ปฐมบท

บทที่ 1 ปฐมบท

ณ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์

ท่ามกลางท้องฟ้าอันมืดครึ้มที่ละเลงไปด้วยกลิ่นคาวเลือดที่พัดโชยลอยตามกระแสลมหนาว ร่างของทหารสวมเกราะสีเงินทึบมากมายต่างตกตายไปนับแสนคนด้วยการลงมือสังหารจากคนเพียงคนเดียว อีกทั้งพื้นที่โดยรอบรวมไปถึงบ้านเรือนสิ่งก่อสร้างในระยะกว่า 50 กิโลเมตร ต่างถูกทำลายไปจนแทบจะไม่เหลือซาก ผืนแผ่นดินต่างแยกตัวเป็น 2 ซีก อีกทั้งแผ่นดินต่างแตกออกยกระดับน้อยใหญ่ต่างกันออกไป จนเปลี่ยนภูมิศาสตร์ของพื้นที่โดยไปอย่างสิ้นเชิง

ทว่า…ท่ามกลางศพเหล่านั้น ได้มีร่างของสตรีนางหนึ่งกำลังคุกเข่าลงด้วยร่างกายที่สั่นเทา ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา นางนั่นมีร่างกายที่สมส่วนเสมือนถูกออกแบบมาจากเทพีแห่งความงาม ผมและดวงตาเป็นสีดำเงางาม อีกทั้งใบหน้าของนางนั้นหากเทียบเคียงกับดวงจันทร์แล้ว ดวงจันทร์ยังมิอาจเทียบกับรูปโฉมของนางได้เลยแม้แต่น้อย แต่…หากมองลึกเข้าไปในดวงตาของนางแล้วนั้นจะพบเพียงไฟแค้นที่กำลังลุกโชนอยู่ดวงตาคู่นั้น อาภรณ์สีขาวของนางแปดเปื้อนไปด้วยคราบเลือดและร่องรอยฉีกขาดจากการถูกคมหอกและคมดาบ

“ท่านปู่ ท่านยาย และทุกคนในตระกูลลั่วเสิ่น ข้าลั่วเหยาช่างเป็นคนที่อกตัญญูยิ่งนักที่ไม่อาจช่วยพวกท่านจากน้ำมือของพวกงูพิษเหล่านั้นได้ ข้าช่างเป็นคนที่แย่ยิ่งนัก..”

เสียงอันสั่นเครือของหญิงสาวดังออกมา น้ำเสียงของนางนั้นโศกเศร้าและหดหู่เป็นอย่างมาก หยาดน้ำตาต่างไหลรินออกมาจากเบ้าตา ความเจ็บปวดจากการสูญเสียคนที่รัก ครอบครัว และตระกูล ในระยะเวลาเพียงสั้นๆ นั้นมันยากเกินกว่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะรับไหว..

ท่ามกลางซากศพที่รายล้อมตัวนางนั้น ต่างเป็นศพคนในตระกูลลั่วเสิ่นแทบทั้งสิ้นที่ถูกพวกสวะที่นางไว้ใจมาโดยตลอดฆ่าล้างตระกูล ทำให้นางนั่นคับแค้นใจและเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก

เป็นความผิดของหลานเองที่ไว้ใจไอ้พวกงูพิษพวกนั้น หลานมันช่างโง่งมยิ่งนัก

เพียงไม่กี่อึดใจก็ปรากฏร่างของชาย 3 คนและหญิงสาวอีก 1 คน สวมชุดสีเกราะสีทอง พลังของทั้งสี่คนนั้นสูงส่งเป็นอย่างมากอาจจะเรียกได้ว่าพลังของทั้งสี่คนนั้นสามารถพิชิตได้แม้กระทั่งสวรรค์หรือนรก

“ลั่วเหยา ถ้าเจ้ายอมมอบตำราพรมแดนไร้ขอบเขตของมู่ไป๋ให้กับพวกเราตั้งแต่แรก มันก็จะไม่เกิดให้เหตุการณ์เช่นนี้ เอาล่ะ…ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกสักครั้ง มอบตำราของมู่ไป๋ให้พวกเราซะ แล้วเจ้าจะได้ตายอย่างไม่เจ็บปวด..” ชายหนุ่มที่มีรูปโฉมหล่อเหลาดุจเซียนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ละโมบที่อยากจะได้ตำราพรมแดนไร้ขอบเขตมาไว้ในครอบครอง

ถ้าจะถามว่าตำราพรมแดนไร้ขอบเขตคืออะไรงั้นหรือ?

มันก็คือการสร้างอาณาเขตที่ใช้ในการกักขัง โดยที่ผู้ใช้อาณาเขตสามารถควบคุมทุกอย่างในอาณาเขตได้อย่างอิสระดังใจนึก โดยที่คนนอกนั่นไม่สามารถทำลายหรือหนีออกไปได้ นอกจากจะให้ผู้ใช้อาณาเขตทำลายหรือพาออกไป

“ก่อนเจ้าจะตาย!! ข้าจะบอกความลับที่พวกเราเก็บเอาไว้มาเนิ่นนานให้แก่เจ้าละกัน…ที่จริงแล้วมู่ไป๋ไม่ได้โดนเทวทูตสิบปีกฆ่าหรอกแต่เป็นพวกเราเองที่ลอบวางยาพิษมัน แล้วให้จักรพรรดิมืดนั่นสังหารเพื่อที่พวกเราจะไม่ถูกเจ้าสงสัย” ชายร่างอ้วนท้วมกล่าวต่อจากชายที่พูดก่อนหน้า

หญิงสาวที่ถูกเรียกว่า ลั่วเหยา ที่ได้ยินที่ชายทั้งสองพูดออกมา นางก็กำหมัดแน่นด้วยความโกรธถึงขีดสุดออร่าสีทองรอบตัวนางแปรเปลี่ยนเป็นสีดำ ดวงตาจากเดิมที่เป็นสีดำเงางามแปรเปลี่ยนกลายเป็นสีแดงฉานดุจเลือด ท้องฟ้าจากเดิมเป็นสีฟ้าครามกลายเป็นท้องฟ้าสีดำทมิฬ บรรยากาศโดยรอบดูอึดอัดเป็นอย่างมากจนไม่มีใครกล้าแม้จะเปล่งเสียงอันใดออกมาเลย

“มู่ไป๋ ข้ากำลังจะไปหาเจ้าแล้ว รอข้าก่อนนะ รอข้าจัดการไอ้พวกสวะพวกนี้เสร็จ เราก็จะได้พบกันแล้ว เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง จะไม่มีใครพรากเราจากกันได้อีก..” หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมองเป็นอย่างมาก น้ำตาของนางค่อยๆ ไหลออกมาจากเบ้าตาอย่างช้าๆ

มู่ไป๋ เอาเป็นว่าหากชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้พบเจอกันอีกครึ่ง หากได้พบเจอกันอีก ข้าจะไม่ยอมจากเจ้าไปไหน จะอยู่กับเจ้าตราบจนแก่เฒ่าผมหงอก อยู่ด้วยกันจนชั่วนิจนิรันดร์

“ในเมื่อข้าจะต้องตายอยู่แล้วไฉนเลยข้าจะปล่อยงูพิษอย่างพวกเจ้าไว้ ตายไปพร้อมกับข้าซะเถอะ! ..มวลดาราระเบิดพิภพ”

หญิงสาวใช้พลังเฮือกสุดท้ายก่อนที่ร่างของนางนั่นจะระเบิดออก พื้นที่โดยรอบต่างถูกทำลายเป็นวงกว้างกว่า 100 กิโลเมตร บ้านเรือน ผู้คน สัตว์อสูร ต่างถูกสังหารจากแรงระเบิดแทบทั้งสิ้น

“ข้ากำลังจะไปหาเจ้าแล้วมู่ไป๋ ท่านปู่..” สิ้นเสียงของหญิงสาวชีวิตของนางก็ดับลง พร้อมกับได้ทิ้งตำนานของหญิงสาวที่ถูกขนานนามว่า ธิดาเทพ สตรีที่แข็งแกร่งมากที่สุดในหน้าประวัติศาสตร์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ ณ ที่แห่งนี้