บทนำ คนละขั้ว

“ขอบคุณนะคะพี่กรที่มาส่ง แถมยังช่วยยกกระเป๋าลงจากรถให้อีกค่ะ”

เป่าเป้ยยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่มตรงหน้าที่อุตส่าห์ขับรถมาส่งตามคำบอกของเพื่อนรักอย่างกีรติ ซึ่งตอนนี้นั่งยิ้มหน้าบานอยู่บนเบาะข้างคนขับ

“ไม่เป็นไรครับ ไม่ได้ลำบากอะไร” ภัทรกรรีบเอ่ยบอก

“เป้ย ให้เรากับพี่กรช่วยแกขนกระเป๋าขึ้นไปคอนโดดีกว่าไหม ตั้งหลายใบแกคนเดียวจะขนยังไง”

กีรติเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง กระเป๋าแต่ละใบก็ไม่ใช่เล็ก ๆ ถ้าจะให้เพื่อนซี้ที่แสนบอบบางขนคนเดียว ดูท่าคงต้องขนหลายรอบ

“ไม่เป็นไรหรอกหมวย ตรงล็อบบี้คอนโดมีรถเข็นให้ยืมใช้ได้น่ะ เดี๋ยวเราเอามาขนกระเป๋าขึ้นไปบนห้องเอง แกกับพี่กรกลับไปพักผ่อนเถอะ นี่ก็ดึกแล้ว”

ไม่อยากจะรั้งเวลาเพื่อนไว้นานกว่านี้ เพราะรู้ดีว่าเพื่อนคงอยากใช้เวลากับคนที่อาสามารับในวันนี้ให้มากที่สุด กีรติพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วเธอกับเพื่อนก็โบกมือลา

รถยนต์คันหรูแล่นไปจนลับสายตา เป่าเป้ยจึงเดินเข้าไปด้านในตึกเพื่อขอยืมรถเข็นตามที่พูดเอาไว้เมื่อครู่ จะว่าไป...ถึงมีรถเข็นมันก็ยังหนักมากอยู่ดี แต่ชีวิตสาวโสดอย่างเธอจะให้ทำอย่างไรได้ มันก็ต้องช่วยเหลือตัวเองแบบนี้แหละ

ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน แต่ถ้าหากมีใครสักคนมาช่วยเวลาต้องการก็คงจะดีไม่น้อย...

กระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่สี่ใบถูกขนเข้ามาไว้ในห้องแล้วเรียบร้อย นัยน์ตาสีน้ำตาลมีเสน่ห์กวาดมองรอบบริเวณที่พักของตนเองที่ไม่ได้กลับมาหนึ่งปีเต็ม แต่ระหว่างที่ไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ประเทศจีน เป่าเป้ยก็จ้างแม่บ้านให้มาทำความสะอาดเดือนละครั้ง เพื่อไม่ให้คอนโดสกปรกเกินไป

คอนโดขนาดสองห้องนอนที่ตั้งอยู่ย่านใจกลางเมือง ติดรถไฟฟ้า ใกล้ห้างสรรพสินค้าและมีสิ่งอำนวยความสะดวกเพรียบพร้อม แน่นอนว่าราคาก็ไม่ใช่ถูกนัก กว่าจะทำงานเก็บเงินซื้อได้ก็เล่นเอาเหนื่อยมากเหมือนกัน

แต่มันคงเป็นโชคดีของเธอ งานที่ทำไปได้ดีและมีคนคอยติดตามมากมาย ทำให้แต่ละเดือนมีเงินมาใช้จ่ายอย่างไม่ขัดสนและสามารถจ่ายค่าคอนโดหมดภายในหนึ่งปี

“รีบเก็บของดีกว่า จะได้ขึ้นไลฟ์” เป่าเป้ยพึมพำกับตัวเองก่อนจะเก็บกระเป๋าให้เข้าที่ แล้วหยิบแล็ปท็อปออกมาจากกระเป๋าสะพาย

เธอนั่งลงยังโต๊ะตรงที่ใช้สำหรับทำงานและเปิดแล็ปท็อปเครื่องโปรด แล้วหน้าจอก็แสดงภาพของเธอสะท้อนกลับมา รอยยิ้มสดใสระบายขึ้นบนใบหน้าด้วยความมั่นใจ กล้องถูกวางไว้ในตำแหน่งที่เหมาะสมแล้วจึงกดปุ่มเริ่มไลฟ์สด

“สวัสดีค่ะทุกคน!” เป่าเป้ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส “วันนี้เป้ยตื่นเต้นมาก ๆ เลยที่จะได้บอกกับทุกคนว่า ตอนนี้เป้ยได้กลับมาอยู่ประเทศไทยแล้วค่า!”

ในขณะที่เธอกำลังพูด บรรดาแฟนคลับก็เริ่มเข้ามาในห้องไลฟ์สดมากขึ้นเรื่อย ๆ คอมเมนต์และอีโมติคอนถูกส่งมารัว ๆ อย่างไม่ขาดสายจนแทบจะอ่านไม่ทัน

‘มาถึงกี่โมงครับ เหนื่อยไหมเอ่ย’

‘จะไม่ไปไหนแล้วใช่ไหมครับ’

‘จะมีการจัดมีตติ้งหรือเปล่า จากเจอน้องเป้ยจังเลย’

เป่าเป้ยไล่สายตาอ่านคอมเมนต์ที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอพร้อมกับรอยยิ้ม ของขวัญราคาแพงมากมายถูกกดส่งมาให้จนแทบคำนวณไม่ได้ว่าคืนนี้เธอจะมีรายได้เท่าไหร่

“เป้ยเพิ่งมาถึงเมื่อชั่วโมงก่อนนี่เองค่ะ เหนื่อยเหมือนกันแต่คิดถึงทุกคนมากกว่า เป้ยเลยขึ้นไลฟ์ก่อน”

คำพูดคำจากออดอ้อนทำให้บนหน้าจอตอนนี้มีสติ๊กเกอร์รูปหัวใจถูกส่งมาให้จนมองไม่ทัน แถมเหล่าบรรดาหนุ่ม ๆ ที่เป็นแฟนคลับยังกดส่งของขวัญเพื่อเป็นการต้อนรับเธอกลับประเทศแบบไม่หยุดพัก

การไลฟ์สดมันคืองานของเธอ และเป็นงานที่ทำรายได้หลักหลายแสนบาทต่อเดือน อาจจะเป็นโชคดีที่พ่อแม่ซึ่งจากโลกนี้ไปแล้วมอบหน้าตาอันมีเสน่ห์มาให้ ใครเห็นก็เอ็นดู

เป่าเป้ยไลฟ์สดพูดคุยอยู่ครู่ใหญ่ เมื่อมองดูเวลาตอนนี้ก็เกือบจะตีหนึ่งเข้าไปแล้ว หากเป็นช่วงปกติเธอสามารถนั่งคุยกับแฟนคลับต่อไปเรื่อย ๆ จนถึงเช้าก็ยังไหว แต่ตอนนี้ร่างกายที่อ่อนล้าจากการเดินทางกำลังประท้วงให้ไปพักผ่อน

“ทุกคนขา...ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เป้ยว่าเราไปนอนกันดีกว่าเนอะ ไว้พรุ่งนี้เป้ยจัดของเสร็จจะรีบมาไลฟ์คุยกับทุกคนอีก แบบนี้ดีไหมเอ่ย”

แน่นอนว่าไม่มีคอมเมนต์ไหนที่ขัดใจหญิงสาวแม้แต่คอมเมนต์เดียว แม้ว่าหนุ่ม ๆ หลายคนจะอิดออดเพราะอยากเห็นหน้าสวย ๆ ต่ออีกสักหน่อย แต่ทุกคนก็เข้าใจและยอมให้เธอลงไลฟ์โดยไม่ต่อว่าอะไร....

.....

“เสี่ย...จะกลับแล้วเหรอคะ ไม่ค้างกับพราวเหรอคะ ไหนเสี่ยบอกว่าคืนนี้จะค้างกับพราวไง”

หญิงสาวร่างกายเปลือยเปล่าโอบกอดชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทีออดอ้อน ริมฝีปากที่แต่งแต้มสีพีชเอาไว้ไล้จุมพิตไปตามกล้ามเนื้อกำยำอย่างเคยชิน

“พอดีน้องสาวเพิ่งกลับมาจากจีนน่ะ ฉันจะแวะไปหาหน่อย คงค้างกับเธอไม่ได้หรอก”

กิตติภพตอบกลับพลางแกะมือของอีกฝ่ายออกจากการกอดรัดตัวเอง เจ้าของร่างกำยำลุกจากเตียงนอนแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าตังที่วางอยู่บนโต๊ะ เขานับเงินจำนวนหนึ่งแล้วยื่นให้กับหญิงสาวที่เพิ่งช่วยปลดปล่อยอารมณ์เมื่อครู่

“วันนี้ฉันให้พิเศษก็แล้วกัน” แบงค์สีเทาปึกหนึ่งยื่นไปให้หญิงสาวที่ทำท่าทางเง้างอน และอาการของเธอก็ทำให้เขาไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่

“จะไปหาน้องสาวหรือนัดกับผู้หญิงคนอื่นไว้คะเสี่ย” พราวถามทีเล่นทีจริงขณะยื่นมือมารับเงินที่เขาส่งให้

“แล้วมันมีปัญหาตรงไหนหากฉันจะไปหาผู้หญิงคนอื่น เธอมีสิทธิ์ที่จะห้ามงั้นเหรอ” น้ำเสียงทุ้มเข้มเปรยถาม พร้อมกับแววตาที่สะท้อนความไม่พอใจออกมาให้เห็น

“อย่า...ล้ำ...เส้น” กิตติภพเอ่ยย้ำทีละค้ำอย่างช้า ๆ “ฉันให้เธอเป็นได้แค่ไหนก็แค่นั้น อย่าคิดว่าการได้นอนกับฉันแล้วเธอจะสามารถทำตัวเป็นเจ้าของฉันได้”

สายตาคมกริบจ้องมองอีกฝ่ายราวกับต้องการเชือดเฉือนเนื้อ ทำให้พราวต้องรีบก้มหน้าหลบในทันที เขาเป็นบ่อเงิน การทำให้ผู้ชายตรงหน้าโกรธคงไม่ใช่เรื่องดีนัก

“พราวขอโทษค่ะเสี่ย ทีหลังพราวจะไม่พูด จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ เสี่ยไม่โกรธพราวนะคะ”

หญิงสาวรีบก้าวลุกจากเตียงนอน สองแขนโอบกอดร่างกายของชายหนุ่มตรงหน้าเอาไว้ ใบหน้าซบลงที่อกแกร่งเอ่ยพูดผ่านน้ำเสียงออดอ้อนหวังให้ความขุ่นข้องในความรู้สึกของเขานั้นลดลง แต่ว่า...ดูเหมือนทุกอย่างมันจะไม่เป็นไปตามที่เธอคิดสักเท่าไหร่

“ฉันว่ามันคงไม่มีทีหลังแล้วล่ะ”

“ทะ ทำไมคะเสี่ย เสี่ยจะไม่มาหาพราวแล้วเหรอคะ”

มุมปากหยักกระตุกยิ้มหยัน แม้ตัวเขาจะใช้เงินซื้อผู้หญิงมาเพื่อบำเรอเรื่องบนเตียงในเวลาที่อยากได้ แต่ว่าก็ไม่เคยเอารัดเอาเปรียบแม้สักครั้งเดียว หลังเสร็จงาน เงินที่ยื่นให้นั้นมากกว่าเวลาที่พวกเธอออกไปรับงานข้างนอกเองตั้งหลายเท่า

แต่บางคนก็หลงระเริงจนเกินไป...ทำดีด้วยหน่อยก็คิดว่าสามารถทำตัวเป็นเจ้าของเขาได้

“เธอก็รู้ดีไม่ใช่เหรอพราว ข้อตกลงทุกอย่างที่ฉันเคยบอกก่อนที่เธอจะรับงานน่ะ ในเมื่อเธอทำไม่ได้ ทุกอย่างก็จบ”

“ พะ พราวไม่ได้ตั้งใจค่ะเสี่ย พราวแค่อยากจะหยอกเสี่ยเล่นเฉย ๆ ค่ะ ไม่ได้คิดจะทำตัวเป็นเจ้าของเลยนะคะ”

“ฉันเป็นเพื่อนเล่นเธอตั้งแต่เมื่อไหร่”

น้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นชายิ่งกว่าเก่า นัยน์ตาสีเข้มปรายมองคนที่ยังไร้เสื้อผ้าห่อหุ้มร่างกาย พลางหยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่เกลื่อนอยู่บนพื้นขึ้นมาสวม

“หมดหน้าที่ของเธอแล้ว จากนี้ก็ถือว่าเราไม่เคยรู้จักกัน เห็นหน้าก็ไม่ต้องทัก หวังว่าเธอคงเข้าใจ”

แม้ไม่อยากยอมรับกับข้อเสนอ ไม่อยากปล่อยให้ผู้ชายตรงหน้าออกไปตอนนี้ แต่ว่า...เธอเองก็บริการให้เขามาเกือบปีย่อมรู้ดีว่าอีกฝ่ายนิสัยเป็นเช่นไร

เจ้าของ Just Play Club...เขามันเป็นคนไร้หัวใจ

///////////////////////////////////////////////////////