1.บทนำ

*** ทักทายคร้า เหมันต์รัญจวน เป็นรักโรแมนติกท่ามกลางอากาศหนาวและธรรมชาติอันงดงาม ไปติดตามความสนุกกันเลยจ้า ***

ท่ามกลางภูเขาสูงสลับซับซ้อนช่วงปลายฤดูหนาวในยามรุ่งสาง ไออุ่นจากดวงอาทิตย์กำลังทอดทอแสงเป็นลำริ้วสีทองอร่ามอยู่ทางทิศตะวันออก ส่องสะท้อนกับปุยเมฆสีขาวสะอาดเป็นประกายวับวาว ราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์ ในจังหวะที่ลูกไฟดวงใหญ่ลอยตัวขึ้นสูง ท้องฟ้าค่อยๆ เปิดออกก่อเกิดเป็นทัศนียภาพสุดอลังการ

เมื่อแสงอาทิตย์เจิดจ้าทะเลหมอกเริ่มจางหาย พื้นป่าและทิวเขาก็ปรากฏขึ้น สีเขียวชอุ่มของใบไม้ถูกผลัดใบไล่สีสันตั้งแต่สีเหลือง น้ำตาลผสมกับสีส้มหลายเฉดสีสดใสไม่ซ้ำกัน ยิ่งช่วยเพิ่มความมหัศจรรย์ให้กับศารทวิษุวัต ผสมกับกลิ่นไอเหมันต์ เพื่อส่งผ่านไปเข้าสู่วสันตวิษุวัต ก่อเกิดเป็นความงดงามสุดแสนโรแมนติกของ…วิษุวัตมนตรา…

ภายใต้ความสวยงามและอุดมสมบูรณ์ของธรรมชาตินี้ เป็นที่ตั้งของรัฐเล็กๆ ชื่อรัฐคีตะปัญจา ซึ่งก่อกำเนิดมาจากกลุ่มชนผู้ต้องการปกครองแบบประชาธิปไตยรวมตัวกัน ภายใต้การนำของนายพล ฮัดซัน คีตะปัญจา

เบน แพทดิสัน วัยยี่สิบห้าบัณฑิตที่เพิ่งจบการศึกษามาหมาดๆ ทายาทมหาเศรษฐีชาวสิงคโปร์ เดินทางมาเที่ยวที่คีตะปัญจาครั้งแรกเมื่อสองปีก่อน ความสวยงามของวิษุวัตฤดูทำให้เขากลับมาเยือนที่นี่อีกครั้ง แต่การมาครั้งนี้ทำให้เขาได้พบกับแพทย์หญิงสร้อยฟ้า บุตรสาวของนายพลฮัดซันโดยบังเอิญ จนก่อเกิดเป็นความรักและจบลงที่การแต่งงาน หลังจากนั้นอีกหกปีทั้งสองก็มีพยานรักสองคน คนโตชื่อเมฆินทร์อายุห้าขวบ คนน้องชื่อพยัคฆ์อายุสี่ขวบ ทั้งสองเติบโตท่ามกลางความอบอุ่นของทุกคนในคุ้มหลวง ด้วยวัยที่ไล่เลี่ยกันทำให้ทั้งสองสนิทกันมากจนคนที่ไม่รู้จัก เข้าใจว่าทั้งสองเป็นฝาแฝดที่เกิดจากไข่คนละใบด้วยซ้ำ

เวลาล่วงเลยมาหกปีจนถึงวันนี้ วิษุวัตฤดูกลับมาเยือนดินแดนโรแมนติกนี้อีกครั้ง พร้อมกับนำพาเรื่องราวมากมายมาเติมเต็มให้วิษวัตฤดูมีสีสัน จนก่อเกิดเป็นมนต์ขลังให้หลายคนได้มาเยือน

ท้องฟ้าเหนือคุ้มหลวงในค่ำคืนข้างแรม เต็มไปด้วยดวงดาวนับหมื่นๆ ดวงที่ส่องแสงระยับระยิบหยอกเย้ากับพื้นฟ้า ในขณะที่เบื้องล่างยอดไม้เอนตัวตามจังหวะของสายลมหนาว ที่พัดพลิ้วไหวอยู่ตลอดเวลา ผู้คนต่างซุกกายอยู่ใต้ผ้าห่มพื้นหนา ในขณะที่เบน แพทดิสัน ยืนถอนหายใจอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องนอนอย่างคิดไม่ตก สายลมอ่อนๆ พัดเข้ามากระทบร่างหนาหากเจ้าตัวก็ไม่ยอมขยับไปไหน จนกระทั่งมีเสื้อคลุมสีน้ำเงินมาคลุมที่ไหล่กว้าง สร้อยฟ้ายืนกอดแขนสามีอยู่ข้างๆ เอียงแก้มเนียนซบพิงอิงไหล่หนา

“ไม่สบายใจอยู่เหรอคะ ฉันเห็นคุณเงียบตั้งแต่เช้าแล้ว”

“แม่จะมาเยี่ยมหลานอาทิตย์หน้า” ชายหนุ่มบอกออกไปพร้อมพ่นลมหายใจยาว เพื่อจะระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมา

“ท่านก็เคยมานี่คะ ทำไมคุณดูกังวลนัก” สร้อยฟ้าเอนตัวออกจากบ่าสามี หากมือนุ่มยังคงกอดลำแขนแข็งแรงไว้

“แต่คราวนี้ท่านอยากให้ผมกลับไปรับตำแหน่ง ประธานบริหารแพทดิสันกรุ๊ปแทนท่าน เพราะท่านต้องการวางมือจากธุรกิจ” สร้อยฟ้าได้ยินถึงกลับนิ่งงันถ้าเขาไป เธอในฐานะภรรยาต้องไปด้วย แล้วพ่อของเธอล่ะใครจะอยู่ดูแล เพราะท่านก็มีเธอเป็นลูกคนเดียวเช่นกันกับเขา

“แล้วคุณตอบท่านไปว่ายังไงคะ”

“คุณกับลูกอยู่ที่ไหนผมก็จะอยู่ที่นั่น” เบนยืนยันเสียงหนักแน่น สร้อยฟ้ากอดสามีไว้แน่นอย่างซาบซึ้งใจ แต่ก็อดกังวลใจไม่ได้ เพราะแม่สามีก็ไม่มีใคร แม้คฤหาสน์แพทดิสันมีบริวารมากมายแต่ก็ไม่เท่ามีลูกหลานดูแล

“คุณไม่สงสารท่านหรือคะ”

“จะทำอย่างไรได้ ผมรักคุณกับลูกมากกว่าอะไรทั้งหมด” เบนกอดภรรยาไว้แนบอกและคิดไม่ตกว่าจะจัดการปัญหานี้อย่างไร

“มีทางอื่นไหมคะ”

“มีครับ ถ้าผมไม่ไปอยู่กับท่าน ลูกของเราคนใดคนหนึ่งต้องไปอยู่กับท่านที่สิงคโปร์”สร้อยฟ้านิ่งงันกับสิ่งที่ได้ยิน เพราะทั้งสองสิ่งคือดวงใจของเธอและเขา ถ้าขาดคนใดคนหนึ่งไปจะทำอย่างไรกัน

“พ่อรู้เรื่องหรือยังคะ” ชายหนุ่มพยักหน้าบอกภรรยา เพราะเขาเข้าไปปรึกษาเรื่องนี้กับนายพลฮัดซันเรียบร้อยแล้ว ท่านเองก็ไม่อยากเสียหลานไป แต่คำขอร้องของแม่เขา ท่านเองก็เห็นใจเช่นกัน

ขณะที่คนเป็นพ่อแม่ปรึกษากันอยู่นั้น เมฆินทร์ตั้งใจจะเข้ามาเพื่อจูบลามารดาก่อนนอน จึงได้ยินสิ่งที่พ่อและแม่กำลังเป็นทุกข์ใจโดยบังเอิญ

“เราจะทำยังไงดีคะคุณ พ่อก็มีฉันคนเดียวเหมือนกัน” สร้อยฟ้าเอ่ยอย่างทุกข์ใจ เบนหน้าเครียดลูบหลังภรรยาด้วยความสงสารจับใจ

“ปีนี้แม่แก่ตัวลงไปมากเลยอยากวางมือจากงาน เดี๋ยวผมจะลองคุยกับแม่ดูอีกที”

“พ่อกับแม่ไม่ต้องทุกข์ใจไปหรอกครับ ผมจะไปอยู่ดูแลคุณย่าแทนพ่อเอง” เสียงลูกชายคนโตดังมาจากประตู ทำให้สร้อยฟ้าและเบนหันไปมองอย่างตกใจ เมฆินทร์เดินไปยืนตรงหน้าผู้ให้กำเนิด สร้อยฟ้าย่อตัวลงกับพื้นแล้วรั้งร่างน้อยเข้ามากอดแนบอก

“ฆินทร์” สร้อยฟ้ากอดลูกทั้งน้ำตา หัวใจจวนเจียนจะขาดกับความจำเป็นครั้งสำคัญของครอบครัว เบนน้ำตาคลอยกมือวางบนศีรษะลูกน้อย เมฆินทร์เอนตัวออกจากอกคนเป็นแม่ สองมือน้อยเช็ดน้ำตาออกจากแก้มมารดาเบาๆ ทำให้สร้อยฟ้ายิ่งสะอื้นไห้ไม่หยุด

“แม่อย่าร้องสิครับ ฆินทร์จะไปทำหน้าที่แทนพ่อกับแม่และจะกลับมากอดแม่ทุกปี ฆินทร์สัญญา”

“ขอบใจมากลูก” เบนโอบกอดภรรยาและลูกไว้ในวงแขนอย่างแสนรัก สร้อยฟ้ากอดลูกสะอื้นจนตัวโยก ในขณะที่หัวใจของคนเป็นแม่แทบจะขาดรอนเพราะความสงสาร ครั้นจะดึงลูกไว้ก็จะเห็นแก่ตัวจนเกินไป เพราะหญิงสูงวัยต้องถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวเพียงลำพัง

*** ขอบคุณคร้า ***