10

บทที่ 10 บ้านที่แท้จริง

หลังจากผ่านช่วงเวลาแห่งการร่ำไห้ด้วยความตื้นตันใจ มู่หว่านซินก็ค่อยๆ คลายอ้อมกอด เธอจูงมือลูกสาวเข้ามาในบ้านอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่านี่จะเป็นเพียงภาพฝันที่พร้อมจะสลายไป

ภายในบ้านไม่ได้ตกแต่งอย่างหรูหราเหมือนคฤหาสน์ตระกูลหนิงเลยแม้แต่น้อย มันเป็นบ้านขนาดกะทัดรัดที่จัดวางข้าวของอย่างเป็นระเบียบเรียบง่าย เฟอร์นิเจอร์ไม้ดูมีอายุการใช้งานมานานแต่ก็ถูกขัดถูจนสะอาดเอี่ยมอ่อง บนผนังมีภาพวาดทิวทัศน์สีน้ำมันแขวนอยู่หลายภาพ ให้ความรู้สึกอบอุ่นและมีชีวิตชีวา แม้จะคับแคบ แต่ทุกตารางนิ้วกลับอบอวลไปด้วยไออุ่นอย่างแท้จริง

"นั่งก่อนสิลูก เดินทางมาเหนื่อยๆ" เสิ่นเทียนหลงเลื่อนเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งให้เธอนั่ง ก่อนจะรินน้ำชาอุ่นๆ ส่งให้ "หิวมั้ย? เดี๋ยวแม่เขาจะทำอะไรอร่อยๆ ให้กิน"

"ไม่เป็นไรค่ะ หนู..." ชิงรั่วกำลังจะปฏิเสธด้วยความเกรงใจ แต่ท้องของเธอกลับร้องประท้วงออกมาเสียงดังเสียก่อน ทำให้เธอหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย

ภาพนั้นทำให้เสิ่นเทียนหลงและมู่หว่านซินหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู

"ไม่ต้องเกรงใจพ่อกับแม่นะลูก" มู่หว่านซินลูบหัวเธอเบาๆ "รอแป๊บเดียวนะ เดี๋ยวแม่ทำผัดหมี่ของโปรดของแม่ให้ชิม รับรองว่าอร่อยที่สุดในโลกเลย" พูดจบเธอก็หายเข้าไปในครัวเล็กๆ หลังบ้านอย่างกระตือรือร้น

เสิ่นเทียนหลงนั่งลงตรงข้ามลูกสาว มองเธอด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยคำถามและความห่วงใย "ที่บ้านนั้น...พวกเขาทำอะไรลูกรึเปล่า?"

ชิงรั่วส่ายหน้าเบาๆ "พวกเขาแค่...บอกให้หนูออกมาค่ะ" เธอเลือกที่จะไม่เล่ารายละเอียดอันโหดร้ายในตอนนี้ เธอไม่อยากให้บรรยากาศที่แสนอบอุ่นนี้ต้องหม่นหมองลง

ไม่นานนัก กลิ่นหอมฉุยของอาหารก็ลอยออกมาจากในครัว มู่หว่านซินเดินออกมาพร้อมกับถาดอาหารในมือ บนถาดมีเพียงผัดหมี่จานใหญ่หนึ่งจาน กับซุปไข่มะเขือเทศอีกหนึ่งถ้วย เป็นอาหารที่เรียบง่ายจนหาที่เปรียบไม่ได้กับโต๊ะอาหารของตระกูลหนิงที่ต้องมีกับข้าวนับสิบอย่างทุกมื้อ

แต่สำหรับชิงรั่วในตอนนี้...นี่คืออาหารที่น่ากินที่สุดในโลก

ทั้งสามคนนั่งลงรอบโต๊ะกินข้าวไม้ตัวเล็กๆ มู่หว่านซินคีบหมี่ใส่ชามให้ชิงรั่วจนพูน "กินเยอะๆ นะลูก ดูสิผอมไปหมดแล้ว"

ชิงรั่วก้มหน้าลงกินคำแรกเส้นหมี่ที่เหนียวนุ่มกำลังดีผัดกับผักและไข่ง่ายๆ แต่รสชาติกลับกลมกล่อมอย่างน่าประหลาด มันอร่อย อร่อยจนเธออยากจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

ภาพความทรงจำในอดีตผุดขึ้นมาภาพโต๊ะอาหารค่ำอันยาวเหยียดในคฤหาสน์หนิง ทุกคนนั่งห่างกันราวกับคนแปลกหน้า อาหารเลิศรสมากมายถูกวางเรียงราย แต่บรรยากาศกลับเงียบเชียบและเย็นชา ทุกคนต่างก้มหน้าก้มตากินหรือเล่นโทรศัพท์ ไม่มีบทสนทนา ไม่มีเสียงหัวเราะ...ไม่มีความรัก

ทว่าที่นี่...โต๊ะตัวเล็กๆ ที่แทบจะนั่งเบียดกัน อาหารธรรมดาๆ เพียงสองอย่าง แต่กลับเต็มไปด้วยการพูดคุยและเสียงหัวเราะ พ่อกับแม่คอยคีบกับข้าวใส่ชามให้เธอไม่หยุด ถามไถ่เรื่องราวของเธอด้วยความใส่ใจ

ชิงรั่วกินผัดหมี่ชามนั้นจนหมดเกลี้ยงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี เธอรู้สึกอิ่ม...ไม่ใช่แค่อิ่มท้อง แต่เป็นความรู้สึกอิ่มเอมในหัวใจ

มู่หว่านซินมองลูกสาวกินจนหมดชามด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา เธอเอื้อมมือมาจับมือของชิงรั่วไว้แน่น

"จากนี้ไป ที่นี่คือบ้านของลูกนะ ไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว"

ชิงรั่วมองใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความรักของพ่อและแม่ รอยยิ้มที่แท้จริง...รอยยิ้มแรกที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจในรอบสองชาติภพ...ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ