บทที่ 3 ยอมเป็นของลิต้าเสียเถอะค่ะ (3)

ภายในคอนโดหรูกลางใจเมือง

“ค่อยๆเดินนะครับ เวียนหัวหรือเปล่า หรือว่าปวดหัวอย่างเดียว” ธนัตถามอย่างเป็นห่วงเมื่อพาลิต้าเข้ามาถึงในห้อง ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันไปงับประตูให้ปิดสนิทลงแต่ไม่ได้ล็อก

“ทั้งสองอย่างเลยค่ะ” ลิต้าตอบเสียงอู้อี้พลางทำท่าเซๆเหมือนกับจะล้มจนธนัตต้องคอยจับตัวเธอเอาไว้

“ระวังล้มนะครับ เดี๋ยวพี่จะพาคุณไปนอนบนเตียง จะได้พักผ่อน” พูดจบ เขาก็พยุงเธอมาที่เตียงกว้าง

“ขอบคุณนะคะพี่นัต ถ้าไม่ได้พี่ ลิต้าคงแย่เลย” ลิต้ากล่าวขอบคุณเมื่อล้มตัวลงนอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ไม่เป็นไรครับ ยังไงลิต้าก็เป็นเหมือนน้องสาวของพี่คนหนึ่ง”

“น้องสาว?” ลิต้าทวนเสียงสูงอย่างลืมตัวว่าต้องเล่นบทบาทเป็นคนป่วย

ตั้งแต่ครั้งแรกที่คุณนาถนุชผู้เป็นย่าของธนัตเอารูปของธนัตมาให้เธอดู เธอก็รู้สึกหลงใหลหน้าตาของเขาตั้งแต่เห็นในรูป ยิ่งคุณนาถนุชพาเธอมาทำความรู้จักกับหลานชาย เธอก็ยิ่งมั่นใจว่าเขาต้องเป็นคนที่ใช่สำหรับเธออย่างแน่นอน

เธอพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจะพิชิตใจเขา แต่ไม่ว่าทำเท่าไหร่ เธอก็เป็นได้แค่น้องสาวในสายตาเขาอยู่ดี

เธอเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าธนัตคิดกับเธอแค่น้องสาว แต่คนอย่างเธอนั้น...ในเมื่อต้องการอะไรแล้วก็ต้องเอาให้ได้ จะไม่มีคำว่าผิดหวังในพจนานุกรมของเธออย่างแน่นอน

“มียากินมั้ย เดี๋ยวพี่ไปเอาให้” ชายหนุ่มถามพลางผละตัวออกจากเตียงของลิต้า

“พี่นัตคะ” หญิงสาวเรียกชื่อเขาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหาชายหนุ่ม

“หายปวดหัวแล้วเหรอ” ธนัตถามอย่างสงสัยพลางก้าวถอยหลังหนีลิต้า

“หายแล้วค่ะ พี่นัตคะ ลิต้ารักพี่นัตนะคะ” หญิงสาวบอกรักเขาก่อนอย่างไร้ซึ่งความอายในขณะที่เขานิ่งงันไปพักใหญ่

“พี่ก็รักลิต้า แต่รักแบบน้องสาว”

“แต่ลิต้าไม่ได้รักพี่นัตแบบพี่ชายนี่คะ ลิต้ารักแบบคู่รัก”

“ลิต้า!” ชายหนุ่มอุทานออกมาอย่างตกใจ ถึงเขาจะพอรู้มาบ้างว่าลิต้าคิดกับเขาเกินเลย แต่เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะกล้ามาบอกตรงๆแบบนี้

“ลิต้ารักพี่นัตนะคะ มาเป็นของลิต้าเถอะ” ร่างระหงถลาเข้ามากอดเอวเขาไว้แน่น พลางปลดกระดุมเสื้อเขาออกอย่างรวดเร็ว

“ดะ เดี๋ยวสิลิต้า” ธนัตที่ยังไม่หายจากอาการงุนงงพยายามแกะมือของลิต้าออก แต่สาวไทยใจกล้ากลับมีแรงมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะลิต้า พี่จะกลับบ้าน” เขาผลักเธอออกไปอย่างแรงจนหญิงสาวเซไปหลายก้าว

“พี่นัตคะ ทำไมทำกับลิต้าแบบนี้ล่ะ”

“พี่เห็นลิต้าเป็นแค่น้องสาว ไม่คิดจะให้อะไรมันเกินเลยไปกว่าคำว่าพี่น้อง” เขาพูดออกมาเสียงดังฟังชัด พยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้ใจอ่อนไปกับหยาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาจากดวงตาคู่สวยจนอายไลเนอร์ที่กรีดเอาไว้ไหลลงมาเป็นสีดำเป็นสายอย่างน่ากลัว

“พี่นัต ฮือๆ” เธอร้องไห้อย่างน่าเวทนา ในขณะที่ธนัตนิ่งเงียบไปอย่างไม่แน่ใจว่าควรจะเข้าไปปลอบเธอหรือว่าควรกลับบริษัทดี

พลั่ก!

อะไรบางอย่างแข็งๆถูกฟาดเข้าที่ท้ายทอยชายหนุ่มอย่างแรงพอควรจนร่างสูงทรุดลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้น สายตาที่พร่ามัวมองไปที่ร่างของลิต้าที่ยืนตาเบิกโพลงด้วยอาการตกใจก่อนที่ธนัตจะหน้าคว่ำสิ้นสติลงบนพื้นพรมหนานุ่มราคาแพง

“รุนแรงเกินไปแล้วนะบอส” ลิต้าพูดอย่างไม่พอใจ อาการร้องไห้คร่ำครวญหายไปเป็นปลิดทิ้ง เธอเหลือบตาขึ้นมองบริรักษ์หรือบอส ชายหนุ่มหน้าตาดีที่มักจะมีแววตาเศร้าๆอยู่เสมอ

“เพื่อความชัวร์ว่ามันจะสลบแน่ไง”

“ฟาดเสียแรงแบบนั้น พี่นัตคงเจ็บน่าดู” ท้ายประโยค เธอพูดอย่างเป็นห่วงก่อนจะเดินมาทรุดลงนั่งยองๆมองผู้ชายที่เธอรัก

“เจ็บแค่นี้ ไม่ถึงตายหรอก เธอนี่ร้ายไม่ใช่เล่นเลยนะ เป็นวิธีการหาผัวที่เด็ดมาก” บริรักษ์พูดอย่างขันๆก่อนจะก้มตัวลงลากร่างสูงใหญ่ของธนัตขึ้นมา

“แน่นอนสิ ผู้ชายดีๆแบบพี่นัตหาไม่ได้ง่ายๆ ต้องจับทำผัวให้ได้” ลิต้าพูดอย่างมั่นใจ ก่อนจะเหยียดยิ้มออกมาเมื่อเห็นบริรักษ์พาร่างสูงของธนัตขึ้นไปนอนบนเตียงได้สำเร็จอย่างทุลักทุเล

“ร้องไห้ออกมาแบบนั้น ตาเธอน่ากลัวเป็นบ้า หมดสวยเลยนะ อุตส่าห์ไปทำตาสองชั้นมาไม่ใช่เหรอ” บริรักษ์พูดพลางถอยออกมายืนเท้าเอวเอียงคอมองหน้าเพื่อนสาว

“ฉันยอมทุ่มทุกอย่างเพื่อให้ได้เขามา”ลิต้าพูดด้วยเสียงเหมือนละเมอ เมื่อก่อนนี้เธอหน้าตาขี้เหร่มาก อ้วนดำ ตาชั้นเดียว ปากบาน ดั้งหัก ผมหยิก โหนกแก้มสูง เธอมักจะถูกเพื่อนล้อเสมอว่า ถึงเธอจะเป็นลูกของคนรวย แต่เธอหน้าตาน่าเกลียดแบบนี้คงจะไม่มีทางหาผู้ชายหล่อๆรวยๆมาเป็นสามีได้

จนมาวันนี้...ลิต้าได้ไปศัลยกรรมใบหน้าที่เกาหลีมาจนสวยใสเป็นธรรมชาติ เธอสวยลบล้างคำสบประมาทของใครได้บ้างแล้ว ต่อไปก็เหลือแต่...หาสามีดีๆไปอวดเพื่อน และผู้ชายดีๆที่เธออยากจับมาเป็นสามีจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...ธนัต

“เริ่มทำกันเลยมั้ย ฉันจะถอดชุดเขาให้” บริรักษ์อาสา แต่ลิต้ากลับส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ต้องหรอกบอส ฉันจะเป็นคนถอดให้เขาเอง นายกลับไปเถอะ”

“จะให้ฉันกลับไปเลยเหรอ”

“ใช่ ฉันแค่จะถ่ายรูปที่ฉันนอนกับเขาไปให้คุณย่านาถดู รับรองว่าคุณย่าต้องรีบจัดงานแต่งงานให้ฉันกับพี่นัตแน่ๆ”

“แน่ใจเหรอว่าจะไม่ให้ฉันช่วยอะไรอีก” บอสถามย้ำอีกหนอย่างเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ขอบคุณที่ช่วยฉันนะ”

“ไม่เป็นไร ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” บริรักษ์ฉีกรอยยิ้มออกมาทั้งๆที่ดวงตาฉายแววเศร้าๆ

“ยังไงก็ต้องขอขอบใจอยู่ดี”

“อืม ฉันตั้งกล้องไว้ให้เธอแล้วนะ ฉันกลับล่ะ” บริรักษ์พูดจบก็หันหลังเดินออกจากห้องของเพื่อนสาวทันทีด้วยท่าทางหม่นๆคล้ายมีอะไรบางอย่างให้คิดมากอยู่ในใจ ในขณะที่ลิต้าหันมามองธนัตที่นอนไร้สติอยู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจพร้อมกับพูดพึมพำออกมาเสียงแผ่วว่า

“เดี๋ยวลิต้าถอดเสื้อกับกางเกงออกให้นะคะพี่นัต!!”