EP 4

เหลียนฮัวสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่เดินลงจากรถกระบะของชายหนุ่มแปลกหน้า หลังจากผ่านค่ำคืนอันขื่นขม เธอไม่ปริปากถามอะไรเขาอีกเลย และเขาเองก็ไม่พูดไม่ถามอะไรเธออีก ไร่ชาผืนกว้างทอดตัวยาวสลับกับการปลูกไม้เมืองหนาวบนเนินเขาที่สลับซับซ้อนสวยงามราวกับภาพวาด เธอนิ่งมองดูมันราวกับจะจดจำภาพนั้นไว้ในความทรงจำ เพราะอีกไม่นาน...ไม่รู้ว่าชีวิตของเธอจะเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยแค่ไหน แต่เธอต้องเอาคืนพวกเขาอย่างแน่นอน

สิ่งที่หลี่ชิงจ้าว นายหญิงทำกับเธอราวกับเธอไม่มีหัวใจและไม่ให้เกียรติ หญิงสาวจำต้องยอมทำตามเงื่อนไขด้วยการนอนกับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ เขาเพิ่งบอกเธอเมื่อเช้านี่เองว่า เขาคือเหว่ยจาง เจ้าของไร่ชาที่หลี่ชิงจ้าวต้องการรวมธุรกิจเข้าด้วยกัน

ถ้าแม่ไม่ป่วย เธอคงไม่ดั้นด้นมาถึงที่นี่ คนที่รู้เรื่องนี้ ว่าประธานบริษัทส่งเธอไปหาเหว่ยจาง ต่างก็อิจฉาเธอที่จะได้ไปทำความรู้จักกับมหาเศรษฐีสุดหล่อ แต่ใครจะรู้ความจริง คงมีแต่เธอที่กระอักกระอ่วนใจที่ต้องพาตัวเองมาสังเวยให้กับเขาถึงที่ ข้อความจากวีแชทส่งถึงเธอราวกับรู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“เธอไม่ต้องกลัว ผู้ชายที่เธอนอนด้วย เขาเป็นคนใจดี เพียงแค่เธอทำตามเขาเท่านั้น ถ้าเขาถูกใจเธอขึ้นมา เธอก็จะได้เป็นภรรยาของเขา”

“เธอไม่ต้องห่วงแม่ของเธอหรอก ฉันจะดูแลให้เอง ทั้งแม่ที่ป่วยและน้องสาวที่กำลังเรียนอยู่”

หลี่ชิงจ้าวชักแม่น้ำทั้งห้าให้เธออยู่ต่อ และยอมทำตามใจชายหนุ่ม จะว่าไปแล้วเงินจำนวนนั้นคนอย่างเธอหาอีกกี่ชาติกว่าจะหาได้ แต่เหตุผลสำคัญที่สุดที่เธอยอมเสี่ยงคือครอบครัวที่เหลืออยู่ของเธอนั่นเอง

หญิงสาวถอนใจแล้วเดินตามผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของเธอเข้าไปในไร่ชา เมื่อเดินผ่านคนงานที่กำลังเก็บใบชาอยู่ พวกเขาก็มองเธออย่างแปลกใจ กระทั่งเห็นว่ามีกระท่อมหลังหนึ่งที่อยู่ปลายไร่ชาของบริเวณนี้ เมื่อเหว่ยจางเดินลิ่วนำเธอไปที่กระท่อมหลังนั้น ทำให้เธอรู้ว่านี่คงเป็นที่อยู่ของเธอที่เขาจัดไว้ให้ การที่เธอคาดฝันว่าจะเป็นภรรยาของเขาอย่างที่หลี่ชิงจ้าวบอกไว้คงจะไม่จริง เพราะถ้ารูปการณ์มาแบบนี้ อย่างดีเธอก็คงได้เป็นแค่นางบำเรอ เวลานี้เธอได้ทำตามที่นายหญิงกำหนดไว้แล้ว เหลือเพียงเหว่ยจางเท่านั้นที่เขาจะปฏิบัติกับเธออย่างไร เธอต้องรับมือกับเขาให้ได้

เหลียนฮัวกัดฟันเดินลัดเลาะเนินเขาที่ปลูกไร่ชาสุดลูกหูลูกตาไปจนถึงกระท่อมที่อยู่บนเนินเขาเตี้ยๆ ที่รายล้อมไปด้วยต้นเหมยฮวา เธอหยุดสูดความหอมที่ของมันเข้าปอดเพื่อเรียกกำลังใจ ก่อนที่จะเดินตามชายหนุ่มเข้าไปในกระท่อม

“อยู่ได้ใช่ไหม?”

เสียงเบานุ่ม เอ่ยเป็นประโยคแรกตั้งแต่เธอเดินตามเขามา เธอยังเหนื่อยหอบเพราะไม่คุ้นชินกับการเดินบนเนินแบบนี้ แถมยังต้องแบกเป้ใบใหญ่เดินตามเขาอีก แต่ดูเขาสิ ทำราวกับว่ามันไม่เหนื่อยเลยสักนิดเดียว ก็แน่ละ เขาเดินตัวเปล่าโดยไม่คิดจะช่วยเธอเลย

“ฉันอยู่ได้ค่ะ”

เหลียนฮัวบอกเขาปนเสียงเหนื่อยหอบอย่างปิดไม่มิด ก่อนที่กวาดตามองเข้าไปภายในกระท่อม แล้วก็พบความประหลาดใจ เพราะแรกนั้นเธอคิดว่านี่เป็นกระท่อมธรรมๆ ทั่วไป ทว่า..ภายในกระท่อมแห่งนี้กลับถูกตกแต่งอย่างมีสไตล์ ดูอบอุ่นและน่าอยู่มาก ภายในห้องมีฟูกนอนสะอาดสะอ้านวางบนพื้นยกสูง มุ้งกระโจมผูกห้อยทิ้งตัวลงมาจากคานหลังคา ข้างๆ มีโต๊ะเขียนหนังสือ และชั้นวางหนังสืออ่านเล่นที่ประดับประดาไปด้วยเครื่องปั้นเซรามิก และที่สำคัญ กระท่อมนี้มีไฟฟ้าใช้ด้วย เหลียนฮัววางกระเป๋าเป้ของเธอลงแล้วหันกลับมายิ้มให้เขา

“ที่นี่น่าอยู่มากนะคะ”

“อยู่ไปอาจจะเบื่อก็ได้”

“โน่นกาต้มน้ำร้อน สำหรับชงชา ไม่ต้องทำครัว เพราะจะมีคนเอาอาหารมาให้ที่นี่ แผงโซลาเซลล์เก็บไฟได้ตามธรรมชาติ หากไม่มีแดด คุณต้องจุดตะเกียงเอา”

“อ้อ....ค่ะ” เหลียนฮัวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ