บทที่ 1 สิ่งศักดิ์สิทธิ์ 1

ในยุคที่สตรีมิอาจมีสิทธิ์มีเสียงเทียบเท่าบุรุษ ชีวิตความเป็นอยู่ของพวกนางต่างต้องตกอยู่ในภายใต้การชี้นำของบิดา สามีและบุตร ต่างกันไปตามวาระ เดินตามกรอบจารีตประเพณีที่ถูกลิขิตไว้แต่โบร่ำโบราณ ไร้อิสรเสรีทางความคิด ชีวิตนี้เกิดมาก็เพื่อทำตามความต้องการของผู้อื่นเท่านั้น

อู๋เยว่ฉินก็เป็นหนึ่งในสตรีเหล่านั้นที่ไม่สามารถเลือกทางเดินของตนเองได้ อายุสิบห้าบิดาจัดแจงให้นางแต่งงานกับขุนนางขั้นสามอายุอานามใกล้สี่สิบผู้หนึ่ง คนผู้นั้นมากมายด้วยภรรยารองและอนุอยู่เต็มเรือนหลัง แต่กลับไร้ซึ่งทายาทสืบสกุลแม้แต่คนเดียว

ท่านหมอจากทั่วสารทิศล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาไม่ได้เป็นหมัน หากแต่เขาไม่สามารถทำให้สตรีนับสิบนางในเรือนหลังตั้งท้องได้เลยสักคน ช่างเป็นเรื่องน่าขันที่สุดในเมืองหลวง

เมื่อบุรุษบอกว่าตนเองไม่ได้ไร้น้ำยา เคราะห์กรรมทั้งหมดจึงตกมาอยู่ที่สตรีในเรือนหลังทั้งสิบ พวกนางถูกด่าทอว่าเป็นแม่ไก่ที่ไม่สามารถออกไข่ ถูกมองเป็นคนไร้ประโยชน์ทั้งๆ ที่หาใช่ความผิดของพวกนางสักนิดไม่

ทว่า...ในยุคที่บุรุษเป็นใหญ่ นอกจากก้มหน้ารับเอาถ้อยคำวาจาร้ายกาจนั้นแล้วพวกนางจะทำอะไรได้อีก...

“ฮูหยิน ท่านจะไปกับพวกข้าหรือไม่” หม่าชิงจูหรือหม่าอี้เหนียง หนึ่งในบรรดาอนุของจ้าวเสวี่ยเอ่ยถามอู๋เยว่ฉินผู้เป็นฮูหยิน

เพราะคนในจวนตระกูลจ้าวหลังนี้ที่ร้ายกาจที่สุดเห็นจะเป็นเจ้าบ้านอย่างจ้าวเสวี่ย ดังนั้นแล้วสตรีในเรือนทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นฮูหยินเอก ฮูหยินรองหรือแม้แต่บรรดาอนุจึงมีความรักใคร่ปรองดองกันอย่างผิดวิสัย พวกนางไม่เคยชิงดีชิงเด่นหรือยื้อแย่งความรักจากผู้เป็นสามีเลยสักนิด เนื่องด้วยเหตุผลอะไรนั้นพวกนางต่างรู้แก่ใจดี

จ้าวเสวี่ยอายุสามสิบเก้าแล้วในปีนี้...ทว่าตระกูลจ้าวกลับยังไร้ทายาทสืบสกุล อย่าว่าแต่ทายาทชายเลย ทายาทหญิงสักคนก็ไม่เคยมีมาเกิดในท้องของสตรีคนไหน เรื่องนี้นับว่าสร้างความหนักใจให้แก่จ้าวเสวี่ยเป็นที่สุด

อีกทั้งคนผู้นี้ยังใจแคบเกินกว่าจะรับก้อนเลือดของผู้อื่นเป็นมาเป็นบุตรบุญธรรมของตนอีกต่างหาก

“เทวาลัยแห่งนี้ผู้คนในเมืองนั้นต่างเล่าลือกันว่าศักดิ์สิทธิ์นัก ไม่แน่ว่าท่านอาจจะมีบุญกุศลหรือชะตาตกต้องกับทวยเทพที่นั่น พวกเขาอาจจะประทานบุตรให้เราก็เป็นได้นะเจ้าคะ”

อู๋เยว่ฉินมีสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตกลง

เวลานี้พวกนางถูกสามีกดดันและด่าทอเรื่องที่ไม่มีใครสักคนตั้งท้องกันเช้าเย็น ยิ่งกว่าความน่ารำคาญคือความไม่มั่นคงของชีวิต