อารมณ์(บ่)จอย

ระหว่างงานกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี ตำแหน่งของเมย์และต้น อยู่คนละจุด ทำให้เธอกับเขาไม่ได้ยืนรับใบปริญญาบัตร แต่เมื่อออกจากการปราศรัย และเดินไปรับใบประกาศฯ มวลชนหมู่มากเดินสวนไปมา ราวกับหนอนหัวดำมากมาย

เมย์เดินมองหาต้นอยู่นานสองนาน เพราะวันนี้คงไม่มีใครมาร่วมแสดงความยินดีกับเมย์หรอก เพราะญาติพี่น้องอยู่ตจว. ต้องดูแลพ่อแม่ซึ่งกำลังป่วย เธอตั้งใจว่าหลังรับปริญญาบัตรแล้ว จะเดินทางกลับบ้านไปเยี่ยมญาติ

สองฝีเท้าเดินก้าวยาวๆ มือกำใบปริญญาบัตรแน่น เมย์สอดส่ายสายตามองหาแฟนหนุ่ม อยู่เป็นชม. กว่าจะเดินตามหาพบ พลางเห็นเขากำลังคุยกับหญิงสาวอีกคนหนึ่ง แต่งตัวสวยมาก เธออาจจะเป็นญาติ หรือน้องสาว สีหน้าเขาดูมีความสุขมาก

“อยู่นี่เองพี่ต้น ตามหาซะตั้งนาน นั้นน้องสาวหรอ สวยดีนะ” เมย์ทักพวกเขาพร้อมกัน เมื่อเธอเดินมาถึง แต่สีหน้าของหญิงสาว มองมาทางต้นอย่างสับสน หรือมีการเข้าใจผิดอะไร

สีหน้าชายหนุ่มตึงเครียดทันที เพราะคิดไว้แล้วว่า เมย์ไม่น่าตามหาเขาเจอ แต่ก็คงหลบไม่ได้ เขาจึงเม้มปากมองเมย์อย่างจริงจัง ก่อนจะพูดกับเธอให้เป็นเรื่องเป็นราว

“เมย์... พี่มีเรื่องจะบอก พี่...อยากบอกเมย์ให้เข้าใจนะ” น้ำเสียงเข้มขึงบอก บวกด้วยสีหน้าไม่ปกตินี่ ทำให้เมย์รู้สึกเริ่มใจไม่ดี

“อะไรหรอคะ พี่ต้น” เมย์นึกว่าเขาจะตั้งใจขอแต่งงาน เธอยังยิ้มแย้มโดยมิได้เอะใจ

“นี่คือ คู่หมั้นของพี่ และเรากำลังจะแต่งงานหลังจากพี่กำลังจะย้ายออกจากห้องเช่า เราหมั้นกันตั้งแต่ก่อนพี่เข้าเรียนปีหนึ่งแล้วล่ะ” ชายหนุ่มสารภาพความจริงกับเมย์ ซึ่งเขาตั้งใจไว้ว่าจะหนีโดยไม่ให้เมย์รู้ แต่ในเมื่อความแตกมาแบบนี้ จึงจำเป็นบอกกับเธอตรงๆ หวังว่าเมย์จะเข้าใจ

“อะไรนะ???” เหมือนกับดิ่งลงเหวลึกลงไป ในห้วงแห่งความมืดไม่สิ้นสุด... เธอเพิ่งจะมีกิจกรรมเร่าร้อนกับเขาตั้งแต่เมื่อคืน จนอดหลับอดนอน เป็นแฟนกันมาสามปี ไม่เคยระแคะระคายเลยว่าเขามีคู่หมั้นอยู่ก่อนแล้ว

แต่จากลักษณะของเขาตลอดสามปี ก็ทำตัวลับๆ ล่อๆ ตลอดเวลา เมย์ไม่ได้เอะใจเลย เพราะคิดว่าน่าจะมีเวลาส่วนตัวให้เขาบ้าง ให้เขาไปเคลียร์หน้าที่บ้าง ที่หายไปบ่อยๆ เพราะแบบนี้เองรึ

“เมย์ เราต้องแยกทางกันแล้วนะ พี่ต้องกลับไปแต่งงานกับคู่หมั้น” ต้นบอกตัดเยื่อใย โดยสีหน้าของคู่หมั้นสาวขมวดคิ้ว ราวกับไม่พอใจเหมือนเธอจะถูกแย่งแฟน

“นี่คงจะเป็น เมย์ ที่พี่ต้นเคยเล่าให้ฟังสินะคะ ปล่อยให้เขาแต่งงานกับแพรเถอะค่ะ พ่อแม่เราทั้งคู่จัดงานหมั้นกันตั้งแต่เราเรียนจบม.ปลายแล้ว” หญิงสาวเดินเข้ามาคล้องแขนคู่หมั้นหนุ่ม สีหน้ามองเมย์อย่างไม่เป็นมิตร เพราะเธอคือคู่หมั้นอย่างถูกต้อง

“พี่ต้นทำอย่างนี้กับเมย์ได้ยังไงกัน นี่เรามีอะไรมาด้วยกันสามปีแล้วนะ เธอรู้บ้างมั๊ย?” เมย์อยากจะทวงสิทธิ์ของเธอบ้าง ซึ่งย้ายห้องเช่ามาอยู่ด้วยกัน และทำอะไรร่วมกันมาโดยตลอด รอดพ้นสายตาเธอไปได้ไง

“เมย์ฟังพี่ก่อนนะ” ชายหนุ่มกำลังจะพยายามอธิบาย แต่ดูเหมือนความโกรธของเมย์จะทำให้ ฝ่ามือซึ่งไม่ได้กำปริญญาบัตร ต้องฟาดลงบนหน้าของต้นอย่างหนัก กระหน่ำนับครั้งไม่ถ้วน

มีรึคู่หมั้นสาวจะยินยอมให้กระทำฝ่ายเดียว เธอรีบผลักเมย์ให้ออกห่างไกล เพราะวันนี้เขาจะต้องเดินทางกลับไปกับเธอ

“จะให้รู้นะ เมย์... เขาเป็นพ่อของลูกแพรตอนนี้ แพรคลอดลูกชายให้พี่ต้นเมื่อสี่ปีก่อน ทำให้แพรไม่มีโอกาสได้เข้าเรียนปริญญา เธอโชคดีแค่ไหนแล้วที่ได้อยู่กับเขาและเรียนจบ... แต่ตอนนี้ แพรขอพี่ต้นคืนเถอะนะคะ... อย่าให้การศึกษาของพี่ต้องแปดเปื้อนมากกว่านี้เลยค่ะ” แพรขอร้อง ในฐานะแม่ของลูก ของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่า พ่อ

แต่ทว่าหลอกลวงความรักของเมย์ ทำอะไรมาด้วยกันมาตลอดมีความสุขมาด้วยกัน หรือว่านี่จะต้องสิ้นสุดความฝันไปเสียแล้ว....????

******

ผ่านมาแล้วกว่าสองปีนับจากจบการศึกษา รับใบปริญญาบัตรในวันวาน เมย์อยู่ในชุดสูทเชิ้ตขาว ใส่ปลายเสื้อในกระโปรงยาวเท่าหัวเข่า รับด้วยรองเท้าส้นสูงสีดำ ทำงานเป็นได้เพียงแค่เจ้าหน้าที่รับโทรศัพท์ ไม่ตรงสายที่เรียนจบ ยังดีกว่าหางานทำไม่ได้ เดินเตะฝุ่นไม่มีเงินรองรับชีวิต

วันนั้นเมย์เสียใจเหลือเกิน เมื่อพี่ต้นหักหลังเธอกลางอากาศแบบนั้น มีคู่หมั้นอยู่ก่อน แต่กลับหลอกใช้เธอเรียนจนจบ ตักตวงเธอไปมากมายและมาทิ้งกันกลางทาง

วันสุดท้ายของพี่ต้นในวันนั้นคือ เมย์ยืนดูเขาเก็บข้าวของ พร้อมกับแพรเข้ามาช่วยเก็บให้เร็วขึ้น กลัวว่าเมย์จะไม่ปล่อยให้ต้นกลับไปแต่งงานกับแพร

เมย์ยืนมองหน้าพี่ต้นและแพรด้วยความสมเพช อีกทั้งยังสมเพชตัวเองอีก ใช้ความสัมพันธ์เพื่อเรียนจบแล้ว เมย์ยังจะยังมีความสัมพันธ์กับผัวคนอื่น โดยเธอไม่เคยรู้เลย ทำไมช่างโหดร้ายต่อชีวิตเธอหลังเรียนจบเช่นนี้

เบื่อกับการต้องมาทะเลาะตบตี ราวกับสุนัขตัวเมียตบตีกัน เพื่อแย่งกระดูกเลวๆ ชิ้นหนึ่ง เมย์ยืนกอดอก เชิดหน้ามองต่ำมายังพวกเขา และหวังว่านั้นจะเป็นการพบกันครั้งสุดท้าย สำหรับพ่อลูกของแพร...

******