บทที่ 2 รักที่ผิดหวัง

ตัดมาที่ฉากนางเอก ณ ถนนเส้นทางกลับบ้าน

"ดีจัง วันนี้ไม่ค่อยมีลูกค้า ได้กลับบ้านเร็ว..." ร่างอรชรเดินกลับบ้านอย่างสบายใจโดยไม่คิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่เพราะใจคิดถึงแฟนหนุ่ม แต่แล้วเมื่อขึ้นไปที่ห้องเปิดประตูเอาไว้เธอกะจะเซอร์ไพร์แฟนหนุ่มว่ากลับบ้านเร็ว แต่ภาพตรงนั้นมัน....

"กรี๊ด.... นี่แกกล้าหิ้วผู้หญิงมานอนถึงในห้องเลยเหรอ"หญิงสาวหวีดร้องโวยวายเสียงดังเมื่อพบเหตุการณ์ตรงหน้าที่เซอร์ไพร้ของจริง

คนที่อยู่บนเตียงที่จู่ ๆพรนับดาวโผล่มาให้เห็น

"นับดาว..เอ่ออออ คืออออ เอ่อออ"เสียงเข้มเอ่ยด้วยความตกใจ

พรนับดาวเมื่อเห็นดังนั้น มือไม้สั่นสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวถึงขั้นจะฆ่าคนได้มือสวยของเธอคว้าไม้ไล่ฟาดคนที่พลอดรักกันอยู่บนเตียงนอนของเธอ ทั้งตีทั้งพร่ำด่าไม่หยุด"พวกเมิง 2 คน อย่าอยู่เลย....อุบาทชาติชั่วมากทำได้ยังไง นี่ห้องฉันนะ บ้านฉันนะ "เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือหยดน้ำใสไหลรินอาบแก้มไม่หยุดจนแทบจะขาดใจ

" พอเถอะ ลาน่า เรามาคุยยกันดีๆ"คนที่เหลือเกงในตัวเดียววิ่งมาคว้าตัวร่างของเธอกอดเอาไว้เพื่อให้เธอสงบลง

"ไอ้ชั่วมึงยังจะมีหน้าให้กูพูดดีด้วยอีกเหรอ? นับดาวเอ่ยทั้งน้ำตาด่าคนที่กอดเธอเอาไว้ ด้วยความโมโหเเธอใช้เท้าเหยียบไปที่เท้าไมเคิลอย่างแรงเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดอันสกปรก

"เอามือสกปรกของแกออกไป"

กรี๊ด สิ้นเสียงกรี๊ดของนับดาวเธอวิ่งออกนอกบ้านอย่างคนไร้สติ ร่างของเธอวิ่งไปจนสะพานแม่น้ำฮัน ยืนร้องไห้อยู่ริมสะพาน ทันใดนั้นรถของท่านประธานสุทธิ์พิธาขับผ่านมา......

"ใกล้ถึงคอนโดแล้วท่านจะรับอะไรมั้ยครับ" เสียงคนขับรถเอ่ยขึ้นเมื่อรถคันหรูแล่นมาถึงสะพานซึ่งเป็นทางผ่านก่อนถึงบ้าน

ทันใดนั้น" เอ้ย!!!!!!เดี๋ยวววววจอด//ตาคู่คมขณะนั้นเหลือบเห็นหญิงสาวเหมือนกำลังจะฆ่าตัวตาย

จอดเอี๊ยดดดดดดด คนที่กำลังขับอยู่รีบจอดตามเสียงนั้นทันที

ร่างกำยำก้าวลงจากรถคันหรู ตะโกนบอกหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า "คุณอย่าเพิ่งโดดนะครับใจเย็นๆผมรับฟัง คุณได้ ทุกอย่างมีทางออกเสมอ"

"ฮือๆ "/หญิงสาวหันใบหน้าที่อาบไปด้วยทั้งคราบน้ำตา แล้ว ตะโกนว่า ผู้ชายเลว ผู้ชายเฮงซวย"

"อ้าวนี่คุณ พูดงี้ก็สวยสิ คนจะลงมาช่วยแท้ๆ งั้นโดด ไปเลยไปง"คนที่ได้ยินดังนั้น เข้าใจผิดว่าหญิงสาวตรงหน้า ด่าเขาจึงทำให้อารมณ์ฉุนขึ้นมาทันที

"ฮืออออ....ผู้ชายก็เหมือนกันหมด ทำไมถึงทำกับฉันได้ขนาดนี้" ร่างบางนั่งลงร้องไห้

เมื่อฟังประโยคถัดไปจึงพอเข้าใจได้ว่าเธออาจจะกำลังผิดหวังจากผู้ชายมาร่างสูงใหญ่เดินขยับเข้าไปใกล้ ๆ"ถ้าเค้าเลวก็อย่าไปใกล้มันสิ ก็ออกมาจะไปจมอยู่กับมันทำไมโลกมันกว้างมาก สวยงาม คุณได้ออกไปสัมผัสมันรึยัง พ่อแม่พี่น้องงคุณเค้าคงเป็นห่วงคุณมาก"

ชายหนุ่มพูดพรางขยับร่างสูงเข้าไปใกล้มายิ่งขึ้น " บ้านคุณอยู่ที่ไหนเดี่ยวผมไปส่ง"

" ไม่ฉันไม่อยากกลับบ้าน...ฮืออออออบ้านมีแต่เรื่องเฮงซวย ฉันรับไม่ไหว... ฉันไม่อยากกัลบไปแล้ว"

" งั้นคุณกินอะไรรึงยัง เดี๋ยวเราไปกินข้าวกัน "เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยหว่านล้อมหญิงสาวอย่างนุ่มนวล จนดูท่าทีของหญิงสาวดูอ่อนลงเล็กน้อย

"ฉันอยากเมา" เสียงสั่นเครือมองไปยังแม่น้ำข้างหน้าเอ่ยขึ้น

"ได้ ถ้าคุณไว้ใจผม อย่าไปยืนตรงนั้นมาอันตราย คุณลงมานะ "มือหนายื่นมือออกไปรับมือเล็กของหญิงสาวเพื่อให้เธอลงมาจากจุดที่อันตราย...หญิงสาวยอมยื่นมือของตัวเองให้กับเขาและยอมลงมาจากจุดนั้น

"เดี่ยวไปร้าน ประจำละกัน ไมเคิล ออกรถ" สุทธิ์พิธาหันไปสั่งคนขับรถของตัวเอง

"รับทราบครับนาย"

โปรดติดตามตอนต่อไป...