เสพสมปรารถนา

​

ภายในคฤหาสน์หลังงามสีขาว สวยงามสะอาดตา คือเรือนหอสำหรับคู่แต่งงานใหม่ หลังจากได้สมรสกันอย่างถูกต้องตามครรลองสุดเอิกเกริก ถูกจัดขึ้นเพราะได้รับสิทธิ์พิเศษ จากควีนแห่งอังกฤษ

ในยามรุ่งอรุณเช้านี้ที่สดชื่นผ่องใส ใต้ร่มเงาไม้อากาศปลอดโปร่ง กับสถานที่พำนักอันเงียบสงบ และพวกเขายังคงอยู่ภายในคฤหาสน์โดยมิได้ออกไปทำงานเหมือนอย่างเก่าก่อน...

******

เสียงคร่ำครวญร่ำร้อง แผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากเรือนหอ กับเสียงอึกทึกครึกโครมของเครื่องไม้ กำลังกระทบกับกำแพงเป็นจังหวะรุนแรง แต่มิอาจมีผู้ใดกล้าเข้าไปขัดขวาง หรือพยายามห้ามปราม เพราะเนื่องด้วยเป็นเวลากิจส่วนตัวของราชองครักษ์สาว กับช่างตัดเสื้อส่วนพระองค์ กำลังมีความสุขร่วมกัน

เสียงหอบหายใจรวยริน กับเรือนร่างอ่อนไหว เคลื่อนกายพลิ้วตัวลอย เมื่อต่างฝ่ายต่างรับรสของกันและกัน ริมฝีปากบางเบาสีชมพู ถูกระดมพรมจูบจนบวมเจ่อ กับแววตามองคู่รักอย่างลุ่มหลง

เรือนผมสีดำอมน้ำตาล ปล่อยสยายประเรือนกายบอบบาง ปิดหน้าอกระย้าชวนรุ่มหลง ผมเธอยาวจนถึงหน้าท้อง และชายหนุ่มยังพยายามปาดเส้นผมออก เพื่อมองหน้าหญิงสาวผู้งดงามอย่างชื่นชม และจูบเธอไม่ละเว้นวาง

เธอนั่งอยู่บนเตียง โอบเอวสามีด้วยเรือนเรียวขางามทั้งสอง สวมกอดกับเจ้าบ่าวเรือนร่างเปลือยเปล่า สองแขนบอบบางกอดคอ สอดประสานกันและกัน รับรสลิ้มฝีปากดูดดื่มอย่างมิเหน็ดเหนื่อย มิเบื่อคลาย

สองมือแกร่งหนากุมสะโพกหญิงสาว ซึ่งเป็นเจ้าสาวของเขาเมื่อคืนวานนี้จวบจนรุ่งเช้านี้ เขามิอาจเลิกสายตา หรือละวางความใกล้ชิดดีๆ แบบนี้เลยแม้แต่วินาทีเดียว ในเมื่อความเป็นชายยังคงแข็งขัน ขยันใกล้ชิดเข้าไปภายในกายเธอ ดิ่งด่ำลึกลงไป ไม่อาจอยากถอนออกมาแม้แต่น้อย กลับพยายามรุกล้ำเข้าไปให้ยิ่งลึกหนักหน่วงเพิ่มทวี...

สะโพกหญิงสาวกลมกลึง ขยับส่ายเคลื่อนพลิ้วไหวเข้าหากายชาย ยิ่งขยับมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกเข้าใกล้ชิดมากยิ่งขึ้น หลังจากเมื่อคืน เธอรุกเร้ากับเจ้าบ่าวด้วยการสวมกอด และเป็นฝ่ายเริ่มจูบจู่โจมก่อน

มีรึเขาจะยอมอยู่เฉย สองมือทำงานอัตโนมัติ ถอดชุดเจ้าสาวอันสวยงาม ให้หลุดจากกายเธอ เพราะเขาเป็นคนตัดเย็บชุดนี้ให้เธอสวมใส่ร่วมพิธีแต่งงาน และเธอยังพยายามถอดชุดเขาอย่างเร่งรีบ เพราะความต้องการมิอาจห้ามใจ

เรือนร่างหญิงสาวยังคงขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว กับกิจกรรมเช้านี้ยังไม่สิ้นสุด และเจ้าบ่าวต้องดันเธอนอนราบลง เพราะเขาเริ่มจะใกล้ถึงจุดสุดยอดอีกครั้ง เป็นรอบที่ห้า เร่งเร้าอารมณ์จนสะเทือนท้องน้อย และเขาก็ใกล้เข้าไปทุกที

หญิงสาวกรีดร้องเมื่อรู้ว่า เขากำลังจะถึงอารมณ์สุดยอด ไปพร้อมๆ กับเสียงร้องครวญในลำคอของเธอ เรือนหน้าชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างพึงพอใจ ในเมื่อเธอคือภรรยาอย่างถูกต้อง ภายในอ้อมกอดของเขา...

ความอบอุ่นอบอวล บิดตัวมวนอยู่ภายในท้องน้อยหญิงสาว ช่างเป็นการเสพสมปรารถนา สุดมิอาจหักห้ามใจ ในเมื่อเวลาความสุขของทั้งสองจะหมดลง เพราะยิ่งใกล้วันทำงานไปอีกวัน มันก็จะเหลือน้อยลงไปทุกที

******

“ธัญญ่า ผมขอตัวไปดูลูกชายของเราสักครู่หนึ่งนะ” ชายหนุ่มบอกภรรยาซึ่งนอนราบหมดแรงอยู่บนเตียง หลังคลอดลูกชาย และจัดพิธีแต่งงานอย่างใหญ่โต พวกเขาถึงได้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข

“อย่าลืมจูบลูกด้วยนะ แพค” เธอตอบน้ำเสียงอ่อนแรง ก่อนจะหลับตาพักผ่อนหายใจรวยริน...

“ว่าไงคนเก่งของพ่อ...” เสียงนวลนุ่มปลอบลูกน้อยอย่างอ่อนโยน “ภัคพล อธิษฐ์โภคิน” ชายหนุ่มไทยซึ่งมีโอกาสได้กลับตัวกลับใจ จากเคยเป็นพวกรักร่วมเพศในกรุงเทพฯ บ้านเกิด ชีวิตของเขาเปลี่ยนไป เพราะ “บูรณ์พิภพ อธิษฐ์โภคิน” บิดาผู้ร่ำรวย ส่งมาดัดสันดานที่บ้านเพื่อนสนิทในลอนดอนเขตชานเมือง

แววตาเด็กน้อยเพศชาย กำลังยิ้มแย้มแจ่มใส เอื้อมสองแขนเข้าหาชายผู้อุ้มอยู่เบื้องหน้า เขากำลังจูบหน้าผากลูกน้อยอย่างรักใคร่

“แม่เหนื่อยอยู่... อีกสักพักนะ จะได้ดูมนมแม่ ตอนนี้ขอพ่อกอดแม่ก่อนนะ” ภัคพล หรือผันชื่อจากไทยมาเป็นอังกฤษว่า “แพค” กำลังโอ๋ลูกชายคนแรก ซึ่งคลอดมาได้เพียงแค่อาทิตย์กว่าๆ เขาวางลูกชายลงในเปล ก่อนจะเอื้อมชักเท้าไม่เกินห้าก้าว ก็ถึงเตียงของภรรยาแล้ว

“หวังว่ากิจกรรมของเรา จะไม่ทำให้ลูกตื่นเต้นจนนอนไม่หลับนะ” ธัญญ่า หรือ ธันยพร เธอกลายเป็นเลดี้ผู้สูงศักดิ์ เพียบพร้อมด้วยทรัพย์และลาภยศ หลังจากเดินทางจากบ้านในเมืองไทย มาอยู่ในลอนดอน ชีวิตของเธอเปลี่ยนไป เมื่อเริ่มต้นชีวิตครอบครัวใหม่ของตัวเอง

“แน่นอนสิ ท่าทางลูกจะหิวแล้วล่ะ” แพคลดกายลงต่ำ เพื่อจูบหน้าผากภรรยาอย่างถวิลหา ด้วยความรักทั้งหมดที่เขาจะมอบให้ลูกและเมียที่รัก

******

“ธัญญ่า สจวต แห่งรอธเซย์” ผันวรรคแรกมาจากชื่อจริงของ “ธันยพร” นามสกุลเดิม “พัชรวิทิต” พยายามพยุงกายลุกขึ้นหลังจาก ผจญภัยร่วมรักกับสามีข้ามคืน หลังพิธีแต่งงานจบลง ขับรถยนต์ส่งตัวเจ้าสาวเข้าห้องหอ สภาพเตียงไม่ต่างกับออกศึกหนักทั้งคืน...

“นี่เราเหลือเวลาพักฮันนีมูนอีกกี่วัน?” แพคถามราวกับนับเวลาถอยหลัง แล้วพาตัวเองไปเปิดผ้าม่านให้กว้าง แล้วผลักหน้าต่างในห้องนอนเปิดรับบรรยากาศสดใสเช้านี้

“น่าจะหกวัน ถ้านับเมื่อวานด้วยนะ เรามีเวลาแค่อาทิตย์เดียว” ธัญญ่าอุ้มลูกชายตัวน้อย ก่อนจะให้นมบุตร เด็กน้อยดูดดื่มนมจากอกแม่อย่างหิวโหย หลับซบอกดื่มนมอย่างปลอดภัย สุขใจ

“ไม่คิดเลยนะ ... ว่าเราจะมีวันนี้...” แพคเปรยราวกับว่าที่ผ่านมาคือความฝัน... เขาได้ตื่นจากฝันร้าย เมื่อถูกบังคับให้เดินทางมาลอนดอน อยู่บ้านดยุคแห่งรอธเซย์ ซึ่งเป็นตระกูลเก่าแก่ และบิดาของเขานั้นแหละ ที่ผลักดันให้เขามาที่นี่... ได้พบกับธัญญ่า...

“นั้นสิ...” ธันยพรพลางนึกถึงตัวเองในวัยเด็ก ซึ่งไม่น่ามีโอกาสได้เป็นบุตรีบุญธรรมในลอนดอน หากไม่เพราะแม่ของเธอเป็นสาวสังคมในแวดวงเซเลบ ก็คงไม่มีโอกาสได้เป็นบุตรีบุญธรรมแห่งรอธเซย์...

******

​