บทที่ 6 พิษไข้เล่นงาน

เดหลีวิ่งออกจากโรงพยาบาลด้วยความเสียใจก่อนนั่งแท็กซี่กลับคอนโด เธอเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องนอน ข้าวปลาไม่ยอมกินกระทั่งผล็อยหลับ ก่อนสะดุ้งตื่นในเวลาบ่ายเพราะเสียงออด

หญิงสาวแบกร่างไร้เรี่ยวแรงที่รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวไปเปิดประตูแก่คนข้างนอก

“ดีแลน” หรี่ตามองน้องชายสุดหล่อตรงหน้าที่สูงกว่าเธอตั้งหลายสิบเซนติเมตร

“พี่เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมหน้าซีด” ปรี่ตรงประคองพี่สาวด้วยความเป็นห่วงและพยุงเข้าข้างใน

“ขอบใจนะดีแลน” เอ่ยเสียงแผ่วเบา เธอนอนราบบนโซฟาหรูกลางห้อง ดวงตากลมโตชำเลืองมองน้องชายนั่งตรงข้ามตนเองกำลังมองมาด้วยแววตาสงสัย

“พี่ไม่สบายเหรอ”

“อื้อ ปวดหัวนิดหน่อย” ว่าพลางเอื้อมมือนวดขมับเบา ๆ

“ไปหาหมอไหมครับ เดี๋ยวผมพาไป” ดีแลนพูดพร้อมเตรียมจะเด้งตัวไปหาเดหลีแต่ต้องหยุดชะงัก

“พี่ไม่ไป”

“อย่าบอกนะว่าพี่ยังกลัวเข็มฉีดยา พี่อายุตั้ง 27 แล้วนะ” ดีแลนบอกด้วยน้ำเสียงล้อเลียนเดหลี เขาแอบขำเล็กน้อยกับท่าทีของพี่สาว

“ทำไงได้ล่ะ ก็คนมันกลัวนี่น่า” พูดเสียงอ่อย เธอยังจำฝังใจตั้งแต่เด็กก็หมอนะสิชอบบอกว่าเจ็บนิดเดียวเหมือนมดกัด แต่พอเอาเข้าจริงโคตรจะเจ็บต่างหาก นับจากนั้นทุกครั้งที่ป่วยเธอจะไม่ไปหาหมอเด็ดขาด

“ฮ่า ๆ พี่เนี่ยจริง ๆ เลย” ดีแลนยังคงอดขำไม่ได้กับพี่สาวแสนสวยทำหน้าหงิกหน้างอไม่ยอมให้เขาพาไปโรงพยาบาล

“ดีแลน!! พี่โกรธแล้วนะ”

“ขอโทษครับ...”

“มาหาพี่มีธุระอะไร” เดหลีมองน้องชายตรงหน้าทำราวกับมีพิรุธจนอดสงสัยไม่ได้ ปกติดีแลนมักจะไม่มาหาเธอที่คอนโดเพราะเจอกันบ่อยครั้งยังบริษัท

“เอ่อ คือว่า...” พอถึงเรื่องจะพูดค่อนข้างลำบากขึ้นทันใด

“ว่าไง” พยุงกายลุกขึ้นนั่ง จ้องเขม็งหน้าหล่อเหลาแบบเค้นคำตอบ

“เอ่อ ผมได้ยินว่าพี่เกรซจะกลับมาแล้วเหรอ” ในที่สุดก็ยอมเปิดปากถามในเรื่องอยากรู้ เขาแอบกังวลเล็กน้อยกลัวพี่สาวจะล่วงรู้ความลับบางอย่างอุตส่าห์ปกปิดมาเนิ่นนาน

“ใช่ แต่อีกตั้งสองสัปดาห์” เธอนึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็เรื่องเพื่อนรักอย่างเกรซซี่กำลังจะกลับมาไทยหลังจากบินไปเรียนโทและเอกที่ต่างประเทศนานหลายปี

เธอกับเกรซซี่เป็นเพื่อนรักตั้งแต่เรียนอนุบาล ก่อนแยกย้ายตอนเกรซซี่ไปเรียนต่างประเทศแต่ทั้งคู่มักจะติดต่อกันเสมอ ซึ่งดีแลนเองก็รู้จักเพื่อนของเดหลีคนนี้ดีเพราะเคยเจอมาแล้วหลายครั้ง เธอจึงไม่แปลกใจกับการที่น้องชายถามถึงเพื่อนรัก

“เอ่อ ถ้าพี่เกรซกลับมาเราไปรับที่สนามบินดีไหม” หรี่ตามองพี่สาวอย่างลังเลเพราะกลัวเดหลีจะปฏิเสธ

“ได้สิ”

“จริงด้วยสิพี่ ผมได้ยินว่าพี่เค้กเข้าโรงพยาบาลเหรอ” ดีแลนถามขึ้นเมื่อนึกถึงอีกเรื่องได้ เมื่อวานเขาติดประชุมทั้งวันเลยไม่รู้เกิดอะไรที่บริษัทบ้าง ตำแหน่งรองประธานบริษัทค่อนข้างยุ่งนิดหน่อยกว่าจะรู้ว่าเกิดอะไรก็ตอนเสร็จประชุม

“อย่าพูดถึงเลย” เธอไม่อยากนึกถึงอดีตเพื่อนสนิทหักเหลี่ยมอีกแล้วรู้สึกเข็ดหลาบกับคนแบบนี้

“ทำไมครับ”

“เฮ้อ” เดหลีถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความใคร่รู้ของน้องชาย คนอย่างดีแลนอยากรู้อะไรก็ต้องรู้ให้ได้ สุดท้ายเธอจำใจเล่าเรื่องเมื่อวานให้น้องชายฟังจนหมดเปลือก แต่ไม่ได้เล่าเรื่องเดย์ตันทำอะไรกับเธอบ้าง

“จริงเหรอพี่เดหลี”

“อืม”

“ร้ายกาจมากพี่เค้ก ผมไม่คิดว่าจะกล้าทำแบบนี้กับพี่สาวของผม”

“ช่างมันเถอะดีแลนระหว่างพี่กับเค้กจบสิ้นแล้ว” รวมถึงความสัมพันธ์ดีงามระหว่างเธอกับเดย์ตันเช่นกัน ไม่มีทางกลับเป็นเหมือนเดิม เขาเลือกจะทำร้ายเธอเพื่อปกป้องคัพเค้ก

“พี่ได้เล่าเรื่องนี้กับเฮียเดย์หรือเปล่า”

“เปล่า” มันจะมีประโยชน์อะไรอีกล่ะในเมื่อเขาไม่เคยรักเธอเลย เขารักคัพเค้กคนเดียว เขาพร้อมทำทุกอย่างเพื่ออีกคน

“พี่จะให้ผมไล่พี่เค้กออกจากบริษัทไหม” ใครที่ทำร้ายพี่สาวเพียงคนเดียวเขาไม่มีทางปล่อยเด็ดขาด

“ช่างมันเถอะดีแลน พี่ไม่อยากเอาเรื่องส่วนตัวไปปะปนกับงาน” ถึงคัพเค้กทำร้ายเธอแต่เรื่องงานเพื่อนคนนี้ทำดีมาตลอด เรียกได้ว่าเป็นคนมีฝีมือคนหนึ่งเลยแหละ

“ถ้าพี่มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกนะครับ”

“ขอบใจนะ” เผยยิ้มอ่อนแก่น้องชายเบื้องหน้า “เมื่อไรจะมีแฟน”

“อะไรของพี่จู่ ๆ มาถามแบบนี้” คนโดนถามถึงกับเลิ่กลั่ก คาดไม่ถึงประโยคนี้จะเปล่งมาจากปากพี่สาว

“ก็พี่สงสัยไง น้องชายของพี่หน้าตาก็หล่อแถมตอนนี้ก็ยังเป็นถึงรองประธานบริษัท สาวที่ไหนบ้างไม่อยากได้”

“ไม่รู้” เบือนหน้าหนีไปทางอื่น เพราะกลัวโดนล้วงความลับ

“น่าสงสัย” เพ่งเล็งมองดีแลน

“พี่นั่นแหละเมื่อไรจะมีแฟน”

“ไม่มีหรอก” เธอจะมีได้ไงคนที่เธอรักก็ดันรักคนอื่น ร่างเล็กเอนตัวนอนขดตัวบนโซฟาอีกครั้ง หน้าสวยหวานเศร้าสร้อยซึ่งดีแลนพอจะทราบสาเหตุบ้างมาจากอะไร

“เออ พี่ผมมีเรื่องจะถาม” ดีแลนเปลี่ยนเรื่องทันใด ขืนยังพูดเรื่องนี้มีหวังเดหลีคงทุกข์กว่าเดิม

“อะไร”

“พี่เค้กเป็นคนยังไงเหรอ”

“ถามแบบนี้หมายความว่าไง” คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นเชิงสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่อยากรู้เฉย ๆ” ดีแลนยังคงปิดปากเงียบกับเหตุการณ์เมื่อหกเดือนก่อน

“ดีแลนอย่าปิดบังพี่” จ้องเขม็งน้องชาย

“โอเค ผมยอมเล่าก็ได้ครับ คือเรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อหกเดือนก่อนเฮียเดย์จะมา ผมกับเพื่อนไปดื่มเหล้าที่ผับแล้วบังเอิญเห็นพี่เค้กนั่งคลอเคลียกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่ผมไม่เห็นหน้าผู้ชายคนนั้น”

“พี่กล้า” เสียงหวานพึมพำ เธอเริ่มเอะใจแล้วสิความสัมพันธ์ระหว่างกล้าตะวันกับคัพเค้กยังไงกันแน่ทั้งที่บอกเลิกกันแล้ว แต่เมื่อวานเธอได้ยินอดีตเพื่อนสนิทคุยกับใครคนหนึ่งทางโทรศัพท์ คาดเดาได้น่าจะเป็นกล้าตะวัน

“ใครเหรอครับ”

“เปล่า ไม่มีไรหรอก”

“พี่ผมกลับนะครับ พอดีช่วงเย็นมีนัดกับเพื่อนไว้” ยกแขนกำยำขึ้นดูนาฬิกาข้อมือ “พี่ไม่ไปหาหมอแน่ใช่ไหม”

“ไม่ละ แค่นอนพักสักหน่อยก็คงจะดี”

“ถ้ามีอะไรรีบโทรบอกผมนะครับ”

“อืม” นัยน์ตาคู่สวยปิดตาเชื่องช้า หลังจากได้ยินเสียงประตูห้องปิดไม่นาน

ขณะหญิงสาวกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราเพราะพิษไข้ ทันใดนั้นเสียงออดดังขึ้นซึ่งคนข้างนอกกดกระหน่ำหลายครั้ง เธอแทบจะลุกขึ้นไปเปิดประตูให้ไม่ทัน

“มีอะไรอีกหรือเปล่าดีแลน” เสียงหวานเอ่ยขึ้นแต่เมื่อเงยหน้ามองกลับไม่ใช่น้องชายแต่เป็นคนใจร้ายที่รังแกเธอเมื่อคืน

“เฮียเดย์” มือเรียวหมายจะปิดประตูแต่ช้าไปกว่าคนตัวโตแทรกกายแกร่งเข้ามาข้างในพร้อมปิดประตูทันที และดันร่างบอบบางชิดกำแพง

“เฮียเดย์จะทำอะไร” เบือนหน้าหนีไปทางอื่น เธอรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นของเขาเป่ารดต้นคอระหง

“รังเกียจเหรอ” กระซิบถามข้างหูคนตัวเล็ก กว่าเขาจะมาหาเธอได้ก็ต้องรอจังหวะให้คัพเค้กหลับเสียก่อน

“ไปให้พ้นนะเฮียเดย์” บอกด้วยเสียงแผ่วเบา มือเล็กยกขึ้นดันอกกว้าง ตอนนี้แทบจะยืนไม่ไหวขาแข้งทั้งสองข้างอ่อนล้าเต็มทีจนอยากทรุดกายนั่งลงบนพื้น

“อย่ามาไล่ฉันเดหลี”

“เฮียเดย์ต้องการอะไรคะ” หันมองหน้าคมคาย ขอบตาร้อนผ่าวเหมือนจะร้องไห้ แค่คิดว่าเขามาที่นี่เพื่อเอาคืนแทนคัพเค้กก็รู้สึกปวดหนึบตรงกลางหัวใจ

“ร้องไห้ทำไม” นิ้วยาวเกลี่ยน้ำตาบนแก้มสวย

“เปล่าสักหน่อย” สะบัดหน้าหนีไปทางอื่น เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อระงับน้ำตาไม่ให้หลั่งไหล

“อย่าหลบสายตา” ฝ่ามือใหญ่ประคองแก้มนวลก่อนชะงักกับไอร้อนแผ่ซ่านออกมาจากตัวเธอ “ไม่สบายเหรอ”

“ไม่ต้องมายุ่งแค่นี้ไม่ตายหรอก”

“อย่าประชดฉัน” ไม่รอช้าอุ้มคนตัวเล็กในท่าเจ้าสาวแล้วตรงไปห้องนอนโดยไม่สนใจเสียงร้องขัดขืนจากเธอ