บทที่ 3

บทที่ 03

ร่างบางปั่นจักรยานคู่ใจไปซื้อใบตองที่ตลาดก่อนจะปั่นกลับมาที่บ้าน เธอเดินเอาใบตองไปให้แม่ที่นั่งปั้นแป้งอยู่หลังบ้าน แม่เธอจะทำขนมขายในทุกๆวัน รายได้วันละพันกว่าบาท พอมีกินมีใช้อยู่บ้าง

"มาแล้วจ้าา"

เสียงหวานร้องเอ่ยมาแต่ไกลก่อนจะเดินไปหาผู้เป็นแม่ที่กำลังนวดแป้งทำขนมอยู่ นับหนึ่งหยิบแป้งมาปั้นเป็นแผ่นก่อนจะใส่ไส้ขนมแล้วก็นวดเป็นก้อนกลมๆ ก่อนจะห่อด้วยใบตองอีกที กลัดไม้เรียบร้อย เธอทำขนมเป็นทุกอย่างเพราะแม่เธอสอนมาตั้งแต่เด็ก ร่างบางนั่งห่อขนมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ไม่ไปเขียนหนังสือล่ะลูก" ผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกสาว

"ก็หนึ่งอยากช่วยแม่ก่อนนิจ้ะ" เธอหันไปตอบผู้เป็นแม่ก่อนจะก้มหน้าห่อขนมต่อ

"ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง แม่ทำได้" ผู้เป็นแม่เอ่ยบอกลูกสาวยิ้มๆ

"ก็ได้จ้ะ งั้นหนึ่งขึ้นไปเขียนหนังสือก่อนนะ" เสียงหวานเอ่ยบอก ก่อนจะลุกขึ้นยืน

"จ้ะ ไปเถอะลูก"

ร่างบางเดินขึ้นไปบนห้องนอนของเธอ ก่อนจะกดเปิดคอมพิวเตอร์ นิ้วเรียวเริ่มพิมพ์ตัวหนังสือทีละอักษรอย่างบรรจง กว่าจะได้แต่ละคำ แต่ละประโยคต้องดีและรอบคอบ เธอชอบการเขียนเป็นชีวิตจิตใจ เธอมีความฝันอยู่อย่างหนึ่งคืออยากไปเห็นทะเลทรายสักครั้งในชีวิต เพราะเธอได้แค่คิดและจินตนาการเป็นตัวอักษรเท่านั้น เธออยากจะรู้ว่าทะเลทรายของจริงจะสวยงามมากแค่ไหน จะเหมือนกับที่เธอจินตนาการไว้หรือเปล่า เธอนั่งพิมพ์ไปเรื่อยๆจนจบไปหนึ่งบท ก่อนจะกดบันทึกไว้ในเครื่อง

เธอเลื่อนดูฟีชข่าวไปเรื่อยก่อนที่สายตาเธอจะไปสะดุดกับโบว์ชัวร์หน้าเฟสบุ๊ค เป็นโบว์ชัวร์ไปทัวร์ต่างประเทศคล้ายๆกับโปรโมทบริษัททัวร์อะไรสักอย่าง มือเรียวคลิกเข้าไปดูที่หน้าเว็บทันที

"ทริปเที่ยวต่างประเทศนามิเบีย โดยทริปนี้ตั้งใจไปเที่ยวทะเลทรายนามิบโดยเฉพาะ หูยยย ตั๋วเครื่องบินลดตั้ง 50% แน่ะ มีเพียง 15 ที่นั่งสำหรับลูกทัวร์ที่จะไปทริปนี้ โอนจอง 3,000฿ ถึงจุดหมายจ่ายอีก 7,000 สำหรับค่าที่พัก อาหาร และไกด์นำเที่ยว โดยจะพัก 3 วัน 2 คืน เริ่มเดินทางวันที่ 15 กันยายน 25xx บลาๆๆ "

หญิงสาวตั้งใจอ่านรายละเอียดทีละบรรทัด เธอทำหน้าเครียดเมื่อนึกถึงค่าเดินทางและที่พัก บ้านเธอไม่ได้มีเงินถึงขนาดที่จะเอาไปใช้จ่ายอะไรแบบนี้ได้

"วันที่ 15 กันยายน นี่ก็วันที่ 13 กันยา เฮ้ย! งั้นก็แปลว่าเหลือเวลาอีกสองวันน่ะสิ"

ร่างบางร้องอุทานอย่างตกใจ เมื่อนึกถึงวันที่ต้องเดินทาง อีกแค่ไม่กี่วันเธอจะหาเงินจากที่ไหน ถ้าไปขอแม่เธอคงไม่กล้าไปขอแน่ๆ เงินตั้งมากมายขนาดนี้จะไปหาจากที่ไหนทัน ร่างบางครุ่นคิดในใจ ก่อนที่เธอจะลุกเดินลงไปข้างล่างเพื่อทำกับข้าวกินในตอนเย็น น้ำสังเกตเห็นว่านับหนึ่งทำหน้าเครียด เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด

"มีอะไรหรือเปล่าหนึ่ง" เธอเอ่ยถามลูกสาว

"เปล่านิคะแม่" เธอตอบเสียงเศร้าก่อนจะพยายามบังคับให้ปกติที่สุดทั้งที่ในใจอยากจะเอ่ยปากบอกแม่

"มีอะไรก็บอก เรามีกันแค่สองคนนะ" เธอยิ้มก่อนจะลูบหัวลูกสาวอย่างอ่อนโยน

"เปล่าจริงๆจ้ะ แม่ทานข้าวเถอะ หนึ่งทำเองเลยน๊า" เธอเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากให้แม่เธอคิดมาก

"อืม กินแล้วก็ไปอาบน้ำอาบท่าซะนะ" นิ่มเอ่ยบอกลูกสาว พลางตักกับข้าวใส่จานให้เธอ

"จ้า" เธอตอบเสียงใส

ร่างบางนั่งกินข้าวจนอิ่ม ก่อนจะลุกเก็บจานแล้วก็ขึ้นไปอาบน้ำ เธอล้มตัวนอนบนที่นอนเล็กๆของเธอ พลางเอามือก่ายหน้าผาก นี่เป็นความฝันของเธอแต่เมื่อมีโอกาสแล้ว กลับทิ้งความฝันนั้นไป ครั้นจะยืมเพื่อนของเธอ เธอก็เกรงใจ ร่างบางได้แต่นอนครุ่นคิดจนเผลอหลับไป

?เช้าวันใหม่?

หญิงสาวนั่งอยู่ที่แคร่ใต้ต้นมะม่วงหลังบ้าน เธอยังคงคิดเรื่องที่จะไปทัวร์อยู่ แต่เธอคงไม่มีโอกาสได้ไปแล้วล่ะ ร่างบางทำหน้าเศร้า นิ่มยืนมองลูกสาวที่นั่งถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนที่แม่ของเธอจะเดินเข้ามาหา เธอนั่งลงข้างหญิงสาวก่อนจะยื่นเงินก้อนหนึ่งให้

"เอาไปสิ" แม่เธอยื่นเงินให้พลางยิ้มอย่างอ่อนโยน

"อะ..อะไรคะแม่" หญิงสาวถามอย่างแปลกใจ แม่จะให้เงินเธอทำไมกัน

"แม่ให้ หนึ่งจะเอาไปทำอะไรก็ได้"

เธอแอบไปเห็นคอมพิวเตอร์ที่นับหนึ่งเผลอเปิดทิ้งไว้ นี่คงเป็นเหตุผลที่ลูกสาวเธอเศร้าเมื่อตอนเย็น เธอจึงเอาเงินเก็บก้อนหนึ่งมาให้ เธออยากให้ลูกมีความสุข

"แต่..มันเยอะเกินไป หนึ่งไม่เอาหรอกค่ะ" เธอปฏิเสธแม้ในใจเธอจะดีใจมากแค่ไหน แต่เมื่อนึกถึงหน้าแม่ที่ต้องทำขนมงกๆ เธอก็รู้สึกสงสารแม่ขึ้นมา

"รับไปเถอะลูก นี่เป็นความฝันของหนึ่งไม่ใช่หรอ โอกาสไม่ได้มีง่ายๆนะลูก เงินทองไม่ตายก็หาใหม่ได้ แต่โอกาสหาไม่ได้ง่ายๆนะลูก " แม่ของหญิงสาวจับมือเธอก่อนจะวางเงินใส่ไว้ในมือเธอ

"แต่แม่คะ..." นับหนึ่งกำลังจะเอ่ยปฏิเสธ แต่แม่ของเธอห้ามไว้ก่อน

"แม่มีลูกสาวแค่คนเดียวนะลูก อะไรที่ทำให้ลูกมีความสุข แม่พร้อมจะทำเสมอ อย่าคิดมากนะ ทำตามที่ตัวเองต้องการเถอะ หนึ่งช่วยแม่มาเยอะแล้ว แม่ขอให้อะไรลูกบ้างสักครั้งก็ยังดีนะลูก"

หญิงสาวน้ำตาคลอเบ้า เธอรู้สึกดีใจ ที่แม่เธอเข้าใจเธอในทุกๆเรื่อง ทุกๆอย่าง เธอไม่รู้จะตอบแทนแม่เธอยังไงดี โอกาสก็ไม่ได้มีมาง่ายๆ สงสารแม่ก็สงสาร อยากไปก็อยากไป

"ขอบคุณนะคะแม่ ขอบคุณจริงๆ" เธอสวมกอดแม่ด้วยความรัก แม่ของเธอก็สวมกอดตอบ

"ไปสิ เดี๋ยวจะไม่ทันเอานะ" แม่เธอเอ่ยบอก

"ค่ะแม่ รักแม่ที่สุดเลย" นับหนึ่งฉีกยิ้มกว้าง

ร่างบางหอมแก้มแม่ฟ่อดใหญ่ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องทันที 'ขอให้ทันทีเทอญฯ' หญิงสาวคิดในใจ ก่อนจะรีบติดต่อไปยังบริษัททัวร์ทันที

"สวัสดีค่ะ บริษัททัวร์ xx ใช่มั้ยคะ พอดีจะสอบถามเรื่องที่นั่งที่จะไปทัวร์นามิบอ่ะค่ะ"

"ได้ค่ะ เหลือที่ว่างที่นึงพอดีเลยค่ะ ไม่ทราบว่าชื่ออะไรคุณอะไรคะ"

"นับหนึ่งค่ะ"

"ค่ะคุณนับหนึ่ง เดี๋ยวคุณนับหนึ่งชำระค่าทัวร์ล่วงหน้าแล้วแจ้งมาทางอีเมลได้เลยนะคะ"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"

โชคดีที่เหลือที่นั่งสุดท้ายพอดี หญิงสาวกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ ก่อนจะทักหาเพื่อนๆ เพื่อบอกกล่าวข่าวดีของเธอ