เสพกามลวง - 1

นานนับหนึ่งพันห้าร้อยปีที่ต้องเฝ้ามองคนรัก คนสนิทตายจากไปคนแล้วคนเล่า พันภพ เทพสิงห์ขร หรือนายท่านของคฤหาสน์แดงนอกเมืองห่างไกลความเจริญ คฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งอยู่นอกเมือง และน้อยคนจะกล้าเฉียดใกล้คฤหาสน์แดงลึกลับหลังนี้ และเจ้าของที่แห่งนี้ก็ต่างจากผู้คน และไม่มีผู้ใดเคยพบเห็นเขาและไม่มีคนข้างนอกย่างกายเข้ามาเช่นกัน

“คงถึงเวลาแล้วสินะชม” เสียงทุ่มห้าวเอ่ยขึ้นมองไปนอกหน้าต่างของค่ำคืนวันพระใหญ่ที่ต่างไปจากทุกครั้งเวลาถึงวันพระใหญ่เขาจะกลายร่างเป็นร่างที่ต้องคำสาป ซึ่งมีแค่ชมผู้ดูแลของเขาที่สืบทอดมาตั้งแต่รุ่นสู่รุ่น

“ขอรับนายท่าน” ชายวัยหกสิบเอ่ยตอบเสียงแหบพร่า

“เด็กคนนั้นคงจะอายุครบสิบแปดแล้วสินะ ถึงเวลาที่เด็กนั่นจะได้แก้คำสาปให้ฉันแล้ว ฉันเบื่อเต็มทนกับชีวิตอมตะ”

พันภพหันมาทางคนสนิทของตัวเอง แต่ช้านานบรรพบุรุษของเขาได้ก่อปัญหาครั้งยิ่งใหญ่ขึ้นจึงโดยพญานาคสาปให้เป็นงูที่ไม่มีวันตาย และจะแก้คำสาปของตระกูลได้ก็คือสาวพรหมจรรย์ ที่เกิดวันขึ้นสิบห้าค่ำเดือนสิบเอ็ด และตอนนี้เขาก็ได้เจอเด็กนั่นแล้ว เขาต้องสมสู่กับหล่อนเพื่อให้มีทายาทถึงจะแก้คำสาปให้เขากลับมาเป็นมนุษย์ปกติและแก่ตายเหมือนคนทั่วไป ส่วนบรรพบุรุษของเขาตอนนี้พวกท่านสิ้นหวังหนีเข้าไปอยู่ในป่า พ่อของเขาก็เช่นกันเมื่อแม่ได้จากไปท่านก็หายเงียบไปในป่าลึก แลด้วยพวกท่านตามหาเด็กสาวที่เกิดวันขึ้นสิบห้าค่ำเดือนสิบเอ็ดไม่เจอ จนกระทั่งเขาได้พบกับเด็กที่หน้าคฤหาสน์เมื่อสิบแปดปีก่อน อยู่ๆ ก็มีคนนำเด็กมาทิ้งไว้ที่หน้าคฤหาสน์แดงพร้อมกับวันเกิดและชื่อติดอยู่ที่ตะกร้าเด็กผู้หญิงตัวแดงคนนั่น

“ครับนายท่าน ตอนนี้เดือนดาราพร้อมจะแก้คำสาปให้นายท่านแล้วขอรับ” นายชมเอ่ยบอกนายท่านของตน เพราะก่อนจะเข้ามาหานายท่าน นายชมได้จัดการนำพาเดือนดาราไปนอนรอบนเตียงนอนของนายท่านเรียบร้อยแล้ว

“อืม! คืนนี้คืนแรกที่ฉันจะได้แก้คำสาปและเป็นวันพระใหญ่แรกที่ฉันไม่กลายร่างเป็นงูที่น่ารังเกียจ” แล้วตามลำคอหนาของเขาก็มีเกล็ดงูสีเหลืองทองปรากฎขึ้น

“นายท่าน...” นายชมชี้มือไปที่คอของนายท่านของตนเมื่อลำคอของนายท่านเปลี่ยนเป็นเกล็ดงูสีเหลือง

“ไม่เป็นไรหรอก มันจะอยู่กับฉันไม่นานแล้วนายชม เมื่อไหร่ที่เดือนดาราคลอดลูกให้ฉันเมื่อนั่นคำสาปจะหายไปและฉันก็จะเป็นมนุษย์ปกติเหมือนคนทั่วไป” พันภพตอบเสียงเรียบ

“ครับนายท่าน ตอนนี้ได้เวลาแล้วครับ” เมื่อก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองเป็นเวลาเที่ยงคืนพอดี

“อืม ห้ามรบกวนฉันจนกว่าจะเย็นพรุ่งนี้” สั่งเสียงเข้มแล้วหมุนตัวเดินจากไปจากห้องหนังสือลับตัวเองทันที ส่วนชมก็ได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยและได้ผล

ดวงตาสีเหลืองทองประกายวาววับเมื่อมองไปยังเตียงนอนหนานุ่มของตัวเองที่มีร่างเปลื่อยเปล่าผิวสีน้ำผึ้งนอนบิดเร่าครวญครางอยู่บนเตียง ชมคงให้ยาหล่อนถึงได้ดิ้นเร่ากระสับกระส่ายเช่นนี้ เท้าใหญ่สาวก้าวยาวๆ ไปหาเจ้าหล่อนพร้อมกับถอดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออกแล้วร่างกายกำยำสีทองแดงก็ปรากฏเกล็ดงูสีเหลืองทองขึ้นตามตัว เขายังคงเป็นงูแม้จะไม่ได้กลายร่างเป็นงูเหมือนทุกครั้ง

“อ่า อีกไม่นานมันก็จะหายไปจากตัวฉันแล้วความน่ารังเกียจ” พึมพำบอกตัวเองแล้วก้าวคลานขึ้นไปยังเตียงหาเดือนดาราที่ครวญครางบิดเร่าซ่านเสียวรอท่าตัวเองอยู่บนเตียง

“อือ นายท่าน...” เดือนดาราร้องครางเรียกชื่อของนายท่านผู้มีพระคุณที่เปรียบเหมือนพ่อตัวเองเมื่อเห็นว่าท่านเคลื่อนตัวมาคร่อมทับตัวเอง ตอนนี้สาวน้อยไม่อาจควบคุมตัวเองได้หรือแม้จะผลักไสก็ทำไม่ได้เช่นกัน สิ่งที่ทำตอนนี้คือตวัดเรียวแขนเล็กโอบกอดคนเหนือร่างไว้