เหนือนทีมีฟ้า

ผมเดินทอดน่องไปตามแนวพุ่มพุดซ้อนที่ทอดยาวขนานกับด้านข้างของบ้านวรภัทร สายตาของผมจ้องมองผ่านช่องว่างระหว่างใบสีเขียวที่สูงเกินศีรษะไปเกือบคืบ หลังแนวพุ่มพุดซ้อนมีบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ซ่อนตัวอยู่ มันเป็นที่อยู่อาศัยของน้องชายคุณตาของผมเอง

ผมมักจะกลับมาที่นี่ในวันหยุดสุดสัปดาห์ กลับมาหาคุณตาคุณยาย พวกท่านอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่กันตามลำพัง ส่วนน้องชายของท่าน ซึ่งมีอายุห่างกันเป็นสิบปี อาศัยอยู่ในบ้านเรือนไทยหลังนั้นกับอาเรนนี่ภรรยาสุดที่รักและลูกชายคนเดียวที่ใช้นามสกุลวรภัทร

เหนือนที วรภัทร ลูกชายบุญธรรมของคุณตาเหมันต์กับอาวัสสาน เขาแก่กว่าผมแค่ไม่กี่เดือน แต่ใคร ๆ ก็บังคับให้ผมเรียกเหนือนทีว่าพี่ ไม่ว่าจะเป็นคุณตาคุณยาย คุณพ่อคุณแม่ หรือแม้แต่น้องสาวฝาแฝดของผม มีดาว เวลาส

“พี่มีฟ้า มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ คุณตาคุณยายถามหาแหนะค่ะ รีบเข้ามาเร็ว ๆ”

ผมก็ไม่แน่ใจว่านั่นน้องสาวฝาแฝดหรือเจ้ากรรมนายเวรจากอดีตชาติ มันหลอนผมมากครับ แค่คิดถึงมันก็เยี่ยมหน้าออกมาจากกรอบประตูบ้านทันที

“อื้ม ก็กำลังจะเข้าไปเนี่ย” ผมเหลือบมองหน้าน้องสาวที่อายุห่างกันแค่ห้านาที แต่มันชอบทำตัวเล็กตัวน้อยราวกับน้องน้อยที่น่าทะนุถนอม โดยเฉพาะกับบางคนที่ผมเห็นแล้วรู้สึกขัดตา

“มองหาใคร?”

และอีกอย่าง คือมันชอบจับผิด

“ถ้ามองหาพี่เหนือล่ะก็… โน่น อยู่ข้างในบ้านแล้ว”

แถมให้อีกอย่าง คือมันรู้ทันผมทุกเรื่อง โอ๊ย! กูเกลียดความฝาแฝด

“ไปเล่นซนที่ไหนมาล่ะมีฟ้า ยายรอตั้งนาน”

พอผมคลานเข่าเข้าไปกราบแทบตักคุณยายธารธารา ท่านก็ยกมือขึ้นลูบศีรษะของผมอย่างเอ็นดู

“โธ่ คุณยายครับ เล่นซนมันใช้กับเด็กตัวเล็ก ๆ แต่ฟ้าโตแล้วนะครับ”

ผมตัดพ้อด้วยเสียงสอง เมื่อไรคุณยายจะยอมรับสักทีว่าผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

“โตแต่ตัวสิเราน่ะ” คุณยายยังคงต่อว่าด้วยแววตาแฝงความเอ็นดู ผมจึงยกสองแขนขึ้นสวมกอดรอบเอวพร้อมกับคลอเคลียใบหน้าลงบนตักของท่าน “อ้อนเหมือนเด็ก ๆ” รู้สึกถึงแรงโยกจากผู้สูงวัย เพราะท่านกำลังหัวเราะชอบใจ

ผมผละจากคุณยายไปสวมกอดคุณตาคิมหันต์บ้าง ท่านยกมือขึ้นลูบศีรษะและมองผมด้วยแววตาชื่นชม

“ไม่เห็นแค่ไม่กี่วัน ตัวโตขึ้นอีกแล้ว”

“ผมหยุดสูงตั้งแต่เมื่อสองปีที่แล้วแล้วนะครับคุณตา”

“อย่างนั้นรึ อืม… สูงเท่าพี่เขาหรือยัง?”

ผมเหล่มองเหนือนทีที่นั่งอยู่ที่พื้นเบื้องหน้าพ่อแม่ของผม รายนั้นกำลังถูกพ่อแม่ผมสวมกอดถามไถ่สารทุกข์สุกดิบจนไม่รู้ว่าผมแอบมองอยู่

เหนือนทีตัวสูงกว่าผมนิดหน่อย สักสองเซ็นต์เห็นจะได้ ตอนยืนข้าง ๆ กันก็สบตากันได้พอดีโดยที่ผมไม่ต้องเงยหน้า เพราะว่าผมมักสวมรองเท้าเสริมส้นนิดหน่อย

ไม่รู้สิ ผมมักเปรียบเทียบตัวเองกับเหนือนทีตลอดเวลา ไม่ใช่เพราะอยากดีกว่าหรืออยากเหนือกว่า แต่เพราะผมอยากอยู่ข้าง ๆ เขาในระดับเดียวกัน เขาชอบถ่อมตนว่าตัวเองต้อยต่ำ เป็นเพียงลูกชายบุญธรรมของคุณตาเหมันต์กับอาวัสสาน แม้จะใช้นามสกุลวรภัทรแต่ก็ไม่ใช่ทายาทที่แท้จริงเหมือนผมกับมีดาว แม้เราสองคนจะใช้นามสกุลเวลาสของฝั่งคุณพ่อชวิน แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่าเราเป็นลูกฝาแฝดชายหญิงของคุณแม่ซัมเมอร์ ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลวรภัทรผู้มั่งคั่งในย่านบางใหญ่ แต่ทุกคนในครอบครัวเวลาสและวรภัทรต่างก็รักเหนือนทีกันทั้งนั้น รวมทั้งผมด้วย

ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไร เราสามคนโตมาด้วยกัน แม้ว่าส่วนใหญ่ผมกับมีดาวจะใช้ชีวิตอยู่ในตระกูลเวลาส แต่เกือบทุกวันหยุดสุดสัปดาห์คุณพ่อคุณแม่ก็จะพามาเยี่ยมคุณตาคุณยายที่นี่ พวกเราจึงได้เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก จนช่วงมัธยมที่ผมต้องไปเรียนที่ฟิลิปปินส์ เราห่างกันไปหกปี แต่ก็ได้กลับมาเจอกันอีกครั้งในมหาวิทยาลัย เวลานั้นแหละที่ผมเริ่มรู้หัวใจตัวเอง

“แล้วนี่เรื่องเรียนเป็นอย่างไรบ้าง เห็นว่าใกล้สอบกันแล้วรึ?” เสียงของคุณยายดึงผมออกจากภวังค์ ผมรีบหันกลับมาสบตาท่าน

“สัปดาห์หน้าก็เริ่มสอบแล้วล่ะครับ”

“อย่างนั้นรึ แล้วเราน่ะ ขยันอ่านหนังสือด้วยล่ะ ให้พี่เขาช่วยติว” คุณยายพยักเพยิดไปทางเหนือนที ตอนนี้แหละรายนั้นถึงได้หันกลับมา

“ครับ/ครับ”

ผมรับคำคุณยายพร้อมกับเสียงของเหนือนทีที่เอ่ยรับเช่นกัน เราสองคนจึงได้สบตากันโดยบังเอิญ

“แล้วเป็นอะไรกัน ดูท่าทางแปลก ๆ ทะเลาะกันมาหรือไง ยายบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าดื้อกับพี่เขา” คุณยายตีเบา ๆ ลงบนหลังมือของผมอย่างจับผิด แล้วหลังจากนั้นทุกคนก็พากันหันมาจับจ้องที่ผม

ผมเกลียดความฉลาดและมองขาดของสองตระกูล ผมว่าผมเก็บอาการดีแล้วนะ แต่ทำไมทุกคนถึงดูรู้

“พี่มีฟ้างอนพี่เหนือ” โดยเฉพาะยายน้องสาวตัวแสบ ที่มันไม่มีอะไรเหมือนผมเลยแม้แต่หน้าตาเพราะเป็นแฝดไข่คนละใบ

“งอนพี่เขาเรื่องอะไร?” ในขณะที่คุณยายเอ่ยถาม หางตาของผมก็เห็นริมฝีปากหยักของเหนือนทีกระตุกน้อย ๆ ดวงตาซ่อนแววขบขัน