้องการแบบนี้ แต่คุณรู้ใช่ไหมว่าสิ่งนี้มันเป็นสิ่งที่เกินความคาดหมายหน้างานที่ไม่มีการแจ้งมาล่วงหน้า และทางนั้นก็ย้ำมาว่าต้องเป็นคุณเท่านั้น” เจเดนถามพนักงานตนเองพร้อมมองคนตรงหน้าอย่างพยายามหาคำตอบเช่นกันว่าทำไมทีมงานจากฮ่องกงถึงต้องการเพียงหญิงสาวตรงหน้าเขาเท่านั้น

“บอสอยากให้รวีทำยังไงคะ” แม้จะรู้คำตอบดีอยู่แล้วแต่มาศรวีก็อยากถามคนเป็นนายให้แน่ใจ

“ถ้าอยากให้งานเราสำเร็จเราก็ต้องทำตามที่ลูกค้าต้องการให้ได้มากที่สุด แต่คุณไม่ต้องห่วงว่าผมจะใช้งานคุณเกินค่าจ้าง ความเหนื่อยของคุณบริษัทจะจ่ายให้อย่างเป็นธรรมแน่นอน รวมถึงทีมงานที่จะคอยช่วยเหลือคุณผมก็จัดให้อย่างเต็มที่” เจเดนสร้างความเชื่อมั่นให้กับพนักงานตนเองทุกครั้งที่ทำงานใหญ่และเขาก็ทำได้ตามที่พูด นี่เป็นสิ่งหนึ่งที่มาศรวีเบาใจในเรื่องของการทำงานแม้ลึก ๆ จะรู้สึกถึงความอึดอัดบางอย่างที่ไม่สามารถหาคำตอบได้ในตอนนี้

“รวีรบกวนบอสประสานทางนั้นขอเป็นวันพรุ่งนี้ได้หรือเปล่าคะ วันนี้รวีขอกลับไปเตรียมของก่อน” เมื่อเงียบไปได้พักใหญ่มาศรวีจึงเอ่ยกับคนเป็นนาย เพราะรู้บทสรุปดีอยู่แล้วว่าสุดท้ายเธอก็ไม่สามารถเลี่ยงได้ แต่แค่อยากขอเวลาทำใจสักนิด การอยู่ใกล้คนที่แอบชอบโดยไม่หวั่นไหวมันไม่ง่ายเลย แล้วนี่ต้องไปอยู่ใกล้กันตลอด24ชั่วโมง มาสรวีมองอนาคตหัวใจดวงน้อยของตัวเองไม่ออกจริง ๆ

“โอเค เดี๋ยวผมจะประสานทางผู้จัดการส่วนตัวของคุณ โจเฉินให้ว่าคุณจะเริ่มเข้าพักที่โรงแรมกับพวกเขาในวันพรุ่งนี้” เจเดนรับปากลูกน้องทั้งที่ก็ไม่แน่ใจว่าฝ่ายนั้นจะยินยอมหรือไม่

“ขอบคุณค่ะบอส”

“คุณกลับไปพักผ่อนและเตรียมตัวเถอะเดี๋ยวผมไปสแตนด์บายแทนคุณที่โรงแรมเอง ยังไงวันนี้ตามตารางแล้วโจเฉินมีแค่ออกไปทานข้าวเย็นแล้วกลับโรงแรมที่พักเท่านั้นใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

“โอเค งั้นไว้แตะมือกันพรุ่งนี้เช้าก้แล้วกัน เดี๋ยวผมขอประสานงานกับทางฝ่ายนั้นตามที่เราคุยกันก่อน” เจเดนบอกมาศรวีแล้วหันไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อต่อสายหาลี่ปา

โรงแรมที่พักโจเฉิน

“ทางสกรีนนิ่งออแกไนซ์เซอร์โทรมาบอกเรื่องที่คุณแจ้งไปก่อนหน้านี้” ลี่ปาที่วางสายจากเจเดนเดินมาหาโจเฉินที่สุดท้ายก็ไม่ได้พักผ่อนตามที่ต้องการเพราะต้องติดต่อเรื่องธุรกิจกับทางฮ่องกงทางอีเมล์

“ผมต้องเตรียมเงินจ่ายค่ายกเลิกสัญญาให้ทางนั้นหรือต้องเตรียมห้องเพื่อรอการเข้าพักของมาศรวีกันล่ะ” น้ำเสียงราบเรียบถามผู้จัดการส่วนตัวในขณะที่มือหนาและสายตาคมวุ่นและจับจ้องอยู่กับหน้าจอโน๊ตบุ๊คยี่ห้อดังในการติดต่อธุรกิจ

“อย่างหลัง” คำตอบของลี่ปาทำให้มือหนาที่กำลังพิมพ์บางอย่างชะงักเล็กน้อยก่อนจะเคลื่อนไหวต่อ

“เธอจะมาถึงกี่โมง”

“ทางเจ้านายเธอแจ้งมาว่ามาศรวีจะเริ่มมาเข้าพักกับเราในวันพรุ่งนี้” ใบหน้าคมที่ผสมไปด้วยความสงสัยหันมามองลี่ปาทันทีที่เธอพูดจบ

“ทำไมไม่เป็นวันนี้ แล้วเย็นนี้ทางนั้นส่งใครมาคอยอำนวยความสะดวกให้เรา”

“มิสเตอร์เจเดน เจ้านายของมาศรวีจะเป็นคนมาคอยเทคแคร์เราแทนเธอในค่ำวันนี้”

“ผมต้องการให้หน้าที่นั้นเป็นของมาศรวีคนเดียวนะลี่ปา”

“เรากำลังบีบเธอทางอ้อมหรือเปล่าโจเฉิน ให้เธอมีเวลาเตรียมตัวสักนิดก็ได้” ลี่ปาเริ่มหนักใจกับท่าทีของซุปตาร์ในความดูแลที่เริ่มแปลกไปทั้งความคิดและการกระทำตั้งแต่เจอผู้ดูแลสาวชาวไทยเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

“เธอต้องเตรียมตัวอะไรเหรอลี่ปา ผมแค่ให้เธอมาคอยดูแลแนะนำพวกเราระหว่างอยู่ที่ไทยก็เท่านั้น ไม่ได้ให้เธอมาทำอะไรที่ต้องเตรียมตัวเตรียมใจขนาดนั้น”

“คุณแน่ใจหรือโจเฉินว่าแค่นั้น ”

“แล้วคุณคิดว่าผมจะทำแค่ไหนหรือลี่ปา” คำถามที่ย้อนถามผู้จัดการส่วนตัวพร้อมรอยยิ้มที่ลี่ปารู้ว่ามันมีบางอย่างแอบแฝงอยู่ในนั้นทำเอาผู้จัดการสาวใหญ่ต้องถอนหายใจออกมา