บทที 2 แลนด์ดิ้งเผชิญหน้า

หลังจากที่ออกจากห้องประชุมเมื่อสองวันก่อนชีวิตที่ราบเรียบของมาศรวีก็ไม่เรียบอีกต่อไป มาศรวีได้รับ Artist Riderหรือข้อตกลงในการบริหารดูแลศิลปินนักแสดงที่ส่งมาจากเจเดนหลังจากที่ออกมาจากห้องประชุม ซึ่งรายละเอียดในข้อตกลงนั้นเหมือนเป็นคัมภีร์จากซุปเปอร์สตาร์และทีมงานต่างประเทศที่จะลิสต์แจ้งมาล่วงหน้าก่อนจะเดินทางมาถึงว่าต้องการอะไรตั้งแต่เรื่องสากเบือยันเรือรบ

“เฮ้อ!”

“เป็นไรวะ ถอนหายใจซะดังเชียว” ใบปอหันมาถามมาศรวีอย่างห่วงใยระคนแปลกใจเพราะปกติเพื่อนสาวจะไม่ค่อยแสดงอาการหนักอกหนักใจเรื่องงานให้เห็น

“รวีแค่กังวลกลัวว่าจะทำงานดูแลคุณโจเฉินและทีมงานได้ไม่ดี Artist Rider ที่ส่งมาจากทางนั้นค่อนข้างละเอียดมากจนรวีเป็นกังวล นี่ยังดีที่ไม่รีเควสทีวีในห้องพักเป็นสีมงคลนะไม่งั้นรวีคงต้องขอให้ทางโรงแรมเอาทีวีไปพ่นสีให้แน่ ๆ”

“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ดูแล้วเขาไม่น่าใช่คนเรื่องมากนะ” ใบปอพูดอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่รวีพูด

“อืม เขาไม่ใช่คนเรื่องมากแค่รถที่จะใช้ระหว่างอยู่ที่ประเทศไทยต้องเป็นยี่ห้อโรลส์-รอยซ์และเบนซ์เท่านั้น และต้อง สลับรถทุกสองวัน เบาะรถต้องเป็นหนังสีครีมหรือดำเท่านั้น ภายในห้องพักต้องมีไฟแบบแชลเดอเลียร์คริสตัลเท่านั้น โทรศัพท์ห้ามต่อตรงขึ้นห้อง ใช้โค้ดเนมในการเข้าพัก การ์ดต้องสูงไม่ต่ำกว่า 180 เซนติเมตรและต้องผ่านวิชาการป้องกันตัวและคุ้มครองบุคคลสำคัญแบบไร้อาวุธมาเรียบร้อยแล้ว และอีกมากมาย” มาศรวีถอนหายใจอีกครั้งเมื่อพูดจบ

“แล้ว?” ใบปอรู้ว่าที่มาศรวีพูดมาทั้งหมดนั้นเพื่อนของเธอจัดการมาเรียบร้อยแล้วเพียงแค่อยากระบายความเหนื่อยออกเท่านั้น

“แล้วรวีก็ต้องทำต่อไปไงใบปอ รวียังไม่อยากตกงานตอนนี้หรอกนะไม่รู้แม่ต้องผ่าตัดตอนไหน รวีต้องรีบทำงานหาเงินไว้เพื่อพาแม่ไปผ่าตัด” มาศรวีทำปากงอน ๆ ตอบใบปอและเมื่อนึกถึงคนเป็นแม่ เธอก็แทบจะลืมความเหนื่อยจากการทำงานไปจนหมดสิ้น เพราะอาการหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทที่แม่ของเธอกำลังเผชิญอยู่เริ่มมีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ แม้จะรักษามาทุกวิธีแล้วก็ตาม เหลือเพียงทางเดียวที่จะทำให้บรรเทาหรือหายได้ก็คือการผ่าตัด และนั่นหมายถึงเงินที่จะต้องใช้ในการผ่าตัดหลักแสนซึ่งเธอยังไม่มีพอที่จะพาแม่เข้ารับการผ่าตัดได้

“เอาน่าฉันเอาใจช่วยทั้งเรื่องแม่ของแกและเรื่องงานฉันเชื่อว่าแกผ่านมันไปได้ และฉันก็เชื่อว่าบอสเห็นความสามารถแกเหมือนที่ฉันเห็น"

“ขอบใจนะ แต่รวียังไม่หายเคืองนะที่ใบปอเสนอบอสให้ รวีไปดูแลคุณโจเฉินน่ะ” น้ำเสียงงอน ๆ บอกกับใบปอพร้อมเหลือบตามามอง

“ไม่ต้องโกรธฉันหรอกย่ะยายคนสวย เพราะฉันไปแอบรู้มาว่าแกคือคนที่บอสหมายตาไว้อยู่แล้ว ฉันแค่ช่วยให้งานมันเดินเร็วขึ้นหรอกจะได้ไม่ต้องมานั่งหยั่งเชิงกันในห้องประชุม”ใบปอตัดสินใจบอกในสิ่งที่รู้มาจากเลขาเจ้านายก่อนเข้าประชุมให้ มาศรวีรู้ มาศรวีตาโตในสิ่งที่ได้ยินก่อนจะถอนหายใจเป็นครั้งที่สามอย่างปลงตกในหน้าที่ที่ไม่อยากรับเพราะเหตุผลส่วนตัว

“ไม่แน่นะรวีแกสวยจะตายรู้ตัวหรือเปล่า เกิดโชคดีไปถูกใจคุณโจเฉินล่ะก็แม่เอ๊ยสบายไปทั้งชาติเลยแก ได้ข่าวมาว่านอกจากจะเป็นดาราที่ดังข้ามน้ำข้ามทะเลแล้วทางครอบครัวก็รวยใช่ย่อยติดอันดับ 1 ใน 3 ของเกาะฮ่องกงเลยนะ” ใบปอที่หันมาพูดกับมาศรวีด้วยประกายตาแห่งความหวังเหมือนประหนึ่งว่าตัวเองคือมาศรวีที่กำลังจะมีโอกาสเผยแพร่ความสวยแบบหาที่ติไม่ได้ให้ซุปตาร์หนุ่มได้เห็นแล้วจะมีโอกาสเป็นคนที่ถูกเลือก

“พอ ๆ เถอะใบปอ รวีไม่คุยด้วยแล้วใบปอพูดไปเรื่อยแล้ว” มาศรวีส่ายหัวปรามเพื่อน แม้สิ่งที่ใบปอพูดจะทำให้เธอแอบคิดตามอยู่บ้างแต่ก็เพียงแค่เสี้ยวหนึ่งของความคิด เพราะยังไงเปอร์เซ็นที่จะเป็นไปได้ไม่ใช่แค่เป็นศูนย์แต่ติดลบเลยทีเดียว

วันถัดมา

สนามบินสุวรรณภูมิ

“เดี๋ยวรวีจะอยู่รอตรงประตูที่คุณโจเฉินและผู้จัดการส่วนตัวจะเดินออกมานะ ส่วนแจงก็อยู่รอประตูปกติที่ทีมงานของคุณโจเฉินจะเดินออกมา หลังจากนั้นก็ไปเจอกันที่โรงแรม ในส่วนของทีมงานน่าจะเดินออกมาก่อนเพื่อเบี่ยงเบนเป้าหมาย เพราะถึงแม้ทางคุณโจเฉินจะเดินออกเส้นทางวีไอพีแต่ยังไงก็ต้องมีแฟนคลับที่รู้และตามมาทันในช่วงที่เดินไปขึ้นรถ ตอนนั้นเราก็คงต้องพึ่งการ์ดในการช่วยดูแลและอำนวยความสะดวก”

มาศรวีบอกทีมงานของตนเองที่ทางเจเดนส่งมาช่วยหน้างานก่อนจะแยกกันไปประจำจุดเพื่อรอโจเฉินและทีมงานที่อีกสิบห้านาทีจะถึงเวลาที่เที่ยวบินไฟล์จากฮ่องกงแลนด์ดิ้งสู่ประเทศไทย

มาศรวีรอจนถึงเวลาที่โจเฉินและผู้จัดการเดินออกมาจากทางเดินวีไอพี แม้จะตื่นเต้นเหงื่อผุดขึ้นเต็มมือแต่เธอก็รีบเดินไปหาผู้จัดการของโจเฉินที่เดินนำหน้าซุปตาร์ดังออกมาก่อน ในการประสานงานกันครั้งนี้มาศรวีและทีมงานของฮ่องกงเลือกที่จะใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารกัน โชคดีที่มาศรวีเคยได้ทุนเรียนคอร์สภาษาอังกฤษสมัยเรียนมหาวิทยาลัยจึงสามารถสื่อสารได้เป็นอย่างดี

“สวัสดีค่ะคุณลี่ปา ดิฉันมาศรวีจากสกรีนนิ่งออแกไนซ์เซอร์ รับหน้าที่ดูแลคุณโจเฉินและทีมงานในครั้งนี้ค่ะ”

มาศรวีแนะนำตัวอย่างรวดเร็วระหว่างที่เดินขนาบข้าง ลี่ปาผู้จัดการส่วนตัวของโจเฉินเพื่อพาซุปตาร์หนุ่มที่ตอนนี้เดินตามหลังเธอและผู้จัดการส่วนตัวมาติด ๆ ไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ หญิงสาวไม่แม้แต่จะกล้าหันไปมองโจเฉินที่ตอนนี้เดินห่างเธอเพียงไม่กี่ก้าว เพราะกลัวว่าความตื่นเต้นของเธอจะทำให้งานเสีย จึงเลี่ยงที่จะมองชายหนุ่มตรง ๆ แล้วประสานงานกับผู้จัดการส่วนตัวแทน

“เดี๋ยวพอเดินไปถึงประตูข้างหน้าจะมีรถจอดรอรับอยู่คุณลี่ปาและคุณโจเฉินเดินขึ้นรถไปก่อนได้เลย แล้วเดี๋ยวฉันจะนั่งอีกคันตามไปนะคะ ทางเราทำการเช็คอินที่โรงแรมให้เรียบร้อยเมื่อไปถึงโรงแรมจะมีทีมงานของเรารอรับตั้งแต่รถจอดเพื่อนำขึ้นห้องพักค่ะ”

มาศรวีพยายามตั้งสติทำงานอย่างมืออาชีพทั้งที่ภายในใจของเธอตอนนี้กำลังเต้นตึกตักเมื่อดาราที่แอบชอบมานานกำลังเดินอยู่ด้านหลัง

“เดี๋ยวให้คุณนั่งรถไปกับโจเฉินดีกว่าเผื่อโจเฉินมีเรื่องอะไรที่อยากจะถามเกี่ยวกับการอยู่ที่ไทย ฉันจะนั่งคันหลังเองเพราะต้องโทรประสานงานทีมงาน” สิ่งที่ได้ยินจากผู้จัดการส่วนตัวของโจเฉินทำเอามาศรวีแทบเดินสะดุดขาตัวเอง ใจที่เต้นแรงอยู่แล้วยิ่งรัวเข้าไปอีกจนมาศรวีหายใจแทบไม่ทัน แต่ในเมื่อเป็นสิ่งที่ลูกค้าต้องการเธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ มาศรวีหันไปมองลี่ปาท่าทางตื่น ๆ แต่ก็ต้องรีบเก็บความรู้สึกอย่างไวแล้วทำตามคำสั่งนั้น

“ได้ค่ะคุณลี่ปา” หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอแห้ง ๆ พร้อมรับคำลี่ปาด้วยน้ำเสียงเอื่อย ๆ สวนทางกับเท้าทั้งสองข้างที่รีบก้าวฉับ ๆ เพื่อให้เดินไปถึงรถให้ไวที่สุด

“โจเฉินเดี๋ยวคุณนั่งรถไปพร้อมกับทีมงานของสกรีนนิ่งออแกไนซ์เซอร์นะ เผื่อคุณมีข้อสงสัยอะไรจะได้ถามตอนอยู่บนรถ แล้วเดี๋ยวฉันนั่งคันหลังตามกันไป” ลี่ปาหยุดเดินแล้วหันไปพูดกับโจเฉินเป็นภาษาจีนและก็เป็นวินาทีที่มาศรวีต้องหันไปมอง โจเฉินอย่างเต็ม ๆ ตาเช่นกัน

โจเฉินอยู่ในชุดลำลองสบาย ๆ ด้วยเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์จากแบรนด์หรูและสวมรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังสีเดียวกันกับเสื้อพร้อมกับสวมแว่นตาดำ เสริมให้ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มดูหล่อบาดใจยิ่งกว่าในซีรีส์จนมาศรวีที่ได้เห็นดาราที่แอบชอบเต็ม ๆ ตาถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง

โจเฉินที่เห็นมาศรวีก็ถึงกับยืนนิ่งไปชั่วขณะ ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้ภายใต้กรอบแว่นตาดำนั้นสายตาคมกำลังจดจ้องอยู่ที่ผู้หญิงตรงหน้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผู้จัดการส่วนตัวของเขา ดวงหน้าหวานที่ผสานไปด้วยดวงตากลมโตซึ่งกำลังมองมายังเขารวมถึงจมูกสวยได้รูปที่เชิดนิด ๆ อย่างธรรมชาติและริมฝีปากบางรูปกระจับที่เคลือบด้วยลิปมันแวววาวนั้นทำเอาโจเฉินต้องเผลอมองอย่างลืมตัวพอ ๆ กับที่ชายหนุ่มก็สังเกตเห็นว่ามาศรวีก็มองเขาด้วยสายตาตะลึงเช่นกัน

“เอ่อ นี่คุณมาศรวีเธอเป็นคนของสกรีนนิ่งออแกไนซ์เซอร์ที่เราเลือกให้มาดูแลในครั้งนี้และเธอจะเป็นคนคอยอำนวยความสะดวกทุกอย่างให้เราระหว่างอยู่ที่ประเทศไทย”

เมื่อเห็นว่าเจ้าหน้าที่สาวจากประเทศไทยและซุปตาร์หนุ่มผู้เปรียบเสมือนเจ้านายมัวแต่ยืนมองกันนิ่งอยู่นานลี่ปาจึงตัดสินใจพูดออกมา โจเฉินไม่ได้พูดอะไรแม้แต่เอ่ยทักทายมาศรวีนอกจากถามถึงรถที่จะใช้เดินทางไปโรงแรมเท่านั้น

“รถที่อยู่ตรงทางออกนั้นคือรถที่มารับผมหรือเปล่า” คำถามที่ไม่ได้เจาะจงคนตอบทำให้ลี่ปาหันไปหามาศรวีเหมือนต้องการให้เธอเป็นคนตอบชายหนุ่มแทน

“ใช่ค่ะ นั่นคือรถที่เราเตรียมมาเพื่อรับคุณ” เมื่อสิ้นคำตอบของมาศรวีโจเฉินก็พยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะก้าวเท้ายาว ๆ เดินนำเพื่อจะไปขึ้นรถ ลี่ปาและมาศรวีจึงต้องรีบเดินแกมวิ่งตามไป

กรี๊ด!!!

“ โจเฉิน โจเฉินฮวนอิ๋งหนี่ โจเฉินเวลคัมทูไทยแลนด์ ”

เมื่อเดินออกมาพ้นตัวอาคารโดยสาร เสียงร้องตะโกนกึกก้องของแฟนคลับที่พยามยามพูดต้อนรับซุปตาร์หนุ่มเป็นภาษาไทยและภาษาจีนพร้อมเสียงกรี๊ดของเหล่าบรรดาแฟนคลับที่อินและฟินจากผลงานการแสดงของซุปตาร์หนุ่มจากซีรีส์ที่กำลังฉายตอนนี้ ในบทบาทของคุณหมอหนุ่มที่แสนอบอุ่นรวมถึงความคลั่งไคล้ในความหล่อของโจเฉินจึงทำให้มีแฟนคลับมานั่งรอกรี๊ดกร๊าดเสียงดังลั่นสนามบินจนแผงกั้นที่ว่าแข็งแรงยังแทบล้มเพราะแรงมหาชน

โจเฉินที่ดูจะชินกับการถูกรุมล้อมและเสียงกรี๊ดจากเหล่าแฟนคลับไม่ได้แสดงอาการใด ๆ ออกมาและยังยกมือทักทายพร้อมส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนจะรีบเข้าไปในรถที่การ์ดเปิดประตูรออยู่ เพราะรู้ดีว่าถ้ายังช้างานหนักจะตกไปอยู่ที่ทีมการ์ดที่มาดูแลเขา

ในขณะที่มาศรวีที่นอกจากจะตื่นเต้นไม่หายกับการได้เห็นโจเฉินตัวจริงก็ต้องมาตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อต้องตกอยู่ท่ามกลางเสียงโห่ร้องและกรี๊ดกร๊าดของบรรดาแฟนคลับ แม้จะเคยสัมผัสสถานการณ์แบบนี้มาบ้างแล้วก็ตามแต่ก็ไม่เท่าตอนนี้ก่อนจะมีมือยื่นออกมาแล้วคว้าตัวเธอให้เข้าไปในรถด้วยกัน

ว๊าย!!

“จะยืนโชว์ตัวอีกนานไหม ผมอยากพักผ่อน” เสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ขนในกายมาศรวีลุกซู่ ก่อนจะรีบขยับออกมาให้ห่างซุปตาร์คนดัง เพราะตอนนี้เธออยู่แนบชิดกับชายหนุ่มจนเรียกได้ว่าได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกของกันและกันอย่างชัดเจน