Ep.2 เสียวสะท้านกับชายแปลกหน้า (2)

ฉันร้องไห้ออกมา แล้วก็ทรุดนั่งร้องไห้ แล้วฉันก็สั่นไปด้วยความกลัว กลัวไปสารพัด และเริ่มคิดในแง่ลบแล้ว ว่าฉันอาจถูกเพื่อนทิ้ง

ทว่าในใจของฉันก็ยังหวังว่าเพื่อนรักจะไม่ทิ้งฉัน เพียงแต่ชาน่าอาจหาฉันไม่เจอ หรือไม่เธอก็อาจดื่มจนเมา จึงไม่มีใครมาตามหาฉัน ที่กำลังหาทางออกไปจากด้านหลังของผับนี้ไม่ได้

ผ่านไปอีกราวๆสองชั่วโมง ฉันก็ผล็อยหลับไป แล้วมารู้สึกตัวอีกที เหมือนว่ามีใครมาอุ้มไปยังห้องๆหนึ่ง

ฉันลืมตาขึ้นมามอง แล้วเริ่มเห็นหน้าเขาชัดเจน ตอนที่เขาพาฉันมาวางลงบนที่นอนหนานุ่ม

...เขาคนนั้นนั่นเองที่พาฉันมาเข้าห้องน้ำ รอส...

ฉันพยายามยันตัวเองลุกขึ้น แต่เขาก็คร่อมทับฉันเอาไว้ กักขังฉันเอาไว้ในกรงแขน ที่เขากั้นฉันเอาทั้งซ้ายและขวา เขาจ้องมองฉัน เหมือนตอนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเมื่อหลายชั่วโมงก่อนอีกแล้ว

มองด้วยสายตาแทะโลม

“ช่วยพาฉันกลับไปหาเพื่อนของฉันหน่อยได้ไหมคะ ฉันอยากกลับที่พักแล้ว” ฉันไม่คิดว่าจะได้พูดประโยคนี้ออกมา มันคือประโยคที่ฉันหัดพูดเอาไว้ หากว่าฉันกำลังหลงทาง

“คงไม่ได้หรอก มันดึกมากแล้ว และผมเห็นว่าเพื่อนของคุณเมามาก แล้วก็ถูกแฟนหนุ่มของเขาลากไปขึ้นรถ ออกไปด้วยกันนานแล้ว”

‘ไม่จริง ชาน่าจะต้องไม่ทิ้งฉันเอาไว้แบบนี้สิ’

“คุณโกหกใช่ไหม แล้วทำไมตอนที่คุณพาฉันมาเข้าห้องน้ำ ทำไมคุณถึงไม่รอพาฉันกลับออกไปด้วยล่ะ คุณทิ้งฉันเอาไว้ทำไม”

“ผมมีเหตุผลของผมก็แล้วกัน และผมจะบอกว่าตอนนี้มันตีสามแล้ว ผับปิดแล้ว แล้วผมก็เป็นเจ้าของผับนี้ เลยไม่ได้ไปไหน แค่ออกไปดูแลลูกค้า พาทุกคนกลับไปแล้ว ผมถึงได้มาหาคุณไงล่ะ”

“งั้นช่วยพาฉันไปส่งตามแผนที่ได้ไหม ฉันมีแผนที่ไปยังที่พักของชาน่า”

“ถ้าเป็นตอนนี้คงยังไม่ได้หรอก”

“ทำไมคะ”

“เพราะว่าผมกำลังหิว เลือด”

นาทีนี้ฉันตกใจแทบช็อค อย่าบอกนะว่า เขาเป็นผีดิบดูดเลือดจริงๆ อย่างที่ชาน่าได้เล่าเรื่องผีดิบให้ฉันฟังเมื่อตอนหัวค่ำว่า เมืองนี้เคยมีคนบอกว่า มีแวมไพร์ตนหนึ่งอาศัยอยู่ในเมืองนี้ เมื่อนานมาแล้ว แต่ก็ถูกนักล่าแวมไพร์ไล่ล่า จนไม่มีใครได้ข่าวอีกเลย ว่าเจอแวมไพร์ตนนั้น จึงดูเหมือนว่าเรื่องเล่าขานนี้ อาจไม่มีมูลความจริงๆ

‘แต่ผู้ชายคนนี้ เขากำลังบอกว่าเขาหิวเลือด’

“คุณเป็น...เป็นผีดิบดูดเลือดเหรอคะ!!” กว่าฉันจะหาเสียงของตนเองเจอก็นานเป็นนาที

“แล้วคุณคิดว่าใช่ไหมล่ะ”

“แล้ว...แล้วคุณจะกัดคอฉันไหม และจะดูดเลือดฉันไหม”

“กลัวเหรอ”

ฉันพยักหน้าตัวสั่น และแทบลืมการหายใจไปชั่วขณะ เมื่อปากของเขาโน้มต่ำลงมาใกล้ลำคอของฉัน

“อย่า!”

และเหมือนว่าจะได้ยินเขาหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนที่เขาจะแยกหน้ากลับมาอยู่ตรงหน้าฉันอีกครั้ง

“งั้นผมให้คุณเลือกสองทาง ระหว่างให้ผมกัดคอดื่มเลือดคุณจนหมดตัว หรือจะให้ผมนอนกับคุณอย่างเร่าร้อนจนฟ้าสาง แล้วให้ผมดื่มน้ำคาวสวาทของคุณแทน คุณจะเลือกอะไร”

‘ถ้าให้เขาดื่มเลือด ฉันก็คงตาย แต่ถ้าให้เขาดื่มอย่างหลังนั่น ฉันอาจจะรอด แล้วฉันจะทำยังไงดี ทางไหนก็น่ากลัวทั้งนั้นสำหรับฉัน ผู้ชายคนนี้ตัวโตมาก หากตกเป็นของเขา ฉันจะไม่ขาดใจตายเหรอ แต่ว่าฉันก็กลัวถูกกัดคอมากที่สุดเลย เพราะถ้านึกภาพ ที่เขี้ยวของเขายาวโง้วออกมา ฉันคงช็อก เพราะแค่เข็มเล่มนิดเดียวฉันยังกลัวเลย แล้วถ้าฟันแหลมๆใหญ่ ฝังลงมาบนลำคอของฉัน โอ๊ย...ไม่อยากจะคิดต่อเลย’

ฉันเผลอเอามือลูบคอตนเองไปมาอย่างหวดหวั่น ก่อนจะตัดสินใจตอบเขาไปแบบสั่นๆ จนฟันกระทบกันว่า

“ฉัน...ฉันขอเลือกอย่างหลังก็ได้ แต่ว่า...แต่ว่า...คุณ...”

“แต่ว่า...ผมอะไรหรือ”

“คือคุณตัวโตมาก ฉันกลัว กลัวว่าถ้าคุณ...” ฉันไม่กล้าพูดประโยคถัดมาออกไปเลย

“ถ้าผมสอดใส่ คุณกลัวเจ็บปวดทรมานใช่ไหม”

ฉันพยักหน้าปากสั่นๆ

“ก็อาจมีบ้าง แต่ว่าผมจะทำให้คุณพร้อมมากที่สุด ก่อนที่ผมจะสอดดุ้นของผมเข้าไปก็แล้วกันนะ”