บทที่ 1 สิ่งศักดิ์สิทธิ์ 2

จ้าวเสวี่ยเป็นถึงขุนนางขั้นสามตำแหน่งรองเสนาบดีกรมขุนนาง ยศตำแหน่งของเขานับว่าไม่เป็นที่น้อยหน้าผู้ใดในเมืองหลวง อีกทั้งยังเป็นขุนนางคนโปรดคนหนึ่งของฮ่องเต้ ความร่ำรวยที่สืบทอดต่อกันมาของตระกูลจ้าวยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทรัพย์สมบัติของเขาทำให้พวกนางมีกินมีใช้อย่างสุขสบายไปทั้งชาติ

ดังนั้นแล้วสิ่งเดียวที่คนผู้นี้ไม่มีก็คือบุตร

ฉะนั้นพวกนางไม่ว่าคนใดจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องทำทุกอย่างเพื่อตั้งครรภ์ให้ได้ ยกเว้นเส้นทางสวมหมวกเขียว เพราะจ้าวเสวี่ยแน่นอนว่าไม่ใช่คนดีที่จะยินยอมเลี้ยงลูกของบุรุษอื่น

ในเมื่อหมอกี่คนๆ ต่างก็บอกว่าจ้าวเสวี่ยไม่ได้เป็นหมัน พวกนางที่เป็นภรรยาจึงมีหน้าที่ทำอย่างไรก็ได้ให้ตนเองตั้งครรภ์ การสักการบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์และทวยเทพจึงเป็นทางหนึ่งที่พวกนางทั้งสิบเลือกที่จะทำ

เพราะถ้าไม่พึ่งพาบารมีขององค์เทพและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เคารพบูชาแล้ว พวกนางก็ไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปพึ่งสิ่งใดได้อีก

วันต่อมาบรรดาสตรีในเรือนหลังของตระกูลจ้าวก็พากันเดินทางมาถึงเมืองอี๋ เมืองเล็กๆ ทางตะวันตกของแคว้นอัน อยู่ห่างจากเมืองอ้ายซ่างอันเมืองหลวงอยู่ราวเจ็ดร้อยลี้ใช้เวลาเดินทางประมาณสามวัน

และเมื่อมาถึงตีนเขาอันเป็นทางขึ้นไปสู่เทวาลัย พวกนางทั้งสิบต่างก็ต้องเดินเท้าขึ้นไปเนื่องจากหนทางขึ้นเขานั้นทั้งเล็กและแคบ รถม้าไม่สามารถสัญจรไปมาได้

อู๋เยว่ฉินกับหม่าชิงจูประคองกันเดินขึ้นมาถึงยอดเขาก่อนคนอื่นๆ พวกนางสองคนไม่รอช้าที่จะจุดธูปสักการะเทวรูปที่ประดิษฐานอยู่ภายในเทวาลัยนั้นทันทีพร้อมกับถวายเครื่องบูชาที่นำมาทั้งผลไม้และของคาวหวาน

“ข้าแต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย หากชาตินี้ข้ามีวาสนาได้ทำหน้าที่ของมารดา ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายได้โปรดดลบันดาลประทานบุตรให้ข้าน้อยด้วยเถิด”

ครั้นอธิษฐานเสร็จอู๋เยว่ฉินก็ยื่นมือไปปักธูปไว้ในกระถาง ทว่าในจังหวะที่กำลังปักอยู่นั่นนิ้วของนางกลับถูกก้านธูปบาดมือจนเลือดออก

“เอ๊ะ?”

“ฮูหยินเป็นอะไรมากหรือไม่เจ้าคะ?”

“ไม่...ไม่เป็นไร” อู๋เยว่ฉินชักมือของตนเองมาดูก่อนเอ่ยตอบ โดยที่นางไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่าเลือดของนางนั้นได้หยดลงไปในกระถางธูปด้วย

และที่น่าแปลกไปกว่านั้นคือเลือดหยดนั้นซึมหายไปอย่างรวดเร็วและไม่หลงเหลือร่องรอยใดๆ ให้เห็นเลยแม้แต่นิด

“ไปกันเถอะ ให้คนอื่นได้มากราบไหว้บูชาบ้าง”

“เจ้าค่ะ”

คล้อยหลังที่อู๋เยว่ฉินและหม่าชิงจูเดินออกไปก็มีอนุคนอื่นๆ รวมไปถึงชาวบ้านมากราบไหว้บูชาองค์เทวรูปต่อ แต่กลับไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นเลยว่ามีแสงสีแดงเปล่งประกายออกมารอบๆ เทวารูปองค์นั้น

“เลือด? ...นี่ข้าไม่ได้กลิ่นของเลือดนี้มากี่พันปีแล้ว...ในที่สุดก็มีคนบูชาข้าด้วยเลือด! ฮ่าๆ”